KOD PESZEROWY I WIEDZA WSPÓŁCZESNA

Przepiękna wyspa kryjąca mnóstwo starych  sekretów... kto je potrafi odczytać i zrozumieć , zrozumie historię Człowieka.



   

MITOLOGIA GRECKA - TEOGONIA
   


DZIEŁA CZ.I DZIEŁA CZ.II
NA TEJ STRONIE: TEOGONIA . PROTOGENOI . BOGOWIE PRZEDOLIMPIJSCY . BOGOWIE OLIMPIJSCY . POSTACI GRECKIEJ MITOLOGII

 

Mitologia grecka stworzyła europejskie wyobrażenie o porządku świata i w poetyckiej formie przedstawiła egzystencjalne konflikty stanowiące istotę ludzkiego losu. Stworzyła w ten sposób zespół pojęć i tematów niemal całej europejskiej sztuki tworzonej do czasu pojawienia się chrześcijaństwa i we wszystkich epokach nawiązujących pośrednio lub bezpośrednio do tradycji antycznej. Poetyckie piękno, emocjonalna sugestywność i wielowiekowe trwanie mitów w świadomości Europejczyków spowodowały, że nawet skrajnie awangardowa sztuka współczesna - o ile wykracza poza czyste dekoratorstwo - odwołuje się często do świata pojęć greckiej mitologii. Na tym polega fenomen kulturowej wspólnoty i tożsamości.
Bez ogólnej znajomości pojęć greckiej mitologii trudno jest odczytać głębsze treści wielu dzieł sztuki, a nawet trudno uwierzyć, że tak wydawałoby się hermetyczne, abstrakcjonistyczne nurty jak neoplastycyzm, są w istocie nowoczesną interpretacją greckiej teogonii.
Mitologia zastępowała Grekom naukę prehistorii przedstawiając dzieje świata od pierwotnego chaosu do czasów wojny trojańskiej i trudno jest w niej oddzielić to, co boskie od tego, co ludzkie. Nauka nie wie kto stworzył człowieka, ale każda kultura tworzyła swoje wyobrażenie boga, wyrażając w nim - bezwiednie - prawdę o samej sobie. Jednak mitologia grecka przedstawia nie tylko świat antycznych wierzeń, ale jest również istotnym źródłem informacji historycznych. O ile teogonii nie da się weryfikować metodami naukowymi, to po latach badań i w konfrontacji z materiałem archeologicznym w wielu mitach odkryto rzetelne, chociaż czasami trudne do odczytania relacje o rzeczywistych postaciach i wydarzeniach. Dotyczy to przede wszystkim poprzedzającego wojnę trojańską XIII w. pne, kiedy to cywilizacja egejska epoki brązu osiągnęłą pełnię rozkwitu i szybko chyliła się ku upadkowi, gdy powstawała ostateczna forma zachowanych di dziś centrów tej cywilizacji i gdy tworzyły się dynastie tymi centrami władające. W niczym nie umniejsza wartości historycznego przekazu mitów fakt, że licencja poetycka połaczyła w nich losy ludzi z losami bogów i herosów.
Mitologia grecka jest cyniczna i bezlitosna, świat bogów nie daje ani schronienia ani nadziei - i zapewne dlatego jest tak przejmująco prawdziwa. Ludzie skazani są na samych siebie, muszą podejmować rozpaczliwe decyzje, odpowiadać na pytania, na które nie ma odpowiedzi i rozwiązywać problemy, które nie mają rozwiązania. Tragedia mogła narodzić się tylko w Grecji.

Świat greckich mitów wydaje się bardzo zagmatwany ze względu na ogromną ilość postaci i wątków, a dodatkowo komplikuje go fakt, że różne społeczności i różni autorzy tworzyli mitologię różniącą się szczegółami boskiej genealogii i wprowadzali wątki związane z kultami regionalnych bóstw opiekuńczych, ale jest w gruncie rzeczy bardzo prosty. Łączy on cztery sfery - pierwotne żywioły stwórcze, trzy pokolenia bogów, ludzi śmiertelnych i zrodzonych ze związku bogów i ludzi herosów.
Historię stworzenia mitycznych bogów - teogonię - spisał żyjący ok. 700 r. pne beocki poeta Hezjod, a jej orficką wersję opracował w V w. pne uczeń Arystotelesa, Eudmeos z Rodos.

http://www.historiasztuki.com.pl/040_MITOLOGIA_TEOGONIA.html


http://docs9.chomikuj.pl/988076356,PL,0,0,276.doc


Poznać Rodos.. zrozumieć jej sekrety i odkryć połączenie przeszłości z przyszłością to wielka sztuka, sztuka ale również zrozumienie niewidzialnego to zaufanie własnym odczuciom.

http://www.ell.gr/rodos.html


Kiara :) :)



 

Rodos turystycznie...



Rhodes Island Rodos Rhodos GREECE (HD-English version)



http://www.youtube.com/watch?v=IjbGf5nQ4zs&feature=player_embedded

Jednak żeby naprawdę odkryć jej uroki potrzeba czasu i chęci podróżowania po niej miast zachwytu jej cudownymi plażami i aksamitnym morzem.....  ;) :)


Kiara :) :)

Ekspert: Maria Omelczuk, opublikowane w kategorii Miasta

Antyczne zabytki Rodos: Kameiros

Ta wynurzająca się z Morza Egejskiego grecka wyspa położona jest bardzo blisko trzech różnych kontynentów: Europy, Azji i Afryki. Fakt ten znacząco wpłynął na burzliwą historię tego miejsca, które – jako ważny punkt strategiczny – stało się obiektem walk i licznych zmian polityczno-administracyjnych. Kameiros Kameiros

Dowodem na to jest wspaniała i różnorodna architektura wyspy, która posiada dobrze zachowane zabytki niemal ze wszystkich epok dziejów ludzkości.

Jeśli lubimy porządek chronologiczny, powinniśmy zacząć od zwiedzania ruin dwóch ważnych, wspaniale zachowanych miast: Kameiros i Lindos, obu założonych przez doryckich Greków. Ci pierwsi osadnicy przybyli na Rodos z Azji Mniejszej już około 1000 r. p.n.e. i założyli tutaj kolonię, która z czasem stała się jednym z ważniejszych ośrodków handlu oraz sztuki starożytnej Hellady.

W Kameiros ocalało najwięcej zabytków, które reprezentują klasyczny dorycki porządek architektoniczny. Plac targowy (agora), na który wchodzimy zaraz po przejściu przez bramę miejską, dobrze zachowane fundamenty domów, świątynia boga Apollina, będąca największą budowlą tego miasta oraz sanktuarium boga słońca, Heliosa – wszystkie te pozostałości antyku stanowią podręcznikowy wręcz przykład monumentalizmu, minimalizmu, funkcjonalizmu i oszczędności dekoracji, cech tak charakterystycznych dla doryckiego stylu.

Warto wspiąć się na pobliskie wzgórze, na którym dumnie prezentują się ruiny świątyni bogini Ateny i skąd rozpościera się malownicza panorama na całe Kameiros.

Po drodze znajduje się ciekawostka techniczna i arcydzieło antycznej inżynierii – kilka okrągłych cystern, w których magazynowano wodę pitną. Wykopaliska archeologiczne dowiodły, iż zostały one zbudowane na miejscu dużo starszego, liczącego sobie prawie 3 tysiące lat, wielkiego zbiornika wodnego o pojemności 600 tysięcy litrów.

http://www.experto24.pl/lifestyle/podroze/miasta/antyczne-zabytki-rodos-kameiros.html

Rodos stare i nowe....

rodos

    Z dala od szalejących tłumów w Neochori (Nowe Miasto), zwartych szeregów leżaków i parasoli na północnych plażach, koczowatych koszulek i tandetnych bibelotów sprzedawanych w miejscowościach wczasowych, na Rodos wciąż można znaleźć tereny, niemal nieskażone cywilizacją. Wzdłuż obu wybrzeży kursują często autobusy z dworca przy Nowym Rynku, ale by dotrzeć do pustych plaż, odległych klasztorów i zamków na wzgórzach nad gajami cytrusowymi, najlepiej wynająć samochód, dżipa lub dobry motocykl.

rodos

Historia wyspy:

    Starożytni Grecy, joanici, osmańscy najeźdźcy i włoscy kolonizatorzy pozostawili w mieście Rodos niezwykłą mieszankę stylów architektonicznych. W klasyczny układ ulic wpisują się zamkowe wieżyczki, kolumny świątyń, bizantyjskie kościoły, minarety meczetów i na dokładkę dwa jelenie z brązu strzegące wód w porcie Mandraki.
To tam przypuszczalnie znajdował się sławny Kolos Rodyjski - wspaniały 30-metrowy posąg boga słońce Heliosa wykonany przez tutejszych rzeźbiarzy Karisa i Lakisa. Legenda głosi, że stał okrakiem nad wejściem do portu, co oznaczałoby, że rzeźba i tak imponująca według wszelkich standardów - musiałaby być ponad dziesięciokrotnie większa, co z przyczyn technicznych wydaje się niemożliwe. Choć lokalizacja Kolosa pozostaje nieznana, wiadomo, że runął podczas trzęsienia ziemi w 222 r. p.n.r. Brąz, z którego był zbudowany, sprzedano jako złom w VII w. n.e.
    W czasach imperium bizantyjskiego Rodos władali Genueńczycy, a po nich joanici, którzy - uciekając z Jerozolimy przez Cypr - podbili miasto w 1309 r. i rozpoczęli trwający 213 lat okres rządów sprawowanych kolejno przez 19 Wielkich Mistrzów. Joanici (zwani też szpitalnikami, od szpitala św. Jana w Jerozolimie) wzmocnili fortyfikacje miasta i dali się we znaki osmańskiej flocie. Trwało to do roku 1522, kiedy sułtan Sulejman Wspaniały zdobył Rodos po sześciomiesięcznym oblężeniu - przeciwko 650 rycerzom stanęło wówczas 200 tys. Turków. Wielki Mistrz ze 180 ocalałymi zakonnikami poddali sie i otrzymali gwarancję bezpiecznego przejazdu na Maltę. Turcy osmańscy panowali na wyspie przez 390 lat; kościoły zamienili w meczety, a chrześcijanom nie wolno było mieszkać w obrębie miejskich murów.


rodos

    W 1912 r. Rodos zajęły Włochy, będące w stanie wojny z Turcją. Rozpoczęto wówczas zakrojone na szeroką skalę prace archeologiczne. W 1943 r. na wyspę wkroczyli Niemcy. Rodos została wyzwolona przez aliantów w roku 1945, a trzy lata później, kiedy Dodekanez przyłączano do Grecji, nad wyspa zaczęła powiewać biało-niebieska flagą.
    Wyspa wciąż jest oblegana - tym razem przez turystów. Miasto Rodos założone przez Greków w czasach imperium osmańskiego, wyraźnie dzieli się na starą i nową część (Neochori). Kontrast jest uderzający - z jednej strony fast foody, luksusowe butiki i rytmy techno, a z drugiej brukowane uliczki i sielska atmosfera.

Nowe Miasto

Pełno tu eleganckich sklepów, w których handluje się towarami znanych marek. Można usiąść w jednej z drogich kafejek portowych w Mandraki, nastawionych głównie na turystów, i przyglądać sie jachtom. Nieco tańsze działają w hali targowej (Nea Agora) obok straganów z rybami, mięsem oraz wielkimi strertami warzyw i owoców. Sprzedaje się tu również niedrogie souvlaki, świeżo wyciśnięty sok pomarańczowy i pieczywo w niezłej piekarni.
    Na nabrzeżu roi się od karykarzystów, ulicznych sprzedawców popcornu i gąbek. Nie brakuje też naganiaczy oferujących jednodniowe rejsy morskie. Promy wycieczkowe wypływają przed 9:00 na wyspę Simi, zatrzymują się przy klasztorze w Panormitis, oraz do Lindos na wschodnim wybrzeżu, na południe od miasta Rodos. Niewielkie wodoloty cumują u nasady molo, a duże promy w porcie handlowym (15 minut marszu na wschód).
    Mandraki, którego strzeże okrągła bastylia i zarazem latarnia morska Agios Nikolaos (fort św. Mikołaja), to znany port pośredni na międzynarodowych szlakach żeglarskich oraz miejsce, gdzie można wynająć jacht. Przy wejściu do portu stoją włoskie budowle w stylu art deco - Dom Gubernatora z gotyckimi łukami, obok cerkiew Zwiastowania NMP (Evangelismos), a po drugiej stronie poczta, ratusz i miejski teatr. Naprzeciwko teatru znajduje się meczet Murada Reisa oraz cmentarz muzułmański. Wzdłuż nabrzeża można stąd dojść do Instytutu Hydrobiologicznego na północnym przylądku wyspy; pod tą szumną nazwą kryje się akwarium (czynne codz. 9:00-21:00, w zimie 9:00-16:00).


rodos

    Nocne życie kwitnie w centrum Neochori, gdzie bary i chodniki wypełniają się rozbawionymi turystami, wyznającymi zasadę, że "zrównoważona dieta to jeden drink w lewej ręce, a drugi w prawej". Podobno na obszarze niespełna 1 km2 mieści się ponad 200 barów, a Orfanidou zwana jest potocznie "ulicą Skandynawską", bo tylu na niej współczesnych Wikingów.
    Co wieczór w ogrodach komunalnych pod murami Starego Miasta odbywaja się przedstawienia typu "światło i dźwięk" (Ichos kai Fos), podczas których odtwarzane są sceny z oblężenia twierdzy przez wojska Sulejmana Wspaniałego. Przed wykupieniem biletu warto zapytać w kasie w jakim języku odbywa sie przedstawienie.
    O jakiejś 2 km na południowy zachód od Mandraki wznosi się Mont Smith (ściślej Agios Stefanos, czyli góra św. Szczepana), z której roztacza sie panorama miasta. Niegdyś na szczycie znajdował się helleński akropol wraz ze stadionem, dziś można zobaczyć gruntownie odnowiony odeon oraz kolumny ze świątyni Apollina (III w. p.n.e.). W parku Rodini na południe od nowego miasta, przy drodze do Lindos, gdzie w czasach starożytnych funkcjonowała szkoła retoryki, teraz każdego sierpniowego wieczoru rozbrzmiewa wesoły gwar towarzyszący świętu wina (20.00-24.00); w bilet wliczono nieograniczoną konsumpcję wina). Parkowe ogrody, jeziora, mosty i hellenistyczne grobowce wykute w skałach odnowiono w 1996r.

Stare Miasto

    Otoczona murem średniowieczna część miasta - mury obronne, 11 bram wyjazdowych, wąskie brukowane uliczki - przetrwała w niemal nienaruszonym stanie i figuruje na Liście Światowego Dziedzictwa UNESCO. Wiele uliczek, tak jak ich starożytne poprzedniczki, krzyżują się pod kątem prostym.


rodos

    Północna Brama Wolności (Pili Eleftherias) prowadzi na Platia Simis, gdzie przetrwały fundamenty świątyni Afrodyty. Przy sąsiednim Platia Argirokastro stoi z jednej strony Zajazd Owernijski, a z drugiej Muzeum Sztuk Dekoracyjnych (wt.-nd. 8.30-15.00), w których wystawiono kostiumy, wyroby ceramiczne, i drewniane rzeźby znalezione w starych domach w całości archipelagu. Naprzeciwko w budynku dawnej katedry joanitów (zwanej jako Panagia Kastrou mieści się Muzeum Bizantyjskie (wt.-nd. 8.30-15:00). Większość jego kolekcji ikon i malowideł ściennych z wiejskich kaplic została przeniesiona do Pałacu Wielkich Mistrzów.
    Kolejny przystanek to XV-wieczny Szpital Joanitów, dziś Muzeum Archeologiczne (wt.-nd. 8.30-15.00). Obok kiepsko opisanych eksponatów, zaprezentowanych w niezbyt ciekawy sposób, można odnaleźć prawdziwą perłę hellenistycznej rzeźby - słynną, choć uszkodzoną nieco przez morze, Afrodytę Thalassia.
rodos


    Piękna, średniowieczna, szczęśliwie nieskomercjalizowana Odos Ippoton (ulica Rycerska), której dawny splendor przywrócili Włosi, prowadzi stąd do Pałacu Wielkich Mistrzów. Stoją przy niej zabytkowe zajazdy należące niegdyś do rycerzy zakonnych różnych narodowości - najbardziej imponujący jest francuski, z herbami kilku Wielkich Mistrzów.


rodos

    Pałac Wielkich Mistrzów (wt.-pt. 8.30-21.00, pn. 14.30-21.00, sb. i nd. 8.30-15.00) został prawie doszczętnie zniszczony po wybuchu w składzie broni w pobliskim kościele św. Jana w 1856 r. (zginęło wówczas 800 osób). Odbudową zajęli się Włosi w latach 1937-1939, pragnąc jak najszybciej zamienić go w letnią rezydencję króla Wiktora Emanuela i Mussoliniego. Żaden z nich jednak nigdy tu nie bawił. Okazała klatka schodowa wiedzie na piętro olśniewających dekoracji, jak np. starożytne mozaiki sprowadzone z Kos. Na parterze urządzono świetna ekspozycję poświęconą joanitom oraz zbiory sztuki sakralnej przeniesione z Panagia Kastrou. To z pewnością najlepsze muzeum na Rodos.


rodos

    Na głównej ulicy handlowej Sokratous, tłoczą się sklepy, futrzarskie i skórzane, stragane z biżuterią, koronkami i haftowanymi serwetami oraz wszelkimi innymi pamiątkami. Sokratous biegnie od Platia Ippokratous z ozdobną fontanną do różowego meczetu Sulejmana na wzgórzu. W obrębie Starego Miasta wciąż mieszka sporo Turków. Na Platia Arionos działa zabytkowy hamman (turecka łaźnia, oznakowana jako Dhimotika Loutra; nieregularne godziny otwarcia).
    Drugą tutejszą mniejszość narodową stanowili Żydzi, których hitlerowcy wywieźli do Auschwitz w czerwcu 1944r. Niewielu ocalało, a synagoga na Simiou to dziś głównie pomnik ku pamięci ofiar Holocaustu. Za hammamem na Andronikou mieści się teatr Nelli Dimiglou - jego zespół taneczny wykonuje tradycyjne miejscowe tańce (pn., śr., pt., 21:20). Stare Miasto oferuje też rozrywkę w postaci pubów i barów, w których pojawia się coraz więcej, choć są mnie gwarne i hałaśliwe niż te w Neochori.


lindos


Zachodnie wybrzeże

Na zachodnim wybrzeżu Rodos panuje klimat bardziej wilgotny, wieją silniejsze wiatry, jest też więcej zieleni, a rolnictwo rozwija się na równi z turystyką. Zaniedbane kamieniste plaże nie spowolniły budowy hoteli w gwarnych kurortach Ixia i Trianda w bezpośrednim sąsiedztwie Neochori. W odległości 5 km w głąb lądu od Triandy znajdowało się starożytne Jalimnos (wt.-nd. 8.00-19.00), dziś znane bardziej jako Filerimnos (od tutejszego bizantyjskiego klasztoru). Ze starego miasta pozostała jedynie dorycka fontanna i fundamenty hellenistycznej świątyni. Główna atrakcja to odresteurowany gotycki klasztor ze sklepionymi komnatami i oryginalna mozaiką podłogową z motywem ryb, bujnie porośnięty bugenwillą.


rodos dolina motyli

    Kremasti na wybrzeżu słynie z corocznego święta NMP (15-23 sierpnia), ale poza tym nie ma tam nic ciekawego. Lotnisko na Rodos leży przy drodze do wsi Paradisi, dokąd udaje się wielu turystów, by uprzyjemnić sobie czas w oczekiwaniu na często spóźnione samoloty czarterowe. Niedaleko warto zajrzeć do jednego malowniczego zakątku wyspy - Petaloudes, czyli Doliny Motyli. Prowadząca tu droga przecina kanion mniej więcej w połowie jego długości. Szlaki wiodą w górę lub w dół rzeki, ścieżkami i przez mosty, mijając drzewa ambrowca (Liquidambar orientalis), na których w lecie gnieżdżą się ćmy niedźwiedziówki. Mają żółto-czerwone skrzydła z jasnoczerwonymi końcówkami widocznymi podczas lotu. Dolina prowadzi do miejscowości Soroni przy nabrzeżnej szosie, skąd droga gruntowa biegnie ok. 6 km w głąb lądu do klasztoru Agios Soulas, gdzie podczas hucznego święta 29-30 lipca odbywają się wyścigi osłów.


lindos

    Druga główną atrakcją turystyczna zachodniego wybrzeża jest odkryty w 1929r. i oddalony od Mandraki o 32 km. Kamiros (starożytny Kameiros) - unikatowe, kompletne miasto doryckie bez późniejszych wpływów architektonicznych. Co ciekawe, nie było tu żadnych fortyfikacji, a na łagodnych zboczach nie wzniesiono akropolu.
    Dalej na południe leży port Skala Kamirou (zwany również Kamiros Skala), gdzie w tawernach rybnych przesiadują tłumy turystów w oczekiwaniu na popołudniowe promy na wyspę Chalki. Zamek w pobliskiej Kritinii, niegdyś jeden z wiejskich garnizonów joanitów, to dziś zaniedbana ruina, ale i tak zasługuje na wizytę ze względu na wspaniałe widoki na morze.

Wnętrze wyspy i południowe krańce

    W głębi ladu, u podnóża góry Attaviros (1215 m n.p.m.) leży Embonas - centrum winiarstwa na Rodos. Za najlepsze uchodzą wyroby prywatnej winiarni Emeri. W licznych tavernach serwuje się głównie mięsne obiady i kolacje dla wycieczek autokarowych (tzw. greckie wieczory). Przez iglasty las u stóp góry biegnie droga do malowniczej wsi Sianna słynącej z miodu i soumy, czyli wysokoprocentowego alkoholu na bazie winogron. Około 4 km dalej na wąskiej, urwistej 200-metrowej skale obok wsi Monolithos stoi zamek o tej samej nazwie.
    Wnętrze Rodos stanowi doskonałe antidotum na ekstrawagancję nadmorskich kurortów - pofałdowane wzgórza, mimo pożarów wzniecanych przez podpalaczy od końca lat 80., wciąż częściowo porasta las. W późno bizantyjskiej cerkwi Agios Nikolaos Foundoukli, 3 km na zachód od Eleoussy, można obejrzeć ładne freski, a potem pójść dalej na zachód w kierunku gęsto zalesionej góry Profitis Ilias (798 m. n.p.m.) i zejść brukowaną ścieżką do wsi Salakos z rozlewnią wody mineralnej "Nymph".


rodos filerimos zamek

    Z Apollony na południowym stoku góry wyboisty trakt (przejezdny tylko dla dżipów) prowadzi do Laermy. Stamtąd już blisko przez sosnowy las do bizantyjskiego klasztoru Tchari, do którego w 1990 r. powrócili mnisi, aby nadzorować konserwacje pięknych malowideł ściennych z XIII-XV w. Droga biegnie dalej na południowy wschód do wsi Asklipio z cerkwią Kimisis Theotokou; freski są w niej nieco młodsze i lepiej zachowane z uwagi na suchy klimat. Klasztor i cerkiew to najwspanialsze przykłady sztuki bizantyjskiej na Rodos.

    Z Asklipio szlak wiedzie na południowo-wschodnie wybrzeże, wychodząc na żwirowe plaże w Kiotari i Gennadi; w tej pierwszej stoją duże hotele. Dalej na południe rozciąga się piaszczysta i bardziej osłonięta plaża Plimiri. Na południowym krańcu Rodos leży wysepka Prassonissi, połączona z lądem stałym, szeroką, piaszczystą groblą - często można tu spotkać amatorów windsurfingu. Główna nadmorska droga na wyspie zatacza pętle w kierunku Monolithos przez wsie Kattavia (cerkiew z pięknymi malowidłami ściennymi i antycznymi rzeźbami) i Apolakkia, między którymi rozciąga się dzika plaża.

    Większość wsi w głębi lądu jest wymarła. Właściciele domów mieszkają dziś w mieście Rodos albo za granicą. Wielu mieszkańców Lachanii w pobliżu Plimiri sprzedało swoje domy Niemcom, mimo to uroczy plac z taverną i dwiema fontannami zachował tradycyjny charakter. Można stąd wybrać się na północny zachód do ładnej wsi Messanngros na szczycie wzgórza, w której stoi XIII-wieczna kaplica pochylona nad fundamentami nieco większej bazyliki z V stulecia. Aby nie wracać do miasta po zmroku, najlepiej zatrzymać się w klasztorze Skiadi, położonym niedaleko na zachód, gdzie uprzejmi gospodarze oferują pokoje gościnne.

Wschodnie wybrzeże

    Wschodnie wybrzeże Rodos, bardziej piaszczyste i osłonięte niż zachodnie, o cieplejszym morzu, zostało zagospodarowane dopiero pod koniec lat 70. i sporo tu jeszcze na wpół dzikich plaż. Koskinou słynie z bogato zdobionych portali i dziedzińców wyłożonych misternymi kamiennymi mozaikami. Poniżej leży uzdrowisko Thermes Kallitheas, przechodzące obecnie gruntowny remont. Tę wspaniałą fantazję architektoniczną z palmami i pawilonem przykrytym kopułą wznieśli Włosi w stylu art deco z elementami orientalnymi. Dwie piaszczyste zatoczki poniżej, pomiędzy skalistymi cyplami, przyciągają amatorów nurkowania.


lindos ulica

    Zapchana hotelami Faliraki to popularny kurort dla młodych, beztroskich i stanu wolnego. Przy długiej piaszczystej plaży, gdzie można uprawiać wszelkie sporty wodne i paralotniarstwo na dokładkę, roi się od kiepskich restauracji i małych dyskotek. Na południu wyłania się przylądek Ladiko z zatoką, w której realizowano zdjęcia do filmu "Działa Nawarony". Za nim rozciąga się długa, kamienista plaża w Afandou, słabo zagospodarowana, wyjąwszy pobliskie 18-dołkowe pola golfowe. Dalej na południe droga skręcająca w kierunku morza prowadzi przez Kolimbię, z wzorcowym włoskim gospodarstwem z lat 20. XX w., do jeszcze jednego ośrodka wczasowego nad wulkaniczną zatoczką.
    Droga w głąb lądu wiedzie ku zielonym polanom Epta Pieges (Siedem Strumieni), jednego z najbardziej urokliwych miejsc na wyspie. Strumienie zasilają mały sztuczny zbiornik zbudowany przez Włochów do nawadniania gospodarstwa w Kolimbii. Można tu zwiedzić tunel-akwedukt, a potem zjeść posiłek w tawernie pod drzewami. Greckim odpowiednikiem leku na bezpłodność jest klasztor Tsambika na szczycie wulkanicznego przylądka za Kolimbią, z widokiem na piaszczystą plażę o tej samej nazwie (na południu). Kościół niczym specyficznym się nie wyróżnia, poza tym, że przyciąga bezdzietne kobiety, które przychodzą tu 8 września, by pokłonić się XI-wiecznej ikonie.
    Archangelos, 29 km od miasta Rodos, to największa wieś na wyspie, słynąca z koureloudes (szmaciane chodniki), garnków i wyrobów skórzanych. Wszystko to produkuje się z myślą o sporej grupie niemieckich turystów, mimo że miejscowość nie leży nad morzem. Dobre plaże są zresztą niedaleko stąd - na przykład Agathi, na którą mozna sie dostać przez mały kurort i port rybacki Charaki w cieniu ruin zamku joanitów w Feraklos.

lindos

Lindos

Między miastem Rodos a oddalonym o 56 km Lindos regularnie kursują autobusy, ale przyjemniej płynie sie promem, podziwiając nadmorskie krajobrazy. Rezydencje średniowiecznych kapitanów - niektóre udostępnione do zwiedzania - mają ozdobne bramy wyjazdowe i szerokie dziedzińce wyłożone kamienną mozaiką. W bizantyjskiej cerkwi w pobliżu głównego placu zachowały się XVIII-wieczne malowidła ścienne. Osiołki , służące tu za taksówki, zabierają turystów z wąskim uliczek do starożytnego akropolu na szczycie stromego wzgórza ze świątynią Ateny Lindyjskiej. Wzdłuż całej drogi dojazdowej stoją przekupki z koronkami.


lindos

    Lindos to jedno wielkie sanktuarium słońca, morza i seksu. Nocą miejscowość pulsuje w rytm muzyki dochodzącej z licznych barów, a w dzień na piasku koło północnego portu plażowicze tłoczą się jak sardynki w puszczce. Południowy port, ze spokojniejszą plażą, jest znany jako Zatoka św. Pawła, ku czci apostoła, który zawitał tu w 58 r. n.e. W maleńkim kościółku pod jego wezwaniem 28 czerwca odbywa się tradycyjne panigri.


lindos

    Historia starożytnego Lindos sięga epoki brązu; znajduje się tu jedyny na wyspie - obok Mandraki - osłonięty port. Z powodu jałowej ziemi mieszkańcy zawsze żyli z morza. Gra światła i cienia na pobliskich poszarpanych skałach przyciągała w latach 60-tych minionego stulecia malarzy, hipisów, i wszelakie artystyczne dusze. Okres ten Lindos ma już dawno za sobą, dziś bowiem króluje masowa turystyka. Supermarkety zaspokajają wszelkie zachcianki obcokrajowców, a w tawernach sprzedaje się nawet słodycze - trudno uwierzyć, że to Grecja.

lindos

    Za wapiennym cyplem leży nieco spokojniejsza Pefki (Pefkos) - niegdyś część Lindos, a dziś odzielna miejscowość wczasowa z niewielkimi plażami w Larods, od niedawna zagospodarowana.

http://www.grecja-online.pl/przewodnik/dodekanez/rodos/rodos/

Rodos przez wieki


Opis wyspy
Rodos (gr. Ρόδος Rhódhos) to wyspa na Morzu Egejskim położona w archipelagu Dodekanezu (Sporadów Południowych), na granicy trzech kontynentów: Europy, Azji i Afryki. Takie usytuowanie geograficzne przez blisko 3000 lat zapewniało jej liczne i pełne zasłużonej chwały okresy świetności. Z drugiej strony, obecność wyspy na strategicznej drodze ze wschodu na zachód narażała ją na częste inwazje wrogich plemion i państw, o czym w dalszej części artykułu. W starożytności wyspa nosiła także inne nazwy: Asteria – ze względu na czyste niebo i widoczne na nim gwiazdy, Makaria – co znaczy po prostu “piękna” oraz Ataviria – od najwyższej góry. Rodos jest stosunkowo zróżnicowana pod względem ukształtowania terenu. Środek wyspy zajmują porośnięte piniowym lasem góry, z najwyższym szczytem Attavyros, liczącym 1215 m n.p.m. Ponadto, krajobraz kształtują małe równiny, zielone wąwozy, doliny, płaskowyże, długie, w przeważającej większości piaszczyste, plaże i puste koryta okresowych rzek. W pobliżu znajdują się też inne, mniejsze wysepki: Tilos, Symi, Chalki i Alimia.



Mityczne początki
Początki wyspy wiążą się z kilkoma mitami. Kiedy Zeus stał się panem świata, postanowił podzielić swoją własność pomiędzy najważniejsze bóstwa. Ale Helios nie mógł przybyć na spotkanie z gromowładnym, ponieważ był zajęty codziennym objazdem nieba.  Z tego też powodu został on pominięty przy podziale i jako jedyny nic nie otrzymał. Zawiedziony tym brakiem pamięci Helios wymógł na Zeusie obietnicę, iż otrzyma w swe posiadanie ląd, który jako pierwszy powstanie z morza. Chwilę później Posejdon swoim trójzębem uderzył w dno morza, a z odmętów wody wyłoniła się przepiękna wyspa. Niedługo potem bóg słońca zakochał się z wzajemnością w nimfie Rodos - córce Posejdona. Razem pobrali się i osiedlili na nowej wyspie, która wzięła nazwę od wybranki Heliosa. Razem wiedli szczęśliwe życie doczekując się siedmiu synów - Heliadów, którzy stali się królami wyspy Rodos. Jednym z nich był Kerkafos, który miał z kolei trzech synów o imieniach: Ialyssos, Kamiros i Lindos. Każdy z nich wybudował na wyspie jedno miasto, nazywając je swoim imieniem. Inna wersja podaje, że to jednak od imion córek Danaosa (lub Telchinów) - Ialyssy, Kamiry i Lindy nadano nazwy tym trzem miastom.

Burzliwe dzieje
Historia mówi jednak całkiem coś innego. Pierwsi ludzie na wyspie pojawili się w epoce kamiennej ok. 4000 roku p.n.e. Kolejnymi plemionami byli Minojczycy i Achajowie. Ci drudzy byli twórcami kultury Myken. Budowali pałace, przez co stworzyli silne państwo. Obejmowało ono tereny zamorskie, część wschodnią Grecji oraz Peloponez. W II tysiącleciu p.n.e., państwo mykeńskie upadło, a władzę przejęli Dorowie. To oni założyli najpierw trzy miasta: Lindos, Kamiros i Ialyssos. Inne źródła podaja z kolei, że najstarsze ślady osadnictwa pochodzą z późnej ery brązu. Najstarszy odnaleziony ośrodek miejski, prawdopodobnie osada portowa pochodzi z okresu 1550-1410 p.n.e. Kolejne odkrycia potwierdziły zasiedlenie wyspy ok. 1000 p.n.e. Tak czy inaczej wyspa z biegiem czasu przybrała na sile, a trzy wyżej wymienione miasta przez pewien okres czasu zachowywały niepodległość do czasu założenia razem z Kos, Knidos i Halikarnasem Heksapolis Doryckiego, czyli związku sześciu doryckich miast. Miał on ogromne znaczenie gospodarcze, przez co bogactwo wyspy Rodos doprowadziło do założenia swych koloni na Sycylii, we Włoszech, Francji i Hiszpanii. Wyspa zaczęła stanowić gwarny ośrodek handlu i utrzymywała kontakty handlowe w regionie Morza Śródziemnego. Wino, pszenica i oliwa były znakomitym towarem eksportowym i trafiały na wiele zagranicznych rynków. Liczne kompanie handlowe z terenów od Mezopotamii po Egipt miały swoje przedstawicielstwa w Lindos, które przeżywało wtedy swój złoty okres w rozwoju kultury i gospodarki. Kilka wieków później związek dostał się pod panowanie Persów tak jak i sama wyspa. W roku 490 p.n.e., podczas wojny perskiej, wyspa zawiązała sojusz z Persją, po czym wycofała się z niego w 479 roku p.n.e. i przyłączyła się do Związku Delijskiego. Persowie zostali wypędzeni z wyspy. Następnie, po jego opuszczeniu, w latach 431-404 p.n.e., była w sojuszu ze Spartą, co sprowadziło kolejne wojny. W 357 p.n.e. wyspa należała do króla Mauzolosa, a następnie w 340 p.n.e. znowu do Persów, jednak ich panowanie było tym razem krótkie, bo ostatecznie rozprawił się z nimi Aleksander Macedoński, o czym jeszcze wspomnę. Pewnie wielu myśli, że te wszystkie zmiany nie mogły wyjść Rodyjczykom na dobre, jednak było wręcz przeciwnie. Jako utalentowani dyplomaci wiedzieli oni jak utrzymać niezależną pozycję między największymi potęgami tamtej epoki. W czasach kryzysu pozwalali na okupację wyspy, wykorzystując to najlepiej, jak się dało. Dopiero, gdy warunki okupacji stawały się zbyt ciężkie do zniesienia, bez wahania chwytali za broń.


Założenie stolicy i sojusz
W obawie przed atakami ze wschodu, w roku 408 p.n.e., Lindos, Kamiros i Ialyssos, jako najbogatsze miasta wyspy, zbudowały stolicę - miasto Rodos. Jako lokalizację wybrano punkt, który miał gwarantować najskuteczniejszą obronę wyspy. Plan miasta został oparty na siatce hippodamejskiej, którą opracował grecki architekt - Hippodamos z Miletu. Fakt ten jednak jest często uznawany za mało prawdopodobny. Struktura systemu polegała na uwzględnieniu warunków naturalnych, rozwoju i funkcjonalnośći miasta. Miał on wyraźnie zakreślone granice. W centralnej części miasta lokowano agorę - ośrodek administracyjno-handlowy oraz akropol - ośrodek administracyjno-kultowy. Pozostałe części miasta były wykorzystywane pod zabudowę mieszkań. Dodatkowymi budowlami były np. teatr, gimnazjon i stadion. Ulice krzyżowały się pod kątem prostym, tworząc geometryczną i regularną siatkę. Struktura siatki widoczna jest aż do dnia dzisiejszego. Stolica bardzo szybko przybierała na sile, a pod koniec I tysiąclecia posiadała już około 100 tys. mieszkańców. Misto prężnie się rozwijało i stało się jedną z największych potęg handlowych. Dysponowało również ogromną flotą morską. Ogólnie założenie miasta uznaje sie za punkt zwrotny w historii wyspy. W 336 roku p.n.e., Rodos zjednoczyło się z Aleksandrem Wielkim. To on w roku 331 p.n.e. zbudował w Egipcie Aleksandrię. Po jego śmierci imperium zostało podzielone pomiędzy diadochów i rozpoczęły się nowe walki, które nie ominęły wyspy. Największymi centrami kulturowymi były wtedy miasta Rodos i Aleksandria. Nic więc dziwnego, że powstał sojusz pomiędzy Egiptem i Rodos, który w znacznym stopniu kontrolował handel morski i wspierał kulturę. Miasto Rodos, podobnie jak i wyspa, przeżywało w tym czasie swój "złoty wiek". Jego sławne szkoły filozofii , nauki , literatury i retoryki , wspierali wielcy mistrzowie z Aleksandrii: ateński krasomówca Ajschines, który utworzył szkołę przy Rodos; Apollonios z Rodos; dwaj astronomowie Hipparchus i Geminus; krasomówca Dionizjusz Trak. Należy wspomnieć również o wielkiej szkole rzeźbiarskiej, która rozwijała pewien bogaty i dramatyczny styl.

Oblężenie
Jedank znalazła się osoba, która odważyła się zniszczyć ten, jak się okazało, trwały sojusz. Był nim jeden z diadochów - Antygon Jednooki, ponieważ chciał on zmusić mieszkańców wyspy do pomocy w ataku na Aleksandrię. Oczywiście odmówili mu, straciliby przecież głównego partnera handlowego. W 305 r. p.n.e. Antygon wysłał swojego syna Demetriusza (Demetriosa) na podbój wyspy.  Zabrał ze sobą aż 200 okrętów wojennych i 170 transportowców. Co więcej, towarzyszyły mu liczne statki pirackie i kupieckie. Walki toczyły się zarówno na lądzie jak i na morzu. Głównym celem władcy stała się sama stolica wyspy.  Historia jego oblężenia to historia wielomiesięcznych zmagań. Rodyjczycy bronili się zawzięcie przeciwko wielkiej armii. Do obrony nakłoniono wszystkich nieobywateli, cudzoziemców, a nawet niewolników, obiecując wolność i obywatelstwo, jeżeli tylko wykażą się męstwem. Poproszono również o pomoc państwa greckie i innych władców, którzy zazwyczaj pisali tylko petycje do Demetriosa w sprawie oszczęszenia mieszkańców i nic poza tym. Jedynie Ptolemeusz wysłał silną flotą do obrony za co dostał przydomek Soter czyli Zbawca. Wojna ta była wojną dżentelmenów. Obydwie strony szanowały się i z góry ustaliły, że na bieżąco będzie można wykupywać jeńców po 1000 drachm od wolnego, a połowę tej kwoty od niewolnika. Było to novum w ówczesnym świecie i krok ku humanizacji walk. Poza tym obydwie strony świadczyły sobie drobne uprzejmości: obywatele miasta Rodos zganili osobę, która proponowała powywracać posągi Antygona z czasów, kiedy byli sojusznikami. Gdy w ręce Demetriusza wpadł znany obraz Protogenesa, przedstawiający dawnego herosa Ialyssosa, Rodyjczycy poprosili króla, by nie niszczył wspaniałego dzieła, na co ten odparł, że wolałby rozbić wszystkie wizerunki własnego ojca, niż dopuścić do uszkodzenia tak wspaniałego dzieła. Zresztą zdarzało się, że w czasie chwilowych rozejmów żołnierze straży przednich z obydwu obozów spotykali się i rozmawiali spokojnie ze sobą. Uprzejmości uprzejmościami, a wojna wojną. Pierwszy szturm od strony morza nie powiódł się. Żołnierze Demetriusza zdobyli wprawdzie molo portu, ale Rodyjczycy wkrótce je odbili.  Inny atak przyniósł zdobycie jednej z dzielnic miasta z amfiteatrem, również jednak żołnierze Demetriusza zostali w końcu wyparci. Po kilku nieudanych próbach  Demetriusz w końcu postanowił użyć najpotężniejszej broni jaka był dostępna w tamtych czasach. Do boju wkroczyła machina oblężnicza o nazwie helepolis co znaczy "zdobywca miast". Chociaż została ona wynaleziona już za czasów Filipa II, to jednak Demetrios ulepszył kilka jej elementów.  Tak o niej pisze Plutarch:
"Baza jej była dokładnie kwadratowa, każda strona mierząca około 48 łokci [ok. 20 m], była wysoka na 60 łokci [ok. 30 m], zwężając się od podstawy do góry. Wewnątrz kilku pokoi albo izb, które były wypełnione zbrojnymi ludźmi, i na każdej kondygnacji z przodu naprzeciwko wroga miała okna na wyrzucanie pocisków wszystkich rodzajów. Całość była wypełniona żołnierzami przygotowanymi do każdego rodzaju walki. I co było najwspanialsze w niej, pomimo jej rozmiarów, gdy była poruszana nigdy nie chwiała się czy skłaniała na jedną ze stron, ale jechała do przodu na swojej bazie w perfekcyjnej równowadze, z dużym hałasem i impetem, zdumiewając rozum i w tym samym czasie oczarowując wszystkich obserwatorów."
Jest także kilka innych źródeł podających całkiem różne informacje na temat helepolis. Niektóre z tych informacji wyolbrzymiają zalety tej machiny. Rzekomo mogła ona wyrzucać pociski ważące 60 kg, a poruszało ją 3400 ludzi. Tak czy inaczej machina musiała wyglądać imponująco. Nic więc dziwnego, że już przy pierwszej próbie wykonała wyłom w murze i kwestia zdobycia miasta była tylko kwestią czasu. W tej dramatycznej sytuacji mieszkańcy Rodos zaczęli się modlić do swojego boskiego opiekuna - Heliosa. Obiecywali mu nawet wybudować pomnik, w przypadku odbarcia oblężenia. Bóg słońca postanowił dopomóc i podsunął mieszkańcom pomysł, by wykopali rów przy wyłomie muru i zakryli go gałęziami, tak by był niewidoczny. Tak też uczyniono i przy następnej próbie ataku, helepolis padła zastawiając wyłom. Znów pojawiają się inne źródła. Witruwiusz, rzymski architekt i inżynier wojenny z I w. p.n.e. pisze, że Rodyjczycy nocą nawodnili grunt z tej strony miasta, gdzie siły Demetriosa miały zaatakować miasto przy pomocy Helepolis. W dzień machina nieodwracalnie ugrzęzła w bagnie i stała się bezużyteczna. Jeszcze inna wersja głosi, że podobno Demetrios wycofał ją z walki, gdy Rodyjczycy zdołali naruszyć niektóre z blach, które ją osłaniały, gdyż zaistniało ryzyko, że cała gigantyczna wieża spłonie. Tak czy inaczej inwencja Poliorketesa "oblegacza miast", bo tak w sposób ironiczny nazwali go Rodyjczycy, zawiodła i musiał on niestety pogodzić się z przegraną. Oblężenie trwało już przecież rok, a miasto dalej było niezdobyte. W końcu Antygon Jednooki wysłał list do Demetriusza z poleceniem, by przestał się bawić w oblężenie i płynął do Aten ratować sytuację, bo tamtejsze ziemie zaatakował Kassander - władca Macedonii. Rozpoczęły się rozmowy. Wódz był wdzięczny Ateńczykom, którzy dostarczyli mu pretekstu by zakończyć oblężenie. Wystąpili oni jako mediatorzy i skłonili Rodyjczyków do przyrzeczenia, że wspomogą Antygona i Demetriosa przeciw każdemu wrogowi, z wyjątkiem Ptolemeusza. Demetriusz w końcu odpłynął, zostawiając wszystkie machiny oblężnicze włącznie z helepolis. Mieszkańcy Rodos sprzedali to całe wyposażenie wojenne za sumę 300 talentów i przeznaczyli je na budowę gigantycznego pomnika dla ich patrona, który miał upamiętniać zwycięstwo i być wyrazem dziękczynienia.



cd.....

cd....



Zapomniany twórca

Autorem tego genialnego dzieła miał stać się Chares z Lindos, uczeń Lizypa. Postać ta jednak została zapomniana w odmętach historii. Wiadomo o nim tylko tyle, że musiał być słynnym rzeźbiarzem, dltego też Rodyjczycy to właśnie jemu zlecili wykonanie prac. Przy budowie posągu pracowali mieszkańcy Lindos, a całośc zajęła im 12 lat. Najprawdopodobniej artysta nigdy nie zobaczył swojego dzieła w całej okazałości. Jedna wersja podaje, że w chwili, gdy rzeźba była już prawie ukończona, ktoś wskazał małą skazę w jej konstrukcji. Chares był tak zawstydzony, że popełnił samobójstwo. Druga wersja jest nieco bardziej ciekawsza. A mianowicie, gdy Rodyjczycy ustalali z artystą szczegóły związane z budową, zarządali by posąg miał 18 m wysokości i podali cenę za wykonanie. Gdy jednak zbudowano już podstawę z marmuru i stopy, sprytni mieszkańcy zaczęli podziwiać kunszt wykonania i zwrócili się do Charesa by kolos miał dwa razy większą wysokość. Pochwały, które usłyszał artysta, tak skutecznie go zdezorientowały, że nie policzył kosztów wykonania większego posągu i tylko podwoił stawkę za budowę. W rzeczywistości koszty poniesione przez Charesa były aż ośmiokrotnie wyższe. To co miało go wzbogacić - dzieło jego życia, stało się przyczyną bankructwa. Po tym całym wydarzeniu popełnił on samobójstwo, a dowodzeniem budowy zajął się prawdopodobnie Laches - inny mieszkaniec wyspy.

Kolos z Rodos
Co do techniki wykonania, najpierw wykonano marmurową podstawę posągu oraz jego stopy. Następnie zbudowano żelazny szkielet i oblepiono go gliną. Wokół szkieletu został usypany wał z piasku. Z tego wału układano elementy z brązu. Kolos był pokryty tylko kilkumilimetrową ścianką z tego stopu metali i został wypełniony kamieniami. Tylko mała przestrzeń wewnątrz kolosa nie była wypełniona, ponieważ prowadziła tamtędy drabinka pozwalająca dokonywać napraw. Kolos rodyjski, bo tak później nazywano ten wspaniały pomnik zaliczny do siedmiu cudów świata starożytnego, najprawdopodobnie stał na cokole u wejścia do portu lub na górującym nad miastem wzgórzu. Teoria jakoby statki miały wpływać między jego nogami do portu jest nieprawdziwa i nijak ma się do rzeczywistości, bo taka konstrukcja była w tamtych czasach niemożliwa do wykonania. Nie wiadomo dokładnie jak wyglądała ta statua i jest kilka wyobrażeń tego monumentu. Prawdopodobnie bóg słońca stał nagi na cokole. Prawą rękę miał położoną na czole lub trzymał w niej pochodnię, która służyła za latarnię morską w nocy, a w dzień za punkt nawigacyjny. W lewej ręce trzymał szatę lub strzałę do przewieszonego przez ramię łuku. Często w sztuce przedstawia się również pośrednie formy od tych dwóch wyobrażeń. Helios z tej rzeźby ma rozpuszczone włosy i odchodzące we wszystkie strony promienie wokół głwy, a jego twarz była prawdopodobnie złocona. Jak widać są to tylko przypuszczenia, bo sam kolos runął po około 60 latach z powodu trzęsienia ziemi. Złamał się on w najsłabszym punkcie konstrukcji, w kolanach, stąd nasze przysłowie „Kolos na glinianych nogach”. Można przypuszczać, że do zniszczenia kolosa przyczyniła się także korozja szkieletu, wykonanego z nie najlepszej jakości starożytnego żelaza i znajdującej się w wilgotnym środowisku wypełniającej posąg gliny. Powalony posąg nadal budził niekłamany podziw swoimi rozmiarami. Pliniusz Starszy wspomina, że tylko niewielu ludzi było w stanie objąć obydwiema rękami duży palec rzeźby. Kolos nie wyrządził wielkich szkód przez swój upadek. Zniszczył tylko okoliczne budynki, jednak nie odbudowano go już ze względu na przepowiednię, chociaż Ptolemeusz III ofiarował się przeznaczyć na ten cel 3000 talentów miedzi. Kolos Rodyjski przeleżał kilkanaście stuleci na ziemi (lub w wodzie) aż do 653 n.e., kiedy to Arabowie zdobywają Rodos i sprzedają zniszczony posag jakiemuś bogatemu kupcowi żydowskiemu. Do transportu użyto ponoć 900 wielbłądów.


Zmierch wyspy
Po pewnym czasie Rodos udało się uzyskać silniejsze znaczenie polityczne, a w 164 r. p.n.e. podpisało ono porozumienie z Rzymem i stało się jednym z ważniejszych centrów kształcenia dla arystokratycznych rodzin rzymskich. Początkowo wyspa cieszyła się licznymi przywilejami, ale z biegiem czasu je utraciła w wyniku wielu działań rzymskich polityków. Roztrzygające uderzenie nastąpiło w 42 r. p.n.e., kiedy to wojska rzymskie pod wodzą Kasjusza (być może nawet Juliusz Cezar) zdobyły i z niewiarygodnym bestialstwem zniszczyły miasto wywożąc z niego około 3000 arcydzieł. Osłabiło to jeszcze bardziej pozycję obronną wyspy. Jednocześnie rosło zagrożenie ze wschodu. Od roku 51 n.e., po przybyciu św. Pawła do Lindos, na wyspie zaczęło rodzić się chrześcijaństwo. W 155 r. stolica wyspy została zniszczona przez trzęsienie ziemi, a po odbudowaniu odpowiadała rozmiarami dzisiejszej starówce. W swej historii wyspa zmieniała jeszcze wiele razy swoich właścicieli, jednak już nigdy nie uzyskała takiej pozycji jak dawniej.

Ciekawostki:
- Strabon, który znał prawie wszystkie miasta antycznej Grecji, uważał że to właśnie Rodos jest najpiękniejsze.
- Rodyjczycy prowadzeni przez Tlepolemosa - syna Heraklesa, w sile dziewięciu statków wzięli udział w Wojnie Trojańskiej, ale ich przywódca został zabity w bitwie pod murami Troi.
- Po śmierci Menelaosa na wyspę przybyła Helena, szukając schronienia u swojej przyjaciółki Polikso. W czasie drogi zatrzymała się w Lindos i złożyła w świątyni Ateny bursztynowy odlew swej prawej piersi, na znak skruchy i żalu za grzechy. Lecz na Rodos nie zaznała spokoju. Polikso nienawidziła Heleny, ponieważ jej mąż - Tlepolemos poległ pod Troją walcząc w szeregach Greków. Kiedy raz Helena udała się do kąpieli, Polikso wysłała do niej służące, przebrane za Erynie. Przyszły czarno ubrane, z wężami w ręku, rzuciły się na nią, związały powrozami i powiesiły na drzewie. Helena umarła z myślą, że w istocie piekielne potwory za życia wymierzyły jej karę. Ale w wiele lat później mieszkańcy Rodos zaczęli jej oddawać cześć boską i drzewo, na którym umarła, uważali za święte. W pewne dni namaszczali je oliwą i zawieszali na nim wieńce.
- Malarz Apelles zawędrował kiedyś do domu Protogenesa w Rodos, chcąc zaznajomić się z osobą, o której tak wiele słyszał. Zastał tam jednak tylko starą kobietę, która powiedziała mu, że Protogenes wyszedł i zapytała o jego imię. Apelles podszedł wtedy do zawiszonego płótna i namalował pędzlem jedną kreskę, po czym kazał kobiecie przekazać Protogenesowi, że to pochodzi od niego i wyszedł. Gdy właściciel domu powrócił, kobieta opowiedziała mu o całym zdarzeniu. Artysta stwierdził, że tylko Apelles mógł wykonać tak świetną robotę i namalował innym kolorem kolejną kreskę tuż nad tą już istniejącą. Kazał służacej pokazać to Apellesowi i znowu wyszedł. Kiedy Apelles powtórnie zajrzał do pracowni i obejrzał całość, zawstydził się, że może być gorszy, ale jednak namalował trzema kolorami linię pomiędzy dwoma namalowanymi wcześniej, pokazując jeszcze raz swoje mistrzostwo. Na ten widok Protogenes uznał się za pokonanego i postanowił poszukać Apellesa i spotkać się z nim twarzą w twarz.
- O potędze morskiej wyspy może świadczyć fakt stworzenia Rodyjskiego Kodeksu Morskiego. Jeden z cesarzy rzymskich tak o nim pisał: "My możemy panować nad światem, ale Kodeks Rodyjski panować będzie nad morzem".
- Na wyspie kształcił się niegdyś Juliusz Cezar.
- W jednej z rodyjskich rzeźb Afrodyty zakochał się pisarz angielski Lawrence Durrell do tego stopnia, że poświęcił jej jeden ze swoich utworów (dalej chodzi o rzeźbę, a nie Afrodytę).

http://archeos.pl/artykul/1842