KOD PESZEROWY I WIEDZA WSPÓŁCZESNA

KOD PESZEROWY => Zwoje z nad Morza Martwego => Wątek zaczęty przez: Kiara Maj 20, 2013, 13:50:15



Tytuł: Inni o Marii Magdalenie....
Wiadomość wysłana przez: Kiara Maj 20, 2013, 13:50:15
Trochę uśpiłam ten temat, ale jest on cały czas aktualny na świecie. Znalazłam ciekawą stronę Enric Sabarich zatem dzielę się jego wiedzą, to trochę inne spojrzenie i inny odczyt. Zawsze jednak  ciekawe co odkryli inni ludzie.

Kiara.


Cytuj
Mi peculiar modo de entender la Historia

jueves, 14 de marzo de 2013
Capítulo IX
El secreto de Rennes-le-Château,
            un viaje iniciático al origen de la leyenda.
                           
La compañera del Salvador: la Magdalena en los evangelios canónicos y en los evangelios gnósticos.


                     María Magdalena en el bajorrelieve del altar de la iglesia de Rennes-le-Château.


Sin darme cuenta me encontraba ante el altar, ¡y allí estaba! Casi sin querer me vi cautivado inmediatamente por la belleza de aquel bajorrelieve tantas veces observado en numerosas fotografías, y que ahora brillaba en todo su esplendor ante mi atónita mirada. María Magdalena yacía de rodillas en el interior de una gruta rocosa ante una cruz formada por dos ramas, una muerta y la otra viva, con algunas hojas verdes que comenzaban a retoñar hacia la mitad del tronco. Junto a ella, un libro abierto y una calavera, completando así los tres símbolos característicos que ya había visto en la estatua de la pecadora. Vestida con un manto de color oro, los dedos de sus manos se entrecruzaban formando una curiosa postura, mientras que unas lágrimas resbalaban delicadamente por sus tenues mejillas. A sus espaldas, en el exterior de la gruta, se intuía la silueta de una especie de construcción recortada contra el cielo, que muchos han querido identificar como los restos de un antiguo pórtico visigodo, que aun en el siglo XIX podía contemplarse a la entrada del pueblo, y la torre de la iglesia de Santa María Magdalena.
Se dice que fue el propio Saunière quien diseñó el bajorrelieve y que fue él personalmente quien aportó los últimos retoques pintando la obra. Bajo el cuadro había hecho grabar una inscripción latina, actualmente desaparecida tras ser borrada por algún vándalo sin escrúpulos. La inscripción rezaba lo siguiente:


                                El bajorrelieve con la inscripción desaparecida.



 JÉSU. MEDÉLA. VULNÉRUM+SPES. UNA. POENITENTIUM.
PER. MAGDALENAE. LACRYMAS+PECCATA.NOSTRA.DILUAS.

“Jesús, remedio a las heridas, única esperanza del penitente,
por las lágrimas de Magdalena, borra nuestros pecados”.

         (Lo más inquietante de todo aquello era que esa misma frase es la que se encontraba en la parte inferior de uno de aquellos sospechosos pergaminos hallados por Saunière bajo el altar de su iglesia).


         Pergamino presuntamente hallado por Saunière con la inscripción JÉSU MEDÉLA VULNÉRUM...


         No pude evitar lanzar un profundo suspiro ante la belleza de aquella imagen. De pronto, una perturbadora visión me pasó fugazmente por la cabeza. ¿Era una ilusión mía o verdaderamente daba la sensación de que María Magdalena parecía ¡estar embarazada!? Sin lugar a dudas, me estaba dejando arrastrar en exceso por la magia del lugar, y mi mente comenzaba a darme malas pasadas. Pero, ¿tenía aquello algún sentido?
         Por un momento volví a recordar todas aquellas leyendas que nos recordaban la llegada de María Magdalena a las costas de Marsella con el fruto de su unión con Jesús, portando lo que sería la “Sang Raal” o Santo Grial. Cátaros y templarios habían sido exterminados por esa herética creencia, mientras que la Iglesia Católica se había empeñado en desprestigiar en lo posible a la figura de la Magdalena. Pero allí, ante mis incrédulos ojos, tenía una desconcertante imagen que bien podría ser el fruto de los desvaríos de un demente o, como yo así comenzaba a creer, un mensaje lanzado para “quien lo supiera leer” y que había permanecido oculto durante los últimos 2.000 años.
         Pero aquella no era una imagen aislada. Como nos recuerda Margaret Starbird, en su extraordinario estudio sobre María Magdalena, “Georges de la Tour (1593-1652), artista oriundo de Lunéville, en Lorena, pintó seis versiones diferentes de la Magdalena penitente, en cada una de las cuales la mujer lleva una blusa blanca y una falda roja, combinando los colores rojo y blanco de la hermana-esposa, símbolo de doble pasión y pureza. Está sentada en una silla, mientras contempla varios objetos: una calavera, una candela, un espejo y una perla grande. Y la mujer aparece inequívocamente embarazada”.


                         Magdalena penitente de Georges de la Tour.

         Del mismo modo, en un cuadro de Giovanni Lanfranco (1582-1647), María Magdalena transportada por los ángeles, se nos vuelve a presentar a una Magdalena visiblemente embarazada, en brazos de unos querubines.1


                       María transportada por los ángeles de Giovanni Lanfranco.


         Sin lugar a dudas, nos encontrábamos ante unas evidencias cuyas terribles implicaciones eran muy difíciles de prever. Pero, ¿realmente pudo ser María Magdalena la esposa de Jesús? ¿Qué dicen los Evangelios al respecto?
         Si observamos con detenimiento los Evangelios canónicos, nos damos cuenta que a parte de la Virgen María, María Magdalena constituye la única mujer a quien los cuatro evangelistas citan por su nombre. Su primera aparición había sido durante el ministerio de Jesús en Galilea, formando parte del grupo de mujeres que le seguían. Como muy bien nos recuerdan Lynn Picknett y Clive Prince, “la tradición la identifica con otras dos mujeres del Nuevo Testamento: María de Betania, hermana de Marta y de Lázaro, y la mujer cuyo nombre no se cita que unge los pies de Jesús con esencia de nardos que saca de un vaso de alabastro”.
         Según los Evangelios canónicos, María Magdalena estuvo presente en la Crucifixión y fue el primer testigo de la Resurrección. Este tema siempre ha sido bastante escabroso para los teólogos. Tradicionalmente, la Iglesia Católica siempre ha fundamentado su autoridad apostólica en Pedro basándose en que fue él el primer discípulo de Jesús que lo vio resucitado. Pero veamos que dicen en realidad los evangelistas:

“Y después del sábado, al amanecer el primer día de la semana, vino María Magdalena, con la otra María, a visitar el sepulcro.
(...)
Cuando he aquí que Jesús les sale al encuentro, diciendo: Dios os guarde; y acercándose a ellas, abrazaron sus pies y le adoraron.
Entonces Jesús les dice: No temáis: id, avisad a mis hermanos, para que vayan a Galilea, y allí me verán”.
(Mateo, 28: 1, 9-10).

“Y habiendo resucitado de mañana, el primer día de la semana, se apareció primeramente a María Magdalena, de la cual había lanzado siete demonios.
Y Magdalena fue a dar las nuevas a los que habían andado con él, que no cesaban de gemir y llorar”.
(Marcos, 16: 9-10).

“Y volviendo del sepulcro, anunciaron todas estas cosas a los once y a todos los demás.
Las que refirieron esto a los apóstoles eran María Magdalena y Juana, y María madre de Santiago, y las otras sus compañeras”.
(Lucas, 24: 9-10).

“Entre tanto María estaba fuera llorando, cerca del sepulcro. Con las lágrimas, pues, en los ojos, se inclinó a mirar al sepulcro.
(...)
Dicho esto, volviéndose hacia atrás, vio a Jesús en pie; más no conocía que fuese Jesús.
(...)
Va María Magdalena a anunciar a los discípulos: He visto al Señor y me dijo esto”.
(Juan, 20: 11, 14, 18).

Queda claro, pues, que fue María Magdalena, y no Pedro, la primera a quien se le apareció Jesús resucitado. Pero, entonces, ¿a qué se debía ese empeño en marginar concienzudamente a la Magdalena por parte de los primeros Padres de la Iglesia? ¿Por qué la temían tanto?
Nos encontrábamos, sin duda, ante un personaje tan poderoso como enigmático. Incluso los mismos Evangelios parecían evitarla, ya que, como nos dicen Picknett y Prince, “después del cumplido a regañadientes que le hace el evangelista al destacarla de las demás, nunca más aparece, ni en los Hechos de los Apóstoles, ni en las epístolas de Pablo (ni siquiera cuando éste describe la tumba vacía), ni en las de Pedro”.
Pero esa visión sesgada de María Magdalena pronto habría de cambiar. En 1945 fueron descubiertos en la aldea egipcia de Nag Hammadi, los desde entonces llamados evangelios gnósticos. Se trataba de una colección de primitivos textos del gnosticismo cristiano, algunos más o menos contemporáneos, de los evangelios canónicos. La primitiva Iglesia los había clasificado de heréticos “y los buscaba con sistemática aplicación para destruirlos, como si contuviesen algún secreto de gran peligrosidad para la Institución que estaba en vías de establecerse”.


                                Evangelios gnósticos hallados en Nag Hammadi en 1945.

En realidad lo que verdaderamente proclamaban la mayoría de estas escrituras prohibidas era la preeminencia de María Magdalena. Según Picknett y Prince, “esta categoría superior no consistía sólo en ser la primera entre las mujeres, sino que era literalmente Apóstol de Apóstoles y por tanto sólo cedía en rango al mismo Jesús, por encima de los seguidores varones y mujeres. (...) En estos textos no era Pedro el elegido como mano derecha de Jesús, sino María Magdalena”.
Incluso existía uno de estos textos gnósticos con el sugerente título de Evangelio de María, según el cual fue la propia Magdalena quien se encargó de reunir de nuevo a los discípulos después de la Crucifixión, convenciéndolos para que no abandonaran y para que se comportasen como verdaderos y fieles apóstoles.
Hasta aquí parecía demostrado que María Magdalena había sido una figura mucho más influyente y decisiva de lo que tanto los evangelios canónicos como la primitiva Iglesia querían hacernos creer. Pero, ¿demostraba esto que había sido verdaderamente la “compañera” de Jesús?
                 
En uno de los numerosos textos gnósticos hallados en Nag Hammadi encontramos uno particularmente significativo en este sentido: es el llamado Evangelio de Felipe, en donde se atribuyen a Jesús actos y dichos totalmente distintos de los que aparecen en los Evangelios canónicos. En él hallamos un fragmento en donde se describe gráficamente una relación mucho más íntima entre la Magdalena y Jesús:

“La compañera del Salvador es María Magdalena. Pero Cristo la amaba más que a todos los discípulos, y solía besarla a menudo en la boca. El resto de los discípulos se sentía ofendido. Le decían: ¿Por qué la amas más que a todos nosotros? El Salvador contestó diciéndoles: ¿Por qué no os quiero como la quiero a ella?”.

         Tal como han apuntado Picknett y Prince, “si bien hoy la palabra compañera puede tomarse como camarada, colega y amiga en sentido puramente platónico, en cambio la palabra griega original significaba consorte o pareja sexual”.
         En el ya mencionado Evangelio de María encontramos unas reveladoras palabras en boca de Pedro, dirigiéndose a María Magdalena:

“Mariam, hermana, nosotros sabemos que el Salvador te apreciaba más que a las demás mujeres. Danos cuenta de las palabras del Salvador que recuerdes, que tú conoces y nosotros no, que nosotros no hemos escuchado”.

         La actitud de Pedro se torna hostil, recriminando el trato de preferencia que mostraba Jesús hacia aquella mujer:

“¿Ha hablado con una mujer sin que lo sepamos, y no manifiestamente, de modo que todos debamos volvernos y escucharla? ¿Es que la ha preferido a nosotros?”.

Ante lo cual, Leví sale en defensa de María Magdalena, rechazando el comportamiento de Pedro:

“Pedro, siempre fuiste impulsivo. Ahora te veo ejercitándote contra una mujer como si fuera un adversario. Sin embargo, si el Salvador la hizo digna, ¿quién eres tú para rechazarla? Bien cierto es que el Salvador la conoce perfectamente; por eso la amó más que a nosotros”.

Parece, pues, evidente que los evangelios gnósticos ofrecen una visión bien distinta de la relación entre Jesús y María Magdalena de la que estábamos acostumbrados. Pero, ¿qué nos dicen los evangelios canónicos al respecto?
En el famoso episodio narrado por Juan de la Resurrección de Lázaro, encontramos un curioso fragmento en el momento en que Jesús regresa a Betania tras conocer la noticia de la muerte de Lázaro:

“Marta, pues, así que oyó que Jesús llegaba, fue a buscarle; María en tanto quedaba en casa.
          (...)
Dicho esto, fuese, y llamó secretamente a María, su hermana, diciéndole: el Maestro está aquí y te llama.
Apenas ella oyó esto, se levantó apresuradamente, y fue a encontrarle”.
(Juan, 11: 20, 28-29).

         Según sostienen Hopkins, Simmans y Wallace-Murphy, en esta descripción, “María se comportaba como una esposa consciente de sus deberes. Al regreso del esposo, ella se quedaba en casa, esperándolo. Otras personas podían salir a su encuentro para saludarle, pero la esposa debía permanecer en el santuario del hogar, salvo si él mandase otra cosa, naturalmente”.
         En este sentido, Laurence Gardner comparte esa misma opinión, matizando que “en su condición de esposa de Jesús, María estaba ligada al estricto código matrimonial y no le estaba permitido salir de la casa para recibir a su marido hasta haber recibido su expreso consentimiento para ello”.
         En relación con este discutido episodio narrado por Juan, cabe recordar el extraordinario hallazgo realizado en 1958 por el profesor Morton Smith, de la Universidad de Columbia, y que confirmó que una de las razones por las que no existía ninguna mención del matrimonio de Jesús en los Evangelios era que la primitiva Iglesia se había dedicado a suprimir toda evidencia. Se trataba de un antiguo manuscrito que incluía una transcripción de una carta del obispo Clemente de Alejandría, uno de los primeros padres de la Iglesia, dirigida a su colega Teodoro, incluyendo también un pasaje desconocido del Evangelio de Marcos.
         Según nos relata Laurence Gardner, esta “carta de Clemente decretaba que dicho pasaje fuera suprimido puesto que no estaba de acuerdo con los objetivos de la Iglesia”. Vale la pena reproducir aquí un fragmento que no tiene desperdicio:

“Incluso si dicen algo cierto, los que aman la Verdad no deberían estar de acuerdo con ellos. Puesto que no todas las cosas verdaderas forman parte de la Verdad; tampoco debería tal verdad, que en apariencia parece estar de acuerdo con las opiniones humanas, ser preferida a la verdadera Verdad, aquella que está de acuerdo con la fe.
(...)
Ante ellos estamos obligados a no hacer concesiones jamás; y menos a aquellos que presentan falsificaciones que demuestran que el Evangelio secreto pertenece a Marcos, lo cual debe ser negado bajo juramento. Puesto que no todas las verdades han de ser explicadas a todos los hombres”.

         Quedaba claro, pues, que había que suprimir ese texto original de Marcos y mantenerlo en secreto por el bien de la “verdadera Verdad”. Pero ¿qué incluía ese nuevo evangelio de Marcos para que la primitiva Iglesia lo considerara tan peligroso?
         En palabras de Laurence Gardner, “en el texto suprimido del Evangelio de Marcos hay una versión de la resurrección de Lázaro, en la que éste habría reclamado la presencia de Jesús desde el interior de la tumba, antes incluso de que la losa fuera apartada. Por lo tanto, queda claro que no podía estar muerto en el sentido físico, lo que para la Iglesia significaría una derrota en su insistencia en considerar la resurrección de Lázaro como un milagro”.
         Por otro lado, en este Evangelio “secreto” de Marcos, no se incluía ninguna referencia sobre la resurrección de Jesús y sus consecuencias, finalizando con las mujeres abandonando la sepultura vacía.
         Pero, en lo que se refiere a la relación entre Jesús y María Magdalena, y al fragmento que nos ocupa de la llegada de Jesús a Betania tras la muerte de Lázaro, el texto de Marcos que fue suprimido por la Iglesia, explica como, en un primer momento, María salió de la casa con Marta para recibir a Jesús, pero fue inmediatamente amonestada por los discípulos y enviada de nuevo al interior a la espera de las instrucciones del Maestro. A la luz de este nuevo giro argumental, el episodio confirmaba de una manera aun más clara, como el comportamiento de María Magdalena y de Jesús se ajustaba exactamente al comportamiento tradicional de una pareja de esposos judíos.
         Recientemente, Karen King, profesora de la Universidad de Harvard, había dado a conocer un pequeño fragmento de papiro del siglo IV, escrito en copto (del tamaño de una tarjeta de crédito), en el que se reproducía un diálogo entre Jesús y sus discípulos, y en el cual habla de su mujer, a la que llama María. El papiro, que probablemente es una copia de un texto del siglo II, ha sido llamado El evangelio de la mujer de Jesús, y en él puede leerse:

 
“Mi madre me ha dado la vida…
los discípulos preguntaron a Jesús…
negó. María es digna de eso…Jesús
les dijo: mi mujer…podrá ser mi discípula. Que los malvados se inflen…
en lo que me concierne, viviré con
ella por…una imagen”.


     Fragmento del Evangelio de la mujer de Jesús.



         Todo parecía indicar que la Iglesia se había esmerado desde un principio en ocultar información sobre un posible matrimonio entre Jesús y María Magdalena. Pero, ¿tan grave era que Jesús estuviese casado?
         Al fin y al cabo, como nos recuerdan Picknett y Prince, “en aquellos tiempos lo más natural era que un rabí fuese un hombre casado; lo contrario sí habría dado lugar a mucho comentario, y no se habría omitido en los evangelios una justificación expresa de tal circunstancia. En una cultura tan dinástica como aquella, un Jesús célibe y sin hijos hubiera sido piedra de escándalo, y se habría visto obligado a explicarlo en el decurso de su vida pública o como parte de sus supuestas enseñanzas. En realidad la tradición judaica no sólo aborrecía el celibato sino que incluso lo consideraba auténticamente pecaminoso”.
         Ratificando esta opinión, Baigent, Leigh y Lincoln añaden que “si Jesús no estaba casado, el hecho hubiera sido sumamente conspicuo. Habría llamado la atención y se hubiese utilizado para caracterizarle e identificarle. Le hubiera apartado en un sentido significativo del resto de sus contemporáneos. De haber sido así, es de esperar que como mínimo una de las crónicas de los evangelios haría alguna referencia a tan marcada desviación de la costumbre”.
         Pero a pesar de todo ello, la Iglesia continuó insistiendo en mantener apartado a Jesús de cualquier contacto impuro con una mujer, ya que incluso su vecindad física podía llegar a contaminar el cuerpo, la mente y el espíritu de los hombres, que por naturaleza eran buenos y puros. Como muy bien añaden Picknett y Prince, “qué duda cabe de que el Hijo de Dios nunca querría ponerse en tal situación de riesgo mortal”. Esta misoginia generalizada de la Iglesia, que fue aumentando desmesuradamente a lo largo de los siglos, acabaría por relegar al ostracismo a la pobre María Magdalena, consintiendo que su imagen fuese la de una prostituta, aunque, por supuesto, arrepentida. ¡No podía ser de otra manera! El mensaje estaba claro, María Magdalena, y por extensión el resto de las mujeres, eran impuras y espiritualmente inferiores a los hombres, y solamente la Iglesia podía ofrecer la redención de los pecados.


Tytuł: Odp: Inni o Marii Magdalenie....
Wiadomość wysłana przez: Kiara Maj 20, 2013, 13:54:47
Enric Sabarich


Cytuj
Mój szczególny sposób rozumienia historii

Czwartek, 14 marca 2013
Rozdział IX
Tajemnica Rennes-le-Château,
            Duchowa podróż do pochodzenia legendy.
                           
Towarzyszka Zbawiciela: Magdalena w kanonicznych Ewangeliach i Ewangeliach gnostyckich.


                     Marii Magdaleny w płaskorzeźby ołtarza kościoła w Rennes-le-Château.


Przed Wiedziałem jestem przy ołtarzu, a tam było! Przypadkowo razu byłem urzeczony pięknem bas tak często widać na licznych zdjęciach, a teraz świeciło w całej okazałości przed moim zdumionego spojrzenia. Mary Magdalene klęcząc leżącego wewnątrz skalistej grocie przed krzyżem utworzonym przez dwa oddziały, jeden nie żyje, a drugi żyje się zielone liście zaczynają kiełkować w środku pnia. Obok niego, otwarta książka i czaszki, kończąc tym samym trzy charakterystyczne symbole, które widział w posągu grzesznika. Ubrana w szaty złota, palce rąk przecinały tworząc ciekawą postawę podczas łzy wsunął delikatnie ich słabych policzkach. Za nim, na zewnątrz jaskini, zgadliście sylwetkę budynku rodzaju na tle nieba, wielu starało się zidentyfikować szczątki starożytnego Wizygotów Portico, że jeszcze w XIX wieku można zobaczyć przy wejściu ludzie, i wieża kościoła Marii Magdaleny.
Mówią, że to był Sauniere sam, który zaprojektował płaskorzeźbę i to on osobiście, który dostarczył szlif malując dzieło. Pod polu miał zapis łaciński napis, nieistniejącego już po skasowaniu przez jakiegoś pozbawionego skrupułów wandal. Napis w brzmieniu:


                                Płaskorzeźba z napisem brakuje.



 Jezus. Medela. VULNÉRUM + SPES. ONE. POENITENTIUM.
PER. Magdalenae. LACRYMAS + PECCATA.NOSTRA.DILUAS.

"Jezus, lekarstwo rany, tylko nadzieję, penitenta,
łzami Magdaleny, wymazanie grzechów. "

         (Najbardziej niepokojące z tego wszystkiego było to, że samo sformułowanie jest to, co było na dnie jednego z tych podejrzanych pergaminów znalezionych przez Sauniere pod ołtarzem swego kościoła).


         Saunière Pergamin znaleziony rzekomo z napisem przez Medela VULNÉRUM Jesu ...


         I nie mógł pomóc, pozwalając się głębokie westchnienie na piękno tego obrazu. Nagle, niepokojąca wizja przemknęła mi przez głowę. Czy to złudzenie czy naprawdę dał mi poczucie, że Maryja zdawała się być w ciąży! Niewątpliwie wyjeżdżałem nadmiar oporu na magię tego miejsca, a mój umysł zaczął mi sztuczek. Ale czy to ma jakiś sens?
         Na chwilę wróciłem zapamiętać te wszystkie legendy pamiętamy przybycie Marii Magdaleny do wybrzeży Marsylii z owoców ich jedności z Jezusem, niosąc co byłoby "Sang Raal" lub Święty Graal. Katarzy i Templariusze zostali wytępieni przez heretyckiej wiary, a Kościół katolicki usiłował zdyskredytować, jak to możliwe, aby postać Marii Magdaleny. Ale tam, na moich oczach niewierzących, miał obraz niepokojący może być również wynikiem majaczenia szaleńca lub, jak zacząłem wierzyć i wiadomość wysłana do "kto może czytać" i pozostawały ukryte w ostatnich 2000 lat.
         Ale to nie był odosobniony obrazu. Jak Margaret Starbird przypomina nam, w jego niezwykłej pracy Marii Magdaleny, "Georges de la Tour (1593-1652), artysta z Luneville w Lotaryngii, malowane sześć różnych wersji penitenta Magdaleny, w każdym z nich kobiet ubrana w białą bluzkę i czerwoną spódnicę, łącząc czerwone i białe kolory siostra-żona, symbol podwójnego namiętności i czystości. Ona siedzi w fotelu, oglądając różne przedmioty: czaszka, świeca, lustro i dużą perłę. A kobieta jest w ciąży w sposób jednoznaczny ".


                         Penitent Magdalene Georges de la Tour.

         Podobnie w malarstwie Giovanni Lanfranco (1582-1647), Maria Magdalena prowadzi przez aniołów, jesteśmy ponownie przedłożony Magdalena wyraźnie ciąży, w ramionach querubines.1


                       Maryja prowadzi przez aniołów Giovanni Lanfranco.


         Niewątpliwie mamy do czynienia z pewnymi dowodami, którego straszne następstwa były bardzo trudne do przewidzenia. Ale czy to naprawdę może być Maria Magdalena żona Jezusa? Co Ewangelie mówią o nim?
         Bliższe spojrzenie na kanonicznych Ewangeliach, okazuje się, że część z Maryi Panny, Maria Magdalena jest jedyną kobietą, której czterech ewangelistów notowane po imieniu. Jego pierwszy występ był w służbie Jezusa w Galilei, wchodząca w skład grupy kobiet, którzy podążali za nim. Jak słusznie przypomina nam Lynn Picknett i Clive Prince "Tradycja wskazuje dwie inne kobiety Nowego Testamentu: Maria z Betanii, siostra Marty i Łazarza, a kobieta, której nazwisko nie jest wymienione, która namaszcza stopy Jezusa z Istotą nardu ciągnąc alabastrowy słoik ".
         Według Ewangelii kanonicznych, Maria Magdalena była obecna przy ukrzyżowaniu i była pierwszym świadkiem Zmartwychwstania. Ten temat zawsze był dość szorstki dla teologów. Tradycyjnie Kościół katolicki zawsze opiera swoją władzę apostolską podstawę Pedro, który był pierwszym uczniem Jezusa, który zmartwychwstał. Ale właściwie co ewangeliści mówią:

"Po szabatu, o świcie pierwszego dnia tygodnia, przyszła Maria Magdalena i druga Maria, aby obejrzeć grób.
(...)
Gdy oto Jezus stanął przed nimi, mówiąc: Bóg cię uratować, i zbliża ich, splecione nogi i oddali Mu pokłon.
Wtedy Jezus rzekł do nich: Nie bójcie się iść i powiedzieć moim braciom: niech idą do Galilei, tam Mnie zobaczą ".
(Mt, 28: 1, 9-10).

"A gdy zmartwychwstał Już pierwszy dzień tygodnia, Jezus ukazał się najpierw Marii Magdalenie, z której wyrzucił siedem złych duchów.
I Magdalena poszła powiedzieć wieści dla tych, którzy byli z nim, który nigdy nie przestał jęczeć i płakać. "
(Mk 16, 9-10).

"I wrócił z grobu, oznajmiły to wszystko do jedenastu i wszystkim innym.
Osoby, które zgłosiliśmy to do apostołów byli Maria Magdalena i Joanna i Maria, matka Jakuba, i inne jego towarzysze ".
(Łk 24, 9-10).

"Tymczasem Mary Magdalene przebywał w pobliżu grobu. Ze łzami, ponieważ, w jego oczach, pochylił się, by spojrzeć na grobie.
(...)
Powiedział, że odwrotu, ujrzała stojącego Jezusa, większość nie wiedziała, że ​​to Jezus.
(...)
Czy Maria Magdalena powiedział uczniom: Widziałam Pana i to mi powiedział ".
(J, 20: 11, 14, 18).

Oczywiście, to, że to Maria Magdalena, nie Piotr, pierwszy, którego zmartwychwstały Jezus ukazał mu się. Ale wtedy, co powinno być dążenie do marginalizacji Magdalena dokładnie przez wczesnych Ojców Kościoła? Dlaczego więc obawiać?
Byliśmy, nie ma wątpliwości, do postaci tak potężne, jak enigmatyczny. Nawet Ewangelie się wydawało, aby tego uniknąć, ponieważ, jak mówimy Picknett i książę ", po niechętnie spełnione co sprawia, że ​​Ewangelista przez doprowadzenie go do innych, nigdy nie pojawia się ani w Dziejach Apostolskich i Listy Paul (nawet wtedy, gdy opisuje pusty grób), ani w tych, Piotra ".
Ale to skośny widok Marii Magdaleny wkrótce zmienić. W 1945 roku odkryto w egipskiej miejscowości Nag Hammadi, ponieważ nazywa ewangelie gnostyckie. To był zbiór wczesnochrześcijańskich tekstów gnostyckich, mniej lub bardziej współczesne, z kanonicznych Ewangeliach. Wczesny Kościół traktowała ich jako heretyków "i systematyczne stosowanie starał się je zniszczyć, tak, jakby zawierał pewną tajemnicę wielkiego zagrożenia dla instytucji, która była w trakcie tworzenia."


                                Ewangelie gnostyckie znaleziono w Nag Hammadi w 1945 roku.

Właściwie to, co naprawdę twierdził, większość z tych pism było zabronione znaczenie Marii Magdaleny. Według Picknett i Prince ", ten starszy był nie tylko jako pierwsza wśród kobiet, ale to było dosłownie Apostoła Apostołów i dlatego uzyskano tylko w rankingu do samego Jezusa, przede zwolenników płci męskiej i żeńskiej. (...) W tych tekstów nie została wybrana jako Peter prawicy Jezusa, ale Marii Magdaleny ".
Był nawet jeden z tych tekstów z sugestywnym Ewangelii gnostyckiej tytułu Maryi, w którym było bardzo Magdaleny, który był odpowiedzialny za zgrupowanie do uczniów po ukrzyżowaniu, przekonując ich, aby nie pozostawić i że zachowują się jak prawdziwe i wierni apostołowie.
Tyle wydawało udowodnił, że Maria Magdalena była postacią znacznie bardziej wpływowy i zdecydowany niż Ewangelie kanoniczne miarę wcześnie Kościół chciał nam uwierzyć. Ale okazało się, że był naprawdę "towarzysz" Jezusa?
                 
W jednym z wielu tekstów gnostyckich znalezionych w Nag Hammadi znaleziono jeden szczególnie istotny w tym zakresie: tzw Ewangelia Filipa, gdzie są przypisane do czynów Jezusa i powiedzeń zupełnie inny od tych, w kanonicznych Ewangeliach. Znajdujemy w niej fragment, w którym opisane graficznie bardziej intymną relację między Marii Magdaleny i Jezusa:

"Towarzyszką Zbawiciela jest Maria Magdalena. Ale Chrystus kochał ją bardziej niż wszystkich uczniów i używane często ją całować w usta. Reszta uczniów był obrażony. Oni powiedzieli: Dlaczego kochasz ją bardziej niż nas wszystkich? El Salvador odpowiedział mówiąc: Dlaczego nie chcesz, jak chcę ją? ".

         Jak zauważył Picknett i Prince ", ale dziś słowo może być traktowane jako partnera, towarzysza, kolega i przyjaciel w czysto platonicznej, jednak przy greckie słowo oznacza współmałżonka lub partnera seksualnego."
         W powyższej Ewangelii Maryja pojawiające się tu znaleźć słowa w ustach Piotra, mówiąc do Marii Magdaleny:

"Mariam, siostra, wiemy, że Zbawiciel kochał cię bardziej niż inne kobiety. Daj uwagę na słowa Zbawiciela, które zapamiętasz co wiesz, a my nie, nie słyszałem. "

         Postawa Piotra staje się wrogie, drwiny preferencyjne traktowanie, które pokazał Jezusa do kobiety:

"Czy rozmawiałeś z kobietą, bez naszej wiedzy, a nie publicznie, tak, że wszyscy powinniśmy stać i słuchać? Czy to jest korzystne dla nas? ".

Po czym, Levi broni Marię Magdalenę, odrzucając zachowanie Piotra:

"Piotrze, byłeś zawsze impulsywny. Teraz widzę ejercitándote wobec kobiety jak przeciwnika. Jednakże, jeśli Zbawiciel się jej godny, kim ty jesteś, aby odrzucić ją? Cóż prawda jest taka, że ​​Zbawiciel wie doskonale, tak kochał ją bardziej niż nas ".

Wydaje się zatem oczywiste, że ewangelie gnostyckie oferują zupełnie inny obraz relacji Jezusa i Marii Magdaleny, niż byliśmy przyzwyczajeni. Ale to, co Ewangelie kanoniczne mówią nam o tym?
W słynnym epizodzie opowiedzianej przez Jana zmartwychwstania Łazarza, znajdujemy ciekawy przejazd w czasie, gdy Jezus zwraca się do Betanii, po usłyszeniu wiadomości o śmierci Łazarza:

"Marta, a także usłyszała, że ​​Jezus nadchodzi, poszedł szukać, Mary została w domu, podczas gdy.
          (...)
Powiedział, że to było, i przywołał potajemnie Mary siostrę, mówiąc: Nauczyciel tu jest i woła cię.
Gdy tylko usłyszała to, wstała szybko i poszedł go szukać. "
(J, 11: 20, 28-29).

         Według Hopkinsa twierdzą, Simmans i Wallace-Murphy, w tym opisie, "Mary zachowywał się jak posłusznego żony. Po powrocie męża, przebywała w domu, czekając. Inne osoby mogą go spotkać, aby go powitać, ale żona miała pozostać w sanktuarium w domu, chyba, że ​​dowodził inny sposób naturalny ".
         W tym sensie, Laurence Gardner akcji ten sam widok, wyjaśniając, że "w charakterze żony Jezusa, Maryja była związana z surowym kodeksem małżeństwa i nie mogą wyjść z domu do jej mąż otrzymaniu wyraźnej zgody że. "
         W ramach tego odcinka dyskusyjnym opowiedzianej przez Jana, należy pamiętać, nadzwyczajne odkrycie dokonane w 1958 roku przez profesora Morton Smith z Uniwersytetu Columbia, i potwierdził, że jednym z powodów, dlaczego nie było żadnej wzmianki o małżeństwie Jezusa w Ewangelie, że wczesny Kościół wziął do tłumienia dowodów. To był starożytny rękopis, który zawierał zapis listu biskupa Klemensa z Aleksandrii, jednego z pierwszych Ojców Kościoła, skierowane do jego kolegi, Theodore, w tym także w nieznanym fragmencie z Ewangelii Marka.
         Według Laurence Gardner mówi nam, ten "list Klemensa postanowił, że przejście zostało stłumione, bo nie zgadzają się z celami Kościoła". Warto odtwarzania tutaj fragment jest bezcenna:

"Nawet jeśli mówią coś prawdziwego, którzy kochają prawdę nie powinno się z nimi zgadzam. Ponieważ nie wszystkie prawdziwe rzeczy są częścią prawdy, nie powinien, że prawda, która najwyraźniej wydaje się zgodzić z ludzkich opinii pierwszeństwo do prawdziwej prawdy, to, co jest zgodne z wiarą.
(...)
Przed nimi jesteśmy zobowiązani ani nigdy kompromisu, a mniej do tych z podróbkami, które pokazują, że tajemnica Ewangelii należy do Marka, który powinien być zabroniony pod przysięgą. Ponieważ nie wszystkie prawdy muszą być wyjaśnione, aby wszystkich ludzi ".

         Było zatem jasne, że trzeba było usunąć oryginalny tekst Marka i zachować to w tajemnicy ze względu na "prawdy prawdziwej". Ale to, co zawiera ten nowy Ewangelii Marka dla wczesnego Kościoła uważa, że ​​tak niebezpieczne?
         W słowach Laurence Gardner, "usunięty tekst w Ewangelii Marka jest wersja zmartwychwstania Łazarza, w której byłby twierdził obecność Jezusa z wnętrza grobowca, jeszcze przed płytą był odosobniony. Dlatego oczywiste jest, że nie może być martwy w sensie fizycznym, co Kościół oznaczałoby utratę jego naciskiem na widząc zmartwychwstanie Łazarza jako cudu. "
         Z drugiej strony, w tej Ewangelii "tajne" Mark, nie zawiera żadnego odniesienia do zmartwychwstania Jezusa i jego następstw, kończąc kobiet opuszczających grób pusty.
         Ale w odniesieniu do relacji między Jezusa i Marii Magdaleny, a fragment przed nami o przyjściu Jezusa do Betanii po śmierci Łazarza, tekst Marka, który został stłumiony przez Kościół, wyjaśnia, w jaki sposób, w Początkowo Maria wyszła z domu z Martą aby przyjąć Jezusa, ale natychmiast został skarcony przez uczniów i wysłał z powrotem do instrukcji oczekujących od Mistrza. W świetle tego nowego zwrot akcji, epizod potwierdza jeszcze bardziej jasne, jak zachowanie Marii Magdaleny i Jezusa są wyposażone dokładnie do zachowania tradycyjnego żydowskiego małżeństwa.
         Ostatnio, Karen Król, profesor na Uniwersytecie Harvarda, wypuścił niewielki fragment papirusu z czwartego wieku, napisana w języku koptyjskim (wielkości karty kredytowej), które powtórzone dialog między Jezusem i Jego uczniami , w którym opowiada o swojej żonie, którą on nazywa Mary. Papirus, który jest prawdopodobnie kopią tekstu z drugiego wieku, został nazwany gospel kobiet Jezusa, czytamy:

 
"Moja matka dała mi życie ...
uczniowie zapytali Jezusa ...
zaprzeczył. Maryja jest godna, że ​​... Jezus
I powiedział, moja żona ... może być moim uczniem. Niech bezbożny są zawyżone ...
o ile mi wiadomo, będę żyć
jej do ... obrazu ".


     Fragment Ewangelii żony Jezusa.



         Wydawało się, że Kościół był ostrożny od początku, aby ukryć informacje o ewentualnym małżeństwie Jezusa i Marii Magdaleny. Ale tak poważne, że Jezus był żonaty?
         Na koniec dnia, jak pamiętamy Picknett i książę "w tamtych czasach był najbardziej naturalną rzeczą, że rabin był żonaty, tak inaczej doprowadziłoby do większego komentarza, i nie byłby pominięty bezpośrednimi Ewangelie justowania W takich okolicznościach. W kulturze, jako że dynastycznej w celibacie i bezdzietnym Jezus byłby przeszkodą, i byłby zmuszony do wyjaśnienia w toku życia publicznego lub jako część ich rzekomych nauk. Właściwie nie tylko żydowska tradycja celibatu, ale nawet on nienawidził za naprawdę grzeszny ".
         Potwierdzenie tego poglądu, Baigent, Leigh i Lincoln dodał, że "gdyby Jezus nie był żonaty, fakt, byłoby bardzo dobrze widoczny. Byłoby przyciąga uwagę i były używane do scharakteryzowania go i identyfikacji. On odszedł w żaden znaczący sensie reszty jego rówieśników. Gdyby tak było, to oczekuje się, że co najmniej jedna z kronik Ewangelii odsyła do oznaczony odejście od zawsze. "
         Ale mimo wszystko, Kościół nadal nalegać na punkcie Jezusa jakiegokolwiek kontaktu zanieczyszczonego z kobietą, a nawet jego fizyczne sąsiedztwo może prowadzić do skażenia ciała, umysłu i ducha ludzi, którzy z natury dobry i czysty. Jak dobrze Picknett i Książę dodał, "nie ma wątpliwości, że Syn Boży nigdy nie będzie w takiej sytuacji śmiertelnego zagrożenia." To powszechne misogyny Kościoła, która wzrosła ogromnie w ciągu wieków, w końcu spycha biednego Zakazana Marię Magdalenę, zgadzając się, że jego wizerunek był, że z prostytutką, choć, oczywiście, przepraszam. To nie mogło być inaczej! Przesłanie było jasne, Maria Magdalena, i co za tym idzie reszta kobiet były nieczyste i duchowo gorsze od mężczyzn, a tylko Kościół może zaoferować odkupienie grzechów.


Tytuł: Odp: Inni o Marii Magdalenie....
Wiadomość wysłana przez: Kiara Maj 21, 2013, 18:30:18
otóż tak.....

(http://sphotos-g.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-prn2/7298_514104338627101_1743807601_n.jpg)


znalezione w necie.


Tytuł: Odp: Inni o Marii Magdalenie....
Wiadomość wysłana przez: Kiara Maj 22, 2013, 12:46:31
Cud w kanie Galilejskiej..... ?

Cytuj
Cud w Kanie Galilejskiej − według Ewangelii św. Jana Jezus Chrystus przemienił wodę w wino podczas wesela w Kanie Galilejskiej, galilejskim miasteczku w pobliżu Nazaretu. Przemienienie wody w wino jest pierwszym z 37 opisanych w Ewangeliach cudów Jezusa w okresie jego publicznej działalności. Świadkami cudu mieli być Apostołowie i Maryja, Matka Jezusa. Miasteczko obecnie jest identyfikowane z Kafar Kanną[1].

Opis tego cudu nie znajduje się w Ewangeliach synoptycznych, umieszczony jest on tylko w opisie działalności Jezusa spisanym przez św. Jana Apostoła (J 2,1-11).
[/size]

http://pl.wikipedia.org/wiki/Cud_w_Kanie_Galilejskiej

Na czym polega "cud przemiany wody w wino"? Żeby zrozumieć metaforę określeń z tamtych czasów ( zresztą zachowaną rownież do teraz w Żydowskim Święcie Purim )trzeba wiedzieć czym była "woda" ? Woda pierwsze wtajemniczenie kapłańskie w wiedzę mistyczną i jej interpretację na tym poziomie. Jezus mógł uciszać "burzę", czyli jego zdanie w temacie "burzliwej " dyskusji było decydujące, posiadał najwyższe prawa kapłańskie na poziomie "wody" włącznie z "chodzeniem  po niej" czyli biegłe poruszanie się w temacie.

A czym jest wtajemniczenie kolejne inaczej "przemiana wody w wino"? to nic innego jak odkrycie iż zło nie istnieje w wymiarze mistycznym, wszyscy Ludzie są dziećmi Stwórcy z dwóch Rodów , doświadczający zdarzeń życiowych zgodnych z potrzebami ich osobistego rozwoju.
Nie ma zła w Zaświatach, tam nie przenosi się ziemskich słabości ludzkich, one istnieją tylko na ziemi. Na drugą stronę życia zabiera się tylko dobro i miłość, nic więcej! Jedni potrafili osiągnąć go więcej w trakcie swojego życia, inni mniej.Ale każdy zabierze tyle ile wypracował na ziemi , każdy zabierze własny zbiór przekształcenie siebie w doskonalszą Istotę.

Ta prosta wiedza działa na ludzi jak wino, powoduje zawrót głowy , bo w swojej prostocie jest niesamowita. Jest to kolejny wyższy poziom wtajemniczenia , kapłańskiego, który przemienia "wodę w wino".... to powód do wielkiej radości , weselenia się, bowiem nastąpił czas przekazania nowej pięknej wiedzy. Zatem weselić się ... to nie koniecznie być członkiem WESELA- ceremonia ślubnej pary małżeńskiej!
Tamto WESELE.... a raczej WESELENIE SIĘ = RADOWANIE z nowych możliwości Jezusa przetrwało źle przetłumaczonym sensie informacji o wydarzeniu.

Jezus ( "przemieniając wodę w wino...") przekazywał nowy wyższy poziom wiedzy , ( wtajemniczenia wodnego przemienionego  w winne), bo uzyskał wyższe prawa kapłańskie. Było to Jego święto wielkiej radości, Jego weselenie się, a nie dosłownie Jego wesele.   


Weselić , ktoś przetłumaczył na wesele, a ktoś zaczął interpretację jako domniemany ślub Jezusa.
Ślub Jezusa Z Marią Magdaleną był ( musiał być)dużo wcześniej , bowiem żaden kapłan żydowski nie mógł być bezżenny. Taki był wymóg praw żydowskich, albo kapłaństwo z ożenkiem albo rezygnacja z kapłaństwa.

Wypaczona religia katolicka ukryła ten fakt , ukryła cała prawdę na temat historycznego pochodzenia Jezusa i Marii Magdaleny, zatarto dawne ślady i systematycznie niszczono dokumenty informujące o historii rodowej Jezusa i MM.

Zatem weselenie się w Kanie Galilejskiej nie ma nic wspólnego z weselem ... współcześnie rozumianym jako ślub małżeński dwojga ludzi.


Cytuj
Quote-alpha.png
1Trzeciego dnia odbywało się wesele w Kanie Galilejskiej i była tam Matka Jezusa. 2Zaproszono na to wesele także Jezusa i Jego uczniów. 3A kiedy zabrakło wina, Matka Jezusa mówi do Niego: «Nie mają już wina». 4Jezus Jej odpowiedział: «Czyż to moja lub Twoja sprawa, Niewiasto? Czyż jeszcze nie nadeszła godzina moja?» 5Wtedy Matka Jego powiedziała do sług: «Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie». 6Stało zaś tam sześć stągwi kamiennych przeznaczonych do żydowskich oczyszczeń, z których każda mogła pomieścić dwie lub trzy miary. 7Rzekł do nich Jezus: «Napełnijcie stągwie wodą!» I napełnili je aż po brzegi. 8Potem do nich powiedział: «Zaczerpnijcie teraz i zanieście staroście weselnemu!» Ci więc zanieśli. 9Gdy zaś starosta weselny skosztował wody, która stała się winem - a nie wiedział, skąd ono pochodzi, ale słudzy, którzy czerpali wodę, wiedzieli - przywołał pana młodego 10i powiedział do niego: «Każdy człowiek stawia najpierw dobre wino, a gdy się napiją, wówczas gorsze. Ty zachowałeś dobre wino aż do tej pory». 11Taki to początek znaków uczynił Jezus w Kanie Galilejskiej. Objawił swoją chwałę i uwierzyli w Niego Jego uczniowie. 12Następnie On, Jego Matka, bracia i uczniowie Jego udali się do Kafarnaum, gdzie pozostali kilka dni[6]


Oczywiście tekst Ewangelii ( ewangelia = dobra nowina) jest bardzo symboliczny, opisuje trzy dni zdawania egzaminu przez Jezusa ( odczytywanie/ odkodowywanie wiedzy / "wtajemniczenia wodnego" z przemiana znaczeń na "wtajemniczenie winne"). Takie pełne ceremonie trwały trzy dni, trzeciego dnia następowało podsumowanie z przekazem pełnych praw kapłanowi adeptowi.
O tym wspomina Jan   ( drugi Jan , "głowa zakonu" pomazańców porannych z nad Jordanu", o którą poprosiła Heroda "Salome" ( Salome to imię reprezentujące  stopień zakonny kobiecy)  , to Maria Magdalena.

Cytuj
Ewangelista Jan stwierdza na początku, iż wesele miało miejsce trzeciego dnia. Egzegeci interpretują, że chodzi o trzeci dzień od decyzji udania się do Galilei lub spotkania z Natanaelem, któremu Chrystus zapowiedział, iż: „zobaczy jeszcze większe rzeczy” (J 1,50)[2]. Poprzez wzmiankę o trzecim dniu, wszystkie opisane na początku Ewangelii Janowej wydarzenia są umieszczone w ramach jednego pełnego tygodnia, prowadząc dzień po dniu do dnia siódmego (por. J 1,29.35.43 oraz 2,1), w którym miał miejsce cud będący objawieniem się chwały Bożej w Jezusie[3]

Ewangelista Jan stwierdza iż WESELE MIAŁO MIEJSCE TRZECIEGO DNIA... a nie trwało trzy dni! Trzeciego dnia  było weselenie się Jezusa i wszystkich mu bliskich z powodu uzyskania MOCY przekroczenia kolejnego poziomu wiedzy duchowej, poziomu wtajemniczeń zakonnych. Ważny był TRZECI DZIEŃ , bo był DNIEM ZDANIA EGZAMINU w umiejętności "PRZEMIANY WODY W WINO"....

To nie było wesele/ zaślubiny Jezusa i Marii Magdaleny, to była radość z powodu osiągnięć rozwojowych Jezusa!

Kiara.



ps.Dzieci MM. i Jezusa. Pierwsze dziecko ( córkę Sarenę) MM. urodziła w wieku około 16 lat,dziewczynka aż do swojej dorosłości ukrywana była w Siwie w Egipcie.Po urodzeniu córki w tamtych czasach, prawo Sanhedrynu  pozwalało małżonką ( kapłanom) na rytualne ( nieskalane) poczęcie drugiego dziecka po trzech latach. Zatem kolejne dziecko  ( syn ) urodził się gdy MM. miała około 21 lat. trzecie dziecko (po narodzinach chłopca), mogło być poczęte po 6 latach. Zatem kolejny syn MM i Jezusa urodził się gdy miała ona około 28 lat. Mąż był od niej starszy 5 lat. Zatem narodziny trzeciego syna przypadały na 33 - sty trzeci rok życia Jezusa.
Te przerwy rytualnych narodzin spadkobierców rodowych dotyczyły wyłącznie trojga pierwszych dzieci, kolejne mogły być już poczęte bez tych rytualnych  przerw.

Ale.... Maria Magdalena  miała czworo dzieci! Czwarte dziecko , córkę, TAMAR miała  z bratem Jezusa ( Jakubem) podczas obowiązkowego czasowego małżeństw lewiratu.  http://pl.wikipedia.org/wiki/Lewirat
Małżeństwo miało na celu spłodzenia następczyni rodowej ( oficjalnie MM. i Jezus nie mieli córki, udano iż zmarła jako niemowlę, by uchronić jej życie). Następczyni Rodowej , a nie następcy , ponieważ Żydzi dokładnie wiedzieli i wiedzą iż linię rodową dziedziczy się przez DNA i Rna MATKI nie ojca.
Chodziło o spadkobierczynię w linii żeńskiej po MM. ale również o dar energetycznych możliwości OJCA. Inny był przekaz energii życia przez Jezusa , zupełnie inny jego brata  Jakuba.

Faryzeuszom chodziło o wyeliminowanie z ziemi linii Rodowej Niebieskich Jabłek, pozostawienie wyłącznie linii Rodowej  winnego grona.

Stało się inaczej,na ziemi pozostali spadkobiercy obydwu Rodów, obydwa przetrwały do naszych czasów! Jednak identyczne możliwości rozwojowe , oraz rezydencjonalne, o przyszłości świata miały obydwa.


Ród Nieniskich Jabłek ( Ród MM. i Jezusa) ich wiedza miłości  , poprowadziła ludzkość ku świetlanej pełnej dobra i szczęścia przyszłości.


Tytuł: Odp: Inni o Marii Magdalenie....
Wiadomość wysłana przez: Kiara Maj 23, 2013, 18:39:26
Informacyjny dodatek w kontekście "otrzymania Głowy Jana" przez Marię Magdalenę. Egzamin MM ( wówczas jeszcze w statusie kapłanki Salome) zdawała przed Herodem. zaliczeniem osiągniętego poziomu rozwoju była możliwość lewitacji , którą Salome osiągała w rytualnym tańcu, a nie po zażyciu "białego proszku złota". Ta substancja tworzy się w sposób naturalny w organizmie Człowieka na wskutek odpowiedniego stylu życia ( dieta i etyka tworząca prawość, oraz zrozumienie istoty zachodzących nawet trudnych zdarzeń , powodujące w Człowieku poczucie szczęśliwości.
takiego stanu ( jest kompleksowy , harmonizujący wszystkie czakry oraz obydwa aspekty) nie osiąga się stosując jakieś techniki , ni wywarzając wymyśle używki.

Zatem Lewitacja ....jest efektem uzyskania wewnętrznej i zewnętrznej harmonii na wszystkich poziomach i we wszystkich ciałach materialnym oraz subtelnych.

Kiara.

Cytuj


(1/1)

Radosław:






W KRÓLESTWIE WŁADCÓW PIERŚCIENIA
(fragment)

"...
Jak już wspomniałem przy okazji omawiania Meluzyny, fontanny, źródła i wody wiązano zazwyczaj z linią żeńską Władców Pierścienia. Wywodzi się to z czasów bogów Anunnaki, których rodu matką założycielką była (według tekstów starożytnej Mezopotamii) Tiamat, Morski Smok. W późniejszych czasach królowe te były przedstawiane zazwyczaj w postaci syren (ich anglojęzyczna nazwa to mermaids od łacińskiego merę maids, co po polsku znaczy “morskie panny") i często nazywano je Paniami Jeziora. Był to zwyczaj, który przypisano Marii Magdalenie, kiedy osiadła w Prowansji w roku 44 n.e.

Podczas gdy męscy potomkowie Marii Magdaleny i Jezusa stali się znanymi Królami Rybiarzami w Galii, linia żeńska zachowała swój status Smoczych Królowych w całkiem innej dynastii – jako matriarchalne królowe Avallonu w Burgundii. Dynastia ta znana była pod nazwą Domu delAcqs (Domu Wód) i to z niego pochodzi żyjąca w VI wieku wielka królowa Viviane znana z arturiańskich romansów jako Pani Jeziora. To pochodzenie było tak ważne dla Celtyckiego Kościoła, że kiedy w roku 844 król Kenneth MacAlpin zjednoczył Szkotów i Piktów, jego dokument koronacyjny w sposób szczególny podkreślał jego pochodzenie od królowych Avallonu.

Najbardziej istotnym, jeśli chodzi o króla Artura, było jego pochodzenie zarówno od męskiej, jak i żeńskiej linii Albigensów. Jego ojcem był król Aedan Dalriada, Pendragon Brytanii w roku 559 i potomek Władcy Lasów Beli Mawra. Jego matką była Ygerna del Acqs, córka królowej Viviane, której wnuk (z matki Viviane II, siostry Ygerny) był legendarnym Lancelotem del Acqs. Ygerna (w tradycji arturiańskiej czasami nazywa się ją Igraine) była Wysoką Królową Celtyckich Królestw, zaś jej siostra Morgaine (po jej pierwszym mężu Gwyr Llewie z Carlisle) była Wysoką Kapłanką Sióstr Avallonu.

Od wielu lat trwają spekulacje na temat historycznego Artura, lecz są to głównie zabiegi ludzi zaangażowanych w turystykę, którzy usiłują wykorzystać jego pochodzenie do zainteresowania turystów konkretnymi częściami Anglii i Walii. W rzeczywistości (w zgodzie z tradycyjnymi relacjami) był tylko jeden Wysoki Król Brytanii zwany Arturem. Zawsze był tylko jeden Artur, syn Pendragona. Ten sam, którego matką była Igraine'a z Avallonu, córka królowej Viviane, znanej jako Pani Jeziora. Był tylko jeden Artur, który miał syna Modreda i siostrę o imieniu Morgaine (lub Morgana, jak się ją nazywa w niektórych relacjach).

Dawne annały Szkocji i Irlandii oraz zapiski Kościoła Celtyckiego zgodnie identyfikują Artura mac Aedana z Dalriady. W roku 575 druid Merlin Emrys ogłosił go Królewskim Dowódcą i Wysokim Królem. Jego główną siedzibą było Carlisle na północy Anglii, skąd dowodził obroną granicy oddzielającej Szkocję od Anglii.

Wracając do Rathów (inaczej królewskich kopców-siedlisk) powinniśmy zastanowić się nad nazwą tych Bram do Świata Zmarłych – Tepes – jako że był to przydomek przypisywany jednej z najbardziej enigmatycznych postaci późnego średniowiecza – hrabiemu Drakuli. Traktując rzecz historycznie, nie biorąc pod uwagę chrześcijańskiego mitu propagandowego, w który spowito wampiryczną postać bohatera książki Brama Stokera, Drakula był księciem wołoskim o imieniu Wład III, którego często nazywa się również Władem Tepesem.

Ponieważ słowo tepes jest pokrewne “drewnianym palom", często uważa się, że opisowy przydomek Włada ma związek z jego surową metodą wykonywania egzekucji na więźniach, czyli z nadziewaniem ich na drewniany pal. Przeto imię Wlad Tepes tłumaczy się jako Wład Falownik. Jest to jednak wierutne kłamstwo. Przydomek Tepes nadano mu (podobnie jak wielu innym druidzkim dostojnikom przed nim), ponieważ w ramach starożytnej kultury Władców Pierścienia Sidhe został mianowany Creachai-re'em, Strażnikiem Wrót.

Piętnastowieczny książę rumuński Wład Tepes był założycielem stolicy tego kraju, Bukaresztu. Jego popularne imię, Drakula (Dracula), oznaczało “Syn Drakula", z kolei Drakul (Dracuł) znaczyło Smok i było formą, jaką bractwo Graala z Ordo Daconis (Imperialny Dwór Smoka) określało od roku 1431 jego ojca.

W ostatnim stuleciu, od czasu wydania w roku 1897 powieści Drakula, Wład stał się archetypem promowanej przez Kościół gotyckiej tradycji. Jednak rzeczywisty lęk hierarchii kościelnej przed nim nie dotyczył jego surowych metod traktowania wrogów, jak się często uważa, i tego, że był on pijącym krew wampirem z horroru Stokera9, ale jego głębokiej wiedzy alchemicznej i tego, że był on działającym Oupire – szacownym Suwerenem Rath, Strażnikiem Wrót w starożytnym rytuale Yulannu Władców Pierścienia.

Ci, którzy czytali Krew z krwi Jezusa l Potomków Dawida i Jezusa, znają terakotową mozaikę sprzed około 2000 latp.n.e. przedstawiającą sumeryjską boginię Lilith. Na tym wizerunku (tak jak i innych przedstawiających najwyższych rangą bogów Anunnaki) widzimy Lilith trzymającą Pręt i Pierścień Bosko Mierzonej Sprawiedliwości. Pręt był w rzeczywistości miarą i na niektórych obrazach jest on przedstawiany z oznakowaniem pozwalającym na wykonanie pomiaru w określonych jednostkach (tak jak współczesne nam linijki z podziałką). W czasach babilońskich była ona określana jako Rule (reguła, panowanie, liniał) i ten, kto ją dzierżył, był Rulerem (władcą lub miarą), skąd wywodzi się nasze określenie rządzących.

Jak wspomniałem na wstępie, pierścień był symbolem kompletności, jedności i wieczności. Reprezentował kontynuację Boskiej Sprawiedliwości, sprawiedliwości mierzonej przy pomocy pręta (lub miarki). Pierścień stanowił więc symbol władców wywodzących się z Anunnaki – tajemniczych Oupires odpowiedzialnych za ustanawianie rządów i władzy królewskiej – którzy byli potomkami cywilizacji powstałej około 4 000 lat p.n.e.

Biorąc to pod uwagę, warto odnotować, że kiedy zapytano Tolkiena o środowisko Środkowej Ziemi występujące w jego trylogii Władca Pierścieni, odrzekł on, że pochodzi ono z około 4000 roku p.n.e. “W kotle zawsze wrzało i wrze" – odrzekł. – “My tylko dodajemy nowe składniki do zupy". Jego ciesząca się dużą popularnością powieść, aczkolwiek fascynująca, wcale nie jest jakimś nowym pomysłem. Od najdawniejszych czasów uważano w Europie, że saksoński bóg Wotan (lub Odyn – odpowiednik sumeryjskiego Anu) rządzi światem za pomocą ośmiu pierścieni, będąc w posiadaniu jeszcze jednego, dziewiątego pierścienia (Pierścienia Jeden), który pozwalał mu władać pozostałymi.

W czasie średniowiecznych procesów kościelnych prowadzonych przeciwko heretykom, a także w późniejszym okresie, wszystko, co było związane z Graalem, padało łupem wściekłości biskupów i braci zakonnych. Nie spodziewające się niczego ofiary oskarżano o cały szereg podejrzanych praktyk. Zakazany był jakikolwiek związek z kulturą Pierścienia.

Kiedy oskarżono Joannę d'Arc, jednym z głównych zarzutów, jakie biskupi wysunęli przeciw niej, było używanie przez nią do leczenia magicznych pierścieni i czarów. W rezultacie spalono ją w roku 1431 na stosie. W roku 1920 Kościół ponownie rozpatrzył jej sprawę, w rezultacie czego ułaskawił ją i kanonizował!

Jak to szczegółowo omówiłem w Krew z krwi Jezusa, zakazy nie dotyczyły tylko pism Merlina, ale także całego szeregu innych prac, które rzekomo zaginęły w okresie wczesnego średniowiecza. Zakazami objęto również malarstwo i ustanowiono wiele nowych zasad. Jedna z nich mówiła, że Dziewica Maria może być przedstawiana jedynie w szatach niebieskich i białych, jak jest obecnie najczęściej malowana, bowiem inne kolory, zwłaszcza czerwień, mogłyby sugerować, że piastowała jakieś stanowisko w Kościele, który nie dopuszczał, aby kobiety pełniły w nim jakiekolwiek funkcje.

Mało kto wie, że kościelne zasady stosują się również do muzyki, w szczególności muzyki starożytnej, która wywodzi się z kultur innych niż rzymska, grecka lub lidyjska. To właśnie z powodu tych religijnych ograniczeń współczesne książki poświęcone muzyce podają, ze jej korzenie tkwią w kulturze Grecji lub różnych części Rzymskiego Imperium.

Podobnie jest z językiem angielskim, o którym mówi się błędnie, że pochodzi głównie z greki i łaciny. Aby wpoić nam ten pogląd, uczy się nas takich klasyków literatury, jak Homer i Wirgiliusz, zupełnie zapominając, że zarówno łacina, jak i greka rozwinęły się z innych, znacznie starszych języków. Pochodzenie większości języków europejskich, włącznie z angielskim, można prześledzić cofając się w czasie aż do okresu starożytnej Fenicji, Syrii, Egiptu, Indii i Mezopotamii. Wiele słów liczy sobie tysiące lat.

Podobnie jest z muzyką. Na podstawie odkryć dokonanych w kilku ostatnich dziesięcioleciach można stwierdzić, że muzyka odgrywała bez wątpienia dużą rolę w czasach babilońskich królestw, a nawet wcześniejszych. W pokładach datowanych na sześć tysięcy lat położonych na terenie starożytnego Sumeru znajdowano srebrne fujarki, dzwonki i bębny oraz pięknie zdobione harfy i liry. Wiadomo także, że już wtedy używano lutni.

Te precyzyjnie wykonane instrumenty pogrzebane u boku królów i królowych z rodu Smoka miały z całą pewnością charakter ceremonialny i wygląda na to, że używano ich w rytuałach starożytnego Gwiezdnego Ognia i Ogniowego Kamienia, co opisałem w Potomkach Dawida i Jezusa. Rytuał Ogniowego Kamienia (rytuał bogini Antu lub Barat An-ny) był głównie ceremonią o charakterze lewitacyjnym odprawianą z zastosowaniem monoatomowego, nadprzewodnikowego pierwiastka – Ogniowego Kamienia (białego proszku złota).

Muzyka nawet współcześnie jest używana do kreowania zjawiska lewitacji, zwłaszcza w Tybecie, gdzie wysoko w górach unoszono przy zastosowaniu antygrawitacyjnych częstotliwości dźwiękowych bardzo ciężkie bloki skalne. W rytuale tym bierze udział dziewiętnastu muzyków i dwustu mnichów ustawionych wzdłuż promieni w grupach po pięć osób i w odstępach co pięć stopni, z twarzami zwróconymi w kierunku górskiej jaskini. Muzycy używali trzynastu bębnów beczkowych różnych rozmiarów i wadze do 150 kilogramów zawieszonych na drewnianych ramach i skierowanych ku położonej między muzykami i jaskinią miskowatej niecce, w której ustawiano kamienny blok. Było tam jeszcze dodatkowo sześć długich trąb umieszczonych w odstępach między muzykami grającymi na bębnach. Na dany znak muzycy zaczynali grać na bębnach i trąbach, a mnisi śpiewać. Po czterech minutach kamienie zaczynały lewitować i wznosić się 400 metrów w górę, a następnie opuszczać na właściwe miejsce w górskiej świątyni.

Po intensywnych badaniach zawiłości tej starożytnej procedury Adam Wagner odtworzył ten muzyczny rytuał w utworze “Feniks i ogniowy kamień" na płycie Genesis of the Grail Kings – kompozytor strategicznie przerywa sekwencję Złotego Środka, po czym następuje czterominutowa cisza, w czasie której odtwarzane są tak niskie częstotliwości, że są one niesłyszalne. Chociaż nie docierają do naszej świadomości, rezonują bezpośrednio z szyszynką, która, jak wiadomo, jest odpowiedzialna za stany wyższej świadomości i percepcji.

Do albumu Genesis of the Grail Kings włączone zostały również aspekty muzycznych współbrzmień, których używania Watykan zakazał w średniowieczu, ponieważ Templariusze i Cystersi wykorzystywali je w swoich poświęconych Marii Magdalenie katedrach Notre Damę, które są znane z tego, że ich architektoniczna konstrukcja przeczy prawom grawitacji. Rycerze tego szczególnego odłamu Templariuszy (założonego w roku 1118 przez króla Jerozolimy Baldwina) zwani byli Książętami, Strażnikami Królewskiej Tajemnicy.

Jedna z tych muzycznych sekwencji jest bardzo sławna – jest to trójdźwięk ochrzczony przez Kościół “diabelskim interwałem" będący bezpośrednim wyciągiem z harmonicznych skal starożytnych mezopotamskich bóstw, które obejmują skalę Enkiego, skalę Eniiia, skalę Anu, skalę Marduka, skalę Kingu, skalę Inanna i inne.

Żaden z kompozytorów nie zrobił tyle dla zachowania tradycji Pierścienia, co prapradziadek Adriana Ryszard Wagner. Jego słynna szesnastogodzinna tetralogia Pierścień Nibelunga (Złoto Renu, Walkiria, Zygfryd i Zmierzch bogów) została w znacznej części oparta na folklorze burgundzkim, jednak jej główną osnową jest bardzo stara mitologia skandynawska nosząca nazwę Saga Volsunga.

Głównym bohaterem Pierścienia Nibelunga jest wojownik Zygfryd, który znajdując się pod wpływem czarów płynących z magicznego napoju zdradza ukochaną kobietę – przemienioną w śmiertelniczkę boginię Brunhildę, która aranżuje następnie jego śmierć. Brunhilda zdaje sobie w końcu sprawę ze swojego błędu i rzuca się na stos pogrzebowy, aby połączyć się w zaświatach ze swoim ukochanym. Panny Renu, prawowite Wodne Strażniczki Złota wydobywają z prochu stosu pogrzebowego magiczny pierścień, który Zygfryd dał Brunhildzie. Dzięki temu oraz dzięki poświęceniu Brunhildy zniesiona zostaje klątwa (rzucona na ten Pierścień przez Alberyka Nibelunga, Władcę Karłów Podziemi).

Pierścień został wykradziony Pannom Renu przez Nibelunga, który stracił go na korzyść ojca Brunhildy, boga nieba, Wotana. Potem zdobywa go Zygfryd zabijając smoka, lecz w chwili ostatecznego oczyszczania pierścienia przez Panny Renu, Wotan ginie razem ze swoim wymarzonym królestwem Walhallą. Kiedy Pierścień trafia w końcu w prawowite ręce, świat zostaje uratowany i następuje zamknięcie pełnego Cyklu.

Tradycja Pierścienia jest tu wyraźnie widoczna, podobnie jak w historii Tolkiena i legendach Graala – Pierścień niszczy ostatecznie tego, który wchodzi w jego posiadanie nie odczuwając właściwej z nim więzi. Ten złoty Pierścień, wykuty z zaczarowanego płaskiego kamienia złota Renu, dawał jego posiadaczowi władzę nad całym światem, lecz pod warunkiem wyrzeczenia się miłości i zaprzedania duszy budzącej grozę mocy Pierścienia.

Najpotężniejszym z Władców Pierścienia w kategoriach bezpośredniej linii mesjanistycznej króla Dawida i Jezusa był król Solomon, którego żydowski Talmud określa jako najpotężniejszego czarodzieja tamtych czasów. Jego wielka mądrość i rozważny królewski osąd były przypisywane posiadaniu przezeń czarodziejskiego pierścienia. To właśnie legenda o pierścieniu króla Solomona zainspirowała Tolkiena.

Podobnie jak Solomon tolkie-nowski Władca Pierścienia, Sau-ron, używał swojego Jednego Pierścienia do rządzenia wszystkimi demonami Ziemi. Solomon użył demonów do budowy świątyni w Jerozolimie, podczas gdy Sau-ron użył ich do budowy wieży w Mordorze. Podobne były również pierścienie (takie, jakie występują zazwyczaj w tej tradycji), jako że każdy z nich był zdolny zniszczyć swojego pana. Pierścień Solomona osiąga swój cel poprzez demona Asmodeusza, natomiast w przypadku Saurona zniszczenia dokonuje jego własny demon destrukcji.

W obu historiach są jeszcze inne podobieństwa. W obu przypadkach występują klejnoty wypromieniowujące światło, w przypadku Solomona jest to Schamir, a w przypadku króla elfów Thingola – Silmaril. Każdy z nich jest skarbem rodzinnym odpowiedniego rodu królewskiego.

Tego rodzaju żydowskie pisma skierowały wściekłość dominikanów kierujących hiszpańską inkwizycją (od około 1480 roku) głównie na Żydów, zwłaszcza tych, którzy zajmowali się studiowaniem kabały. To właśnie z tego powodu zaczęły się polowania na czarownice.

 

Wcześniej rzymska inkwizycja zajmowała się głównie heretykami – heterodoksyjnymi chrześcijanami należącym do różnych odłamów (arianami, nestorianami, nazareńczykami i innymi), którzy nie byli członkami Kościoła Rzymskokatolickiego i których kultura była w jakiś sposób związana z tradycjami magii i alchemii pozostającymi poza kontrolą Kościoła. I oto pojawili się Żydzi ze swoimi wersjami dawnych dziejów, zwłaszcza Żydzi z regionu Narbonne hiszpańskich Marchii, gdzie kiedyś domowi Dawida Karol Wielki udzielił przywileju niezależności na prawach księstwa.

To oznaczało, że sieć należy zarzucić znacznie szerzej, tak aby objąć nią również ludzi o zupełnie innej orientacji.

Sprawa przestała już dotyczyć pragnień Kościoła, aby oczyścić swoje chrześcijańskie szeregi. A co Żydami? Muzułmanami? I wreszcie poganami?

I tak oto począwszy od XV wieku inkwizycja przystąpiła do etnicznej czystki. Nikt poza czystej krwi zdeklarowanymi chrześcijanami nie był bezpieczny. Zaistniała konieczność stworzenia nowego rodzaju klasyfikacji zdolnej do wciągnięcia zdobyczy w nadzwyczaj rozciągliwą sieć. W owych czasach stanowisko wielkiego inkwizytora piastował brutalny Tomas de Torquemada, starszy spowiednik Ferdynanda II i królowej Hiszpanii Izabeli. Pod jego kierunkiem znaleziono rozwiązanie i wkrótce zakonnicy postawili swoje znaki na “najbardziej diabolicznych poganach, jacy kiedykolwiek konspirowali w celu obalenia Kościoła Rzymskokatolickiego".
 

cd...


Tytuł: Odp: Inni o Marii Magdalenie....
Wiadomość wysłana przez: Kiara Maj 23, 2013, 18:40:14
cd....


Cytuj

W roku 1484 dwaj dominikanie, Heinrich Kramer i James Sprenger opublikowali księgę Młot na czarownice. To przesiąknięte złem, lecz napisane z wyobraźnią dzieło podawało szczegółowo, jak należy rozpoznawać nowe podstępne zagrożenie ze strony praktykujących sataniczną magię. Księga była tak przekonująca, że dwa lata później papież Innocenty VIII wydał bullę autoryzującą prześladowania tej bluźnierczej sekty. Do tego momentu kult znany jako Czary (jeśli w ogóle istniał) nie zagrażał nikomu. Ostał się on głównie w pozostałościach pogańskich zwyczajów oraz w obrządkach związanych z urodzajem i klasą wieśniaczą. W rzeczywistości była to jedynie pozostałość pierwotnych wierzeń w nadludzkie moce sił natury ogniskujących się głównie na Panie, psotnym arkadyjskim bożku pasterzy.

Pan był tradycyjnie przedstawiany z kozimi nogami, uszami i rogami, lecz twórczy dominikanie mieli inny pogląd na temat grającego na fujarce rogacza i zaczernili jego obraz tak, aby przypominał samego diabła. Ponieważ jednak inkwizytorzy byli mężczyznami, ustalono, że czary są formą deprawacji związaną z niestabilnością natury kobiecej.

Problem polegał na tym, że, tak naprawdę, nikt nie wiedział, jak rozpoznać czarownice, i w związku z tym wymyślono do tego celu szereg tragicznie śmiesznych prób i testów. W całej tej aferze bezwzględna sekta purytan stała się bliska politycznie rzymskiej strategii wprowadzając swoje własne polowania na czarownice w Anglii, a później w Ameryce. W czasie ponad 250 lat upoważnieni przedstawiciele poszukiwaczy czarownic zamordowali ponad milion niewinnych mężczyzn, kobiet i dzieci.

To właśnie przeciwko religijnemu fanatyzmowi i oskarżeniom zrodził się ruch, który zyskał miano renesansu – okres odrodzenia i wskrzeszenia wspomagany środowiskiem demokratycznego sposobu myślenia. W okresie tym, którego apogeum przypadło na początek XVI wieku, Leonardo da Vinci, Rafael i Michał Anioł rozwinęli harmonię sztuki klasycznej w jej najwyższej formie. Był to czas ponownej fascynacji pogańskimi naukami, które eksplodowały szerokim wachlarzem barw, przekraczając nowe horyzonty nauki, architektury i sztuki.

Właśnie wtedy, w latach 1614-1615, powstały w Niemczech dwa traktaty zatytułowane Manifesty Różokrzyżow-ców. Po nich pojawił się romans Chemiczny Ślub napisany przez luterańskiego pastora Johanna Valentina Andreae. Publikacje te były zapowiedzią odrodzenia hermetyzmu i nastania okresu Oświecenia, w którym ujawnione zostaną pewne uniwersalne tajemnice.

Biorąc pod uwagę pojawienie się w Brytanii Królewskiego Towarzystwa (Royal Society) naukowego i genialne opracowania Izaaka Newtona, Roberta Boyle'a, Roberta Hooka, Edmunda Halleya, Christophera Wrena i wielu innych, które pojawiły się kilkadziesiąt lat później, przepowiednie były w zasadzie prawidłowe, lecz w tamtych czasach były zawoalowane w postaci alegorii i zdawały się przekazywać jeszcze bardziej adekwatny przekaz.

Piśmiennictwo koncentrowało się na podróżach i naukach tajemniczej postaci imieniem Christian Rosenkreutz, brata Różanego Krzyża. Jego imię zostało tak dobrane, aby świadczyło o jego różokrzyżańskiej przynależności, i był on przedstawiany zazwyczaj w stroju templariuszy.

Akcja Chemicznego Ślubu rozgrywa się w magicznym zamku panny i pana młodego – miejscu wypełnionym wizerunkami lwów, w którym dworzanami są badacze nauk Platona. W scenerii godnej romansu Graala Dziewica Lamplighter aranżuje ważenie wszystkich obecnych na wadze, podczas gdy zegar odmierza ruchy nieba, zaś gościom przedstawiane jest Złote Runo. Cały czas grają instrumenty strunowe i trąby, zaś wszystko odbywa się w atmosferze rycerskości pod przewodnictwem rycerzy świętych zakonów.

Poniżej zamku znajduje się tajemniczy grób z dziwnymi inskrypcjami, a w porcie stoi dwanaście zacumowanych statków Złotego Kamienia, z których każdy ma flagę z innym znakiem Zodiaku. W zamku oprócz dziwnego przyjęcia grana jest przykuwająca uwagę fantazyjna sztuka opowiadająca o bezimiennej księżniczce, którą wyrzuconą na brzeg w drewnianej skrzyni znajduje książę. Księżniczka poślubia wkrótce księcia, dzięki czemu odradza się pozbawiony niegdyś praw prawowity królewski ród.

Jest to kolejna opowieść z rodzaju “zagubionej narzeczonej", któremu już się przyglądaliśmy. Kiedy połączy się znaczenia wynikające z Chemicznego Ślubu z dwoma wcześniejszymi traktatami, staje się jasne, że chodzi tu o ideę Graala, i Kościół z miejsca potępił odradzający się ruch różokrzyźowców.

Po przeanalizowaniu historycznych wróżek/wróżów (Fairies), skrzatów (Pixies) i elfów (Elves) możemy obecnie przyjrzeć się innym, tak zwanym “oświeconym": krasnoludkom (Sprites), chochlikom (Goblins) i gnomom (Gnomes).10

Definicja “sprite" oznacza ni mniej, ni więcej tylko “spirit person" (“osoba duchowa") – jedna z tych, które należą do transcendentalnego królestwa Sidhe. Oryginalni sprite'owie to starożytni scytyjscy wojownicy-duchy, którzy malowali swoje ciała szaroniebieską farbą, aby wyglądać na polu walki jak zwłoki.

Występująca w szekspirowskim Śnie nocy letniej postać o imieniu Puck jest opisywana jako “sprite", zaś w tradycy-jonej angielskiej legendzie leśnej Puck jest określany jako Robin Goodfellow, o którym mówiono, że jest “gob-linem". Jego ojcem był Hern the Hunter (Hern Łowca). Jak z tego wynika, Oberon i Hern to jedna i ta sama osoba. Imię Oberon (to, jak już mówiliśmy, wariant imienia króla Elfów, Albreya) jest pochodną scytyjskiego Oupire (znaczącego “ponad") i Roń (znaczącego “panować"). Tak więc Oberon oznacza “Ponad Panujący", czyli dokładnie to samo co High King (Wysoki Król) lub Pendragon.

Słowo “goblin" (chochlik) wywodzi się bezpośrednio ze starogermańskiego kobelin określającego robotników kopalnianych lub tych, którzy pracują pod ziemią. W kontekście kultury Pierścienia gobliny były w zasadzie pomocnikami Strażników Bram Rath – mieszkańcami kopców Tepes będących bramami do świata zmarłych przodków – i byli takimi samymi ludźmi, jak Strażnicy.

O gnomach, podobnie jak i o goblinach, mówiło się, że są strażnikami podziemnych skarbów i z tego względu słowo to jest dziś wiązane z bankami, jak w przypadku tak zwanych “Gnomów Zurichu". Rdzeń tego słowa odpowiada w greckiemu gno- , które występuje w takich słowach jak “gnosis" i “gnoble" (czyli “noble" – “szlachetny"). To oznacza, że gnomy pochodziły ze szlachetnej (szlacheckiej) rasy. Określano ich także mianem “Mądrzy". Ich zajęciem była rzeczywiście ochrona – byli strażnikami gnosis (wiedzy) i Świętej Linii Krwi Albi-gensów. To właśnie z racji szlachetnego (inaczej gnomicznego) wyróżnienia rasa wró-żów (Fairies) była w stosunku do nas szlachtą – w szczególności kasta druidów Pict-sidhe (Pixies – skrzatów), którzy byli ostatecznymi strażnikami praw i kultury. Ich żeńskie partnerki nosiły nazwę Behn-sidhe (Banshee), co w staroiriandzkim znaczy po prostu “mądra kobieta".

Jeśli ktoś staje w życiu przed trudnym do pokonania problemem, może ulec wywołanemu przezeń stresowi i presji bądź go rozumowo pomniejszyć. Nie oznacza to oczywiście, że problem zniknie, będzie jednak wydawać się znacznie mniej dokuczliwy i możliwy do kontrolowania. Tak właśnie postąpił Kościół z problemem sukcesji Smoka – Władcami Pierścienia Albigensów. Uświęconą Linią Krwi Świętego Graala. Redefiniując oryginalne znaczenia Fairies (wróżek / wróżów), Elves (elfów), Pixies (skrzatów), Gnomes (gnomów), Goblins (chochlików), Sprites (krasnoludków) i innych postaci zmniejszył rozmiary problemu poprzez miniaturyzację ich rzeczywistego znaczenia. W procesie tym transcendentalną rasę Sidhe sportretowano jako malutkie postacie i przesunięto ją do królestwa mitów. Potem wprowadzono w życie fałszywą Donację Konstantyna, w myśl której jedynie Kościół mógł decydować, kto jest królem, a kto nie!

Kiedy ta strategia przestała dawać zadowalające wyniki, jak to miało miejsce w okresie renesansu (kiedy to nastąpił okres względnej odwilży, rozwoju myśli racjonalistycznej i oświecenia), wdrożono drugą część planu. Tym razem działania Kościoła były bardziej ukierunkowane i zostały zwrócone na kluczowych członków mesjanistycznego rodu – stojących najwyżej w sukcesji Smoka Albigensów, dynastycznych królów i królowych Sangreala i ich starszych Ouipre'ów. Ludzie ci byli postaciami historycznymi i wszyscy o tym wiedzieli, w związku z czym nie dało się ich wtłoczyć w ramy nadprzyrodzonego królestwa fantazji. Ponieważ byli z linii krwi Smoka, można ich było jednak przedstawić jako szczep niesamowitych półludzi, niemożliwych do zaakceptowania dla chrześcijan. W najlepszym przypadku przekształcano ich w syreny, a w najgorszym w wampiry – w każdym z tych wariantów byli złymi, zmiennokształtnymi emisariuszami szatana!

Dziś, w czasach znacznie większego racjonalizmu, doprawdy trudno pojąć, że można było poważnie traktować te bzdury. Jednak ten mit jest nadal aktualny i do pewnego stopnia spełnia swoją dyskryminacyjną rolę. Działa nawet w stosunku do tych, których misją jest obnażanie tego rodzaju propagandowych dogmatów, którzy w wyniku tej chytrze obmyślanej strategii sami stają się jej ofiarą. Jeszcze dziś nie brak ludzi, często znanych i podobno inteligentnych, którzy wszystko wiedząc najlepiej utrzymują, że Brytyjska Rodzina Królewska i ja razem z nią to w rzeczywistości pochodzące z innej planety szkaradne gady!

Jednym z najbardziej szokujących faktów dotyczących scytyjskich Władców Pierścienia jest to, że ich zachowane szczątki, pochodzące sprzed tysięcy lat (odkryte daleko na północ na Syberii), ukazują ich ciała pokryte tatuażem wyobrażającym lemury z ogonami pokrytymi pierścieniami".

Jak nas uczono, lemury pochodzą (prawie wyłącznie) z Madagaskaru oraz Komorów leżących na wschód od Mozambiku. I oto mamy je tam, gdzie, jak się nas uczy, nigdy ich nie było – w północnej Europie i w rejonie Morza Czarnego!

Od dawna wiadomo, że istniał kiedyś znany z lemurów kontynent zamieszkany przez potężny królewski szczep. Stąd Jego nazwa “Lemuria". Wielu entuzjastów poszukuje go pod powierzchnią Atlantyku, Pacyfiku i Oceanu Indyjskiego niczym zaginionej Atlantydy. Być może taki zaginiony ląd istnieje, niemniej niezaprzeczalnym faktem jest, że największa część Lemurii (bez względu na to, jak się rzeczywiście nazywała) nigdy nie zaginęła. Był to wielki kontynent, który istnieje do dziś i rozciąga się od wschodniej Europy na obszar byłego Związku Radzieckiego.

To właśnie tam 40000 lat temu znajdowała się kraina wielkich Władców Pierścienia – ojczyzna Oupire'ów Pict-Sidhe. Był to kraj potężnych wojowników Smoka, dopóki nie wyemigrowali oni i me wywalczyli sobie drogi na południe z powodu stale ochładzającego się klimatu podczas ostatniej epoki lodowcowej. Nie ulega wątpliwości, że klimat był tam kiedyś bardzo ciepły, czego dowodzi dotarcie tam z południa lemurów drogą lądową, zanim Madagaskar i Komory oderwały się od Afryki.

Jak wyglądali ci najwcześniejsi królowie-bogowie? Są oni obecnie dobrze znani dzięki zachowanym szczątkom, które udało się odnaleźć podczas prac wykopaliskowych prowadzonych w Transylwanii i Tybecie. Mieli jasnobrą-zowe włosy, jasne oczy i ubierali się w zwierzęce skóry. Mężczyźni mierzyli około 2 metrów wzrostu, a kobiety ponad 1,8 metra. Ci przodkowie celtyckich i galijskich Wysokich Króli byli bez wątpienia jednymi z budzących największy respekt wojownikami wszechczasów.

Co ciekawe, bogowie Anunnaki byli w tym samym stopniu częścią kultury Sidhe, co tradycji mezopotamskiej. Nie bez przyczyny było to, ze siedziba Anu znajdowała się setki mil na pomoc od Sumeru, nad Morzem Kaspijskim, jak również to, że starożytny ośrodek Scytopolis (Sidhe-opolis), który Syryjczycy nazywali Beth-Shean (Dom Mocy), znajdował się 800 mil (1290 km) dalej, w Galilei. Obecnie przypuszcza się, że cywilizacja Ubaid z południowej Mezopotamii, która wprowadziła 5 000 lat p.n.e. strukturę miejską, była w rzeczywistości cywilizacją Uper-ad, czyli stworzoną przez scytyjskich władców, Uperów lub inaczej Oupire'ów.

Uważa się również, że kolejna cywilizacja tego regionu, sumeryjska, była w rzeczywistości cywilizacją Sidhe-mu-rian. Ma to istotne znaczenie, jako że wczesnych Władców Pierścienia Scytii (ród królewski Tuatha De Danann) w rzeczywistości nazywano Sumatrę. Z kolei Sumatrę w języku staroirlandzkim (dokąd zawędrowało wiele kast) znaczy ni mniej, ni więcej tylko “smok".

Dlaczego zatem nie uczymy się o tych ludziach na lekcjach historii? Odpowiedź jest prosta. Dlatego że byli oni w rzeczywistości Elfami i Wróżami, naszą spuścizną. Ich historia została już na samym początku rzymskich zakazów i podporządkowania poddana represjom. Zmniejszenie ich rangi spowodowało zmniejszenie znaczenia ich dziejów.

Nie ulega wątpliwości, że wszystko, czego nas uczono na temat naszej kulturowej tożsamości jako wywodzącej się z Grecji i Imperium Rzymskiego, jest nieprawdą. Ta wersja historii narodziła się stosunkowo niedawno.

Prawdziwa królewska spuścizna zachodniej kultury, na której gruncie powstały wszystkie tak zwane mity i legendy, na stałe umiejscowione w kolektywnej pamięci rasy – bez względu na to, co Kościół i akademicy uczeni będą twierdzić, aby nami sterować – pochodzi wyłącznie z jednego miejsca i czasu, który z powodzeniem można nazwać Średnią Ziemią bądź w jakikolwiek inny sposób. Pochodzi z odległego Królestwa Władców Pierścienia.

Przypisy:

1 W dosłownym tłumaczeniu “Bożonarodzeniowy Ojciec" Mimo nie tak dawnych starań zmierzających do przechrzczenia go na Dziadka Mrożą nadal pozostał Świętym Mikołajem – Przyp. tłum

2 Jeden ze znanych poetów walijskich z VI wieku n e Spisana 700 lat później Księga Tabesma, najstarsza istniejąca kopia jego dzieł, zawiera liczne wiersze i pewne opracowania o charakterze religijnym wywodzące się z celtyckiej tradycji Na brzegu jeziora Geinonydd w hrabstwie Caer-narvonshire w Wału do dziś stoi jego pomnik. – Przyp. tłum.

3 Na początku VII wieku Piktowie i Szkoci zaakceptowali rzymską interpretację problemów dotyczących religii, zaś kościół szkocki pozostał celtycki aż do XI wieku i pozostawał pod silnymi wpływami swojego własnego kleru, którego członkowie nosili nazwę Clid lub Culdees. – Przyp tłum.

4. Także Kolumban (521-597), irlandzki zakonnik, misjonarz; pochodził z królewskiego rodu 0'Neill. W roku 563 założył klasztor na wyspie łona w Hebrydach Wewnętrznych, którego został później opatem i skąd prowadził chrystianizację plemion Piktów w obecnej zachodniej i północnej Szkocji – Przyp. tłum.

5 Po angielsku werewolf, gdzie “were" oznacza “człowieka", zaś “wolf" – “wilka"; inaczej mówiąc, “werewolf to “człowiek-wilk". – Przyp. tłum.

6. Cadwallon, można również spotkać pisownię Caedwalla lub Cadwalder, brytyjski król na Gwynedd (obecnie kraina w pomocnej Wału). – Przyp. tłum.

7. Yule Log to polano spalane w kominku w Wigilię Bożego Narodzenia, zaś samo Yule odnosi się ogólnie do świąt Bożego Narodzenia – Przyp. tłum.

8 Heme oznacza leśnego ducha, półboga lub herosa. – Przyp. tłum

9. Brytyjski pisarz Abraham Stoker, znany pod imieniem Bram, (1847-1912), jest autorem wydanego w roku 1897 gotyckiego horroru zatytułowanego Dracula (Drakula). – Przyp. tłum.

10. Ze względu na znacznie mniejszy, a przynajmniej mniej znany zakres nazewnictwa polskiego dotyczącego tych mityczno-bajkowych postaci, będę posługiwał się anglojęzyczną wersją, podając w nawiasie polskie znaczenia, które często są niestety zbyt uproszczone. Wszystkie wymienione w tym akapicie w nawiasach nazwy są w liczbie mnogie), dlatego dla zainteresowanych, którzy me znają języka angielskiego, podaję, ze ich formy w liczbie pojedynczej przedstawiają się następująco: Fairy, Pixie, Elf, Spnte, Goblin i Gnomę. – Przyp. tłum.

11. Lemury mają długie ogony porośnięte futrem w prążki, jak gdyby w pierścienie. – Przyp. tłum.

autor: sir Laurence Gardner

Link do całego artykułu:
http://www.sm.fki.pl/index.php?nr=W_Krolestwie_Wladcow


Tytuł: Odp: Inni o Marii Magdalenie....
Wiadomość wysłana przez: Kiara Maj 24, 2013, 14:00:39
Maria Magdalena w niektórych tłumaczeniach określa się "Wieża Ryb" co w starej grece zapisuje się starogreckiego ἰχθύς (ichthýs) – ryba .

kim byli chrześcijańscy "rybacy"? bo nie rybakami dosłownie łowiącymi ryby w wodzie.

czym był chrzest z wody a czym z ognia?
kto  to, są "ryby'? , te "łowione" przez "rybaków" - kapłanów?

co to jest "ocean życia"? nasze naturalne środowisko życia ziemia , a nie tylko wody na niej.

ciekawych, a zarazem bardzo prostych pytań jest wiele, wystarczy zanurzyć się we własnych falach myśli i powiać na nie wiatrem refleksji , a z oceanu wspomnień wyłonią się pradawne wyspy wiedzy.....

Pomyślności w żeglowaniu od lądu do lądu by zgromadzić najcenniejsze skarby życia , które w sercu przemieniają się w mądrość.


Kiara.


Tytuł: Odp: Inni o Marii Magdalenie....
Wiadomość wysłana przez: Kiara Grudzień 01, 2013, 01:19:07
Dziedziczenie w dawnej Judei do 3. w.p.n.e.

Właściwie dochodzimy do sedna sprawy "Ziemia Obiecana".... i obyczaje społeczne, rodowe  na dawnym Bliskim i Środkowym   Wschodzie , a szczególnie w Judei , tamtych czasów.

"W tamtych odległych czasach , aż do 3. w.p.n.e.społeczeństwa BLISKIM i ŚRODKOWYM  Wschodzie były przeważnie matriarchalne , majątki i pozycja przechodziły tam z matki na córkę. Właściwie pośród rodzin królewskich większej części tego regionu zwyczaj ten przetrwał aż do czasów antycznych.Zarówno królowa Saba jaki Kleopatra z Egiptu panowały jako spadkobierczynie dynastii. W Judei , niemal wczesnoletnie z Jesussem , pochodzący z rodu Ezawa król Herod Wielki  który panował  od 37do 4. n.e. wystąpił z pretensją do tronu Izraela na podstawie swego maleństwa z Mariamme potomkinią dynastii Machabeuszy , ostatnich prawowitych władców Judei!

"Święta Oblubienica" Margaret Starbird.

Co to znaczy? Herod Wielki doskonale wiedział iż nie może dziedziczyć ziemi Judei które wedle zasady dynastycznej są dziedziczone wyłącznie w linii żeńskiej! Zatem jeżeli wystąpił o respektowanie tego starego prawa zrobił to WYŁĄCZNIE w imieniu SWOJEJ MAŁOLETNIEJ CÓRKI KTÓRĄ BYŁĄ MARIA MAGDALENA! bowiem tylko i wyłącznie ona jako spadkobierczyni w linii żeńskiej posiadała te prawa dziedziczenia.

Co zresztą bardzo, ale to bardzo nie podobało się innym frakcjom uzurpującym sobie prawa do tamtych terenów.

Kim była Maria Magdalena w tym skomplikowanym układzie rodzinnym Heroda Wielkiego, który jednocześnie był jej ojcem i dziadkiem.....
Herod Wielki miał kilka żon i wiele dzieci z tych związków jednak najważniejsze były księżniczki  hasmodejskie , które...... ;)


Tytuł: Odp: Inni o Marii Magdalenie....
Wiadomość wysłana przez: Kiara Marzec 20, 2014, 22:37:45
Janusz na innym forum.


Czy chrześcijaństwo miałoby możliwość tak wielkiej ekspansji (pomijając siłę ognia i mieczy), gdyby nie leżące u jego źródła oszustwa Kościoła, dotyczące Marii Magdaleny i rodzeństwa Jezusa?

Wpływ indoktrynacji Kościoła katolickiego na świadomość wiernych oraz na opinię społeczną spowodował, że badań nad różnymi alternatywnymi historiami, związanymi z życiem Jezusa, nigdy nie traktowano poważnie, a autorów spotykał społeczny ostracyzm.
Wszelkie podważanie WIARY w boskość Jezusa jest traktowane przez Kościół jako bluźnierstwo.


Tytuł: Odp: Inni o Marii Magdalenie....
Wiadomość wysłana przez: Kiara Marzec 20, 2014, 22:38:31
Biblia niczego nie musi ukrywać na temat MM. i Jezusa, bo zwyczajnie niczego prawdziwego nowy Testament nie przekazuje. Chrześcijaństwo to tylko oficjalna nazwa, tak naprawdę to Paulinizm , stworzony przez Saula/ Pawła z Tarsu, a on był Faryzeuszem, któremu wiedza przekazywana przez Jezusa i MM. była wyjątkowo nie na rękę. On i jego frakcja reprezentowali Judaizm Mojżeszowy, który nie pokrywa się z jego starszymi opcjami wiedzy świątynnej. Nie wszystkie stare Księgi zaliczone są do v Księgu Tory.

Jezus całkowicie złamał zasadę "Przymierza z Bogiem Mojżesza" ( nie ma jednego przymierza z Bogiem ( jakim, którym....) , jest ich kilka), zatem Faryzeusze ( opcja która przejęła dominację w dawnej Judei ) doprowadzili do zatarcia śladów ( współcześnie robi się to samo) prawdziwej , historycznej wiedzy o Jezusie i MM. zastępując ja preparowanymi historyjkami.

Dokumenty prawdziwe, jedne ukryte do tej pory przez MM. i Jezusa, drugie przez Faryzeuszy i Watykan, wiedza prawdziwa jednak przetrwała, w tradycji, opowieściach ustnych , pieśniach , legendach, sztuce.
Wiadomo było i jest iż nadejdzie dzień jej ujawnienia , jest bardzo bliski, wszyscy którzy są odpowiedzialni do tej pory za dawne tragedie , fałsz i manipulacje do dzisiaj nie będą mieli już nic do powiedzenia.

Bowiem WSZYSTKO, ALE TO WSZYSTKO, czym są religie, kto i w jakim celu je tworzył oraz że nie mają ŻADNEGO związku z prawdziwą dawną wiedza przekazywaną Ludzkości w Świątyniach przez Zaświat i Stwórcę zostanie ujawniona , argumenty będą o niepodważalnej wiarygodności.

Czy elita obecnej wszelakiej władzy tego nie wie? Ależ wie, usiłuje wszelakimi sposobami powstrzymać to zdarzenie, NIE DA SIĘ , BO TAKIE JEST PRZEZNACZENIE ZAGWARANTOWANE NAM MOCĄ I MĄDROŚCIĄ STWÓRCY WSZECHRZECZY, a w tym wypadku ON i tylko ON decyduje.


Zatem cała prawdziwa wiedza na temat MM. i Jezusa, oraz ich rodziny , cała prawdziwa historia Ludzkości i ziemi zostanie ujawniona , upubliczniona i nikt tego nie powstrzyma.

Jeszcze ciuteczkę cierpliwości, ludzie gdy dowiedzą się jak długo i jak bardzo byli oklamywani i wykorzystywani przez różnych przywódców religijnych nie będą chcieli nie tylko chodzić do kościołów ale też słyszeć więcej o tych oszustach.

Dodam tylko iż KAŻDY papież jest całkowicie świadom tej mistyfikacji i kłamstw, akceptuje je w imię władzy nad ludzkością.


Kiara.


Tytuł: Odp: Inni o Marii Magdalenie....
Wiadomość wysłana przez: Kiara Marzec 20, 2014, 22:39:19
Postautor: quetzalcoatl888 » 20 marca 2014, 21:30
hm no papież Franek ma w herbie symbol wenus wiec chyba wszystko wyjaśni...


Tytuł: Odp: Inni o Marii Magdalenie....
Wiadomość wysłana przez: Kiara Marzec 20, 2014, 22:40:04
Herb to można sobie zrobić z czego się chce..... :shock: :lol: co to znaczy wyjaśni..... gdyby Watykan miał takie intencje nie było by wszystkich krucjat, stosów i ukrywanej wiedzy.

Wyjaśnić , znaczy odkryć cala prawdę na temat wszystkich oszustw czym jest religia.... czyli tworem sztucznie wymyślonym dla politycznej i ekonomicznej władzy pewnych ludzi na ziemi i Energii w Zaświatach. Nie ma boga religijnego , bo, to twór komputerowy , który korzysta z energii ludzi podporządkowanych mu w rożnych religijnych opcjach. Ściąga ja w trakcie religijnych zgromadzeń i modłów.
Czy Watykan i papież są gotowi na te wyjaśnienia ? Jezus nie tworzył żadnej religii , On odbudował świątynię ( miejsce przekazu wiedzy) w niej kobieta i mężczyzna są równi , chociaż mają inne role.
Wyniósł MM. do pozycji równej sobie i uznał prawa dziedziczenia i przekazu w linii żeńskiej dlatego MM. nie jest znana jako Maria Jezusowa.... a Maria z Magdali czyli nazwisko jej wyznacza miejsce pochodzenia . Maria z miejscowości solonej ryby. W tym wypadku dzieci dziedziczą ZAWSZE nazwiska matki zgodne z jej pochodzeniem. Jezus uznał tą odebraną w Judei zasadę kobietą, a tym samym całkowicie i w 100% złamał przymierze z Bogiem Mojżesz. Ten fakt i wiele innych doprowadził do wydania na niego i MM. oraz ich rodzinę okrutnego wyroku Sanhedrynu. Nie tylko odebrano im wszystkie dobra ziemskie w Judei i wypędzono na banicję , ale dokonano kastracji Jezusa i wymuszono podpisanie dokumentu zabraniającemu pod karą śmierci wstępu na teren Judei w czasie 2000 lat( czyli wszystkie kolejne inkarnacje) do tego momentu OFICJALNEGO ZAPROSZENIA ICH PRZEZ LUDZI SPRAWUJĄCYCH WŁADZĘ NA DAWNYCH TERENACH JUDEI.

Zatem ten dokument ma moc prawną do obecnych czasów, bowiem w tym roku w kwietniu minie 2000 lat gdy został podpisany i wyegzekwowany. Złamanie go, to nie tylko uznanie prawne wyroku śmierci ( która może być dokonana za pomocą "strzały śmierci" Pulsa Dinura, na inkarnacji MM. ale rownież uznanie prawa z przed 2000 lat za obowiązujące dzisiaj . Co znaczy wyrażenia zgody na stracenie praw do wszystkich dawnych ziemskich dóbr rodowych MM. jej spadkobierców współczesnych.
Znam ten dokument dobrze, wiem co zawiera.
Czy papież jest gotów na sfinalizowanie prawne ( czytaj cofnięcie dawnego wyroku) i zwrot wszystkiego co również Watykan odebrał MM. i jej rodzinie?

Dla ciekawości symbolem mężczyzny jest południe , smak słodki ,cukier , kolor niebieski.

Symbolem kobiety jest północ, smak słony , sól ,kolor różowy.

Zatem Magdal , Wieża Solonych Ryb ( zgodnie relacją powyższego filmu) określa pochodzenie rodowe MM. , a ono ma ZAWSZE związek z Jej dawnymi własnościami ziemskimi w Judei.

Czyli Maria , a właściwie Sarena  Solona Ryba ...... jaka najbardziej  słona? ujmując to w zwyczajach obecnego czasu.


(https://scontent-b-iad.xx.fbcdn.net/hphotos-ash3/t1.0-9/q81/s480x480/1688401_808878089126199_597755631_n.jpg)



Kiara.


Polityka cookies
Darmowe Fora | Darmowe Forum

magiaslonca world-of-dogs galicja maro mojeprzysmaki