KOD PESZEROWY I WIEDZA WSPÓŁCZESNA

KOD PESZEROWY => Zwoje z nad Morza Martwego => Wątek zaczęty przez: Kiara Październik 22, 2018, 21:49:25



Tytuł: LEY LINES ZIEMI.... CZYLI ŚWIATŁOWODY ZIEMI...
Wiadomość wysłana przez: Kiara Październik 22, 2018, 21:49:25


Święta sieć

Freddy Silva jest badaczem, którego interesują miejsca charakteryzujące się szczególną, naturalną energią. Zazwyczaj w takich miejscach budowano rozmaite miejsca kultu, doceniając w ten sposób ich ważność.
Silva dostrzegł także związek pomiędzy tymi świętymi miejscami a np. kręgami zbożowymi, które często powstają w ich pobliżu. Istnienia takiej energii nie trzeba przyjmować na wiarę. Przeprowadzono setki doświadczeń z rozmaitymi instrumentami naukowymi, które mierzyły zmiany energetyczne wewnątrz miejsc uznanych za święte lub magiczne.

W Anglii np. ustawiono magnetometry wewnątrz kamiennych kręgów, który wskazywały na coś w rodzaju lejka energetycznego, gdy pole magnetyczne rosło wraz ze zbliżaniem się do wnętrza takiego kręgu.

Wyglądało to, jakby kamienny kromlech przejmował pole magnetyczne ze swojej okolicy i koncentrował je w swoim wnętrzu. To skoncentrowane pole magnetyczne nie było obojętne dla ludzi, którzy stawali w środku takiego kręgu. Niemalże wszystkie magiczne i święte miejsca na świecie są zbudowane w punktach aktywnych energetycznie.

Takie miejsce powstają wówczas, gdy pole geomagnetyczne jest zachwiane przez prądy telluryczne, które w różnych punktach ziemi płyną blisko jej powierzchni.

Niektóre z nich uaktywniają się pod wpływem plam słonecznych. Towarzyszy temu specyficzne pole elektromagnetyczne, które wpływa na pole energetyczne człowieka co stymuluje jego świadomość.

Naukowcy z Princeton dokonali szeregu pomiarów w takich miejscach, zwracając głównie uwagę na częstotliwość energii jaka przez nie przepływała. Szczególnie spektakularny wynik takich pomiarów osiągnięto w pobliżu egipskich piramid, które magazynują w sobie olbrzymią energię i wielu ludzi odwiedza piramidy szukając takiego duchowego doświadczenia.

To magazynowanie energii jest naturalną funkcją tworzywa z którego budowano struktury czy świątynie w takich miejscach. Zazwyczaj stosowano do ich budowy kamień, który w sposób naturalny ma dużą zawartość kwarcu, przez co napełniał się on energią jak pamięć komputera dzięki maleńkiemu ziarenku kryształu jakie znajduje się w procesorze.

Świątynie budowano w ściśle określony sposób po to, aby osiągnąć dzięki nim określony cel. Pomagał w tym kształt budowli, który determinował jej przeznaczenie i sposób w jaki transportowała ona energię ziemi, wpływając na ludzkie stany świadomości.

Tą zależność odkryli Rosjanie którzy zakładali uczestnikom eksperymentu elektroencefalografy w gotyckich katedrach Europy. Okazało się wówczas, że częstotliwość fal mózgowych rosła wówczas o 4000% ponad stan normalny.

W jaki sposób znacznie bardziej prymitywni od nas ludzie zdobyli taką wiedzę? Wciąż pozostaje to dla nas zagadką. W tekstach staroegipskich a także w indyjskich Puranach można znaleźć wzmianki o legendarnych miastach wiedzy, które zostały zniszczone przez Potop. Jedno z takich miast odkrył nawet Graham Hancock u wybrzeży Indii, na głębokości ponad 100 m pod wodą.

Na ścianach indyjskich świątyń można odczytać, że są to miejsca w których człowiek zamienia się w boga. Oczywiście dotyczy to zmiany świadomości. I rzeczywiście – do dziś ludzie przeżywają w takich miejscach rodzaj szamańskiego doświadczenia, kiedy część ich świadomości ulega transcendentalnej przemianie, opuszcza własne ciało by doświadczyć istnienia ciała astralnego.

Wiele zależy od tego w jaki sposób przynosi się w takie miejsce swoje własne pytania, przez co doświadczenie każdego z osobna będzie się diametralnie różnić od siebie. Generalnie chodzi o to, aby dotrzeć do informacji, które pomogą żyć pełniej i sensowniej.

Takie doświadczenie pozwala mocniej schwycić w ręce swoje własne życie, by przestać w nim dryfować i wreszcie obrać właściwy kierunek. Jest to dążenie, które ludzie starają się zrealizować przez tysiące lat. Bez tego życie stacza się w chaos.

Badając rozmaite święte miejsca na ziemi Freddy Silva zauważył ciekawą zależność. Zazwyczaj budowano je niezwykle intensywnie tuż przed jakimiś kataklizmami, z których zbliżania się nawet nie zdawano sobie sprawy.

Budowa świątyń w takich miejscach była instynktowna, jako coś w rodzaju polisy ubezpieczeniowej na dalsze życie, które wkrótce miało poważnie się zmienić.

Wygląda na to, że w dzisiejszych, chaotycznych czasach potrzebujemy wszystkich tych miejsc. Wg Silvy powstawanie kręgów zbożowych nie jest przypadkowe, bo ludzie przestali budować nowe świątynie.

Nie wszyscy mają to samo dobroczynne doświadczenie metafizyczne wewnątrz takiego miejsca.

Znana jest historia Napoleona, który po zdobyciu Egiptu kazał się zamknąć na noc w piramidzie. Nigdy nie wyjawił co tam zobaczył lub czego doznał, ale po otwarciu drzwi piramidy wybiegł z niej w panice jak szalony.

Dlatego trzeba zwracać uwagę na to, co dzieje się w głowie, kiedy przebywa się w takich miejscach.

Następuje w nich bowiem magiczne połączenie ze Wszechświatem możliwe dzięki imaginacji.

Słowo imaginacja wywodzi się od magii jaka dzieje się w momencie, gdy stanie się w takim magiczno-energetycznym punkcie.

 Pomaga ona wyjść z więzienia lewej półkuli i zacząć korzystać z prawej, która opiera się na intuicji i uczuciach i pozwala lepiej zrozumieć świat jaki mamy dookoła siebie aby być gotowym na to, co ma nastąpić.

Źródło: NowaAtlantyda.com


https://notatkiposzukiwacza.wordpress.com/category/starozytne-tajemnice/ley-lines/





Tytuł: Odp: LEY LINES ZIEMI.... CZYLI ŚWIATŁOWODY ZIEMI...
Wiadomość wysłana przez: Kiara Październik 22, 2018, 22:04:13


Mapowanie świata

Jest to pierwszy rozdział książki „Antygravity and the World Grid” autorstwa Davida Hatchera Childressa.

Tłumacząc tekst nie robiłem tego oczywiście ząb w ząb, pominąłem kwestie nic nie wnoszące, te zaś które były najważniejsze starałem się przełożyć w jak najlepiej zrozumiały sposób.

Jeśli pojawiły się błędy to proszę o zwrócenie mi uwagi.
Tłumaczenie heavygunner 2010. Wszelkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie tylko za zgodą autora.

Siatka świata.


Czym ona jest? Jak mogła być stworzona? Dlaczego powinniśmy się na niej skupić? Co ma wspólnego z antygrawitacją?


David Hatcher Childress odbywając wiele podróży wokół świata, przeszukując najstarsze, porzucone miasta oraz pojawiające się tajemnice zastanawiał się czy może być jakiekolwiek połączenie, które wiązałoby ze sobą te wszystkie megalityczne budowle.

Kilka lat wcześniej sam wreszcie doszedł do wniosku, że nie istnieje coś takiego jak zbieg okoliczności. Jeśli zatem rozmieszczenie starożytnych budowli nie jest przypadkowe, to co je łączy?

Zaczął poszukiwać informacji o rozmieszczeniu tworów i doszedł do wniosku, że chodzi o inteligentny, geometryczny wzór według, którego (teoretycznie) Ziemia oraz jej energia są zorganizowane – i prawdopodobnie według, którego rozmieszczone są na świecie megalityczne konstrukcje.

To czym się tutaj zajmujemy jest fundamentalnie inne od zwykłych lini znanych nam z map z tradycyjnej geografii. Zwolennicy teorii energetycznej siatki świata sugerują, że owe linie są aktualnie najstarszym znanym nam podziałem świata, pomijając kartografię oraz inne nauki związane z mapowaniem świata.

Zwykłe zdjęcie Ziemi, jako globu, na który rzutujemy siatkę w sposób dobrze nam znany zdecydowanie pomoże zrozumieć jak siatka świata prawdopodobnie bazuje na liniach energetycznych.

David Hatcher Childress używa stwierdzenia “linie energetyczne”, ponieważ uważa, że z obserwacji czytelnika będzie chodzić o energię naturalną, występującą w przyrodzie.

Owa naturalna energia Ziemi, zorganizowana, która kiedyś była wykorzystywana może być powtórnie niewyczerpalnym źródłem zasilania.
Chociaż aspekt UFO w tym temacie jest kontrowersyjny to jednak zdarzają się teorie mówiące o relacji pomiędzy tymi obiektami, a magnetyczno-grawitacyjnymi wirami, które są anomaliami w siatce.
Ponadto grawitacja jest tak samo skomplikowanym tematem do wyjaśnienia, jak UFO i siatka świata. Zapytasz kogokolwiek na ulicy czy wie czym jest grawitacja – w większości przypadków uzyskasz odpowiedź „Jasne! Wszyscy wiedzą czym jest grawitacja.
To coś, co trzyma mnie nogami twardo na podłożu!”. Zatem grawitacja jest cały czas czymś niezwykłym, trzymającym to wszystko w porządku.

Co jednak, jeśli ta siła jest manifestacją energii ziemi połączoną z siatką? To intrygujące pytanie.

Pojawia się też wiele innych, spróbujmy na niektóre odpowiedź.

Akurat siatka świata implikuje grawitację oraz energię. Przyjrzymy się najciekawszym teoriom odnośnie tego zatem już teraz.

Teorie, które odpowiadają na nasze pytania obejmują kwestie nie tylko filozoficzne, matematyczne, ale nawet poetyckie.

 Na przykład profesjonalni antropolodzy Bethe Hagens oraz William Becker omawiają geometryczny oraz geograficzny aspect unikalności siatki świata, który nazywają jako “EarthStar”.

Bruce Cathie, autor czterech książek odnośnie harmoniczności siatki świata prezentuje fascynującą próbę matematycznego połączenia siatki z teorią względności Einsteina.

Wysuwa on wiele zaskakujących wniosków.
Richard LeFlors Clark, Ph.D. omawia miejsca, w których występują grawitacyjne wiry, a są one na całej Ziemi, gdzie są one wykorzystywane sekretnie przez rządy oraz naukowców-amatorów w celach badawczych lewitacji oraz antygrawitacji.

 Ostrzega też, że znalezienie się w nieodpowiednim czasie w takim miejscu może naprawdę spowodować Twoje zniknięcie w przestrzeni (?).


Z kolei Richard Leviton prezentuje siatkę, jako interaktywne połącznie ludzkości z planetarną energią poprzez megalityczne świątynie.

Siatka świata ma odzwierciedlać holograficzną organizację systemu słonecznego, połączenia życia, przeznaczenia rodzaju ludzkiego.

(Niektóre teorie to przesada, tłumaczę je w ramach ciekawostki – przyp. tłumacz).

Harry Osoff skupia się na kontrowersyjnym i całkowicie zagadkowym Eksperymencie Filadelfia US. Navy, łączac go ze strukturą siatki i rządowymi badaniami nad antygrawitacją.

Barbara Hero odnośni się do zrozumienia struktury Ziemi poprzez jej muzyczny przekład związany z harmonicznością.

Niektóre tematy włączają nawet geniusza Nikolę Teslę, plan „Star Wars”, zagadkowy wir Oregon; akustyczną lewitacją bloków skalnych oraz o wiele więcej.

Różne teorie odnośnie siatki świata są przeciwko nowoczesnemu spojrzeniu na świat „szkiełka i oka” naukowców. Czasami są bardzo kontrowersyjne, odnoszą się przecież do psychicznego postrzegania wizji świata, w którym żyjemy.

Która teoria najbardziej Wam, czytelnikom okaże się przystępna tą sobie wybierzecie. Osąd autor zostawia Wam.


https://notatkiposzukiwacza.wordpress.com/category/starozytne-tajemnice/ley-lines/


Tytuł: Odp: LEY LINES ZIEMI.... CZYLI ŚWIATŁOWODY ZIEMI...
Wiadomość wysłana przez: Kiara Październik 22, 2018, 22:13:37

Przyszłość i przeszłość w „Sieci Wilka”

Naszą planetę przecina zagadkowa radiestezyjna pajęczyna składająca się z tysięcy poziomych i pionowych kanałów w której zapisana jest historia naszego świata.

Jest 11 listopad 2005 r. odbieram telefon. W słuchawce słyszę głos starszego mężczyzny. M. Wilk. Po chwili wiem już, że rozmawiam z Miłosławem Wilkiem, emerytowanym pracownika Centralnego Laboratorium Ochrony Radiologicznej kraju, odkrywcą słynnej sieci „Wilka”.

Proponuje mi spotkanie i prezentację materiałów dotyczących jego badań. Wyznaczyliśmy je na 19 listopada w jego warszawskim mieszkaniu. Pojechałem tam z przyjacielem, Jakubem Jasińskim. Oglądaliśmy mapy, które przy użyciu wahadełka sporządza pan Miłosław, przeprowadziliśmy z nim krótki wywiad. Okazało się, iż jego odkryciami i badaniami nikt się w chwili obecnej nie interesuje.

Różowa chmurka i podwójne oczko

8 sierpnia 1982 r. w Chałupach na Półwyspie Helskim, Miłosław Wilk uczestniczył w badaniach przypadku lądowania nieznanego obiektu latającego, który miał tam miejsce rok wcześniej.
Ustalono, iż obiekt UFO który świadkowie obserwowali w postaci czegoś w rodzaju „różowej chmurki” pojawił się dwukrotnie w ok. 12 minutowych odstępach czasu, zostawiając zagadkowych ślad w postać nieregularnego siedmiokąta.

Zaobserwowano również dwie, zagadkowe humanoidalne postaci. Miłosław Wilk postanowił ustalić, jak to miejsce (w którym przyziemił się nieznany obiekt), ma się do siatki geopatycznej.
Udało mu się odkryć kilka zaskakujących elementów. Ustalił, iż UFO pojawiło się dwukrotnie w tym samym miejscu, w którym powinno znajdować się zwykłe oczko siatki geopatycznej, rozmiaru 2 x 2,5 m. Tymczasem pan Miłosław natrafił na dziwne „podwójne oczko” o bokach 4 x 5 m.

Kronika przeszłości i przyszłości

To przypadkowe odkrycie było początkiem wielkiej przygody, której Pan Wilk poświęcił nie tylko cały swój sześciotygodniowy urlop w Chałupach, ale również dużą część swego życia.

Sieć „Wilka” to swego rodzaju zapis przeszłych i przyszłych wydarzeń w przestrzeni innej niż ta zwykła materialna, którą znamy. Czas jest tutaj zupełnie bez znaczenia. Jest to coś na kształt Kroniki Akaszy.

Nieżyjący już polski badacz i pisarz, Kazimierz Bzowski, autor książek „Sieć Wilka” oraz „Siły Ziemi tu i teraz” uważał, iż sieć zapisana może być w próżni, zwanej również Absolutem, lub w tzw. eterze, który według przypuszczeń wypełnia cały wszechświat.

Do badań sieci włączyli się także naukowcy z Niemiec G. Fosar oraz F. Bludorf. Ci mieszkający w Berlinie astrofizycy stwierdzili, że gdyby Miłosław Wilk nie dokonał swego odkrycia w ponurych czasach PRL – u, to prawdopodobnie mógłby liczyć nawet na nagrodę Nobla.

UFO w ogrodzie Saskim?

Od czasu odkrycia w Chałupach odbyłem wiele wędrówek po różnych miejscach w Polsce, wyznaczając bieg kanałów i oczka sieci.

Próbowałem ustalić skąd biegną kanały sieci i czy są w stanie przenikać przez budynki – mówi Pan Miłosław.
Stwierdził, iż sieć nie przechodzi przez cały budynek.
Można ją wykryć jedynie w pomieszczeniach znajdujących się od zachodniej strony i na poddaszu, bo beton stanowi rodzaj izolatora.

Okazało się też, że promieniowanie sieci jest, jak określa je fizyka, promieniowaniem hiperdźwiękowym. Czyli nie jest falą elektromagnetyczną, tylko akustyczną falą stojącą w zakresie niesłyszalnym dla ludzkiego ucha.

Częstotliwość akustyczna kanałów sieci Wilka jest częstotliwością fal akustycznych tworzących je.

Kanały sieci nie wychodzą poza Ziemię w kosmos ponieważ promieniowanie akustyczne nie może rozchodzić się w próżni.

Jak mówi Miłosław Wilk, badając różne miejsca, jak np. Ogród Saski w Warszawie, odkrywał dzięki odczytom z „Sieci”, iż w przeszłości mogło dochodzić tam do lądowań obiektów UFO. Jego zdaniem można w ten sposób ustalać również daty innych niezwykłych zdarzeń z przeszłości, jak np. uprowadzeń przez obce istoty na pokład NOL –i itd.

Eksplozja nuklearna

Przeprowadziłem również badanie teleradiestezyjne, którego celem był ustalenie co też, tak naprawdę było przyczyną tzw. „katastrofy tunguskiej” z 30 czerwca 1908 roku” – mówi Pan Miłosław.

Wówczas miała tam miejsce ogromna eksplozja. Według badań Miłosława Wilka, przyczyną tej katastrofy nie był, jak się przypuszcza odłamek komety, czy coś w tym rodzaju, ale obiekt UFO.

Miał być to bezzałogowy rakietopodobny statek, który odłączył się od innego większego obiektu, który znalazł się w tym czasie w pobliżu naszej planety. Miał on rzekomo eksplodować (miała to być eksplozja nuklearna) przy przechodzeniu przez atmosferę kilka kilometrów nad Ziemią.

O sieci Wilka można pisać wiele, muszę przyznać, że w tym tekście ledwo dotknąłem tematu. Moim celem było zainteresowanie Was tymi intrygującymi zagadnieniami i sprowokowanie dyskusji na ten temat.

Wiem, że dla wielu, przedstawione twierdzenia brzmią jak żywcem wyjęte z fantastycznego filmu, tym jednak, którzy zechcą poznać więcej informacji na temat opisanych badań, polecam książki „Sieć Wilka” i „Siły Ziemi Tu i teraz” wyd. LOKA-Rybnik 1999 r. i 2001.

Za: Wiadomości24.pl

https://notatkiposzukiwacza.wordpress.com/category/starozytne-tajemnice/ley-lines/


Tytuł: Odp: LEY LINES ZIEMI.... CZYLI ŚWIATŁOWODY ZIEMI...
Wiadomość wysłana przez: Kiara Październik 22, 2018, 23:47:12


Energo-siłowy szkielet Ziemi

 

Znana jest nauce hipoteza dwudziestościennego i dwunastościennego układu budowy Ziemi wysunięta przez Moskwian: N. Gonczarowa, W. Makarowa i W. Morozowa. Zdaniem autorów, nasza planeta stanowi niejako gigantyczny kwazikryształ (ciało stałe, w którym atomy układają się w pozornie regularną, jednak niepowtarzającą się strukturę) zbudowany z wpisanych w siebie nawzajem wielościanów: dwudziestościanu i dwunastościanu. Taki układ krawędzi i wierzchołków nazwano siłowym szkieletem Ziemi. Niewykluczone, że właśnie siatki geobiologiczne są pochodnymi takiego szkieletu siłowego. Badacze rozwijający ten swoisty kierunek geomorfologii sądzą, że Ziemia jest swego rodzaju tworem krystalicznym posiadającym krawędzie, wierzchołki i łączące je linie geoenergetyczne powstające pod wpływem procesów kosmicznych i geofizycznych.

2012

W granicach stref geopatycznych oraz węzłów szczególnie odbija się wpływ burz magnetycznych związanych z aktywnością słoneczną. Wpływ ten jest chorobotwórczy dla szczególnie wrażliwych ludzi, których cechuje wrażliwość nawet na słabe zmiany pola. Jeśli szerokość linii globalnej struktury geoaktywnej odnotowuje się w granicach 4-8m (niekiedy nawet więcej), to na takich obszarach można zauważyć zwiększoną zachorowalność na schorzenia onkologiczne i układowe, uszkodzenia budynków mieszkalnych, konstrukcji i komunikacji podziemnej (osiadanie budynków, deformacja konstrukcji metalowych, wysoka zachorowalność zwierząt domowych i hodowlanych, rozmaite niecodzienne zjawiska, zwiększona wypadkowość na drogach).

Krystaliczna budowa Ziemi znana była od dawna, na co wskazują starożytne źródła pisane oraz wykopaliska archeologiczne. Odnaleziono przedmioty przedstawiające strukturalno-krystaliczny model Ziemi w postaci dwudziestościanu – dwunastościanu, czyli figury złożonej z dwunastu pięciokątów foremnych i dwudziestu trójkątów. Badacze wykazali, że w wierzchołkach tego gigantycznego szkieletu znajdują się centra światowej religii i kultury, miejsca o unikalnej faunie i florze oraz największe złoża surowców kopalnych. Punkty przecięcia podstawowych figur szkieletu pokrywają się z grzbietami oceanicznymi, szczelinami planetarnymi, strefami aktywnych wzniesień i zapadlin skorupy ziemskiej. Ośrodki wszystkich światowych anomalii geomagnetycznych, minimalnego i maksymalnego ciśnienia atmosferycznego przypadają na wierzchołki wielościanów. Formy te mogą z kolei dzielić się tworząc mniejsze struktury, których energosiłowe przejawy obserwuje się w postaci siatki Hartmana, siatki Currego i innych.

 

 

Czym jest siatka geomagnetyczna? Według opinii Ernsta Hartmana, kierownika znajdującego się w Niemczech szanowanego Instytutu Badań Geobiologii, nie jest właściwie siatką Ziemi, lecz siatką kosmiczną naniesioną na Ziemię. Odciska się ona na powierzchni kuli ziemskiej dokładnie tak samo jak siatka do piłki siatkowej odciska się na kuli śnieżnej. Rozmiar oczek siatki Hartmana wynosi 2m x 2,5m, ukierunkowana jest ona dokładnie zgodnie ze stronami świata (z północy na południe i ze wschodu na zachód). Linie siatki w zasadzie są bezpieczne, lecz w punktach ich przecięcia szkodliwość promieniowań gwałtownie wzrasta, szczególnie jeśli przecięcie siatki Hartmana połączone jest z innym źródłem szkodliwego promieniowania – przecięciem siatki Currego. Siatka o tej samej nazwie zorientowana jest z północnego-wschodu na południowy-zachód. Poza globalną siatką odkryto mniejsze, z oczkami o różnym kształcie i różnych rozmiarach: prostokątna siatka Hartmana (2m x 2,5m ), siatka szwajcarska (4m x 4m), siatka Wittmana (16m x 16m), ukośna siatka Currego (5m x 6m) i szereg innych. Na powierzchni naszej planety odciska się około 20 różnych siatek. Przecięcia siatki Hartmana mogą dodatkowo zlewać się w jedną wielką plamę lub strefę w miejscowościach z podziemnymi rzekami, wyrobiskami, pęknięciami skorupy ziemskiej. Oznacza to, że nie istnieje ani jeden centymetr kwadratowy powierzchni Ziemi, który byłby zamknięty na promieniowanie kosmiczne. Możliwe jednak, że nie są to promieniowania kosmiczne tylko ziemskie, tak zwane telluryczne. Wiadomo, że rozprzestrzeniają się one dokładnie pionowo i nie są przez nic pochłaniane, lecz skąd biorą swe źródło, jaka jest ich natura i po co istnieją – nie wiadomo. Zresztą nie wiadomo tego również w odniesieniu do promieniowań kosmicznych.

Powierzchnia Ziemi jest podzielona przez różne siatki na komórki o różnych wielkościach, z których można złożyć wszelkie tabele – matryce – od najmniejszej, złożonej z czterech komórek, do ogromnej, milion na milion, miliard na miliard komórek, i do nieskończenie wielkich. Nieskończenie wielka matryca zawiera nieskończenie wielką objętość informacji, zapisana jest w niej cała informacja o rzeczywistości. Czy oznacza to, że informacje o całym istnieniu zawarte są w nieskończonej matrycy siatki geomagnetycznej Ziemi? Prawdopodobnie tak powinno być. Ponieważ cała ta sieć nie jest niczym innym jak energetycznym ciałem planety – czterowymiarowym ciałem elektromagnetycznym przybierającym ciało fizyczne podobne do energetycznego ciała człowieka i każdej innej żywej istoty. Każde ciało fizyczne – w tym również Ziemi oczywiście pulsuje. W jakim rytmie? Autor znanego dzieła „Czynnik Majów” i koncepcji „drogi poza-technologicznej” Jose Arguelles, dowodzi że w tym samym rytmie, w którym pulsuje słońce lub jądro galaktyki.

Należy zauważyć, że geomorfolodzy, planetolodzy i geofizycy sceptycznie odnoszą się do idei krystalicznej budowy Ziemi, globalnej siatki i szkieletu energetycznego. Rzecz w tym, że duże komórki siatki określa się według mapy geograficznej przy pomocy prostych połączeń najbardziej znaczących miejsc na kuli ziemskiej – Rzym, Stambuł, Kijów, Jeruzalem, Mekka i inne. Drobne siatki Hartmana i Currego odnajduje się przy pomocy metody biolokacyjnej, której uczeni nie są skłonni ufać, ponieważ nie posiada ona należytego uzasadnienia naukowego i jest zbyt subiektywna.

centrakultury

Jednocześnie zwolennicy globalnej siatki uważają, że istnieje wystarczająco wiele przekonujących faktów świadczących o tym, że kula ziemska jest ciałem krystalicznym mocno zdeformowanym w czasie ewolucji. Jeśli na mapie geograficznej połączy się liniami punkty przecięć podstawowych figur szkieletu (trójkąty i pięciokąty), to okaże się, że pokrywają się one z grzbietami oceanicznymi, pęknięciami skorupy ziemskiej, strefami aktywnego wznoszenia i zapadania się skorupy ziemskiej. Wykryto, że ośrodki wszystkich światowych anomalii geomagnetycznych, minimalnego i maksymalnego ciśnienia atmosferycznego przypadają na wierzchołki wielościanów. Okazało się również, że starożytne cywilizacje powstawały w miejscach będących przecięciami globalnej sieci – Mohendżo-Daro w Indiach, stolica Inków w Peru, Kijów, Rzym, Wyspa Wielkanocna i inne. Podobne wielokrotne zbieżności zmuszają do tego by poważnie odnieść się do zagadnienia globalnej sieci.

Zdaniem amerykańskich uczonych, nasza planeta na początku ewolucji była kulą energii, na którą oddziaływały konstelacje gwiazd. Przestrzeń Wszechświata jest strukturalna, spolaryzowana, i odbija się to na wszystkich planetach Układu Słonecznego, w tym również na Ziemi w postaci szkieletu energetycznego o kształcie dwudziestościanu – dwunastościanu. Na taki związek pomiędzy rozmieszczeniem gwiazd na nieboskłonie i przecięciami sieci wskazuje zbieżność wielkości kątowych punktów oparcia na kuli ziemskiej i sferach niebieskich. Na przykład ziemskie współrzędne wielkiej piramidy w Gizie wynoszą 29*58'51'' N i 31*9'0'' E. Współrzędnym tym odpowiada gwiazda o deklinacji 29*58'51''.

Należy podkreślić, że globalna sieć różnych rozmiarów nie jest tworem strukturalnym, lecz posiada naturę energetyczno-polową wyrażającą się w postaci linii siłowych płaszczyzn i węzłów energetycznych, których promieniowanie jest spolaryzowane. Jest to możliwe, ponieważ Ziemia poddana jest działaniu grawitacyjnych, magnetycznych, elektrycznych i mechanicznych sił pochodzenia kosmicznego. Wystarczy powiedzieć, że jonosfera zawiera silne potoki prądu o wartości dziesiątków tysięcy amper, które dzięki sile Coriolisa wirują w postaci ogromnych wirów polaryzujących przestrzeń powierzchni Ziemi. Szczególny wpływ na Ziemię wywiera sektorowa struktura międzyplanetarnego pola magnetycznego związana ze strumieniem naładowanych cząstek pochodzących od słońca.

Oprócz wpływu sił kosmicznych, możliwe, że globalna siatka oraz siatki o mniejszym rozmiarze powstają dzięki skomplikowanemu oddziaływaniu wzajemnemu czynników pochodzenia ziemskiego – strumieni tellurycznych, zjawisk magnetyczno-hydrodynamicznych, procesów piezoelektrycznych, powstawaniu szczelin geologicznych itd. Ziemia jest skomplikowaną dynamiczną strukturą, której właściwości dopiero teraz zaczynają być w pełni poznawane.

 Siatkowe struktury Ziemi

 Siatki Ziemi o różnym uporządkowaniu są tworami polowymi o określonej strukturze w postaci linii siłowych, pasów, płaszczyzn i węzłów energetycznych. Pod wpływem obrotu Ziemi na dużych głębokościach przemieszczają się bloki tektoniczne. Rozrywają się przy tym wiązania chemiczne w skałach zbudowanych z minerałów. Wytwarza się „deformacyjna” plazma o wysokim napięciu elektrycznym. Jej drobne cząstki unoszą się ku powierzchni Ziemi tworząc strefę geoaktywną. W procesach tych uczestniczy promieniowanie kosmiczne tworzące niezwykle złożoną dynamiczną strukturę polową.

Swój wkład w powstawanie stref geopatycznych wnosi tak zwany szkielet siłowy Ziemi – układ globalnego rozmieszczenia napięcia tektonicznego w litosferze planety. Okazuje się, że na kulę ziemską jest niejako naniesiona subtelna sieć energetyczna. Przypomina to umowne linie południków i równoleżników, z tą jednak różnicą, że istnieje ona rzeczywiście i w różnej formie odczuwana jest przez wszystko, co żyje. Fragmenty takiego układu, lecz na mniejszą skalę, można odkryć w każdym pomieszczeniu w postaci pasów bioenergetycznych noszących nazwę Hartmana, Currego i innych w zależności od ludzi, którzy je odkryli.

Pasy te różnią się pod względem intensywności, struktury, parametrów liniowych i orientacji. Rejestruje się w nich nagromadzenie elektronów, jonów i aktywnych rodników cząstek gazowych. Na skrzyżowaniach podobnych pasów tworzą się miejscowe strefy w postaci plam, i wysoki poziom koncentracji promieniowania szczególnie szkodliwego dla człowieka. W efekcie powstaje siatka stanowiąca cały szereg poszczególnych przecinających się wzajemnie pionowych ścian o szerokości około 20-60cm (w przypadku siatki Hartmana) i słupów – w miejscach przecięcia (na węzłach). Wysokość ich jest nieograniczona. Ściany budynków, stropy i dachy nie stanowią dla nich przeszkody, promieniowanie swobodnie przez nie przenika. Dla ścisłości należy odnotować, że podstawowy potencjał szkodliwy leży nie tyle w miejscach przecięcia siatek, co związany jest z wszelkimi naturalnymi przyczynami nasilonymi przez owe węzły.

Najlepiej zbadana jest globalna prostokątna siatka Hartmana (siatka G) i ukośna siatka Currego (siatka D), których geopatyczne oddziaływanie jest naukowo dowiedzionym faktem.

cd....

http://www.igya.pl/kontakt/596-siowy-szkielet-ziemi.html



Tytuł: Odp: LEY LINES ZIEMI.... CZYLI ŚWIATŁOWODY ZIEMI...
Wiadomość wysłana przez: Kiara Październik 22, 2018, 23:47:53

Energo-siłowy szkielet Ziemi

cd...



W 1950 roku doktor nauk medycznych Manfred Curry kierujący wówczas Instytutem Medyczno-Biologicznym w Bawarii doszedł do wniosku, że powstawaniu chorób nowotworowych winne są nie tylko strefy geopatyczne (jako obszary wydostawania się „promieni ziemskich”). Czynnikiem prowokującym może być również szczególnego rodzaju siatka energetyczna niejako nałożona na powierzchnię Ziemi. Wiele lat poświęcił badaniu siatek i od tamtej pory jedna z nich nosi nazwę „ukośnej siatki Currego” o rozmiarze komórek 3,75x3,75 (druga wersja – 7,5x7,5) m.

W Niemczech doktor Ernst Hartman, kierownik Instytutu Badań Geobiologicznych odkrył i opisał inną siatkę - „ortogonalną siatkę Hartmana”, o rozmiarze komórki 2,5x2,0m i z naprzemienną polaryzacją w jej węzłach. Szerokość pasów siatki Hartmana na naszej szerokości geograficznej wynosi 20-60cm.

Następnie wykryto: zorientowaną według południka magnetycznego rombową siatkę Pierra Manfreda (4x4m), siatkę Wittmana Schweitzera (16x16m) – ukośną, składającą się z niewidocznych wiązek promieniowania geomagnetycznego, o kształcie rombów i zorientowaną według wielkiej osi z północy na południe. Wiązki promieniowania siatki Wittmana pokrywają całą Ziemię wraz z wiązkami siatki Hartmana i Currego. Odkryto również siatki Zygmunta Stalczyńskiego, litewskiego różdżkarza Alberta Taliwaldisa (25x25m), zodiakalną siatkę inżyniera Szulgi.

 Prostokątna siatka Hartmana

 Prostokątna siatka Hartmana nazywana jest ogólną, globalną, ponieważ obejmuje całą powierzchnię Ziemi i posiada regularny kształt oraz strukturę kratownicy. Jest to siatka geobiologiczna pierwszego rzędu. Zgodnie z hipotezą stworzoną przez niemieckiego uczonego Hartmana siatka ta oplata praktycznie całą powierzchnię Ziemi, rozmiar jej komórek wynosi 2,0x2,5m i zmniejsza się w miarę oddalania od równika i przybliżania do biegunów. Siatkę tę niektórzy nazywają siatką współrzędnych w związku z jej dokładnym zorientowaniem według południka geomagnetycznego i geomagnetycznego równoleżnika.

Siatka stanowi naprzemienny szereg równoległych pasów (ścian), o szerokości około 20cm (od 19 do 27cm). Promieniowanie pasów jest niejednorodne, składa się z części pierwotnej o szerokości 2-3cm o wyraźnych właściwościach elektromagnetycznych, i wtórnej wytworzonej przez promieniowania różnych pól, aktywne rodniki cząstek gazowych pokrywających część pierwotną w postaci swoistego „kożucha”. Istnieje przypuszczenie, że ta warstwa „kożucha” formuje się dzięki interakcji procesów kosmicznych, atmosferycznych i geofizycznych. Siatka Hartmana zorientowana jest zgodnie ze stronami świata. Każda jej komórka złożona jest z dwóch pasów – krótszych (od 2,1 do 1,8m, średnio 2 m), skierowanych z północy na południe i dłuższych (od 2,25 do 2,6m, średnio 2,5m), skierowanych ze wschodu na zachód.

Pasy siatki Hartmana podzielone są umownie jako „dodatnie” i „ujemne” (lub odpowiednio „magnetyczne” i „elektryczne”). Przy tym kierunek ich strumienia energetycznego może być wstępujący i zstępujący. W miejscach przecięcia tworzą tak zwane węzły Hartmana o wielkości około 25cm: prawo-biegunowe, lewo-biegunowe i neutralne. Co każde 10m w siatce znajdują się pasy o wielkiej intensywności i szerokości.

hartmana

 Ukośna siatka Currego

 Drugą, najważniejszą z punktu widzenia oddziaływania geopatycznego strukturą siatkową jest ukośna siatka Currego – geobiologiczna siatka drugiego rzędu składająca się z niewidocznych wiązek promieniowania geomagnetycznego. Składa się z równoległych pasów (ścian), skierowanych z południowego-zachodu na północny-wschód i prostopadle do tego kierunku z północnego-zachodu na południowy-wschód, przecinając ukośnie prostokątna siatkę Hartmana.

Istnieje kilka szeregów pasów siatki ukośnej. Co każde 14 równoległych cienkich pasów pierwszego rzędu o szerokości kilku cm, biegnie 15. pas drugiego rzędu o szerokości około 30cm. Następnie taka naprzemienność jest kontynuowana w ten sposób, że po 14. pasach drugiego rzędu następuje 15. pas trzeciego rzędu o szerokości około 1m, po 14. pasach trzeciego rzędu biegnie pas czwartego rzędu o szerokości około 3m itd. W ten sposób tworzą się komórki pasów pierwszego rzędu o rozmiarach 4-6x4-6m, drugiego rzędu 90x90m, trzeciego – 1250x1250m, czwartego 17500x17500m itd. Na przecięciu pasów tworzą się węzły Currego lub strefy D, dysponujące wyraźnym działaniem geopatycznym.

Należy również uwzględnić, że przy ocenie efektu geopatycznego bierze się pod uwagę tylko pasy, począwszy od drugiego rzędu, czyli o szerokości 30cm i więcej. Przy nachodzeniu na siebie węzłów Currego i Hartmana powstaje niebezpieczeństwo zachorowania, ponieważ sumaryczny efekt takiego promieniowania znacznie wzrasta. Przypuszcza się, że siatka Currego powstaje w efekcie złożonej interakcji procesów geofizycznych i kosmicznych.

Siatki współrzędnych nie są samodzielnymi tworami, lecz u swych podstaw mają pola promieniowań pochodzących z podziemnych cieków wodnych i rozpadlin geologicznych, i dlatego dzieli się je na siatki rozpadlin i siatki cieków. W strefach reakcyjnych wszystkich siatek współrzędnych promieniowanie skierowane jest z góry w dół pod kątem 45'' w stosunku do pionu (P Schweitzer, 1986). Spośród czterech siatek utworzonych przez płaszczyzny uskokowe, dwie pary, a konkretnie – sieć ogólna i czwarta kratka, oraz sieć ukośna i trzecia kratka – posiadają jednakową strukturę i analogiczne właściwości. Różnią się pomiędzy sobą jedynie długością fal. Strefy reakcyjne siatek globalnych i czwartej kratki przebiegają zgodnie z kierunkami stron świata. Wielkość obrysu wielkich rozpadlin geologicznych jest stała i wynosi przykładowo 2m w kierunku z północy na południe na 2,5m w kierunku ze wschodu na zachód. Pole promieniowania wytwarzane przez rozpadliny o mniejszej szerokości nie większej niż 26,9cm, charakteryzuje się obrysem kwadratowym o boku od 0,8 do 1,4m. W miarę zwiększania się szerokości rozpadliny stopniowo zwiększają się rozmiary obrysu siatki dochodząc w końcu do regularnego kwadratowego kształtu.

Efekty wielu obserwacji wykazują, że sam „szkielet siłowy” struktur siatkowych jest dość odporny na wpływ zewnętrznych pól energetycznych. Jednak na szkielet siłowy, jak na podstawową konstrukcję mogą nakładać się dodatkowe energopolowe struktury stanowiące niejako modulatory takich pasów. Modulacja ta może być zarejestrowana przez niektórych operatorów biolokacji w postaci „oddychania Ziemi”.

 Geoaktywne struktury Ziemi

 Obecnie konieczność badania i rejestracji stref geoaktywnych i geopatycznych nie ulega wątpliwości. Istotną trudnością, z którą stykają się badacze podczas analizy stref geopatycznych jest problem braku dokładnych urządzeń i instrumentów do ich indykacji i oceny charakterystyk jakościowych. W światowej praktyce do tych celów wykorzystuje się szeroko biolokację. Stosowanie metod inżynieryjnej biolokacji – bioskanowanie, bionamierzanie, bioindykacja i biodiagnostyka odległościowa – pozwalają wykrywać i badać rozmaite anomalie w środowisku zewnętrznym bez wykorzystania skomplikowanych i drogich środków technicznych. Stałe (słabo zmieniające się w czasie) struktury geoaktywne posiadają różne kształty i wymiary. Profesor G.I. Szwebs (Ukraina) w 1998 roku wyróżnił trzy typy struktur bioaktywnych: typ globalny, regionalny i lokalny. Globalna struktura geoaktywna stanowi układ siatek różnych poziomów: wielkokomórkowa, średniokomórkowa, małokomórkowa.

Wielkokomórkowa globalna struktura geoaktywna utworzona jest przez globalną siatkę szkieletowych linii siłowych Ziemi. U podstaw jej powstawania leży hipoteza o dwudziestościennej – dwunastościennej strukturze powłoki ziemskiej i krystalicznej strukturze jądra Ziemi w kształcie dwunastościanu (dwunastu pięciokątów), której projekcja na powierzchnię Ziemi tworzy globalną strukturę geoaktywną. W węzłach i krawędziach tej siatki często obserwuje się różne fenomeny i anomalie, a także koncentrację cennych kopalin, ośrodki aktywności sejsmicznej i wulkanicznej. Model ten został opracowany przez radzieckich uczonych N. Gonczarowa, W. Makarowa i W. Morozowa, i nosi nazwę „siatki rosyjskiej”.

Średniokomórkowa globalna struktura geoaktywna jest najprawdopodobniej skutkiem aktywnych rozpadlin w skorupie ziemskiej, przejawiających się w postaci utrwalonych na powierzchni Ziemi w takich miejscach różnych efektów elektrycznych, na przykład zwiększających natężenie pola elektromagnetycznego niskiej częstotliwości, w tym również w spektrum częstotliwości bioaktywnych pokrywających się z rytmami narządów człowieka i zwierząt. Wystarczy wejść w taką strefę o wspomnianych odchyleniach tła polowego, by u człowieka całkiem zauważalnie zmieniły się parametry fizjologiczne i biochemiczne prowadząc niekiedy do gwałtownego pogorszenia zdrowia i rozstroju psychiki. Podobny obraz powstaje, kiedy znajdujemy się nad korytami podziemnych cieków, różnych jaskiń i nagromadzeń złóż kopalnych. Właśnie w takich miejscach, jak ustalili geofizycy, koncentrują się sile pola elektryczne o intensywności składowej stałej 1-2V. Składowa zmienna stwarza zaś anomalie o amplitudzie wahań do 0,1-0,2V. To właśnie jest jedna z oznak występowania strefy geopatycznej.

Małokomórkowa globalna struktura geoaktywna powstaje z prostokątnych, rombowych i kwadratowych siatek nałożonych na siebie i nazwana jest od imienia odkrywców odpowiednio siatką Hartmana, Currego i Wittmana. Małokomórkowa globalna struktura geoaktywna jest siecią tak zwanych linii geoenergetycznych, która całkowicie pokrywa całą nasza planetę w postaci swego rodzaju szkieletu i dlatego niekiedy nazywana jest szkieletową siatką energetyczną Ziemi.

Regionalne struktury geopatyczne, to połączenie stref geopatycznych powstałych w wyniku emanacji promieniowania tellurycznego (ziemnego) i geomagnetycznych stref pochodzenia kosmicznego (promieniowanie planet, galaktyk). Struktury te są słabo zbadane.

Lokalne struktury geoaktywne – są to przede wszystkim kombinacje globalnych stref geoaktywnych i regionalnych stref geoaktywnych. Właśnie przecięcie tych ostatnich, ich wzajemne nakładanie się stwarza struktury kształtujące strefy biopatogenne szkodliwe dla zdrowia każdego żywego organizmu na Ziemi, z niewielkimi wyjątkami. Odległość między liniami siatek wszystkich struktur małokomórkowych waha się w granicach od 0,95m do 15m, a wielkokomórkowych i średniokomórkowych od setek metrów do setek kilometrów i może zmieniać się w zależności od szerokości geograficznej miejsca, aktywności Słońca i innych czynników.

W miejscach przecięcia linii tych siatek pojawiają się niebezpieczne dla zdrowia ogniska patogenne o średnicy od 20cm do kilkuset metrów w zależności od szerokości linii tworzących siatkę. Są to ogniska patogenne nazywane węzłami siatki, które umownie dzielimy na węzły dodatnie i ujemne w zależności od tego czy potoki energetyczne wznoszą się, czy opadają. Ogniska są ściśle prostopadłe do powierzchni Ziemi i całkowicie ją przenikają, nie zmieniając swej intensywności zależnie od wysokości. Ostateczna natura tych ognisk nie jest do dziś poznana, jednak wiadomo, że ich długotrwałe oddziaływanie na organizm człowieka prowadzi do pojawienia się nieodwracalnych procesów patologicznych kończących się poważnymi schorzeniami (onkologia, choroby naczyniowe, rozstroje nerwowe i psychiczne). Intensywność potoku energetycznego w tych węzłach zmienia się w ciągu dnia i roku. Obserwacje tych potoków wykazały obecność cyklicznych zmian mających również stany stacjonarne. Można to zaobserwować 8 razy w okresie pomiędzy wschodem i zachodem Słońca. Długość każdego stanu stacjonarnego to 1,5 godziny.

Ciekawe jest to, że w pewnych rejonach Indii stany te zaznaczone są w kalendarzach na każdy dzień tygodnia. Promieniowania mogą być raz pozytywne, raz negatywne. Istota tych promieniowań po dziś dzień jest niejasna i dlatego te potoki energetyczne pozostają obiektem badań naukowych również pod względem ich oddziaływania na żywe organizmy.

W granicach stref geopatycznych oraz węzłów szczególnie odbija się wpływ burz magnetycznych związanych z aktywnością słoneczną. Wpływ ten jest chorobotwórczy dla szczególnie wrażliwych ludzi, których cechuje wrażliwość nawet na słabe zmiany pola. Jeśli szerokość linii globalnej struktury geoaktywnej odnotowuje się w granicach 4-8m (niekiedy nawet więcej), to na takich obszarach można zauważyć zwiększoną zachorowalność na schorzenia onkologiczne i układowe, uszkodzenia budynków mieszkalnych, konstrukcji i komunikacji podziemnej (osiadanie budynków, deformacja konstrukcji metalowych, wysoka zachorowalność zwierząt domowych i hodowlanych, rozmaite niecodzienne zjawiska, zwiększona wypadkowość na drogach).

Jeśli uwzględni się jedną z hipotez, zgodnie z którą wzdłuż linii globalnych stref geopatycznych Ziemi przekazywana jest silna energia pokonująca wiele kilometrów i posiadająca zakończenia w postaci okręgów lub kwadratów na powierzchni Ziemi - miejsca siły, i inną hipotezę głoszącą, że wzdłuż tych linii przekazywana jest pewna informacja ze świata niewidzialnego, która przez powłokę biopolową człowieka może przeniknąć do jego mózgu i doprowadzić do stanów halucynogennych i pojawiania się niezrozumiałych obrazów, które mogą napełnić naszą świadomość zgrozą, niewyjaśnionym strachem, sparaliżować mózg i doprowadzić do samobójstwa lub innych nieodwracalnych konsekwencji, to jasna się stanie konieczność zbadania tych struktur w celu zapewnienia bezpieczeństwa ludności Ziemi.


http://www.igya.pl/kontakt/596-siowy-szkielet-ziemi.html


Tytuł: Odp: LEY LINES ZIEMI.... CZYLI ŚWIATŁOWODY ZIEMI...
Wiadomość wysłana przez: Kiara Październik 23, 2018, 00:41:22
Ley Lines - linie geomantyczne



Są miejsca na Ziemi, które promieniują dziwną energią. Tam chory organizm szybciej wraca do zdrowia, tam umysł człowieka łatwiej się może połączyć z Najwyższym. To znane od tysiącleci miejsca mocy, czyli punkty energetyczne Ziemi.

 Wiadomo, że owe punkty połączone są ze sobą liniami geomantycznymi. Badania naukowe obalają pogląd, że Ziemia jest jedynie martwym kawałkiem skały wirującym w kosmicznej przestrzeni. Ziemia jest żywą istotą......

W 1974 r. trzej rosyjscy uczeni: Gonczarow, Makarow i Morozow wysunęli hipotezę, że struktura kuli ziemskiej przypomina strukturę kryształu, oraz że, podobnie jak w krysztale, istnieje na naszej planecie rodzaj symetrycznej sieci z aktywnymi węzłami.

Gonczarow połączył liniami na mapie świata miejsca, gdzie zrodziły się najstarsze cywilizacje. Okazało się, że linie utworzyły sieć regularnych pięciokątów.

Tak więc na przykład piramidy w Gizie, Mohendżo Daro w Indiach, Wyspa Wielkanocna, centrum kultowe Inków Machu Picchu w Peru i inne święte miejsca znalazły się na wierzchołkach pięciokątów bądź w ich geometrycznym środku.

Wspomniani badacze skonstruowali model kuli ziemskiej w postaci bryły składającej się z 12 pięciobocznych płaszczyzn (dodekaedru), a później także wielościanu zbudowanego z 20 trójkątów (ikosaedru).

Kolejnego niezwykłego odkrycia dokonali po przyłożeniu obu modeli do mapy Ziemi. Stwierdzono bowiem, że krawędzie dodekaedru pokrywają się z pasmami gór i rozpadlin oceanicznych na mapie.

Te natomiast grzbiety górskie i uskoki, które się z krawędziami dodekaedru nie pokrywają, przylegają do krawędzi ikosaedru.

Mało tego, z węzłami obu sieci pokrywają się miejsca, gdzie jest największe i najmniejsze ciśnienie atmosferyczne na Ziemi, gdzie zrywają się huragany i gdzie występują anomalie pogodowe, pasy złóż rudonośnych i roponośnych.

Okazało się też, że stałe wiatry na Ziemi wieją najczęściej wzdłuż linii tych sieci. Współczesne zdjęcia satelitarne zdają się potwierdzać odważną koncepcję Gonczarowa, Makarowa i Morozowa, dzięki której można wytłumaczyć również zjawisko istnienia centrów energetycznych Ziemi.

Koncepcję tę potwierdzają także wyniki badań amerykańskich geofizyków, Ronalda E. Cohena i Larsa Stixrude, świadczące o tym, że żelazne jądro naszej planety ma strukturę kryształu (jądro jest w stanie stałym, gdyż panujące we wnętrzu Ziemi potężne ciśnienie nie pozwala żelazu - mimo panującej tam wysokiej temperatury - przejść w stan płynny).

Czyżby ogromny kryształ tworzący jądro Ziemi w jakiś sposób wpływał na to, co się dzieje na jej powierzchni?
To wszystko zebrał w całość fizyk kwantowy Nassim Haramein

Zagubiona wiedza naszych przodków

Na podstawie hipotezy rosyjskich uczonych Amerykanin, prof. Becker-Hagens, stworzył koncepcję geomantycznej sieci planetarnej. Oplatać ma ona całą kulę ziemską, łącząc jej aktywne punkty.

W oczkach sieci głównej istnieć mają mniejsze układy promieniowań liniowych.

O istnieniu wielkiej i małej sieci energetycznej musieli wiedzieć nasi przodkowie, gdyż właśnie w punktach węzłowych owych sieci - w tzw. miejscach mocy - wznosili świątynie.

Zdawali sobie sprawę, że pulsująca w takim miejscu energia jest dla człowieka korzystna, pomaga mu też w kontakcie z wyższym wymiarem naszej rzeczywistości.
Wiedzieli również, że miejsca mocy są ze sobą połączone ciągnącymi się niekiedy nawet setki kilometrów pasmami linii promieniowania geomantycznego, określanymi przez radiestetów angielskim terminem ley lines.


Ley lines oplatają całą kulę ziemską i stanowią rodzaj niewidzialnego systemu energetycznego naszej planety.

W latach dwudziestych naszego wieku angielski fotograf Alfred Watkins zauważył, że wiele miejsc kultu w Anglii położonych jest wzdłuż linii prostej. Potwierdziły to późniejsze studia geodezyjne.

Powstały mapy sieci tego rodzaju połączeń na terenie całej Wielkiej Brytanii. To właśnie te linie nazwano ley lines. Termin ten przyjął się później dla oznaczenia liniowego promieniowania łączącego miejsca mocy.
 
Okazało się też, że ley lines można badać metodami radiestezyjnymi!


Szerokość linii geomantycznej, czyli pasma promieniowania stymulującego, wynosi zazwyczaj od kilku do kilkudziesięciu metrów.

Najpotężniejsze z ley lines oplatają całą kulę ziemską. Przebiegają one przez tak ważne miejsca mocy, jak Wielka Piramida w Gizie czy kamienny krąg Stonehenge.

Istnieją także linie geomantyczne łączące tylko kilka miejsc mocy na terenie jednego kraju oraz geomantyczne linie lokalne.

Wzdłuż linii geomantycznych obserwuje się często przeloty niezidentyfikowanych obiektów latających. Ufolodzy powiadają, że ley lines stanowią ważny element w systemie nawigacyjnym takich obiektów, a być może subtelna energia linii geomantycznych wykorzystywana jest nawet do napędzania silników UFO.
Ale to całkiem inna historia.

Najsilniejsze strumienie energetyczne wychodzą z węzła znajdującego się pod Wielką Piramidą w Gizie, która dzięki swemu kształtowi i wymiarom działa jak wielki wzmacniacz promieniowania geomantycznego.

Tak twierdzi polski radiesteta i publicysta Leszek Matela, który od 1984 r. prowadzi badania linii geomantycznych w różnych częściach świata. Dokonywał również pomiarów w Gizie.

Okazało się, że z Wielkiej Piramidy wychodzi aż 10 ley lines.

To właśnie one stanowią osnowę systemu energetycznego naszej planety: przenoszą subtelne energie na duże odległości, łącząc ważne miejsca kultu na całej kuli ziemskiej.

Z kolei z tych miejsc rozchodzą się inne ley lines, które tworzą cały zamknięty układ linii geomantycznych.

Leszek Matela przeprowadził w Gizie badania głównych linii krzyżujących się w Wielkiej Piramidzie.

Zmierzył kąty, pod jakimi wychodzą one z piramidy, a następnie za pomocą teleradiestezji oraz metod geodezyjnych zaznaczył przebieg poszczególnych linii na mapach.

W ten sposób po raz pierwszy udało się ustalić przebieg linii promieniowania geomantycznego wychodzących z Wielkiej Piramidy.

Ciekawe, że wiele punktów, przez które przechodzą ley lines z Gizy, to nie tylko ważne ośrodki kultu, ale również miejsca, które odegrały ważną rolę w rozwoju ludzkości.

Według Leszka Mateli to właśnie za pomocą owych linii potomkowie legendarnej cywilizacji atlantydzkiej, korzystając z mocy Wielkiej Piramidy, pobudzali rozwój gatunku ludzkiego na całym świecie.

Ley lines to jak gdyby sieć Internetu powstała przed tysiącami lat.

Tą drogą odbywał się bezpośredni przekaz wiedzy i inspiracji twórczej nawet do najodleglejszych rejonów kuli ziemskiej. Wystarczyło, aby ludzie będący na odpowiednim poziomie rozwoju wewnętrznego osiedlili się w miejscach mocy znajdujących się na liniach geomantycznych.

Przebywając tam, byli niejako samoistnie inicjowani w wiedzę natury, nagle doznawali olśnień, dokonywali genialnych i wiekopomnych odkryć służących dobru ludzkości.



Bo jak inaczej wyjaśnić fakt istnienia wielkich piramid czy podobnych do siebie budowli megalitycznych w różnych zakątkach naszego globu? Jak wyjaśnić fakt, że wiele religii czy kultur powstałych w różnych miejscach na naszej planecie opartych jest na podobnych zasadach?

„Naukowcy” przecież twierdzą, że ludy zamieszkujące przed tysiącami lat różne kontynenty nie mogły się ze sobą kontaktować.
Jednym z wytłumaczeń tego fenomenu może być właśnie istnienie linii geomantycznych, za pomocą których odbywał się przekaz informacji.
Ludzie różnych ras i kultur wpadali na podobne pomysły.

W swoich świątyniach odbierali medialne przekazy napływające poprzez ley lines z Wielkiej Piramidy.

Aby wzmocnić odbierane sygnały, budowano piramidy w różnych zakątkach świata, na przykład na terenie dzisiejszego Meksyku, Peru, Chin czy Sudanu.
Piramidy powstawały też w Europie na liniach geomantycznych wychodzących z Gizy.


          Na jednej z takich linii wychodzących z piramidy w Gizie leży Polska.

Leszek Matela nazywa ją linią bantu-słowiańską ze względu na to, że łączy ona narody słowiańskie i afrykańskie z Wielką Piramidą.

Biegnąc z Gizy w kierunku południowo-wschodnim, strumień energii przechodzi przez monumentalny kompleks świątynny w Karnaku w Egipcie.

Na swojej drodze napotyka też m.in. Merowe w Sudanie (gdzie również budowano piramidy) oraz Kerenyagę w Kenii (święta góra plemienia Bantu) i zmierza dalej w stronę miejsc kultu na Madagaskarze.

Zdążając w kierunku północno-zachodnim, ogarnia swoim wpływem starożytne miasta w obecnej Turcji: Xanthos i Hierapolis, Madarę i Bułgarską Poljanę (zespół budowli neolitycznych) w Bułgarii, Monastrica Voronet i inne klasztory w rumuńskich Karpatach, Jabłeczną nad Bugiem (najstarszy klasztor prawosławny na ziemiach polskich) Grabarkę koło Siemiatycz (największe centrum pielgrzymkowe polskiego prawosławia), Tykocin koło Białegostoku, Rapę niedaleko Gołdapi (grobowiec w kształcie piramidy) i Birkę w Szwecji (centrum Wikingów).


                 Inne ważne miejsca na świecie połączone głównymi liniami geomantycznymi z Wielką Piramidą to np. Eleusis (miejsce słynnych misteriów greckich), Kijów (Ławra Kijowsko-Pieczerska), Wyspa Wielkanocna z jej słynnymi kamiennymi posągami, święte miejsca Dogonów, płaskowyż Nazca ze słynnymi gigantycznymi rysunkami, Machu Picchu, azteckie miasto bogów Teotihuacan w Meksyku (słynne Piramidy Słońca i Księżyca), Jerozolima, Babilon, złota świątynia w Amritsar w Indiach (centrum kultowe Sikhów), TŐai-Szan i Fuji (najświętsze góry Chin i Japonii), Lhasa (centrum buddyzmu lamajskiego), Mohendżo Daro (kolebka cywilizacji indyjskiej), Benares (najważniejsze centrum hinduizmu), Hagar Qim na Malcie (zespół świątyń neolitycznych), góra Synaj, Carnac we Francji (słynne budowle megalityczne), Rzym oraz Fajstos (starożytny pałac minojski i centrum kultowe na Krecie).


              Jedna z linii przebiega również przez słynny Trójkąt Bermudzki. Linia nr 10 ogarnia swoim wpływem Ayers Rock i Olgas w Australii, będące głównymi miejscami kultowymi aborygenów.

Dla pierwotnych mieszkańców Australii linie geomantyczne odgrywały szczególną rolę. Stanowiły one bowiem podstawę systemu orientacji przestrzennej na pustyniach.

Aborygeni nazywali je liniami pieśni. Czuli się cząstką przyrody i znakomicie wyczuwali niewidzialne strumienie energetyczne.
Podróżując, śpiewali pieśni przodków, aby osiągnąć stan wyższej świadomości i dzięki temu zlokalizować przebieg linii prowadzących do źródeł i miejsc mocy rozsianych po całej Australii.

Już samo rozłożenie linii promieniowania geomantycznego wskazuje, jak ważną rolę w dziejach naszej planety ma Wielka Piramida w Gizie. Energie generowane z miejsca, w którym ją zbudowano, docierają do większości najważniejszych dla rozwoju ludzkości ośrodków. W centrach położonych wzdłuż wspomnianych ley lines albo już odnaleziono, albo w przyszłości zostaną odnalezione ślady cywilizacji atlantydzkiej.

                  Polska w energetycznej sieci

Także Polska opleciona jest siecią linii geomantycznych.

Siedem takich linii krzyżuje się na Wawelu, jednym z miejsc mocy w naszym kraju.
Jedna z tych linii, nazwana przez Leszka Matelę linią jerozolimską, ma szczególnie dużą moc.
Przebiega ona w kierunku północno-zachodnim przez Częstochowę (Jasna Góra), Gniezno (katedra), duńską wyspę Bornholm (obiekty kultowe Burgundów i Normanów) i dalej przez tereny Szwecji.

Z kolei w kierunku południowo-wschodnim przez Starą Zagorę w Bułgarii (dawny tracki ośrodek kultowy) aż do Jerozolimy.

 Inne ley lines łączą Wawel m.in. z Rzymem, Wilnem, Wadowicami, Mariazell, Lourdes czy Stonehenge. Wawel połączony jest również liniami promieniowania z innymi miejscami mocy na terenie Krakowa, takimi jak na przykład Kopiec Krakusa czy Kościół Mariacki.

          Ważne miejsca mocy znajdują się zawsze na skrzyżowaniu kilku linii geomantycznych i tak np. w Kamiennych Kręgach w Odrach koło Czerska krzyżuje się 5 takich linii, podobnie jak na górze Ślęża.
 
                     Miejsca mocy o mniejszym znaczeniu leżą, jeśli nie na skrzyżowaniu dwóch ley lines, to przynajmniej na pojedynczej linii. Leszek Matela opisuje je szczegółowo w swojej książce "Geomancja".

Z pewnością przebieg linii promieniowania geomantycznego ma znaczenie nie tylko dla badania przeszłości, ale i przyszłości.

Subtelna energia duchowa generowana wzdłuż ley lines powinna być wykorzystana dla dobra ludzkości. Lokalizacja znaczących centrów kulturotwórczych w zasięgu oddziaływania tych linii może, jak wykazują doświadczenia, przynieść nam wiele pożytku.


http://astronomiafinansowa.blogspot.com/2012/12/ley-lines-linie-geomantyczne.html


Tytuł: Odp: LEY LINES ZIEMI.... CZYLI ŚWIATŁOWODY ZIEMI...
Wiadomość wysłana przez: Kiara Październik 23, 2018, 00:51:01
Ley Lines


 Wiele światowych miejsc kultu, miast i monumentów, zbudowanych zostało na wirach – niewidzialnej energii Ziemi, tzw. ley lines - liniach promieniowania geomantycznego.


(http://1.bp.blogspot.com/-0gocTzKFd4M/ULxqKjckvcI/AAAAAAAAGHA/btM2hRLGX7g/s320/ggr.PNG)
 Łączą one wiele świętych starożytnych miejsc. Przebiegają pod Ameryką Południową, Środkową i Północną, Egiptem, Maltą, Kretą, Hiszpanią, Grecją, Wielką Brytanią, Francją, Mezopotamią, Libanem, Australią, Azją – można powiedzieć, że przecinają całą planetę.

I ciekawe jest, że liczne miasta na linii na obrazku, biegnącej przez Anglię i Włochy, mają w swojej nazwie gwiezdny rdzeń  – „Star” .
  Cała Ziemia pokryta jest siatką energetycznych linii. Ktoś porównał ten widok do piłki otoczonej telepatycznym internetem.

(http://4.bp.blogspot.com/-AJdiYmdGnTw/ULxsLFLwRdI/AAAAAAAAGHI/KpkUFsxrdcA/s320/mog.PNG)


http://astronomiafinansowa.blogspot.com/2012/12/ley-lines.html


Tytuł: Odp: LEY LINES ZIEMI.... CZYLI ŚWIATŁOWODY ZIEMI...
Wiadomość wysłana przez: Kiara Październik 23, 2018, 01:09:59

Rama mocy Ziemi i organizacja działań środowiskowych


N.F.Goncharov, V.A.Makarov, BCMorozov.

Z książki. "Działania konserwatorskie w krajobrazach", 1982

Przez stulecia badacze dostrzegali uporządkowanie ziemskich struktur i porównywali je do wielościanów: Platona, Beaumonta - dwunastościanu, zieleni i innych - do czworościanu; B.L. Lichkov, I.I. Shafranovsky - ośmiościan V.I. Vasilyev - do serii wielościanów. Fragmenty fragmentów odnotował V. Kabachenko, V.Neiman. Rozważano jednak tylko indywidualne problemy tego problemu.

Niezależnie od nich i nie wiedząc o tych pracach, w 1969 roku, analizując położenie centrów starożytnych kultur i cywilizacji, zauważyliśmy geometryczny porządek w ich położeniu względem siebie, bieguny i równik planety. Połączenie ognisk i słupów geograficznych z liniami dało 20 regularnych trójkątów, połączenie ich centrów dało 12 regularnych pięciokątów. Okazało się, że system składa się z dwóch wielościanów - dwudziestościanu (20 trójkątów, linii ciągłych na ryc. 1) i dwunastościanu (12 pięciokątów, linii przerywanych), jakby wpisanych w kulę i rzutowanych na jej powierzchnię. Punktem wyjścia był węzeł 1, piramidy w Gizie (30 ° N, 31 ° 9 'E). Wierzchołki dwudziestościanu w 27 ° C i y. lat., długość geograficzna 67 ° 9 'wschód. i tak dalej do 72 °. Wierzchołki dwunastościanu (zbieżne ze środkowymi płaszczyznami dwudziestościanu) przy 11 ° i 50 ° c. i y. lat., długość geograficzna 31 ° 9 'wschód. i tak dalej do 72 °. Punkty środkowe trójkątów wynoszą 0 °, 30 ° i 58 ° 30 's. i y. szerokość W węzłach systemu (wierzchołki, przecięcia krawędzi) znajduje się wiele ognisk starożytnych kultur i cywilizacji: Mohendżo-Daro (12 - będziemy oznaczać węzły na Rys. 1), Starożytny Egipt (1), kultura Trypolisu pod Kijowem (2), Wielka Ob kultura (3), Sev. Mongolia - południe. Syberia (4) i inne. Mohendżo-Daro (12 - tak będziemy oznaczać węzły na ryc. 1), starożytnego Egiptu (1), kulturę Trypolisu pod Kijowem (2), wielką kulturę Ob (3), północ. Mongolia - południe. Syberia (4) i inne. Mohendżo-Daro (12 - tak będziemy oznaczać węzły na ryc. 1), starożytnego Egiptu (1), kulturę Trypolisu pod Kijowem (2), wielką kulturę Ob (3), północ. Mongolia - południe. Syberia (4) i inne.



Zakładając, że system ognisk powstał w wyniku oddziaływania na biosferę podobnej struktury fizycznej, w 1971 roku przeprowadziliśmy kompleksowe porównanie systemu z danymi z nauk o Ziemi. W rezultacie zidentyfikowano dwudziestościenno-dwunastościenną strukturę Ziemi (IDPP). Wyniki zostały opublikowane i przeanalizowane. Dlatego tutaj tylko krótko powtórzymy główny, opracowując aspekt "IDHP - czynnik środowiskowy" i nowe dane.

Wiele grzbietów środkowo-oceanicznych, głębokie uskoki, geosyncliny, rudy i pasma ropy i gazu odpowiadają żeberom IDSZ; fasety - stabilne obszary skorupy - platforma; węzły - struktury pierścieniowe, złoża rudy i ropy naftowej i gazu (West Siberian itp.), anomalie magnetyczne itp. Przyjmujemy, że ta symetria jest generowana przez przepływy spowodowane wzrostem wewnętrznego rdzenia Ziemi, mającego kształt dwunastościanu. Przepływy i pola dalekiego zasięgu z dwunastościanu wywołują ramę mocy Edsy, która zawiera kompleks sił i pól i wpływa na wszystkie obwiednie planety: litosferę, hydrosferę, atmosferę, biosferę i magnetosferę. Występowanie węzłów IDSZ obserwuje się w zakresie 300 km średnicy (dla wielu zjawisk obserwuje się drugorzędne słabe obszary o większej średnicy) objawy żeber - do 100 km w obu kierunkach od osi. Czasami krawędzie i węzły przesuwają się o 1 ° -2,5 ° (w geologii i geofizyki zjawiska powierzchniowe są często wypierane z ich głębokiego źródła).

Na globalnych mapach magnetycznych o całkowitej intensywności centra wszystkich czterech anomalii świata są zbliżone do węzłów IDSN: trzy dodatnie - do centrów trójkątów 4, 8, 54 (terytorium każdej anomalii jest w przybliżeniu równe trójkątowi) i jedno minus dokładnie na szczycie 49. 8, 54, poziomy - blisko 25, 41, 54. Różne sposoby obliczania pola uwzględniają specyfikę regionalną i dają lepsze dopasowanie do HESP. Tak więc w centrach trójkątów północnoazjatyckich (4) i aleuckich (6) znajdują się centra anomalii światowych, ich terytoria są w przybliżeniu równe trójkątom, a pojedyncze dinary podążają za konturami trójkątów. Centra świeckich zmian pola magnetycznego znajdują się w regionach 1, 4, 9, 11, 17. Napisano o zachodnim dryfie anomalii, ale wielu naukowców uważa, że ​​zjawisko to nie jest powszechne, a nie stałe, odróżniają dryfujące i nie-dryfujące komponenty pola, podczas gdy anomalie nie-dryfujące powstają w pobliżu 6, 13, 18, 40. Ogólnie, większość anomalii różnych epok i metod obliczeniowych jest ograniczona do węzłów IDES. Rozbieżność między poszczególnymi anomaliami można wytłumaczyć lekceważeniem cech regionalnych w obliczeniach terenowych i niewystarczających danych, szczególnie na półkuli południowej. Dryfująca część pola z prędkością 0,2 ° rocznie będzie przemieszczać się z jednego trójkąta do następnego w ciągu 360 lat i na całym świecie w ciągu 1800 lat. W takich momentach centra dryfujących i nie-dryfujących anomalii będą się pokrywały, rezonując aktywując węzły (360 i 1800 lat - znane cykle aktywności geologicznej i geofizycznej). W wielu węzłach obserwuje się gwałtowne zmiany w polu magnetycznym, w innych globalne ogniska burz (4, 49). Niektóre węzły są aktywne, inne są pasywne, na przemian z "włączeniem" nowych węzłów.

(http://www.lachugin.ru/science/m15_1.gif)

Ośrodki ciśnienia atmosferycznego są w 4, 6, 10, 12, 19, 27, 42, 44, 46, 48, 50, regionach pochodzenia huraganów w 14, 18, 27, 31, 45. Na mapach geostroficznego wiatru widoczne trójkąty powtarzające trójkąty IDHS. Maksymalne promieniowanie słoneczne odnotowano na 1, 17, 18, 36, 41, 48. Prawdopodobnie termiczny "mechanizm" atmosfery jest uzupełniony oddziaływaniem SIDF. Wokół węzłów działa wiele okrągłych prądów oceanicznych. Na krawędziach i węzłach IDSZ substancja emanuje z głębin i geochemicznych regionów i powstaje osad rudy (a olej gromadzi się w pułapkach wzdłuż krawędzi i węzłów). Przeważa podnoszenie substancji wzdłuż krawędzi dwunastościanu, zwłaszcza w wierzchołkach (to jest centrach trójkątów) i ich ruchu w skorupie, w hydrosferze, atmosfera i biosfera na wierzchołki dwudziestościanu, gdzie tonie w głębinach. Ponadto, węzły mogą być "elektrodami", do których elementy chemiczne spieszą się w skorupie ziemskiej, tak jak w kąpieli elektrolitycznej. Środowisko geochemiczne silnie wpływa na biosferę: brak lub nadmiar pierwiastków śladowych w glebie ostro wyostrza selekcję flory i fauny, powoduje choroby endemiczne itp. W ZSRR dwa największe obszary zaostrzonej doboru naturalnego zajmują centralną część trójkąta europejskiego i północnoazjatyckiego. Na 1. obszarze występuje brak kobaltu i miedzi (niedobór witaminy B12 i awitaminozy, niedokrwistość), w drugim - jod (wole endemiczne). W żebrach 2-3-4 strefa lasu i stepu rozciąga się, a strefa bursztynu kopalnego rozciąga się od 2 do 11. W Eurazji istnieją "schronienia życia" rośliny (gdzie są zachowane podczas zlodowacenia) i centra rozmieszczenia flory znajdują się w centralnych częściach trójkątów europejskich i północnoazjatyckich (zasięgi węzłów 2 i 4) i 3. Dokładnie w punkcie 4 znajduje się centrum górskiego lasu-stepu, a w 2 - ośrodki wielu roślin: itp. Ponadto rośliny rozprzestrzeniają się ze środka trójkątów 2, 4 do węzłów pośrodku żeber (11, 3, 5 do 5 i od wschodu). Na innych kontynentach centra roślin ograniczają się do 17, 36, 40, 41, aw 13, 25, 35 istnieją centra roślin uprawnych (po N. I. Vavilov). W wielu węzłach i krawędziach znajdują się relikty i endemity flory i fauny oraz anomalie biosfery: 4 - Bajkał (75% gatunków to gatunki endemiczne; uważają, że specjacja odbywa się teraz w jeziorze); 17 - Kalifornia, 34 - Wyspy Galapagos,

Oprócz ścieżki geochemicznej wpływ IDSZ na biosferę jest możliwy dzięki polom magnetycznym, elektromagnetycznym, elektrostatycznym. Potwierdza to przykład wielorybów, ryb, ptaków. Wieloryby gromadzą się w żebrach 5-6-7 i 14-15-16, zwłaszcza w węzłach 6, 14, 15; latem na półkuli południowej - 59, 60, 51, 53, 54, 55, a zimą 35, 49, 41, 43, 45; Kierunki migracji na półkuli północnej około 18, 19, 14. Wolfram migruje wzdłuż krawędzi 14-15-16-17 wzdłuż "ósemki" ze zwojami na 14 i 15. Węgorze migrują do 18. Największy połów ryb na obszarach 6, 35, 25 , 14, 45, 18, 41, 11, w 40, w 17, wzdłuż krawędzi 5-6-7 i 41-50. Wszystko to jest prawdopodobnie wynikiem ekspozycji na pola IDSZ, chociaż na IDSZ ma wpływ i pośredniczy: chemia wody, temperatura, promieniowanie słoneczne itp. Znaczne emisje wielorybów do wybrzeża w pobliżu 17, 41, 43, być może, są wynikiem ostrych zakłóceń pól w węzłach. Ptaki latają, by spędzić zimę w zakresach węzłów 20 (północno-zachodnia Afryka), 12 (Indie), 27 (środkowa Australia), 41 (południowa Afryka), 49 (Brazylia), 16 (Hawaje) itp. Nie wszystkie z nich anomalie magnetyczne są wykrywane, ale ptaki latają tam (przez 5-12 tysięcy km), co może wskazywać na obecność w IDPH niezbadanych pól o drobnej strukturze, na przykład zarejestrowanych podczas różdżkarstwa. Zachowanie się owadów jest zgodne z IDPP: szarańcza rozprzestrzenia się w Afryce i Ameryce Południowej, z wyjątkiem węzłów 40 i 36; natomiast, mrówka kodlingowa, przeciwnie, żyje w 35, 36, 41, 48. W ten sposób wykrywa się geochemiczny i geofizyczny wpływ EIDP na biosferę. Mógł wpływać i napromieniować złoża uranu w 41 i 40, gdzie w 1972 roku znaleziono naturalny reaktor jądrowy. Wpływ pierwiastków chemicznych, pól elektromagnetycznych i innych, promieniowania może spowodować mutacje, które prawdopodobnie dały początek ośrodkom specjacji w węzłach.


cd..

http://www.lachugin.ru/science/idsz1_41.htm


Tytuł: Odp: LEY LINES ZIEMI.... CZYLI ŚWIATŁOWODY ZIEMI...
Wiadomość wysłana przez: Kiara Październik 23, 2018, 01:10:38


Rama mocy Ziemi i organizacja działań środowiskowych
cd...



Człowiek jest integralną częścią biosfery, gatunku biologicznego, który wyraźnie reaguje na środowisko geochemiczne i elektromagnetyczne, i dlatego nie mógł uniknąć wpływu ramowych sił IDHS, szczególnie we wczesnych stadiach rozwoju. Tak więc w wielu węzłach istniały siedliska ludzkich przodków - małpy: goryle - 40 (Gabon), paleopithek - 12 (Pakistan), gigantopithek - 13 (Chiny), parapitek i propiopitek - 1 (Egipt), australopitek - 41 (południe Afryki ), Pliopithek - blisko 4 (Południowa Syberia). Avinsky zauważył, że centra formowania się wyścigów według VP Aleksiewa odpowiadają węzłom: pierwotny wschodni w Chinach (13), trzeciorzędowy środkowoazjatycki (4), melanezyjski (26) i Priokocki (5), czwartorzędowy Indochiński (25), ogień (58), Amazoński (36). Oprócz węzłów uważa on, że centra komórek utworzone przez żebra (w centrach komórek konwekcyjnych muszą być emanacjami z głębin), odpowiadają pierwszemu skupisku zachodnim w Arabii i wtórnym na południu. Afryka. Dodajemy, że północnoamerykańska trzeciorzędowa fokus znajduje się na obszarze węzła 8, kalifornijskiego czwartorzędu i Aleuta - dokładnie 17 i 6, oraz Indoe Auggan - w obszarze 12. W trójkącie europejskim, rdzenni kaukascy, w Azji północnej - rdzenni Mongoloidy, Afrykanie, rdzenni Czarnoby. Jest możliwe, że IDHS, poprzez mutacje i w inny sposób przyczyniły się do powstania człowieka na planecie w ogóle, osoby racjonalnej, tworzenia ras, a następnie rozwój ognisk starożytnych kultur i cywilizacji w węzłach (na tym etapie mógł wystąpić wpływ IDPP - obecność ciepła słonecznego, ośrodki roślin i zwierząt, minerały itp.). Teraz geometria ognisk kulturowych jest jasna. Niedawno znaleziono ślady starożytnych cywilizacji w 25 (na południe od Indochiny), 35 (Peru), 18 (Bahamy). W centrach trójkątów europejskich i północno-azjatyckich znajdowały się centra formacji rodzin języków indoeuropejskich (2) i tureckich (4). Na mapie przesiedleń starożytnej ludzkości widać, że główne "wybuchy" migracji pochodziły z zakresów 13 (Chiny), 4 (północna Mongolia), a także z 2 (centrum Europy), 26 (Indonezja). W Azji Północnej, Europie, Trójkąty afrykańskie migrowały ze swoich centrów 2, 4, 21 do środkowych punktów żeber (11, 3, 5, 40) i wierzchołków (20, 41), w innych obszarach często od węzła do węzła, kończąc na węzłach pełniących rolę "centrów przyciągania" ". Hiroa odkrył, że kultura polinezyjska tworzy "Wielki trójkąt polinezyjski" (termin Hiroa), który został osadzony z centrum na Tahiti (31) na wyżyny Hawajów (16), Nowej Zelandii (45) i Wyspy Wielkanocnej (47) oraz środek żeber (30, 32, 46). Trójkąt Hiroa odpowiada trójkątowi IDSZ. Według Heyerdalu, wyspa Paschu była zamieszkała w Peru. Ale to jest centrum (35) sąsiedniego trójkąta IDSZ, a ruchy ludzi mogą pochodzić ze środka obu trójkątów do ich wspólnego wierzchołka. W trójkącie europejskim plemiona Aryjczyków (do 12), przodkowie Tuaregów (do 20), Słowianie (do 61) przesunęli się w kierunku swoich szczytów. Potwierdza ogólny wzór ruchu w IDSZ od środka trójkątów do wierzchołków i punktów środkowych krawędzi.

W wielu węzłach znajdują się anomalie populacji ludzkich: akromechanicy u 40 (pigmeje Gabona), 25 (nisko rosnąca populacja Indochiny) i akromegalia w 11, 21, 58 (Szkocja, Sudan, Patagonia). Na Sachalinie (żebra 5-14) obserwuje się akromegalię twarzy - wzrost pojedynczych części. W Gabonie (40) odnotowano najmniejszą oczekiwaną długość życia, w innych węzłach - częściej stymulację życia. Światowe ogniska choroby stwierdzono w niektórych węzłach (cholera na o.Slalavesi - 26, itp.); prawdopodobnie pola węzłów pobudzają wirusy, które, według AL Chizhevsky'ego, są rezonatorami elektromagnetycznymi. Jest komunikat o zakończeniu kiełkowania nasion i słabym zdrowiu załogi flotylli w pobliżu 14, nasiona zaczęły kiełkować ponownie, gdy zbliżają się do 15.

Ramka mocy ma hierarchię podsystemów, które odpowiadają wszystkim mniejszym zjawiskom. W każdym trójkącie IDHS3 podział krawędzi na 3 części i połączenie tych punktów da 9 trójkątów pierwszego podsystemu. Podział krawędzi każdego trójkąta pierwszego podsystemu na 2 części i połączenie punktów da 4 trójkąty drugiego podsystemu. Podział krawędzi trójkątów drugiego podsystemu na 3 części i połączenie punktów da 9 trójkątów trzeciego podsystemu. Dalszy podział każdego trójkąta z kolei na 4 i 9 trójkątów da 4, 5, 6 i mniejsze podsystemy (trójkąty są zawsze równoboczne). W podsystemach aktywne są krawędzie, wierzchołki, centra i środkowe krawędzie trójkątów, objawiające się reliefem, złożami minerałów, polami magnetycznymi, cechami biosfery itp. Prawdopodobna średnica manifestu węzłów pierwszego podsystemu wynosi 120 km, druga to 60 km, trzecia to 20 km, czwarta to 10 km, 5 to 3,5 km, szerokość krawędzi pierwszego podsystemu to 40 km , 2 - 20 km, 3 - 7 km, 4 - 3,5 km, 5 - 1,2 km. W węzłach pierwszego i drugiego podsystemu znajdują się na przykład regiony rudne Dzhezkazgana, zastępcy, nikiel, olej z Baszkirii, Tatarstan, Ukhta; starożytne centra kultur i cywilizacji: Bułgarzy Wielcy na Kama, Środkowa Karelia, Urgencz - stolica państwa Khorezm, Dagestan - centrum kultur Północnego Kaukazu; światowe centrum cholery w Indiach, centra roślin, klimat, anomalie magnetyczne itp. Trzeci to 7 km, czwarty to 3,5 km, a piąty to 1,2 km. W węzłach pierwszego i drugiego podsystemu znajdują się na przykład regiony rudne Dzhezkazgana, zastępcy, nikiel, olej z Baszkirii, Tatarstan, Ukhta; starożytne centra kultur i cywilizacji: Bułgarzy Wielcy na Kama, Środkowa Karelia, Urgencz - stolica państwa Khorezm, Dagestan - centrum kultur Północnego Kaukazu; światowe centrum cholery w Indiach, centra roślin, klimat, anomalie magnetyczne itp. Trzeci to 7 km, czwarty to 3,5 km, a piąty to 1,2 km. W węzłach pierwszego i drugiego podsystemu znajdują się na przykład regiony rudne Dzhezkazgana, zastępcy, nikiel, olej z Baszkirii, Tatarstan, Ukhta; starożytne centra kultur i cywilizacji: Bułgarzy Wielcy na Kama, Środkowa Karelia, Urgencz - stolica państwa Khorezm, Dagestan - centrum kultur Północnego Kaukazu; światowe centrum cholery w Indiach, centra roślin, klimat, anomalie magnetyczne itp.

Ramka mocy w regionie moskiewskim jest następująca (rys. 2): potrójna linia jest krawędzią 3. podsystemów (i 2., 1.), linie ciągłe to krawędzie czwartego, linia przerywana to piąte podsystemy, a w Zagorku węzeł 3. podsystem, bryła pełna - węzły 4, kropkowane - 5 podsystemy. Krawędzie pierwszego, drugiego, trzeciego podsystemu leżącego na jednej linii przechodzą z południowego zachodu (na południe od Woronowa) na północny wschód przez Zagorsk i dalej. W starożytności wzdłuż tej linii leżała droga, na której starożytne miasta Moskwa, Trinity (Zagorsk), Pereslavl-Zalessky, Rostov, osada Dievo znajdowały się na wschód od Jarosławia, każde 60 km (65 km) od siebie, co odpowiadało węzłom 5. podsystemy i odległości między nimi. Te i inne węzły manifestują się w reliefie, cechach geograficznych: depresje jezior Nero i Pleshcheevo z endemiczną fauną i florą itp. Większość regionu moskiewskiego zajmuje dwa trójkąty czwartego podsystemu o bokach 195 km, ich wierzchołki w pobliżu miasta Zubtsov, obwód Kalinin, na południe od Zagorska, w pobliżu Kondrov, region Kaługa, na północ od Riazany, ich ośrodki - 13 km na zachód od Zvenigorod i przy ul. Nikonovskoye Ramensky district. Większość węzłów i podsystemów IDSZ wydaje się stymulować wzrost roślin, ich wydajność i regenerację, ale wiele węzłów może powodować anomalie lub uciski w świecie żywym, w tym w zdrowiu ludzi. Funkcje węzłów odzwierciedlone w legendach, przekonaniach, nazwach tych miejsc. Elementy podsystemów zostały ustalone za pomocą metod rozkwitu, głębokości złożenia i szerokości krawędzi (operatorzy N.F.Goncharov i inni.

Zidentyfikowane cechy ramy energetycznej pozwalają głębiej i wszechstronnie zaplanować działania w zakresie ochrony środowiska w krajobrazach i umożliwić pełniejsze uwzględnienie naturalnych czynników i relacji. Po pierwsze, nie powinniśmy pozwolić, by ośrodki specjacji roślinnej i zwierzęcej znajdujące się w wielu miejscach, a także kompleksy archeologiczne i pozostałości antropologiczne, zostały utracone w wyniku źle przemyślanych działań antropogenicznych. Niezwykle ostrożny powinien być ekonomiczny wpływ na hydrosferę i atmosferę w węzłach, aby uniknąć zakłóceń naturalnych wiązań. Tak więc planowana budowa elektrowni wodnej w pobliżu Zagorska na rzece Vor wraz z utworzeniem zbiornika może prowadzić do naruszenia reżimu wód gruntowych i utraty źródeł mineralnych.

W regionie moskiewskim (ryc. 2) musimy najpierw zwrócić uwagę na najważniejsze węzły: na południe od Zagorska (trzeci podsystem) i środki trójkątów czwartego podsystemu - 13 km na zachód od Zwenigorodu, na południe od. Nikonovskoye Ramensky district i 6 km na północny zachód od miasta Misheron Shatura dzielnicy. Reliktowe i endemiczne rośliny i zwierzęta można znaleźć w tych czterech węzłach (jak również we wszystkich innych mniej znaczących). Na obszarach tych czterech węzłów konieczne jest utworzenie rezerw o średnicy do 18 km, z uwzględnieniem zasięgu ich dystrybucji. Tutaj, podobnie jak w węzłach piątego podsystemu, niemożliwe jest wykonywanie operacji przeciążania (z uwagi na wydobywanie materiałów budowlanych, rozwój torfu itp.), Tworzenie zbiorników, usuwanie zakładów chemicznych i innych obiektów przemysłowych, zanieczyszczanie środowiska, traktowanie lasów chemikaliami. Obiekty przemysłowe, inżynieryjne i górnicze powinny znajdować się poza zakładem. W węzłach na obszarach przylegających do Moskwy można utworzyć wiele rezerw: na północ od Riazany, w pobliżu miasta Zubtsov, w pobliżu miasta Kondrow. Jeziora Nero i Pleshcheevo ze swoją rzadką fauną i florą również potrzebują ochrony środowiska, ponieważ znajdują się w węzłach szkieletu.

(http://www.lachugin.ru/science/m15_2.gif)



Aby zbadać naturalne wzorce w węzłach szkieletu, konieczne jest zorganizowanie w nich stacji obserwacyjnych i zintegrowanych szpitali geograficznych. Porównanie z ramami kiełkowania i plonowania roślin, przyrostem masy ciała, plonem zwierząt hodowlanych, produkcją jaj, dostępnością roślin leczniczych i rzadkich, zachowaniem zwierząt, występowaniem i działaniem szkodników, chorób roślin i zwierząt, danych klimatycznych itp.

Konieczne jest nie tylko ochrona przyrody w węzłach, ale także dbanie o ochronę człowieka przed szkodliwym działaniem pól fizycznych w nich. Dlatego warto porównać z danymi ramowymi częstość występowania i rodzaje chorób, dobre samopoczucie ludzi, urazy, wyniki w szkołach itp. Aby zmniejszyć częstotliwość wypadków samochodowych, należy rozważyć zmniejszenie prędkości pojazdów na skrzyżowaniach autostrad z żebrami mocy: na przykład 11 km na północny-zachód od Solnechnogorsk, w pobliżu Borodino, na autostradzie Vladimirskoye na wschód od Nogińska, 11 km na południe od Kashira, itp.

http://www.lachugin.ru/science/idsz1_41.htm


Tytuł: Odp: LEY LINES ZIEMI.... CZYLI ŚWIATŁOWODY ZIEMI...
Wiadomość wysłana przez: Kiara Październik 23, 2018, 01:19:04
Czy ziemia jest wielkim kryształem?


Próby przedstawienia Ziemi w formie ciała krystalicznego podejmowane były od niepamiętnych czasów, a starożytne cywilizacje miały o wiele lepszy temat niż współczesna nauka, ale nawet dzisiaj idea ta zyskała nowy rozwój, gdy we wczesnych latach 70. troje rosyjskich naukowców podjęło temat Geokryształu. - N. F.Goncharov, V.A. Makarov i V.S. Morozov. Ich publikacje dały impuls do licznych badań na całym świecie.

Od lewej do prawej: Morozov-Goncharov-Makarov.  Zdjęcie 1974 Globus Goncharova-Makarova-Morozova
W skrócie, ich teoria głosi, że rdzeniem Ziemi jest rosnący kryształ żelaza, który powoduje, że we wszystkich skorupach planety występuje symetria dwóch regularnych platońskich wielościanów - dwudziestościanu i dwunastościanu, a także hierarchii głównych podsystemów - dlatego ten układ nazywa się dwudziestościanem - dwunastościenną strukturą Ziemi, czyli IDHS. Teoria ta odpowiada na wiele pytań geofizyki, które trudno jest wyjaśnić w poglądach oficjalnej nauki, pokazuje naturalną naturę położenia różnych anomalii na Ziemi i nieoczekiwane wzajemne powiązania wielu procesów w przyrodzie, a to wszystko potwierdzają najnowsze dane eksperymentalne, obserwacje kosmiczne i ustalenia historyczne. Podobne wzory ujawniają się nie tylko na Ziemi,

Valery Alekseevich MakarovByłem wtedy bardzo zainteresowany tym tematem, ale nie mogłem sobie nawet wyobrazić, że los doprowadzi mnie do jednego z autorów tej teorii, Walerego Alekseevicha Makarova! Spędził ze mną kilka ciekawych rozmów i odpowiedział na wiele moich pytań, a wszystko to było możliwe dzięki jego synowi Denisowi, z którym, jak się okazało, byliśmy w tej samej szkole (N1205), chociaż w różnych czasach, i który przypadkowo znalazł mnie witryna. Od razu pomyślałem, że teoria ta - teoria IDSZ - powinna być "wyrażona" w szerszym kręgu niż czysto naukowe - niewątpliwie zainteresowałaby wiele osób - a Walery Alekseevich popierał pomysł zamieszczania swoich artykułów w Internecie. Niestety, Valery Alekseevich zmarł w maju 2003 roku,

Okładka książkiPo pierwsze, na podstawie materiałów z tych badań, popularna książka naukowa "Ziemia jest dużym kryształem?" Została napisana, o czym od dawna marzył Walery Alekseevich; zebrał dla niej informacje, ale nie miał czasu na jej skompilowanie. Ukończyłem tę pracę, aw sierpniu 2005 roku książka trafiła do sprzedaży. Systematyzuje główne założenia teorii IDSN, przedstawia wiele ilustracji i aplikacji, a teksty źródłowe artykułów są tutaj podane.

Początkowe dzieła Gonczarowa-Makarowa-Morozowa

Trójkąty ziemi ( 1973 )
Sekrety są znane razem
Icosahedral-dodekaedryczna struktura Ziemi (IDDS)
Uzasadnienie prac nad IDPP ( 02/21/1992 )
Poznać przyrodę
Pochodzenie Kryształu Ziemi
Mechanizm ruchu substancji planety według IDDS ( 05/21/1976 )
Nowoczesna struktura skorupy ziemskiej w wyniku
działania ram mocy Geocrystal ( 1995 )
Na korespondencję znacznej części środkowozudniowych grzbietów dwudziestościościernej szkieletowej ramy siłowej Ziemi
Icosahedral-dwunastościanowa struktura Ziemi jako czynnik
oddziaływania na biosferę w ogóle, a człowieka w szczególności
Wymaż losowe cechy ( 11/22/1976 )
Power Frames of the Universe
Niedoszacowane odkrycie Keplera i jego faktyczna wartość ( 1995 )
EHSI i polityka
Mapa EIDP i dokładne współrzędne węzłów
Referencje
Pierwszy szkic książki Goncharov-Makarov-Morozov
Ostatnie dożywotnie nagrania audio V.A. Makarova ( 2003 ),

połączenie IDHP z numerologią.
Człowiek i Ziemia: w budowie wspólnych liczb
Rosyjski alfabet ( 2002 )
Jaką Rosję będą nasze wnuki ( 2003 )
Koniec negatywnej historii
Program do obliczania publikacji EIS

Goncharov-Makarov-Morozov
Pierwsze artykuły ( w gazecie Mashinostroitel, 1972 )
Czy ziemia jest wielkim kryształem? ( "Chemistry and Life", 1974 )
Ramka mocy Ziemi ( "baner Lenina", 03/15/1981 )
Życie na geokryształu ( "baner Lenina", 05.04.1981 )
Trójkątny kod natury ( "baner Lenina", 05/10/1981 )
W promieniach kryształu Ziemi ( "Technology - youth", 1981 )
Geokryształ w oczach czytelników ( "Technika - młodzież", 1982 )
Trójkątna symetria Ziemi ( "Kamczacka Prawda", 02/20/1982 )
W sieci ramy mocy ( "Kamczacka Prawda", 02.27.1982 )
Gdzie szukać skarbów ( "Kamczacka Prawda", 03/13/1982 )
Recenzje różnych prac Gonczarowa-Makarowa-Morozowa

Raporty Gonczarowa-Makarowa-Morozowa
Icosahedral-dodekaedryczny system skrajnych rejonów Ziemi 1 ( 1975 )
Icosahedral-dodekaedryczny system skrajnych rejonów Ziemi 2 ( 1975 )
Na icosahedral-dwunastościanowej strukturze Ziemi ( 1976 )
W systemach ekstremalnych regionów morfologicznych Ziemi ( 1976 )
Możliwe zastosowania Ebass dla Mineral Prediction ( 1976 )
Wzory struktury reliefu według IDSZ ( 1982 )
Środki środowiskowe ( 1982 )
Analiza przejawów układu sił Ziemi do badania zasobów naturalnych ( 1983 )
Wykorzystanie modelu IDSZ w badaniach Ziemi z kosmosu


Prace innych autorów na temat HIDP

Czym jesteś, Ziemio? ( "Komsomolskaja Prawda", 31.12.1973 )
Interesująca hipoteza ( "Dla radzieckiej nauki", 03/20/1975 )
O "wielkim krysztale" ( "Chemistry and Life", 1974 )
Znów o wielkim krysztale ( "Chemia i życie", 1976 )
Otwieranie niewidzialnej komunikacji ( "Technika - młodzież", 1973 )
Rama wszechświata ( "Technika - młodzież", 1973 )
Regularne w nieregularnym ( "Technique - youth", 1969 )
Geometria cudów (wywiad, Moskovsky Komsomolets, 04/18/1975 )
Niech żyje trójkąt! (wywiad, "Wołga Komsomol członek", 10/04/1975 )
Ta wielopłaszczyznowa Ziemia ( "członek Volga Komsomol", 03/20/1974 )
Czy ziemia jest kryształem? ( Izvestia, 03/08/1982 )
Trinity ( Russian Thought, 1993 )

Artykuły autorstwa Elizabeth Hagens
O Elizabeth Hagens
Niebiański kosz (rosyjski i angielski)
Raj i precesja - Geometryczna legenda ( 1992 ) (rosyjski i angielski)


Tylko ciekawe materiały.

Od stuleci przyszedł trójkąt ( "Rossiyskaya Gazeta", 10.24.1995 )
Park na wulkanie ( "Ameryka", 1976 )
Tajemnice jeziora Funduji i śmiercionośnego płynu ( 1992 )
Próba rozwikłania przyczyny samobójstwa wielorybów
Dziwny temat ( "Wiedza to potęga", 1968 )
Co kryje się za złotą sekcją? ( "Chemia i życie", 1988 )
Blok atlantycki ( "Wyniki", N49, 12/03/2007 )

********



Исходные работы Гончарова-Макарова-Морозова

    Треугольники Земли (1973 г.)
    Тайны познаются сообща
    Икосаэдро-додекаэдрическая структура Земли (ИДСЗ)
    Обоснование работ по ИДСЗ (21.02.1992)
    Познать природу
    Зарождение кристалла Земли
    Механизм перемещения вещества планеты согласно ИДСЗ (21.05.1976)
    Современное строение земной коры как результат
    функционирования силовых каркасов Геокристалла (1995 г.)
    О соответствии значительной части срединно-океанических хребтов икосаэдро-додекаэдрическому силовому каркасу Земли
    Икосаэдро-додекаэдрическая структура Земли как фактор
    влияния на биосферу вообще и человека в частности
    Сотри случайные черты (22.11.1976)
    Силовые каркасы Вселенной
    Недооценённое открытие Кеплера и его фактическое значение (1995 г.)
    ИДСЗ и политика
    Карта ИДСЗ и точные координаты узлов
    Список литературы
    Первый проект книги Гончарова-Макарова-Морозова
    Последние прижизненные аудиозаписи В.А.Макарова (2003 г.)

    Связь ИДСЗ с нумерологией
    Человек и Земля: в конструкциях общие числа
    Русский алфавит (2002 г.)
    В какой России будут жить наши внуки (2003 г.)
    Конец отрицательной истории
    Программа для вычисления ЭИС

    Публикации Гончарова-Макарова-Морозова
    Самые первые статьи (в газете "Машиностроитель", 1972 г.)
    Земля - большой кристалл? ("Химия и жизнь", 1974 г.)
    Силовой каркас Земли ("Ленинское знамя", 15.03.1981)
    Жизнь на Геокристалле ("Ленинское знамя", 05.04.1981)
    Треугольный код природы ("Ленинское знамя", 10.05.1981)
    В лучах кристалла Земли ("Техника - молодёжи", 1981)
    Геокристалл глазами читателей ("Техника - молодёжи", 1982)
    Треугольная симметрия Земли ("Камчатская правда", 20.02.1982)
    В паутине силового каркаса ("Камчатская правда", 27.02.1982)
    Где искать клады ("Камчатская правда", 13.03.1982)
    Рецензии на различные работы Гончарова-Макарова-Морозова

    Доклады Гончарова-Макарова-Морозова
    Икосаэдро-додекаэдрическая система экстремальных районов Земли 1 (1975)
    Икосаэдро-додекаэдрическая система экстремальных районов Земли 2 (1975)
    Об икосаэдро-додекаэдрической структуре Земли (1976 г.)
    О системах экстремальных морфологических районов Земли (1976 г.)
    Возможные применения ИДСЗ для прогнозирования полезных ископаемых (1976 г.)
    Закономерности строения рельефа по ИДСЗ (1982 г.)
    Природоохранные мероприятия (1982 г.)
    Анализ проявлений силового каркаса Земли для изучения природных ресурсов (1983 г.)
    О применении модели ИДСЗ в исследованиях Земли из космоса



Работы других авторов на тему ИДСЗ

    Какая же ты, Земля? ("Комсомольская правда", 31.12.1973)
    Интересная гипотеза ("За советскую науку", 20.03.1975)
    По поводу “большого кристалла" ("Химия и жизнь", 1974 г.)
    Снова о большом кристалле ("Химия и жизнь", 1976 г.)
    Вскрывая невидимые связи ("Техника - молодёжи", 1973 г.)
    Каркас Вселенной ("Техника - молодёжи", 1973 г.)
    Регулярное в нерегулярном ("Техника - молодёжи", 1969 г.)
    Геометрия чудес (интервью, "Московский комсомолец", 18.04.1975)
    Да здравствует треугольник! (интервью, "Волжский комсомолец", 04.10.1975)
    Эта многогранная Земля ("Волжский комсомолец", 20.03.1974)
    Земля - кристалл? ("Известия", 08.03.1982)
    Триединство ("Русская мысль", 1993)

    Статьи Элизабет Хэгенс
    Об Элизабет Хэгенс
    Небесная корзина (рус. и англ.)
    Рай и Прецессия - геометрическая легенда (1992) (рус. и англ.)



Просто интересные материалы

    Из веков пришедший треугольник ("Российская газета", 24.10.1995)
    Парк на вулкане ("Америка", 1976 г.)
    Тайны озера Фундудзи и смертоносная жидкость (1992)
    Попытка разгадать причину самоубийства китов
    Странный предмет ("Знание - сила", 1968 г.)
    Что стоит за золотым сечением? ("Химия и жизнь", 1988 г.)
    Атлантический блок ("Итоги", N49, 03.12.2007 г.)






http://www.lachugin.ru/work1.php


Polityka cookies
Darmowe Fora | Darmowe Forum

bbyfun galicja world-of-dogs eneaekstraliga2014 oceana