KOD PESZEROWY I WIEDZA WSPÓŁCZESNA

"Arcadia"

"Arcadia wywodzi swoją nazwę od Arcas, syn Zeusa i Kallisto pięknej. Callisto nadano formę niedźwiedzia przez Zeusa, reprezentowanego w niebie Wielkiej Niedźwiedzicy, niedźwiedź Wielki. Gdy Arcas zmarł, Zeus uczynił go w konstelacji i postawił go obok jego matki. W Arcas mamy Ursa Minor, Little Bear. pierwsza gwiazda z siedmiu gwiazd Miś jest obecna North Pole Star, i nosi nazwę Arcas. Oznacza to klejnot koronę ` . "świata i jego niebios Ursa Minor był znany również jako Phoenice lub Ursa Fenicji Arcadians były znane jako` Race niedźwiedzia. ', byli również (w ich znaczeniu najstarszych) oryginalne Fenicjanie Ponadto gwiazdy. Ursa Minor były te głównie stosowane w całej nawigacji na lądzie jak i na morzu, aby skierować przebieg podróżnika. Zatem Arkadii lub Niedźwiedź Wyścig były znane jako przewodnicy lub pionierami ludzkości, prowadząc i oświetlając drogę jak rtęć lub Hermes . `Niedźwiedź" jest również znany jako `Arki 'czy` Boat' oraz Arcadians były `Ludzie Arki" lub `Race Arch '-` lud Przymierza ", jak Fenicjanie, byli reknowed. marynarzy i żeglarzy, a także nauczyciele i uzdrowiciele ".

(Arcadia, str.. 106-109)

    Resztę odczytaj w symbolach , ale nie skupiaj się zbytnio na długich dochodzeniach do informacji bo są bardzo konkretne i czytelne.

   Bogomilowie wprowadzili poprzez Bałkany, do Europy Centralnej wiarę wywodząca się z pierwotnej Zoroastry, Zarathustra, Ahura Mazda.
    Ich symbol jest tez uskrzydlony, faravahar, tylko tam te skrzydła nosi postać typowo męska...

   Bogomili


    Bogomili, bogomiłowie lub bogomilcy bułg. Богомили – wyznawcy synkretycznej sekty chrześcijańskiej, łączącej zaratustriański dualizm z chrześcijaństwem. Nazwa bogomił oznacza w języku bułgarskim miły Bogu. Jedną z prawd wiary bogomiłów było to, że Bóg ma dwóch synów – młodszego Jezusa i * starszego Satanaela.

    Kiara - po co tyle pisac.

    W "Europie" Normana Daviesa znalazlem informację iż albigensians i cathars to po prostu inne nazwy sekty Bogomiłów -zwolenników bułgarskiego duchownego Bogumiła.
    Łącząca w sobie tradycje gnostyckie i manichejskie. Bogomili (katarzy/albigensi) uważali, ze swiat jest dzielem starszego syna Boga - Szatana. Odrzucali także wiarę w cuda, jakich miał dokonac Chrystus, uważając je za opowieści alegoryczne. Nie uznawali sakramentów, świętych obrazów dni świątecznych a także liturgii prawosławnej. Szczególną antypatią darzyli krzyż jako narzędzie zbrodni popełnionej na Chrystusie. Wg. jednego z opisów, wierzyli że Bóg uśmierzył gniew Szatana pozwalając mu zatrzymac to, co już zostało stworzone, oraz że posłał Chrystusa- młodszego syna-aby uleczył powstałe zło
    Bogomili czytali jedynie wybrane fragmenty Biblii - Psalmy, ksiegi Proroków,Ewangelie, Listy i Apokalipsę. Jedyną modlitwą przez nich odmawianą (i to ponoc 120 razy dziennie) było "Ojcze nasz"

    02-06-2007 02:33
    estetka (707 punktów)

    hmm... Katarzy nie wzieli swojej nazwy od miasta Albi. Katarzy nazywali siebie "Dobrymi Ludzmi" , "Dobrymi Chrzescijanami". W XII i XIII wieku w Albi mocno rozpowszechnil sie ruch Katarow, zwany przez oficjalny Kosciol -heretycki, ktory nazywano takze Albigensami, tak jak nazywaja sie mieszakncy miasta Albi do dzisiaj. ( czyli Katarzy nie nazywali SIE a nazywano ICH Albigensami ).

    Istnieje cala masa ksiazek na temat Katarow, i raczej niewskazane jest pisanie typu :
    "Sami uznawali tylko jeden własny sakrament zwany "consolamentum" (nie wiadomo dokładnie na czym polegał), który mógł zostać przyjęty tylko przez elitę, tzw. "doskonałych". Propagowali również skrajną ascezę i czystość obyczajów. Czy sami byli tacy czyści i nieskazitelni nie wiadomo. Osobiście wątpię."
    -
    Sakrament chrztu ducha i ognia poprzez nalozenie rak "consolamentum" jest dokladnie opisany we wstepie do kazdej niemal pozycji ksiazkowej traktujacej o katarach, wystarczy sobie poczytac - to po pierwsaze, po drugie czy ktos jest czysty czy nie to albo przed publicznym tego ogloszeniem trzeba sie ... gleboko zastanowic albo wysunac konkretne zarzuty. Efekt jest taki, ze szkaluje pan pamiec grupy ludzi bezpodstawnie.

    Panskie pytanie panie Baraban "Czy można się zatem dziwić, że Kościół zwalczał katarów? " jest dosc absurdalne i niebezpieczne. Czy to jest problem "zdziwienia" masakrowanie ludzi w imie religii?
    Nie wiem dlaczego przytoczony jest przyklad Sw.Franciszka z Asyzu. Chyba wiadomo, ze zostal zmuszony pozbycia sie kierowania zakonem, ktory zalozyl. a zwolennicy przestrzegania jego "testamentu" zostawali oddawani w rece inkwizycji.

    W kazdym razie pamiec po katarach jest dosc zywa we Francji i ani sie katarow nie wywyzsza ani nie poniza, naleza do przeszlosci , ktora nalezy uszanowac.

    Uwazam, ze ten artykul jest bardzo tendencyjny, szkalujacy bezpodstawnie katarow napisany z punktu widzenia gorliwego katolika.

Propagowali również skrajną ascezę i czystość obyczajów.

Nie wiem dlaczego przytoczony jest przykład Św.Franciszka z Asyżu. Chyba wiadomo, ze został zmuszony pozbycia się kierowania zakonem, który założył. a zwolennicy przestrzegania jego "testamentu" zostawali oddawani w ręce inkwizycji.

    2.2. Chrzest Duchem Świętym − consolamentum

    a. Ludowa praktyka nowego narodzenia przez chrzest duchowy

    Już w jedenastym i dwunastym wieku na południu Francji istniały więc grupy negujące wartość katolickiego chrztu sakramentalnego zarówno dzieci, jak i dorosłych, gdyż uznawały skuteczność jedynie chrztu duchowego dokonywanego przez nałożenie rąk. Tradycyjny katolicki chrzest wodą uznawały za chrzest Janowy, podczas gdy zgodnie z ich wiarą chrztem w Duchu Świętym miał być wyłącznie chrzest Jezusowy (czyli przez nałożenie rąk). Allain de Lille pisał o katarach (ok. 1190-1194), że według nich do skuteczności przekazywania Ducha Świętego należy koniecznie nałożenie rąk wierzących współbraci[8]. Wierzono przy tym, że wszelki grzech zostaje usunięty, jeśli nakłada ręce „doskonały”, a więc członek kościoła katarów, czyli człowiek sam ochrzczony wcześniej w Duchu[9].

    Bonacursus, były biskup katarów nawrócony później na katolicyzm, zaświadczał w Manifestatio haeresis catharorum (ok. 1176-1190), że niektórzy z nich faktycznie zaprzeczali, jakoby sakramentalny chrzest wodą udzielał Ducha Świętego, i przypisywali to tylko nakładaniu rąk, które nazywano chrztem i odnowieniem w Duchu Świętym[10].

    Pierre des Vaux-de-Cernay († ok. 1250) w Historia albigensis pisze z kolei o obrzędzie wyrzeczenia się wiary katolickiej, a zwłaszcza znaków katolickiego chrztu, przed przyjmowaniem consolamentum. Dopiero po takim obrzędzie wyrzeczenia się katolicyzmu wszyscy obecni nakładali na kandydata ręce, by się modlić[11]. Salvo Burce w Liber supra stella napisał ok. 1235 roku, że albigensi przez nałożenie rąk otrzymywali Ducha Świętego, ale tylko od tych osób, które wcześniej Ducha Świętego już posiadały. Nałożenie rąk przez osobę grzeszną doprowadziłoby wręcz do przyjęcia złego ducha[12]. Na przełomie dwunastego i trzynastego wieku Rupert z Deutz pisał w związku z takimi poglądami, że nie brakuje ludzi mówiących: „To ja chrzczę, to ja uświęcam. A ten cudzołożnik, ten pijak i rozpustnik – czy myślisz, że on mógł cię ochrzcić lub uświęcić? Jego wiara była martwa i bez uczynków – on udzielił ci chrztu martwego”. W opozycji do takiego nauczania przypominał ewangeliczną naukę, że faktycznie to zawsze sam Jezus udziela chrztu, choć oczywiście posługuje się przy tym człowiekiem (J 1,33). Dlatego – podkreślał Rupert z Deutz – katolicki sakrament chrztu jest chrztem w Duchu Świętym i zawsze jest udzielony przez Chrystusa, niezależnie od tego, czy kościelny szafarz był godny, czy niegodny[13].

    Jacques de Capellis z Mediolanu w połowie trzynastego wieku pisze w Summa contra haereticos, że albigensi mają sakrament nakładania rąk nazywany „chrztem Ducha Świętego” (baptismum spiritus sancti), bez którego według nich nikt nie może zostać zbawiony. Mają prawdziwą strukturę kościelną z biskupami, zastępcami biskupów (których nazywali synami: „syn starszy” i „syn młodszy”) oraz diakonami. Pod nieobecność wyższych przełożonych władzę nakładania rąk mają też diakoni. Sam obrzęd chrztu w Duchu Świętym przebiegał następująco: po zebraniu się całej grupy, kobiet i mężczyzn, stawiano kandydata na środku. Następnie przełożony wygłaszał nauczanie (oratio) na temat wiary i obyczajów katarskich, o zbędności i braku owocności wiary Kościoła rzymskiego i jego sakramentów, po czym pytał kandydata, czy chce w ogłoszonej właśnie wierze trwać do końca życia. Po pozytywnej odpowiedzi kandydata przełożony zgromadzenia kładł mu na głowie księgę Ewangelii, a wszyscy obecni kładli prawą dłoń albo na jego głowie, albo na ramionach. Przełożony wznosił wtedy modlitwę w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego, odmawiał siedmiokroć Ojcze nasz oraz czytał prolog Ewangelii Janowej. Uczestnicy zgromadzenia wierzyli, że w ten właśnie sposób dokonywało się odpuszczenie grzechów i napełnienie łaską Ducha Świętego[14]. Wydaje się zaś, że te dwa elementy: negatywny (odpuszczenie win) i pozytywny (napełnienie Duchem) to nic innego jak treść biblijnego nowego narodzenia.

    Moneta z Cremony w Adversus catharos et valdenses(ok. 1241) pisał, że katarzy nazywali to nałożenie rąk chrztem Ducha Świętego, który to chrzest przeciwstawiali chrztowi przy użyciu wody. Wspominał też o niektórych innych elementach wiary katarskiej: ludzie ci odróżniali duszę od ducha; odróżniali też Ducha Świętego od Ducha Pocieszyciela. Duch Święty miałby być indywidualnym duchem, jakiego Bóg dał duszy każdego człowieka, aby go umocnić i uczynić świętym. Duch Pocieszyciel natomiast to ten, którego otrzymują wierni katarzy w czasie consolamentum. Takich duchów pocieszycieli miało być dużo i miały być one stworzeniami Bożymi[15].

    Ten sam autor, Moneta z Cremony, również w innym dziele, Debaptismo, uczył, że heretycy ci przeczą, jakoby katolicki sakrament chrztu miał przynosić jakikolwiek pożytek w kwestii zbawienia: odpuszczenie grzechów czy łaskę Ducha Świętego. Zamiast tego chrztem Ducha Świętego nazywają nakładanie rąk. Moneta potwierdza znane z dzieł innych autorów szczegóły obrzędu chrztu duchowego:

    – dokonywanie go przez przełożonych wspólnoty, choć w ich braku także przez inne osoby;

    – okres próbny, jaki przechodził kandydat w celu przygotowania się do chrztu;

    – nałożenie przez przełożonego na głowę kandydata księgi Ewangelii;

    – nałożenie przez zgromadzonych prawych rąk na głowę lub ramiona kandydata w czasie modlitwy;

    – głośne modlitwy i czytanie Ewangelii św. Jana.

    Potwierdza też, że w przypadku gdyby człowiek ochrzczony w ten sposób popełnił grzech ciężki, consolamentum należało powtórzyć. Jeszcze gorsza sytuacja miałaby powstać, gdyby w grzech taki popadł sam przełożony udzielający consolamentum: powtórnemu obrzędowi powinni poddać się wszyscy przez niego duchowo ochrzczeni, choćby sami żadnych grzechów nie popełnili[16]. Dlaczego? Gdyż popełniony później grzech byłby dowodem, że ów przełożony również wcześniej nie posiadał Bożego Ducha. Gdyby Go bowiem posiadał, powinien pozostać bezgrzeszny.

    Raynier Sacconi w Summa de catharis (ok. 1250) potwierdza: nakładanie ręki z modlitwą katarzy nazywają consolamentum i duchowym chrztem lub chrztem Ducha Świętego (baptismum spiritus sancti) oraz uczą, że tylko w ten sposób można dostąpić odpuszczenia grzechów i otrzymania Ducha Świętego. Niektórzy skrajni albigensi głosili jednak, że ręka, jako element materialny, jest stworzona przez diabła, dlatego to nie nakładanie rąk, ale Modlitwa Pańska przyjęta z wiarą miałaby być przyczyną chrztu duchowego. Wszyscy jednak wspólnie wyznawali, że gdyby nakładający ręce przełożony żył w grzechu, to odpuszczenie grzechów nie nastąpi. Przy tym nakładanie rąk zawsze było wspólnotowe: ręce nakładały co najmniej dwie osoby[17].

    Katarski Rytuał prowansalski z trzynastego wieku używa na określenie consolamentum nazwy „chrzest duchowy” i precyzuje, że w ten sposób udziela się Ducha Świętego w Kościele Bożym przez modlitwę i nałożenie rąk „dobrych ludzi” (czyli chrześcijan katarów). Przewodniczący zgromadzeniu „starszy” i inni „dobrzy ludzie” kładą swoje prawe dłonie na kandydacie i modlą się: „Ojcze, ześlij na niego swoją łaskę i Twojego Ducha Świętego”[18].

    Anzelm z Aleksandrii w Tractatus de haereticis powtarza te szczegóły. Dodatkowo wspomina o obrzędzie przyjmowania i oddawania egzemplarza Ewangelii na znak przyjęcia prawa Nowego Testamentu przez kandydata. Wspomina, że obok Ewangelii św. Jana w czasie consolamentum można było czytać tekst z Ewangelii św. Mateusza: „Weźcie na siebie moje jarzmo” (Mt 11,29)[19].

    Wpływy katarów nie ograniczały się tylko do krajów romańskich, ale sięgały dalej, aż do Niemiec. Opat premonstratensów Evervin ze Steinfeld pisze w liście z 1143 roku do Bernarda z Clairvaux o pewnych mieszkańcach Kolonii, którzy nie cenią sobie chrztu wodą i zastępują go innym chrztem, który nazywają chrztem ogniem i Duchem, powołując się przy tym na tekst Ewangelii: „On was chrzcić będzie Duchem Świętym i ogniem” (Mt 3,11). „Nie dbają o nasz chrzest”, pisał opat ze Steinfeld, gdyż – jak wyjaśniał – uważają, że ich chrzest jest wyższy od tradycyjnego chrztu katolickiego, który utożsamiali z Janowym tylko chrztem wodą. Ich chrzest natomiast sprawowany był bez wody, lecz przez nałożenie rąk – powoływali się tu na tekst z Dziejów Apostolskich o nałożeniu rąk na Szawła z Tarsu przez Ananiasza, w wyniku czego Paweł „przejrzał i został napełniony Duchem Świętym” (por. Dz 9,11-19). Każdy tak ochrzczony nazwany był wybranym i mógł z kolei sam przekazywać ów chrzest. Wspólnota katarów miała trzy stopnie: słuchacz (auditor), wierzący (credens), wybrany (electus). Wierzącym i wybranym zostawało się po okresie próby, za każdym razem przez nałożenie rąk[20].

    W swoich kazaniach przeciw katarom (Sermones contra catharos) mnich Eckbert (opat Schönau od 1167 r.) wzmiankuje zwolenników takich praktyk. W opinii katarów człowiek zdolny do przyjęcia chrztu musiał być w wieku używania rozumu (z czego wynikało, że nie można udzielić chrztu dziecku). Jednak i tak nie mieli tu na myśli chrztu wodą, ale chrzest ogniem (in igne), ponieważ – jak mawiali – „chrzest wodą na nic się nie przyda”. Katarzy powoływali się przy tym na słowa Ewangelii św. Mateusza o chrzcie w Duchu Świętym. Praktykę tę Eckbert nazywa „ponownym chrztem”. Jej praktyczny przebieg opisuje tak: Zgromadzeni w zamkniętym, jasno oświetlonym pokoju stawiają pośród siebie tego, który ma być ochrzczony, czyli włączony do społeczności katarów. Przewodniczący (archicatharus) chrzci go przez nałożenie ręki[21].

    Ermengaud z Bézier w Contra haereticos opisuje przebieg chrztu duchowego, zwanego consolamentum, podobnie jak wspomniany już wcześniej Jacques de Capellis: Zarówno przewodniczący, jak i członkowie zgromadzenia myją ręce. Trzymając w rękach księgę Ewangelii, zachęcają, aby przyjmujący consolamentum złożył w czekającym go obrzędzie modlitewnym całą swoją nadzieję na zbawienie. Kładą następnie na głowie kandydata księgę Ewangelii, odmawiają siedmiokrotnie Modlitwę Pańską, po czym czytają fragment Ewangelii św. Jana (J 1,1-17). Obrzęd przeprowadza przewodniczący, a w przypadku jego nieobecności − jakikolwiek członek kościoła katarów, który sam wcześniej przyjął consolamentum, czy to mężczyzna, czy też (w przypadku chorych) kobieta. Katarzy wierzyli, że przez owo consolamentum dostąpią zbawienia, że odpuszczone im zostają w owej chwili wszystkie grzechy. Jego ranga jest najwyższa: nikt nie może wejść do królestwa bez consolamentum. Zgodnie z ich wiarą to właśnie jest owe nowe narodzenie, bez którego nie można ujrzeć zbawienia: „Powiadam ci, jeśli się ktoś nie narodzi powtórnie, nie może ujrzeć królestwa Bożego” (J 3,3). Gdyby jednak osoba udzielająca go później popadła w grzechy ciężkie, to ci, którzy przyjęli od niej consolamentum,okazują się bez łaski, gdyż późniejszy grzech dowodzi, że już wcześniej osoba taka nie miała Ducha Świętego (inaczej by nie zgrzeszyła), a nie mając Go − nie mogła Go udzielić. Należy więc w takim przypadku przyjąć consolamentum ponownie[22].

    b. Rytuał katarów o consolamentum – duchowe odrodzenie przez nałożenie rąk

    Najważniejszy średniowieczny dokument wspólnot katarskich to rytuał łaciński z napisany ok. 1250 roku, a więc już po wojnie katarskiej[23]. Dokument ten zawiera pouczenia liturgiczne, tekst proponowanej homilii oraz opis obrzędu udzielenia pierwszego stopnia inicjacji katarskiej: tak zwane udzielenie modlitwy Ojcze nasz, czyli włączenie do wspólnoty wierzących. Zawiera też opis drugiego stopnia wtajemniczenia: udzielenia consolamentum, czyli włączenia do wspólnoty doskonałych.

    Według Rytuału chrzest duchowy, czyli consolamentum, odbywa się przez nałożenie rąk[24]. Można go otrzymać zaraz po tak zwanym otrzymaniu Modlitwy Pańskiej[25], a więc przy pominięciu okresu przygotowania. Jest to chrzest duchowy na odpuszczenie grzechów, który następuje przez modlitwę oraz nałożenie rąk „dobrych chrześcijan” (tj. katarów)[26].

    Przez ten chrzest Bóg udziela siły i mocy, aby ochrzczeni w ten sposób sami mogli z kolei oczyszczać innych przez podobny chrzest. Autor Rytuału powołuje się tu m.in. na następujące teksty Ewangelii:

    − „Jezus znowu rzekł do nich: «Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam». Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: «Weźmijcie Ducha Świętego!»” (J 20,21-22);

    − „Zaprawdę, powiadam wam: Wszystko, cokolwiek zwiążecie na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążecie na ziemi, będzie rozwiązane w niebie. Dalej, zaprawdę, powiadam wam: Jeśli dwóch z was na ziemi zgodnie o coś prosić będzie, to wszystko otrzymają od mojego Ojca, który jest w niebie” (Mt 18,18-19);

    − „Jezus podszedł do nich i przemówił tymi słowami: «Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi. Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego” (Mt 28,18-19)[27].

    W Rytuale katarskim chrzest taki nazywa się nawet wprost „chrztem nałożenia rąk”[28]. Według Rytuału jest to powrót do pierwotnej praktyki uczniów Jezusa: prawdziwi chrześcijanie są dziedzicami uczniów i dlatego praktykują chrzest nałożenia rąk na odpuszczenie grzechów[29]. O tym chrzcie, według rytu katarskiego, mówił Apostoł Paweł: „Gdybym mówił językami ludzi i aniołów, a miłości bym nie miał […], nic mi nie pomoże” (1 Kor 13,1.3) − gdyż miał na myśli: „Gdybym nie miał chrztu duchem miłości − nic mi nie pomoże”. Chrzest nałożenia rąk „jest − jak się wydaje − konieczny do zbawienia”[30].

    A oto fragment z homilii wygłaszanej przy udzielaniu consolamentum:

    „Nazywa się to duchowym chrztem Jezusa Chrystusa i chrztem Ducha Świętego, jak mówił Jan Chrzciciel: «Ja was chrzczę wodą dla nawrócenia; lecz Ten, który idzie za mną, mocniejszy jest ode mnie; ja nie jestem godzien nosić Mu sandałów. On was chrzcić będzie Duchem Świętym i ogniem» (Mt 3,11), co oznacza: On sam obmyje was i oczyści w zrozumieniu duchowym i w dobrych dziełach.

    Przez ten chrzest należy rozumieć to odrodzenie duchowe (spiritualis renatio), o którym Chrystus mówił Nikodemowi: «Jeśli się ktoś nie narodzi z wody i z Ducha, nie może wejść do królestwa Bożego» (J 3,5)”[31].

    Udzielający chrztu kładzie na głowie wierzącego księgę, a wszyscy zebrani kładą na nim swoją prawą dłoń[32]. Chrzest ten pochodzi z ustanowienia Chrystusa, a jego skutkiem jest odpuszczenie grzechów[33]. Rytuał łaciński jest wyraźnie bardziej stonowany w odniesieniu do katolicyzmu niż radykalnie antykatolickie formy dualizmu pochodzące z Bizancjum: zaznacza, że nie należy gardzić pierwszym chrztem ani dotychczasowym chrześcijaństwem. Po prostu ten nowy, duchowy chrzest nałożenia rąk jest konieczny, gdyż ten uprzedni nie wystarczyłby do zbawienia. Co ważne, dopiero od chwili przyjęcia consolamentum człowiekowi przysługuje miano chrześcijanina (christianus); do tej pory był jedynie kandydatem, nazywanym wierzącym (credens)[34].

    * * * * *

    Z przytoczonych to przykładów wyłania się dość jednolity obraz consolamentum rozumianego przez katarów jako chrzest w Duchu Świętym.

    Po pierwsze, sięgano po Pismo Święte: oczekiwano spełnienia w praktycznym życiu ewangelicznej zapowiedzi: „On was chrzcić będzie Duchem Świętym i ogniem” (por. Mt 3,11).

    Po drugie, odrzucano tradycyjny, katolicki sakrament chrztu jako spełnienie tej biblijnej zapowiedzi. Tłumaczono, że do przyjęcia Bożego daru potrzebna jest świadoma wiara, a katolicy zwykle udzielali sakramentalnego chrztu małym dzieciom. W oczach katarów pozbawiało to chrztu jakiejkolwiek mocy. Drugim powodem odrzucania katolickiego chrztu był też jego (oczywisty przecież) związek z materią: skoro używano do jego celebracji wody, to w odbiorze katarów stanowiło to niegodne odwołanie się do gorszej, materialnej części świata. Katarzy co najwyżej byli więc gotowi widzieć w chrzcie tylko to samo, co czynił Jan Chrzciciel jako przygotowanie do przyjęcia orędzia Chrystusa. Wreszcie pojawiał się też motyw grzeszności katolików, a zwłaszcza katolickich szafarzy sakramentów: wywodzono, że grzesznik nie może udzielić duchowego daru, skoro jego grzech wskazuje, iż sam Ducha nie ma.

    Moc realizacji ewangelicznej obietnicy narodzenia z Boga, czyli odrodzenia z wody i z Ducha, przypisywano więc obrzędowi nakładania rąk w katarskiej wspólnocie wierzących oraz zdecydowanie odmawiano tej mocy katolickiemu sakramentowi chrztu.

    Po trzecie, określenie chrzest Duchem Świętym (lub chrzest w Duchu) odnoszono – wskutek odrzucenia „chrztu wodą” – do pewnego rodzaju modlitwy. Chrzest w Duchu polegał więc na wspólnotowej modlitwie o ten duchowy dar dla osoby ubiegającej się o niego. Skuteczność tej modlitwy wymagała, aby modląca się wspólnota składała się tylko z osób, które już wcześniej otrzymały tak rozumiany chrzest w Duchu. Praktyczny przebieg modlitwy obejmował nałożenie rąk (najbliżej stojący dotykali swoimi dłońmi głowy i ramion osoby oczekującej na consolamentum), symboliczne położenie Biblii na kandydata oraz przekazanie mu słowa z Pisma Świętego dostosowanego do tej okazji.

    Po czwarte, ten właśnie modlitewny akt chrztu w Duchu sprawiał, że człowiek stawał się chrześcijaninem: do tej pory był tylko kandydatem na ucznia Chrystusa. Skutek ten obejmował również odpuszczenie w tej właśnie chwili wszystkich popełnionych grzechów i napełnienie łaską, a więc nowe narodzenie. Wydaje się, że z tego właśnie powodu uprzywilejowanym tekstem biblijnym stosowanym podczas duchowego chrztu był Janowy prolog (J 1,1-17). Tam przecież czytamy, że „wszystkim tym, którzy Je przyjęli, [Słowo] dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię Jego – którzy ani z krwi, ani z żądzy ciała, ani z woli męża, ale z Boga się narodzili” (J 1,12-13). Owo „przyjęcie Słowa” było rozumiane jako akt modlitewny, skierowana do Boga prośba o chrzest w Duchu. Można by więc powiedzieć – posługując się (nieco sztucznie, co prawda) katolicką terminologią – że za materię tego sakramentu uważano nałożenie rąk przez zgromadzoną wspólnotę „doskonałych”.

Tym pierwszoplanowym tematem jest przekroczenie przez Człowieka NIEWOLI EMOCJONALNEJ, JEGO WYJŚCIE Z POD WŁADANIA NIM PRZEZ NAJBARDZIEJ WŁADCZE, JEDZENIE I SEKS,( te atawistyczne potrzeby życia, a , raczej ograniczanie ich zaspokojenia, to najbardziej władcze elementy oparte na emocjach) PRZEKROCZENIE TRZECIO WYMIAROWYCH, UZALEŻNIEŃ ,TO GŁÓWNIE UNIEZALEŻNIENIE SIĘ OD EMOCJI ZWIĄZANYCH Z DWOMA PIERWSZYMI CZAKRAMI , TO, PO RAZ PIERWSZY UZYSKANIE PEŁNI MOCY CZAKRY TRZECIEJ, OTWIERAJĄCEJ NAM DROGĘ DO CZAKRY SERCA.

    Znaczy to, ni mniej ni więcej, jak PEŁNĄ WOLNOŚĆ dla Człowieka i życie nową wiedzą bez emocjonalnych uzależnień strachem.
    Władza nad emocjami tworzy Nowego Człowieka, Człowieka Duchowego, który zakończył doświadczenia w obrębie swojej zwierzęcej seksualności ( nie jest to, juz dla niego magiczny krąg , bo posiada pełnię wiedzy) , rozpocznie poznawanie wpływu najwyższych uczuć na jego wszystkie zmysły , włącznie z seksualnością.

  Nie chcę dyskutować o P. Struskim , bo zaraz tu się może pojawić.... , ale ilość dzieci , które posiada chyba nie świadczą o zaniku jego dolnych czakr, a , co za tym idzie męskich mocy seksualnych.

Tabela 4
Wykaz stanowisk archeologicznych na terenie Podkowa
Leśna (za MPZP)
[41]
Lp.
Nr w ewidencji

Opis

1 59-63/2
ślady osadnictwa starożytnego i wczesnośredniowiecznego, rejon
ul. Grodziskiej

2 59-63/12
ślady starożytnej produkcji
żelaza z I w p.n.e. – III w n.e., lokalizacja:
ul. Główna i ul. Borsucza

3 59-63/13
ślady staro
żytnej produkcji
żelaza z I w p.n.e. – III w n.e., lokalizacja:
ul. Sarnia

4 59-63/14
ślady staro
żytnej produkcji
żelaza z I w p.n.e. – III w n.e., lokalizacja
ul. Borsucza

5 59-63/26 cmentarzysko kultury łużyckiej VI – V w p.n.e., lokalizacja: ul. Miejska
6 60-64/10
ślad osadnictwa staro
żytnego, rejon Lasu Młochowskiego

Na wszystkich stanowiskach archeologicznych wszelkie zamierzone zmiany
w zagospodarowaniu terenu oraz planowane inwestycje
(kubaturowe, drogowe, związane
z uzbrojeniem terenu i eksploatacją
kruszywa) oraz roboty ziemne naruszające strukturę
gruntu poniżej warstwy użytkowanej rolniczo - przed uzyskaniem pozwolenia na
budowę wymagają uzgodnienia przez organy samorządowe z Wojewódzkim Konserwatorem Zabytków.
2.3.4. Turys

1.1.1   Stanowiska archeologiczne
Na terenie Podkowy Leśnej stwierdzono występowanie stanowisk archeologicznych (Tabela nr 5).

 Miejsca te są częścią ogromnego (był to drugi pod względem wielkości ośrodek po Świętokrzyskim) ośrodka metalurgii żelaza. Ślady procesów hutniczych pochodzą z I-III wieku naszej ery, a obejmują wydobycie surowców, wytop żelaza, obróbkę kowalską i wykonanie finalne.

Lokalizacje obiektów archeologicznych przedstawia załącznik nr 4.

Tabela nr 5. Wykaz stanowisk archeologicznych na terenie Podkowa Leśna (za SUiKZP )
Nr   Nr w ewidencji   Opis
1   59-63/12   ślady starożytnej produkcji żelaza z I w p.n.e. – III w n.e., lokalizacja: ul. Główna i ul. Borsucza
2   59-63/13   ślady starożytnej produkcji żelaza z I w p.n.e. – III w n.e., lokalizacja: ul. Sarnia
3   59-63/14   ślady starożytnej produkcji żelaza z I w p.n.e. – III w n.e., lokalizacja ul. Borsucza
4   59-63/26   cmentarzysko kultury łużyckiej VI – V w p.n.e., lokalizacja: ul. Miejska
 
Na wszystkich stanowiskach archeologicznych wszelkie zamierzone zmiany w zagospodarowaniu terenu oraz planowane inwestycje (kubaturowe, drogowe, związane z uzbrojeniem terenu i eksploatacją kruszywa) oraz roboty ziemne naruszające strukturę gruntu poniżej warstwy użytkowanej rolniczo - przed uzyskaniem pozwolenia na budowę wymagają uzgodnienia przez organa samorządowe z Wojewódzkim Konserwatorem Zabytków.

Kura
Skocz do: nawigacji , szukaj
   Artykuł ten zajmuje się Kura River. Dla innych zastosowań, patrz Cura .
Kura
მტკვარი (Mtkvari), Freestyle
Kura w Likani Lesser Kaukaz, Gruzja (early photo kolor Prokudin-Gorsky, ok. 1915)

Kura w Likani w małym Kaukazu , Gruzji
(Early photo kolor Prokudin-Gorsky , około 1915)
Dane
Lokalizacja    Turcja , Gruzja , Azerbejdżan
Rzeka System    Kura
Headwaters    zachód od Ardahan
40 ° 40 '23 "N, 42 ° 45 '54" E
Wysokość Źródło    około 2650 m
Usta    Caspian Sea Współrzędne: 39 ° 17 '11 "N, 49 ° 25 '40" E
39 ° 17 '11 "N, 49 ° 25 '40" E
Wysokość Mouth    28 m poniżej morza
Różnica wysokości    około 2678 m
Długość    1364 km [1]
Zasięg    218.906 km ²
Wydatki na poziomie Tbilisi [1]    MQ
   205 m³ / s
Wydatki na Mingechevir poziomie [1]    MQ
   402 m³ / s
Wydatki na poziomie ujścia blisko [1]    MQ
   575 m³ / s
Lewy dopływy    Big Liachwi , Ksani , Aragwi , Alazani
Rights dopływy    Chrami , Aghstafa , ary
Przepływa przez zbiorniki    Shamkir zbiornik , Mingechevir Reservoir
Miasta    Tbilisi , Rustavi , Mingechevir
Miasta średniej wielkości    Gori
Kura w Tbilisi

Kura w Tbilisi
Przebieg Kura

Przebieg Kura

1364 km długości Kura (ang. również leczyć; gruzińską მტკვარი / Mtkvari, Azerbejdżanu freestyle) jest największą rzeką w Kaukazie .
Spis treści

    1 Nazwa
    2 przedmiotów
    3 Użyj
    4 Linki zewnętrzne
    5 Referencje

Nazwa

W dawnych czasach rzeki nazwano Cyrus. Był pierwszym rosyjskim później z zachodnioeuropejskich kartografów używanych. Rosyjski historyk i językoznawca Diakonov wszczęła nazwę Kura Rzeki Quirane z, [2] kraj od annałach Urartian króla Sarduri II jest znany i blisko z Iga w sąsiedztwie Cildir Lake było. [3 ]

Georgian nazwa Mtkvari (მტკვარი) jest podłączony do innego gruzińskiego słowa Mtknari (მტკნარი), które w języku niemieckim oznacza świeżą wodę.
Historia

Kura ma źródło  w północno-wschodniej Turcji, w ​​prowincji Ardahan , płynący przez Gruzję i Azerbejdżan , aż do Morza Kaspijskiego otwiera. Górne wiatry Kurs przez góry na północ. Od wokół Gori , główny kierunek przepływu jest na południowy-wschód i prowadzi w dolnym biegu Kura-Araks nizinny i rozległe stepy . Jest jeden na ustach na Morzu Kaspijskim Delta . Ich największe dopływy Big Liachwi , Ksani , Aragwi , Chrami , Alazani w szczególności Aras (Araxes wcześniej).
Warunki

Kura jest dla matek i roślin wodnych wykorzystywanych, na przykład, 605 km ² duży zbiornik Mingechevir , gdzie jest elektrownia wodna o mocy 359 megawatów . Od Mingechevir w Azerbejdżanie, rzeki, w sumie 480 km długości, chociaż żeglowna, ale jako droga transportu dla żeglugi śródlądowej nie są już ważne. Rośliny przemysłowe i komunalne ścieki zanieczyszczające rzeki trudne. Z regionu Gruzji górniczych Marneuli nie są niewielkie ilości kobaltu , cyny , niklu i kadmu przemywa do Kura.

W 2002 roku, Armenia , Azerbejdżan i Gruzja, wraz z niemiecką Federalną Agencją Ochrony Środowiska projekt współpracy ponadnarodowej do Störfallvorsorge założony w Kura basenu. Katastrofa jak wodach rumuńskiego Cisy w 2000 roku, aby temu zapobiec.
Linki zewnęt

Anatolia (tureckie Anadolu) – kraina, należąca do Turcji, na półwyspie Azja Mniejsza (którego jest synonimem), leżąca między Morzem Czarnym a Zatoką Aleksandretty.

Spis treści

   

Pochodzenie nazwy

Nazwa Anatolia pochodzi od greckiego słowa anatolē – 'wschód (słońca lub geogr.)' lub Anatolía - '1. (kraj) wschodu (słońca);

2. geogr. Wschód' i powstała w czasach starożytnych. Przejęli ją Turcy osmańscy jako określenie dla prowincji obejmujących Azję Mniejszą. Jako termin geograficzno-historyczny obejmuje całą azjatycką część Turcji. Nazwa ta w brzmieniu tureckim Anadolu została poprzez etymologię ludową błędnie zinterpretowana jako rzekomo '(kraina) pełna matek' od tur. ana - 'matka' i dolu - 'pełen'[1].

Inna, zamiennie używana, nazwa Anatolii to Azja Mniejsza (łac. Asia Minor). Arabowie używali nazwy Rum "Rzym".
Geografia

Półwysep Azja Mniejsza znajduje się w zachodniej Azji i tworzy pomost lądowy łączący ten kontynent z Europą. Półwysep oblewają morza: Śródziemne, Egejskie, Marmara i Czarne. Od Europy oddzielają go cieśniny Bosfor i Dardanele. Zajmuje powierzchnię ok. 500 tys. km². Na półwyspie tym leży azjatycka część Turcji.

Wnętrze półwyspu zajmują stare, zrębowe płaskowyże i kotliny Wyżyny Anatolijskiej o wysokościach 900–1500 m n.p.m., z najwyższym szczytem Erciyes Dağı (starożytny Argajos) - 3917 m n.p.m. Środek wyżyny zajmuje słony step ze słonym jeziorem Tuzgölü. Bardziej żyzne tereny położone są w centralnej części Anatolii zwanej Kapadocją, przez którą przepływa Kizilirmak (gr. Halys). Wyżyna otoczona jest od południa i północy dwoma równoleżnikowymi łańcuchami młodych gór fałdowania alpejskiego: Gór Pontyjskich (3932 m n.p.m.), które opadają stromo w kierunku Morza Czarnego i Taurusu (3734 m n.p.m.), które na wschodzie łączą się tworząc Wyżynę Armeńską, geograficznie zaliczaną już do Azji właściwej. Półwysep potrzaskany jest licznymi uskokami (uskok anatolijski) i nawiedzany jest często przez katastrofalne trzęsienia ziemi.
Historia
Anatolia pod panowaniem rzymskim

Obszary Azji Mniejszej były zasiedlane już od paleolitu. W neolicie, w południowej Anatolii rozwijała się osada w Çatalhöyük. W okresach późniejszych osadnictwo przyciągały żyzne aluwialne równiny nadmorskie: Cylicja i Pamfilia oraz wybrzeża i doliny anatolijskie. W Azji Mniejszej swe kultury i państwa rozwijali: Hetyci, Huryci, Luwijczycy, Frygowie, Lidyjczycy, Persowie, Celtowie, Pelazgowie, Grecy, Ormianie, Rzymianie, Bizantyjczycy, Kurdowie, Turcy seldżuccy i Turcy osmańscy.

Anatolia w czasach rzymskich była prowincją o nazwie Azja (łac. Asia). Z czasem jednak na jej terenie ustanowiono następujące prowincje: Bitynia, Cylicja, Kapadocja, Galacja, Licja, Pont.

Jako termin geograficzno-historyczny obejmuje całą azjatycką część Turcji. Nazwa ta w brzmieniu tureckim Anadolu została poprzez etymologię ludową błędnie zinterpretowana jako rzekomo '(kraina) pełna matek' od tur. ana - 'matka' i dolu - 'pełen'

Mitologia hetycka

jedna z mitologii anatolijskich, wchodząca w skład mitologii ludów indoeuropejskich; obejmuje kulty i wierzenia Protohetytów (Hatytów) i zasymilowanych z nimi w II tys. p.n.e. ie. Hetytów. Cechowała ją wielowarstwowość wierzeń, wynikająca z wcielania bóstw podbitych ludów (hur., luw., mezop.) do het. panteonu. Informacji o h. m. dostarczają głównie tabliczki z pismem klinowym w stolicy państwa het. w Hattuąaą (obecnie Boghazköy, Turcja).

W h. m. najwyższą warstwę panteonu stanowił bóg burzy Tarhu-(na) i bogini-słońce Wurunsemu, którzy wraz z ich potomstwem - córkami Mezullą i Inarą, oraz synami: Telipinu, bogiem-słońcem Istanu i bogiem wojny Wurunkatte tworzyli krąg najważniejszych bóstw niebiańskich; posłańcem boga-burzy był Suwalijatta, prawdopodobnie jego brat. Do synów naczelnej pary zaliczali się też lokalni bogowie, jak Sulinkattainu - bóg burzy z miasta Nerik, bogowie burzy m. Zip(pa)landa i Kuliwisna, a także zapewne Wahisi ('bóg burzy domu'). Wezyrem boga burzy był nieznany z imienia 'bóg burzy pól', w kręgu boga burzy znajdował się też Wasezzil (hat. Wasizzil) o przydomku Takkihal ('Lew') - zw. z rytuałami meteorologicznymi dla boga-burzy.Do generacji starszych bóstw należała Hannahana i nieznany z imienia ojciec Tarhuna. Bogiem słońca z epoki ie. był Sjusimmi (dosł. 'nasze słońce', wymieniony w XVIII p.n.e.), w panteonie het. zastąpiony przez Istanu(s); zapewne jego synem był Hapantali(ja), bog-pasterz jego stad, prawdopodobnie też związana z nim była bogini Hantitassu, o której nic bliższego nie wiadomo. Zintuhi była pomniejszym bóstwem, wnuczką Wurunsemu, którą wzywano w modlitwach jako pośredniczkę do niej; stadami świętym stad owiec zajmowały się też słoneczna bogini Mezulla, córka Wurunsemu, i Hulla. Bogiem księżyca był u Hetytów Arma-(ą). Boginią jakiejś gwiazdy była bogini Ninga (mająca pojawiać się w 9-tym miesiącu roku). Do bóstw 'niebieskich' należeli też Hatepinu - córka Aruny, bogini miłości i żona Telipinu, a także Tasimmet - nałożnica boga burzy. Szczególnym kultem otaczano też boginię Titiwutti.

Do 'dolnych' bóstw należał bóg podziemnego świata Lel(u)wani w otoczeniu Tasammat, Tasimmeti, bóga-kowala Hasamili wraz z braćmi, i Zilipuri, oraz Wurunsemu i mieszkańcy jej dworu, którymi były bóstwa Hilassi, Darawa i Paraja; wśród bóstw świata podziemnego znajdowały się też: bóstwo Kurwasu, zapewne także Linkijant- 'bóstwa przysięgi', i bóstwa losu. Do tych ostatnich zaliczano parę Iątusaję i Papaję, i boginie Gulses, pojawiające się obok innych żeńskich bogiń znanych jako dMAHHI.A lub dMAHMEŠ. Także Anzili i Zukki mogły wchodzić do grupy bogiń losu lub szczęścia. Wśród bóstw urodzaju i płodności ważne miejsce zajmowała bogini Mamma (sthet. (Ka)mamma), dalej męskie bóstwo Mijatanzipa/Majatanzipa, dbające o wzrost plonów (z het. mijatar 'wzrastanie, dojrzałość'), bogini ziarna Halki-, bliskoznaczna z nią Mayanda- zipa- 'bóstwo urodzaju'. Odrębne grupy bóstw podziemi stanowiły bóstwa zsyłające zarazę, jak Akni, bóg zarazy i wojny, może identyczny z 'Wielkim Bogiem', do których można zaliczyć grającą ważną rolę w rytuałach magicznych parę bóstw Hantasepa, o 'krwią nabiegłych oczach i [w] krwistoczerwonych szatach', związaną z chorobami i urokami, a także bogowie opiekuńczy, jak np. bóg dnia Šiwatt- ('dzień'), Iąpant / Iąpanzaąepa(ą) 'geniusz nocy, bogini nocy', opiekujący się miejscami Hilasi / Hilanzipaą był bóstwem opiekuńczym dworu, Aąkaąepaą - bogiem bramy, Zilipuri opiekował się dworem królewskim i był wiązany z bramą pałacu, bogini Malija opiekowała się winnicami, były też bóstwa opiekuńcze różnych miast, jak Kamrusepa, czasem czczone m.in. pod postacią runa - do najważniejszych bóstw tej grupy należał Zitharija. Osobne grupy bóstw opiekuńczych stanowiły Karzi i Habantali, oraz Innarawantes (dosł. 'Silni', 'Krzepcy' bogowie). Boskich opiekunów miały też poszczególne części ciała, np. Hantaąąaą 'bóstwo czoła', Šakuwaąąaą 'bóstwo oczu', Iątamanaąąaą 'bóstwo uszu', Kiąąaraąąaąa 'bóstwo ręki', Ginuwaąąaą (Kinuwaąąaą) 'bóstwo kolana', a nawet dusza - bóstwo duszy Iątanzaąąią. Do bóstw opiekuńczych należeli też zmarli władcy, którzy po śmierci stawali się bogami. Obszerną grupą bóstw h. m. były bóstwa - personifikacje w rodzaju boga Halmaąuit (personifikacja Tronu królewskiego), hat. Kuzanisu (upersonifikowane Ognisko), a także Nahszaratt ('Strach') i Weritema ('Zgroza'), personifikujące lęk i przerażenie, występujące w parze albo pojmowane zbiorowo jako Nahszarattasz ('Strachy') i Werutemasz ('Zgrozy'), przyboczne bóstwa boga burzy i Istanu. Liczną grupę stanowili bogowie-góry, np. bóg-góra Zaliu/Zalijanu wraz z jego małżonką Zashapuną i nałożnicą Tazzuwasi; góra Halalazipa; góra Iskisa; góra Arnuwanda; góra Saluwanta; szczyt Puskurunuwa/Piskurunuwa; bóg-wzgórze Pirwa wraz z towarzyszącą mu Aśgaąepą i in. Hetyci znali też boginie-rzeki (np. bogini-rzeka Zulija) i upersonifikowane siły przyrody, jak Wiatr - brat Tarhuny; niebo było personifikowane i nazywane 'ojcem'; także ziemię wyobrażano sobie jako bóstwo płci żeńskiej, córkę Istanu, zw. Dagan-zipaą / Taganzipa 'duch ziemi, bogini-Ziemia'. Do tego rodzaju bóstw należał Aruna 'ocean, morze', a także uosobienie suszy i letnich upałów - bóg Illujanka, upersonifikowane Odrętwienie - Hahhima i in. Jako bóstwa występowały też pojęcia abstrakcyjne, jak duąka- ratt- 'radość', karijaąha- 'rozsądek', hattulatar 'zdrowie', handantatarra 'porządek prawny'.

Według nielicznych zresztą wzmianek, Hetyci wyobrażali sobie świat jako wielką budowlę o czterech narożnikach, której dach stanowiło niebo, a podstawę ziemia, świat zaś dzielili na dwie części: niebo i ziemię, które podzielili między siebie bogowie, jak o tym wspomina jeden z tekstów: "biorąc niebo ziemię [we władanie] rozdzielili się bogowie. Górne bóstwa wzięły sobie niebo, a dolne bóstwa wzięły sobie ziemię dolną krainę. Każdy wziął sobie co jego...". Według fragmentu jednego z mitów, bóg-Słońce wybudował sobie pałac w mieście Lihzina. Taras pod budowę pomagali mu sypać bóg-burza i Lilwani, a bóstwa Katahzipuri i Hasamili brały udział w pracach wykończeniowych. Inny fragment wspomina, że "bogowie zarządzali krajami i ustanawiali w nich [porządek]", a "w Hattusa ustanowili wielki tron [stolicę]".

Spośród zachowanych mitów het., mit o Illujance, znany w dwóch wersjach, opowiada o walce boga-burzy z Wężem; według obu wersji, w pierwszym starciu bóg-burza przegrywa - zostaje okaleczony lub Illujanka zabiera mu serce i oczy. W pierwszej wersji, pokonany bóg burzy wziął sobie za żonę ziemską kobietę, z którą miał syna. "Gdy ten dorósł - mówi dalej mit - ożenił się z córką Smoka. Bóg burzy pouczał syna: 'Gdy pójdziesz do domu swej żony, zażądaj serca i oczu.'" Kiedy już bóg-burza odzyskał serce i oczy, pokonał w walce smoka, zabijając przy okazji własnego syna wspierającego teścia. Inna wersja opisuje szeroko udział Inary i jej wspólnika, śmiertelnika o imieniu Hupasija, w ostatecznym pokonaniu Illujanki. Kiedy Inara wyprawiła ucztę, Smok wraz ze swymi synami upili się, tak że Hupasija mógł skrępować sznurem, a bóg burzy zabić Smoka.

Inne mity opowiadają o Księżycu i Słońcu; mit O Księżycu, który spadł z nieba opowiada o upadku Księżyca na dziedziniec i próbach jego ratowania przez Hapantali i Kamrusepę, niestety dalszy ciąg nie zachował się. Mit Telipinu i córka Morza opowiada o zaginięciu Słońca; występuje w niej wątek Telipinu i ożenku z Hatepinu - córką Morza (Aruny). Charakterystyczna dla h. m. jest grupa mitów o bogu, który odszedł obrażony z jakichś powodów, znana w kilku wariantach, jednak oparta na wspólnym schemacie. Odejście boga powoduje zamieranie życia na ziemi, bóstwo znika i ukrywa się, tymczasem bogowie zbierają się na ucztę; jedzą, lecz nie mogą się nasycić. Rozpoczynają się poszukiwania zaginionego, odgrywają w nich rolę - oprócz bogów - orzeł i pszczoła. Pszczoła znajduje ukryte bóstwo, budzi je z uśpienia ukłuciem żądła. Rozdrażniony bólem i zagniewany bóg wpada w jeszcze większą wściekłość, powodując powodzie. Bogowie postanawiają zawezwać na pomoc Kamrusepę, ta zaklęciami zwolna uśmierza gniew bóstwa, a następnie przyzywa je do powrotu i usposabia życzliwie wobec błagalników. W najbardziej znanym i głównym wątku bogiem, który odchodzi jest Telipinu, inne lokalne warianty mitu umieszczały w tej roli boga burzy Nerik, Hannahannę, Inarę, a także bóstwa o imionach Anzili i Zukki; według jednego z nich, zaginione jest święte runo.

Inne zachowane mity, np. mit O Hahhima i tajemniczym naczyniu, czy mit zw. Gniew Wielkiego Boga, opowiadają o kolejnych rewolucjach, zagrażających bogowi burzy i innym bogom. Ten ostatni mówił o uczcie, na którą bóg burzy zaprosił wszystkich bogów, pomijając jednego ('Wielkiego Boga'), który mści się za zniewagę zsyłając choroby na ludzi, wzburzając morze itd. Na uwagę zasługuje też mit O 30 synach królowej miasta Kanesz, opowiadający o jej synach, porzuconych przez nią, uratowanych i wychowanych przez bogów. Już dorośli, bracia dowiadują się o swojej matce i wybierają się do miasta, w którym się urodzili. W tym czasie jednak, królowa wychowywała 30 córek, urodzonych w jednym roku. Matka nie wiedząc o pochodzeniu przybyłych, postanawia ożenić ich ze swoimi siostrami. Jedynie najmłodszy z synów występuje przeciwko temu weselu... Innymi tego typu mitami, jest mit O Appu, lub O Słońcu, o rybaku i znalezionym dziecku, w których bogowie ingerują w życie śmiertelników.

Hetycka kraina podziemi była nazywana terminami: kattera utne 'dolna kraina', dankuią tekan 'czarna ziemia' lub dankuią daganzipaą 'ts.'. Według niektórych przekazów, istanza- 'dusza' odchodziła w głąb czarnej ziemi, można było dostać się do zaświatów też drogą prowadzącą przez morze (morza); znajdowało się w niej dziewięć rzek, m.in. o nazwach Nakkilijata i Maraąąanta. Przez krainę podziemi przebiegała droga 'podziemnego Słońca', tożsamego z Wurunsemu; znajdował się tam dwór boga Lel(u)wani, a także Wurunsemu, gdzie przebywała jej świta: bóstwo opiekuńcze, wezyr, słudzy, fryzjerzy, bóstwa Hilassi, Darawa (Tarawa) i Paraja. Zaświaty są też miejscem, gdzie znajdowała się wellu-, łąka, na której ubóstwiony po śmierci król pasł swoje woły, owce, konie i muły.

Bożek Immarni był być może bóstwem przyrody a. leśnym demonem. Złośliwe demony określali Hetyci słowami kallar uttar 'zła istota'; jednym z nich był tajemniczy, zły demon tarpi-, uwięziony w podziemnym kotle nieszczęść. Osobną kategorią duchów były wywodzące się ze zmarłych 'duchy szkodzące' i niektóre dusze zmarłych, zwłaszcza nie pogrzebane albo obmawiane już po śmierci.

W h. m. pojawiają się także herosi, do których zalicza się postać Iąkallią'a (od het. iąkallai- 'rozdzierać, rozszarpywać, rozpłatać, oderwać'), którego imię pozostaje w związku z okaleczeniem się bohatera mitu. Innymi herosami h. m. są: syn boga-burzy; Huppasija; synowie królowej miasta Kanesz i in.

    NH: Tak.SION jest strażnikiem tajemnicy w Rennes-le-Chateau, które zostały uznane za tajemnicę państwową od ok.. 1153. CE. W rzeczywistości to,on co rozpoczął jako jeden podstawowy sekret stało się masą tajemnic począwszy od historycznych ezoterycznych / okultystycznych w świecie współczesnym / metafizycznym.

Syrianie przyjmowali tę energię w kompleksie piramid w Gizie i potem przekazywali kody do ziemskich siatek energetycznych, umożliwiając w ten sposób spokojny i płynny przekaz energii. Po tym, jak Gwiezdna Brama w Gizie została zamknięta, przesyły energii na Ziemię odbywały się dalej za pośrednictwem Syriusza, ale nie były one odbierane przez Ziemię z sposób spójny, i dlatego ewolucja ziemska została spowolniona, a nawet przez jakiś czas zaburzona. Jednakże w ciągu ostatnich dziesięciu lat Ziemia wzniosła się w Piąty Wymiar  i “awansowała” do statusu pełnoprawnego członka Rady Galaktycznej, i teraz przekazy przez Bramę Lwa są odbierane bezpośrednio przez nią samą oraz przez Radę Starszych i Radę Strażników Ziemi, a potem rozprowadzane przez nowe krystaliczne ziemskie sieci. W ten sposób ewolucja Nowej Ziemi będzie podążać za “wskazówkami” kodów świetlnych, które są otrzymywane od Rady Galaktycznej i Wielkiego Słońca Centralnego.

Co roku pomiędzy 26 lipca a 12 sierpnia nowa fala galaktycznego światła ze Słońca Centralnego była kierowana ku Ziemi i powiększana przez słońce będące w koniunkcji {złączeniu, czyli w jednej osi/w rzucie jedno nad drugim – przyp. tłum.} z heliakalnym wschodem {http://pl.wikipedia.org/wiki/Heliakalny_wsch%C3%B3d} Syriusza na półkuli północnej.

Są takie symbole zestawione ze sobą , które otwierają doskonale przestrzeń informacyjną , naprawdę odczyt jest bardzo prosty. Jednak odczyt , to jedno , a zrozumienie całości , to drugie....  ;)


(http://sphotos-a.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-prn1/1011709_526732114060771_1549301656_n.jpg)



Postaram się zrobić odczyt, zrozumienie pozostawię każdemu indywidualnie. :) Zacznę od symboliki liter B S


To informacja z Kabala, prawie dobra, prawie bo nie kompletna.

http://franzbardon.pl/ksiazki/kpk/kpk_22.php

B - S

Poprzez formułę "B-S" można osiągnąć zdolność absolutnego panowania nad elektrycznym fluidem i dar proroctwa we wszystkich dziedzinach. Równocześnie, ta formuła doprowadzi do doskonałej zdolności jasnowidzenia w zakresie losu, tj. patrzenia w przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Poza tym, mag formuł uzyska całkowitą kontrolę nad ludźmi i zwierzętami. Jeśli jest to dla niego pożądane, może on natychmiast przywołać stan hipnozy, albo oślepić czyjąś świadomość, albo wywołać sen, zależnie od sposobu, w jaki naładuje on elektromagnetyczny fluid połączony z tą formułą. Formuła "B-S" ma naturę elektryczną i wpływa na siłę woli, która, jeśli mag formuł sobie tego życzy, może zostać usunięta u dowolnej osoby, tym samym wywołując natychmiastową utratę świadomości czy sen hipnotyczny. Poprzez formułę "B-S" można wywołać wiele innych zjawisk.