KOD PESZEROWY I WIEDZA WSPÓŁCZESNA

Transliteracja imion.

Zobacz profil autora  Wy?lij prywatn? wiadomo??        
Paulina z innego forum.

?ci?ga z imion znajduje si? tutaj: http://www.schorr.edu.pl/moodle/mod/glossary/view.php?id=269 wszystkich nie ma, ale te najpopularniejsze znajdziesz na pewno.

Przy zapisywaniu wyrazĂłw obcego pochodzenia alfabetem hebrajskim jest preferencja w sposobie zapisu poszczegĂłlnych liter. I tak:
w- zapiszemy raczej za pomoc? litery waw lub nawet podwĂłjnej litery waw a nie litery wet;
t- zapiszemy za pomoc? litery tet a nie taw
s- za pomoc? samech a nie sin
k- za pomoc? kuf a nie kaf
h- za pomoc? He a nie chet albo chaf
o i u – za pomoc? litery waw

Przyk?ady:
Telewizja: טלוויזיה
Sport: ספורט
Tenis: טנים
Mikser: מיקםר

Gdy wyraz zaczyna si? od samog?oski to wstawiamy liter? alef. Gdy na ko?cu wyrazu jest litera „a” zapisujemy j? jako He tak jak np. w wyrazie telewizja.

Polskie znaki:
cz to zmi?kczona litera cade ’ צ , ? mo?na zapisa? jako צי (cade i jod)
? i rz to zmi?kczona litera Zajin ’ ז
? to זי (Zajkin i jod)
D? to גי (gimel i jod)
? to zmi?kczona litera samech lub samech i jud
? to zmi?kczona litera lamed ’ ל

Acha, pami?taj, ?e niektĂłre litery maj? odmienne formy ko?cowe, czyli wygl?daj? inaczej, gdy s? na ko?cu wyrazu:
כ to ך
מto ם
נ to ן
פ to ף
צ to ץ

Wielce ciekawa jest historia znaku TAW inaczej X.
TAU inaczej T.

Obecnie a mo?e ju? dawno przewarto?ciowano i zrĂłwnano ze sob? te dwa zupe?nie odmienne znaki o dwĂłch ro?nych znaczeniach.

Dlaczego?

W innej symbolice X , + to kobieco?? , aspekt ?e?ski.
Natomiast T lub Y to m?sko?? , aspekt m?ski.

http://www.kapucyni.ofm.pl/archiwum/fzs-tau.htm

Geneza franciszka?skiego znaku "TAU"
w oparciu o prac? magistersk? o. Czes?awa Gadacza OFMCap

EZECHIELOWE TAU

znak Badaj?c rĂł?ne teksty Starego Testamentu i zwracaj?c uwag? na tekst Ezechiela (9, 4), mo?na zauwa?y? wiele rĂł?nych interpretacji. I tak fragment ". . .nakre?l ten znak TAW. . . " jest t?umaczony na takie sposoby: "...naznacz thau..." ; "...naznacz X . : . " ; " . . . oznacz krzy?em. . . " ; " . . . i uczy? znak . . , " .
Widoczne wi?c s? du?e rozbie?no?ci co do sposobu t?umaczenia tego tekstu. Bior? si? one st?d, ?e dzisiejsza litera hebrajska Taw (Tau) w kwadratowym alfabecie ma swoje s?owne znaczenie "znak". Okazuje si? jednak, ?e u?yta litera alfabetu u Ezechiela jest bardziej pierwotna i jest w postaci "x" lub "+".
Dowodz? tego:

      - Listy Lachisha z ok. 590 roku, ktĂłre napisane zosta?y w alfabecie fenicko-hebrajskim z czasu z przed wygnania, a wi?c z czasu, kiedy sw? dzia?alno?? profetyczn? w Babilonii prowadzi? Ezechiel - bezpo?rednio przed i po upadku Jerozolimy (593-571) ;
      - monety z okresu przed i po Chrystusie ;
      - wypowied? ?w. Hieronima (+420), ktĂłry stwierdza, i? antyczna hebrajska Tau by?a w kszta?cie krzy?a .

Hieronim co? wiedzia? o historii rozwoju starego znaku krzy?a Tau do nowszego kwadratowego znaku hebrajskiego alfabetu. Da si? to odczu? w jego komentarzu do Ezechiela, gdzie potwierdza s?uszno?? pĂł?niejszego chrze?cija?skiego znaczenia tre?ci Ezechielowego Tau, jako znaku krzy?a wyci?ni?tego na czole, wyra?nie wskazuj?c na star? form? pisania litery wspĂł?czesnej mu rabinistycznej symboliki.
Potwierdza to potem ?w. Beda, gdy spostrzega: "Chc? aby?cie wiedzieli, ?e poniewa? u Samarytan litera Tau posiada podobie?stwo do krzy?a, jakkolwiek u HebrajczykĂłw zosta?a zmieniona. Przeto przez Tau, ktĂłre rozumie si? jako znak, rozpoznawani s? ci, ktĂłrzy nosz? znak krzy?a na czole i w sercu oraz przez wiar?, wierz? w m?k? Chrystusa i mog? by? zbawieni" . Septuaginta wi?c t?umaczy ten tekst opisuj?co, u?ywaj?c tylko s?owa "semeion". Hieronim natomiast wyra?a to dok?adniej, dodaj?c Tau, by? mo?e sugeruj?c si? Orygenesem, ktĂłry to, za Akwil? Teodocjuszem stwierdza, ?e lepiej Taw nie t?umaczy?, a pozostawi? takim jakie jest .
Tak pozostawione, oryginalne Tau dotar?o do chrze?cijan, cho? ju? w mi?dzy czasie nabra?o ono znaczenia i interpretacji semickiej i greckiej.
Mo?na tu jeszcze postawi? pytanie, czy Ezechiel zna? krzy?owanie jako wyrok skazuj?cy. OtĂł? mĂłg? zna?, bowiem fragment Ksi?gi Pwt 21,22n interpretowano jeszcze przed powstaniem chrze?cija?stwa w odniesieniu do wykonania wyroku ?mierci przez ukrzy?owanie . Trzeba jednak powiedzie?, ?e nie mĂłg? Prorok uto?samia? krzy?a ?mierciono?nego z Tau. Nada? mu znaczenie paschalne, ale tego, ?e drzewo ?mierci nabierze zbawiennego znaczenia nie musia? si? spodziewa?, podobnie jak nie spodziewali si? tego nawet sami Aposto?owie.

GRECKIE TAU

Od pierwszego tysi?clecia przed Chrystusem zacz?to u?ywa? pisma spĂł?g?oskowo-samog?oskowego, wywodz?cego si? z fenickiego pisma alfabetycznego - pisma greckiego. Od niego pochodzi pismo ?aci?skie i cyrylica. W pi?mie fenickim litera t, znajduje si? na 22 miejscu, ale nie jest to ostatnia litera alfabetu jak w alfabecie hebrajskim, cho? jej graficzny wygl?d jest identyczny, tzn. "x" lub "+". Ta litera ma te? swa warto?? liczbowa 400. Natomiast grecka litera Tau, ma wygl?d du?ej litery T, a jej warto?? liczbowa wynosi 300. Wyst?puje ona rĂłwnie? na 22 miejscu i te? nie jest ostatni? liter? alfabetu.

Grecy dokonuj? zamiany graficznej biblijnego Tau z formy "x" na T. W konsekwencji tego przestawienia znak ten nabiera nowych warto?ci interpretacyjnych, chocia?by nawet zwi?zanych z jej warto?ci? liczbow?, czy form? budowy. Co do formy, to sk?ada si? ona z: "kreski poziomej (cheraia), wzniesionej na kresce linii prostopad?ej, pionowej (iota)"

      1. Ju? dla poga?skich GrekĂłw Tau przywo?ywa?a obraz krzy?a, jako instrument kary.
      Jest wi?c uosobieniem ?ycia i haniebnej ?mierci niewolnikĂłw - symbolem grzesznego ko?ca ?ycia.
      Mo?na na to znale?? przyk?ad w krĂłtkim dzie?ku Lucjana z Samosaty (+200) "Procesy Liter".

Jest to krĂłtkie opowiadanie powsta?e pod wp?ywem ewolucji mowy, gdzie litera Tau w procesie s?dowym za narzucanie si? ukarana jest wyrokiem jaki sama reprezentuje przez swĂłj widzialny znak, bo - mĂłwi Lucjan - tyrani zapo?yczyli od litery Tau form? drzewa, na ktĂłrym krzy?owali skazanych na ?mier?.

Ale poza tym drastycznym kojarzeniem litery Tau Grecy znaj? jeszcze inne. OtĂł? wzrokowo ta litera przedstawia?a maszt statku z poprzeczn? rej?.
Kreska pionowa (iota) to maszt, natomist reja to keraja, kreska pozioma. Poeta Auzoniusz (+395) z Bordeaux okre?li? tak Tau: "Jak maszt nosi swoj? rej?, tak ja w ten sposĂłb jestem Tau". Nie b?dzie wi?c dziwi? rozprzestrzenianie si? ca?ej tej "?eglarskiej" egzegezy Tau.
Ta egzegeza dotyka formy wizualnej litery, ale chlubi si? tak?e z niespodzianek literackich, jakie niesie ze sob?. Jest ona bogata w odwo?ywanie si? do "Odysei", w ktĂłrej to widzimy Ulissesa przywi?zanego do masztu statku. W tym wypadku krzy? jest uto?samiany przez ?eglarzy i rybakĂłw z "ostatni? desk? ratunku", tak jak maszt w czasie sztormu. Ten temat "?eglarski" nie zosta? zapomniany nawet kiedy grek? zastosowano na zachodzie.

Raban Maur (+856) ?piewa? jeszcze pochwa?y krzy?a, wykorzystuj?c te same obrazy. W rz?dzie obrazĂłw znanych od Minucjusza Feliksa spostrzega si? tajemnic? krzy?a: w przecinaj?cych si? czterech kierunkach niebieskich, w locie ptaka, w postaci p?yn?cego cz?owieka, w statku z jego masztem i w literze tau, spostrzega on wyra?nie wyci?ni?ty znak tajemnicy krzy?a. Jak ju? wcze?niej wspomniano litera Tau ma swoje znaczenie liczbowe.

Jako liczba 300 mo?e podlega? pitagorejskim spekulacjom liczbowym wskazuj?c na magi? liczbow? i w ten sposĂłb wyra?a? niezwyk?e, g??bokie my?li. 300 jest z?o?one z 3 x 100, a 100 to jest 10 x 10, za? 10 jest liczb? doskona??. W tym jednak momencie magia literowa mog?a zetkn?? si? z talmudycznym t?umaczeniem Tau jako ko?ca i wype?nienia (wykonania i spe?nienia) Prawa.

Na tej podstawie Chromacjusz z Akwilei (+407), przyjaciel Hieronima i Rufina, pisze: "w jocie i kresce Prawa mo?na dostrzec misterium krzy?a, poniewa? litera i cecha, ktĂłra j? przewy?sza, tworz? obraz tego krzy?a, ktĂłry zapowiedziany przez prawo i ProrokĂłw nie zmieni si?, nie przeminie nigdy". Tau - 300, a w tym ?mier? i ?ycie razem, koniec i wype?nienie znaku krzy?a. PĂł?no judaistyczna alegoryzacja liter dokona?a si? tylko na podstawie greckich zrozumia?ych spekulacji liczbowych, ca?kiem w?a?ciwych i z tego utworzyli w?asny system talmudycznej gematrii. Sedno tego skomplikowanego rozumienia liter, s?Ăłw Pisma ?wi?tego tkwi w tym, ?e przedstawia si? pewne s?owa biblijne w ich greckim znaczeniu lub na odwrĂłt, ?e t?umaczy si? lub interpretuje biblijne dane w sensie s?ownym tak, aby odkry? tajemnice ukryte w znakach literowych.
Mo?na wi?c stwierdzi?, ?e Tau by?a dla ludzi o grecko-rzymskiej kulturze znakiem:
- haniebnej ?mierci,
- symbolem ?mierci i ?ycia,
- symbolem ratunku.

SEMICKIE TAU

?ydzi posiadaj?c alfabet stopniowo opracowywali odpowiednie obja?nienia dla ka?dej litery. Mia?y one wiele rĂł?nych znacze? s?ownych i symbolicznych, w zale?no?ci od potrzeb.
I tak w pi?mie starosynajskim litera Tau od niepami?tnych czasĂłw posiada(a znaczenie "znaku s?du" . Natomiast Talmud mĂłwi, ?e BĂłg stworzy? ?wiat pocz?wszy od 22 liter, gdzie "x" by?a to ostatnia litera alfabetu i dlatego uwa?a si? j? za symbol ko?ca i symbol zamkni?cia .
Litera ta mog?a nabra? specyficznego znaczenia dla IzraelitĂłw ju? podczas niewoli egipskiej, gdzie by?a u?ywana w nieco odmiennej formie; ktĂłr? zw? "ankiem", krzy?em kluczowym, ktĂłry w alfabecie hieroglifowym oznacza? "?ycie". Podobnie bowiem wygl?da? klucz, za pomoc? ktĂłrego otwierano ?luzy Nilu . Przez Egipcjan stosowany by?, tak?e jako piecz??. W pouczeniach Amen-em-ope mo?na wyczyta?: "Nie mĂłw: nie mam grzechu i nie wysilaj si?, by szuka? sporu. Grzech dotyka boga, opiecz?towany jest jego palcem..." . "Mo?na tu wspomnie? stelle Samsi-Adada V (824-810), Assurbanipala II (883-859), Salmanassara III (858-824) na ktĂłrych widniej? symbole krzy?a" .
Potwierdzeniem tego mo?e by? fakt znaczenia odrzwi domĂłw przez IzraelitĂłw.

By? wi?c ten znak czytelny tak dla duchownych, jak i ?wieckich . Problem dotycz?cy tajemnicy Tau chcia? rozwi?za? ju? Orygenes. Z tego powodu przeprowadzi? wywiad: "kiedy wypytywali?my HebrajczykĂłw, czy na podstawie ojcowskiej tradycji mogliby poda? nam informacje o literze Tau, oto co us?yszeli?my.
Jeden powiedzia?, ?e litera Tau zajmuje ostatnie miejsce w?rĂłd 22 liter w kolejno?ci w jakiej zosta?y u?o?one. Ostatni zatem znak przyj?ty zosta? dla oznaczenia doskona?o?ci tych, ktĂłrzy jako cnotliwi p?acz? i bolej? nad grzechami ludu i wspĂł?czuj? sprzeniewierzonym.
Drugi mĂłwi?, ?e litera Tau jest symbolem tych, ktĂłrzy zachowali prawo, jako ?e u HebrajczykĂłw prawo nazywa si? Tor?, a poniewa? pierwsz? liter? tego s?owa jest Tau, wi?c oznacza ona tych, ktĂłrzy ?yj? wed?ug tego prawa zbawczego .
Trzeci natomiast, nale??cy do tych, ktĂłrzy zawierzyli Chrystusowi twierdzi?, ?e wed?ug starej pisowni litera Tau przypomina swym kszta?tem krzy? i jest zapowiedzi? tego znaku, ktĂłry chrze?cijanie kre?l? na czole i ktĂłry czyni? wszyscy wierni, gdy przyst?puj? do jakiejkolwiek pracy, zw?aszcza za? zaczynaj?c mod?y lub lektur? Pism ?wi?tych" .
To co stwierdzi? ten ostatni nale??cy do judeochrze?cijan potwierdza pismo przypisywane Barnabie. Tak przedstawia?aby si?, w skrĂłconej formie, rĂł?norodno?? interpretacji litery Tau, jest ona:

      1/ w pi?mie starosynajskim:
      - znakiem s?du,
      - piecz?ci?,
      - znakiem uwiarygodnienia,
      2/ u (talmudystĂłw?):
      - symbolem ko?ca,
      -symbolem doskona?o?ci,
      -znakiem zachowywania Tory.


SENS ZNAKU TAU W NAWI?ZANIU DO HISTORII.

Zadaniem m??a w lnianych szatach by?y dwie czynno?ci: "rozpozna?" i "oznaczy?" (opiecz?towa?) (Ez 9,3-4).
Rozpozna?:
Oto ten cz?owiek wysiany przez Jahwe ze swego tronu na s?d zbawienia, ma przej?? przez cale miasto Jeruzalem i rozpozna? sprawiedliwego i grzesznika, aby kara nie dotkn??a jednakowo jednego jak i drugiego.
W?a?nie ten sens odpowiedzialno?ci indywidualnej i zbiorowej, ktĂłry stawia znak zapytania pocz?wszy od Ksi?gi Rodzaju przez usta Abrahama (Rdz 18,23), wyja?nia si? poprzez prorokĂłw Jeremiasza i Ezechiela w sposĂłb szczegĂłlny.

BIBLIJNA PIECZ??

Fakt piecz?towania jest bardzo znany tak w Biblii, jak i w ?yciu. Od najdawniejszych czasĂłw u?ywano piecz?ci jako podpisu i symbolu dane j osoby (zob. Rdz 38 , 18 ) i jej w?adzy ( zob. Rdz 41, 42; 1 Mch 6, 15).
Materia i znak (odcisk) by?y bardzo rĂł?ne. Na ogĂł? w Izraelu piecz?? znajdowa?a si? w pier?cieniu lub wieszano sobie j? na szyi. Nikt by si? jej nie pozby? bez powa?nej przyczyny (por. Jr 22,24). Jej u?ycie odpowiada podwĂłjnej funkcji: zalakowa?, aby zamkn?? tajemnic?, za?wiadczy?, potwierdzi?, umacniaj?c ?wiadectwo posiadacza.

      Piecz?tuje si? kamie?, aby uczyni? go nienaruszalnym (Dn 6,17),
      kamie? przy grobie (Mt 27, 60), otch?a?, gdzie wrzuca si? szatana (Ap 20,3),
      tekst przymierza (Ne 9,38; 10,1),
      wyrok krĂłlewski (Est 3,10; 8,2-8; por. 1 Krl 21,8).
      Fakt piecz?towania zawsze wskazuje na przynale?no?? lub posiadanie (Pwt 32,34).
      ZwĂłj opiecz?towany mo?e by? przeczytany jedynie przez tego, kto ma prawo otworzy? jego piecz?cie (Iz 29,11).
      ?rĂłd?o, ogrĂłd, pomieszczenie opiecz?towane wzbraniaj? wst?pu osobie obcej (Pnp 4, 12; Dn 14, 10).



Sam cz?owiek robi sobie tatua?e, aby uzewn?trzni? swoj? przynale?no?? do bĂłstwa - kto? powie: "Ja nale?? do Jahwe", inny b?dzie nosi? na piersi imi? Jakuba. Kto? napisze na r?ku: "nale??cy do Jahwe i b?dzie nazywa? si? Izrael" (Iz 44,5).
Nie mo?emy nie zacytowa? na tym miejscu owego pi?knego tekstu, w ktĂłrym Izajasz mĂłwi o tym zwyczaju, aby wyrazi? wybĂłr i wielk? mi?o?? Boga do swego ludu: "Patrz, oto wyry?em ci? na obu d?oniach" (Iz 49,16).
Dzi?ki wielkiej wadze, jak? posiada?a piecz?? w codziennym ?yciu, z biegiem czasu sta?a si? ona symbolem i nabra?a znaczenia teologicznego w sposĂłb dwuwymiarowy: zalakowanie i po?wiadczenie, ktĂłre daje pocz?tek nowemu poj?ciu: "piecz?towa? w Duchu".

      Pierwszy wymiar piecz?towania znajduje si? przede wszystkim w apokalipsach. Przechowuje si? zapiecz?towane wizje (Dn 8, 26; 12, 4. 9; Ap 10, 4), z wyj?tkiem Ap 20, 10, gdzie czas jest krĂłtki i nic nie zdo?a odwrĂłci? wydarze?, ktĂłre maj? nast?pi? (zob. te? Iz 29,11; 8,16)

.
W Dn 9, 24 piecz?? nabiera innego znaczenia. Opiecz?towano nieprawo?ci i nikt ich ju? nie odnajdzie. Jest to jakby tajemnica sakramentalna Boga, ktĂłry przebaczy?. W drugim wymiarze - jako po?wiadczenie - znajdujemy piecz?? w przerĂł?nych tekstach biblijnych: Przymierze z Abrahamem piecz?tuje cia?o poprzez obrzezanie. Przymierze na Synaju opiecz?towane jest krwi?. Obecno?? i ucisk oblubie?ca s? znakiem opiecz?towanej mi?o?ci (Pnp 8,6).
Piecz?? mo?e czasem sta? si? pami?tk?. W tym celu kap?an nosi na swych szatach imiona dwunastu synĂłw Izraela, ktĂłrych reprezentuje wobec Boga (Wj 28, 11. 21. 30. 36).

Na koniec wymienimy te teksty, w ktĂłrych chodzi o piecz?? eschatologiczn?, ktĂłra znaczy i ochrania wybranych na s?dzie czasĂłw ostatecznych. Jest to piecz?? albo znak zwyci?stwa na s?dzie.

      Do tego rodzaju tekstĂłw nale?? te, ktĂłre ju? wy?ej wymienili?my jako odnosz?ce si? do wspĂłlnego tematu:
      Wj 12, noc paschalna, w ktĂłrej krew jest piecz?ci? zbawienia.
      Ez 9,4, w ktĂłrym Tau na czole jest znakiem zbawienia. Ap 7, 2, tekst wyra?nie natchniony w oparciu o Ez 9, gdzie wszyscy naznaczeni "piecz?ci? Boga ?yj?cego" na czole, zostaj? zbawieni.

Fakty piecz?towania wybranych zawsze uprzedzaj? kar? lub pojawienie si? udr?k apokaliptycznych.

W oparciu o to, co?my powiedzieli wy?ej, wiemy, ?e "piecz?? Boga" oznacza Jego panowanie i jest potwierdzeniem Jego uznania i Jego protekcji. Usprawiedliwieni ju? nie nale?? do samych siebie ani do grzechu, mog? spokojnie stan?? na s?dzie, gdy? zostali utwierdzeni w wierze, otrzymali z r?ki Boga, poprzez swego pos?a?ca, zapewnienie zbawienia.
W Apokalipsie mamy rĂłwnie? wzmiank? o piecz?ci Bestii (Ap 14, 9; 13, 16; 16, 2; 19, 20; 20, 4). Bestia stawia piecz?? za pomoc? fa?szywego i nagradzaj?cego omamienia. BĂłg stawia piecz?? w pokoju i wolno?ci wiecznego wyboru.

TAU I CHRZE?CIJA?SKI ZNAK KRZY?A

Du?o problemĂłw sprawia odczytanie chrze?cija?skiego sensu konkretnego tekstu ze Starego Testamentu bez odwo?ania si? do innych tekstĂłw i bez popadni?cia w jak?? form? alegorii. Kierujemy si? rad? Pierre'a Grelot zwracaj?c uwag? na obecno?? tajemnicy Chrystusa i na ogĂłln? form? ukazania jej i og?oszenia w Starym Testamencie. U Ez 9 stajemy w momencie s?du. Ca?a pierwsza cz??? dzie?a oddycha tym tematem: najazd najpot??niejszego wroga na Jeruzalem, ktĂłry zabija i niszczy - po kl?sce nast?pi smutna deportacja. Jest to tragiczna rzeczywisto??, ktĂłr? prorok og?asza. Z punktu widzenia do?wiadczenia religijnego, rozumie si?, ?e nie jest to tylko jaka? gro?ba polityczna, lecz pouczaj?ca kara, za zatwardzia?o?? serc w niewierno?ci. Izraelici odeszli od swego Boga, czynili z?o i niesprawiedliwo?? swoim bli?nim, lecz Pan historii powstaje, a Jego g?os biegnie szybko poprzez wydarzenia .

Kara nie mia?a by? i nie by?a ca?kowit? zag?ad?. Mi?osierdzie Bo?e pozostawia Reszt?, ktĂłra oczyszczona przez do?wiadczenie stanowi lud pokorny i biedny, Reszt?, z ktĂłr? po powrocie z wygnania BĂłg odnawia swoje przymierze. Je?eli pozostaje Reszta, to dlatego, i? BĂłg nie zerwa? swego przymierza . Antytypem "Reszty" w Nowym Testamencie jest Ko?ciĂł? Chrystusowy (por. Rz 11) .

"S?d posiada wspĂłlne dramatyczne t?o, usytuowane w dok?adnych wymiarach. Rozumiany w ten sposĂłb, jest czynno?ci? sta??, ktĂłra ogarnia ca?? ludzk? histori?, gdy urzeczywistnia si? w jakich? konkretnych wydarzeniach, wtedy ludzko?? (a nie tylko lud Bo?y) do?wiadcza tego na sobie. Z tej perspektywy wszystkie negatywne aspekty historyczne stanowi? praktyczne do?wiadczenie tego? s?du Bo?ego. Jednak ten s?d wykona si? w pe?ni dopiero na ko?cu historii, w czasach ostatecznych, jako obowi?zkowe preludium do eschatologicznego zbawienia" .
W naszych czasach ten s?d jest ci?gle aktualny. Wobec dramatycznych sytuacji, ktĂłre dotykaj? nasz ?wiat, naukowiec szuka wyja?nie? w nauce; socjolog w ?yciu ludzi i w ewolucji; historyk, bada wydarzenia i ich mo?liwe przyczyny... Tylko prorok i cz?owiek wierz?cy mo?e popatrze? dalej. To ludzki grzech sta? si? przyczyn? tej ruiny, ktĂłrej tylko mi?osierdzie Bo?e mo?e postawi? kres. Szczery powrĂłt do Niego jest pewn? drog? do odnowy. Do?wiadczenie (prĂłba) nadaje sens tej m?dro?ci, ktĂłra przekracza to co bezpo?rednie .

Tak, jak krzy? jest dla chrze?cijan symbolem s?du (co prawda nie ostatecznego i definitywnego) dokonanego przez Chrystusa nad ?wiatem, przez pokonanie z?a, ?mierci, tak tre?? Ezechielowego Tau jest rĂłwnoznaczna z krzy?em Chrystusa.
W ten sposĂłb istnieje pewna linia, ktĂłra ?2czy wszystkie dzieje w Historii Zbawienia jako wspĂłlne t?o, sprawiaj?c, ?e jeden fakt staje si? figur? drugiego. Je?eli Ez opiera si? na Wj 12, aby zredagowa? rozdzia? dziewi?ty, to autor Apokalipsy, czyni to samo na podstawie Ez 9, aby napisa? swĂłj rozdzia? 7,4 101.

"Historyczna misja prorokĂłw zapowiada historyczn? misj? Jezusa, ktĂłra si? przed?u?y w Ko?ciele... Cierpienia sprawiedliwych i pos?a?cĂłw Bo?ych ze Starego Testamentu zapowiadaj? m?k? i krzy? Jezusa, ktĂłre si? przed?u?? w prze?ladowaniu i cierpieniach chrze?cijan:.. Bardziej ni? o prefiguracji nale?a?oby mĂłwi? o uprzednim uczestnictwie w Tajemnicy Chrystusa" , "Trwajcie? w karno?ci. BĂłg obchodzi si? z wami jak z dzie?mi" (por. Hbr 12,7).
W ka?dym momencie historycznego s?du, czy to w Starym Testamencie, czy to w Nowym, jest obecna w sposĂłb globalny, Tajemnica Chrystusa. Ona jest ?wiadkiem historii, dlatego nie chodzi tu o kar? definitywn?, ca?kowit?, ale o pro?b? dla naszej poprawy .

Zwracaj?c jeszcze uwag? na posta? Tajemniczego Po?rednika, ubranego w lniane szaty, ktĂłry pojawia si? jako wys?annik Boga, aby rozezna?, opiecz?towa? i ratowa?, to mo?emy stwierdzi?, ?e jest On rabinem i rĂłwnocze?nie kap?anem. Ma w swoim r?ku piecz?? zbawienia, otrzyma? w?adz?, by postawi? piecz?? Boga na czole ka?dego z wiernych .
Ten cz?owiek nosi w sobie tajemnic?. Jest jakby szkicem, ktĂłry nabierze swoich kszta?tĂłw w Jezusie Po?redniku Nowego Przymierza, w Jezusie pos?anym z moc? przez Ojca, do ktĂłrego nale?y s?d i zwyci?stwo .