Strony: 1 [2]

WIECEJ O ŻYDACH I JUDAIZMIE.....

  • Kiara
  • Administrator
  • Ekspert
  • *****
  • Wiadomości: 2458
  • Zobacz profil
Odp: WIECEJ O ŻYDACH I JUDAIZMIE.....
« Odpowiedz #15 : Kwiecień 25, 2019, 22:54:26 »

HISTORIA SYJONIZMU

MOJŻESZ HESS

5666 LWÓW 1906

Nakładem młodzieży syońskiej


"Dwom zasadniczym wpływom ulegało żydostwo niemieckie. Z jednej strony oddziaływali reformatorscy rabini, którzy starali się wpoić w naród
żydowski misyę, t. j. ideę szerzenia monoteizmu,
której nikt sobie nie życzył i dla której nikt
nic nie zrobił. A konsekwencyą tej myśli było, że
naród żydowski musi żyć w rozprószeniu, a jego
Syon, to kraj i ludność, pośród której się wychował.
Stąd owo kreślenie z modlitewników wszelkich myśli
0 Syonie i Mesyaszu.
Po upływie pierwszej ćwierci XIX. w. zjawiają
się asymilacyjni uczeni: jak Geiger A. Jost,
Zunz, Philipsohn, Frenkel, Graetz, Michel Sachs
1 inni, przeważnie rabini, którzy w języku niemieckim
tworzą naukę żydowską nMn* Współcześnie
obok tych reformatorskich rabinów’ oddziaływują
rabini konserwatywni, propagatorzy idei palestyńskiej.

Wszyscy oni występują około lat 60-tych,
i propagują ideę palestyńską, jako konsekwencyę
talmudu. Tej myśli są rabini I. Schwarz, Hildesheim er i Samuel Schwarz, który w swern dziele rnD\
“rWDH uważa za religijny obowiązek Żydów przygotować erę Mesyasza przez pokojowe odzyskanie
Palestyny.

Inni znowu jak E. Guttm acher w Gracu
wywodzą swą 7 ideę palestyńską z kabalistycznej
wiary w cuda. Z pośród tych rabinów jasnością....

sądu, gorliwością w pracy tak słowem jak i czynem odznaczył się rabin toruński Hirsch Kalischery
zwany Riszon L. Zion.
Kalischer jest autorem dzieł: »m i?' itPDK*
i w których omawia sposób odzyskania
Palestyny przez założenie stowarzyszenia kolonizacyjnego, które by dało nowe pola zarobkowania
w dziedzinie rolnictwa i przemysłu, dążąc do
ciągłej emancypacyi terytoryum palestyńskiego.

Działalność jego i innych rabinów syońskich
nie pozostała bez wpływu. Za jego to wstawieniem
się, dzięki gorliwości Cremieux’ego i Nettera, założono w Palestynie, w pobliżu Jaffy szkołę rolniczą:
• nipo* On pozostawał w łączności z wszelkiemi instytucyam i filantropijnem i, z wpływowemi
osobami, z M. Montetiorem i M. Hessem.
Idea palestyńska, którą głosili rabini syońscy zyskiwała zwolenników wśród warstw konserwatywnych, bo obiecywała im nową, świetniejszą na Syonte świątynię.

Kalischer jest propagatorem idei syońskiej jako
idei narodowo-religijnej, a współczesny jemu
Mojżesz Hess, siłą wypadków i konieczności jest
pierwszym we właściwem tego słowa znaczeniu
twórcą syonizmu jako idei narodow o-politycznej.
Niestety zrozumieć go zdołała dopiero potomność.

I.

Kiedy wśród warstw konserwatywnych idea
palestyńska coraz bardziej rozszerzyła się, zasymilowane żydostwo niemieckie (które o emancypacyę
walczyło, w sposób nie licujący z godnością narodową, bo nie drogą śmiałą i otwartą ale kompromisową, wyzbywając się swej przeszłości, tradycyi,
narodu za cenę współżycia z aryjczykam i, owa
plutokracya była dla idei palestyńskiej niedostępna.
Dopiero trzeba było torować drogę idei narodowej
podnieść godność Żyda, by przygotować te warstwy
inteligencyi dla renesansu żydowskiego.

Tym, który przeciw temu zacieraniu własnej indywidualności narodowej wystąpił — jakkolwiek o renesansie
żydowskim nie myślał, był Gabryel Rieser. »Gabryel
Rieser — mówi S. Schiller — to najjaśniejsza i najświetniejsza postać owej epoki ff. Z nim rozpoczyna się stanowczo era żydowTsko-narodowa w Niemczech (o samodzielnem państwowem życiu Żydów nie
myślano). Lecz pokolenie jego nie zrozumiało go, bo nie
dorosło jego ideom.
Wydając pismo »Der Jude« rzucił hasło ^żydowskiej godnością bo »bez czci jest
syn, co sie ojca swego wstydzi, a bez czci to plemię, co się z swej przeszłości wyzuwać. Reformatorom żydowskim oświadczył Rieser, że »ani krzty
z naszych zwyczajów religijnych nie wolno nam
poświęcić, choćbyśmy mieli dopiero za tę cenę uzyskać zrównanie obywatelskie^.

On nauczył Żydów
niemieckich nie prosić, ale żądać; własnej rasy nie
zacierać upodobnianiem się, ale owszem okazywać
ją w jej odrębności. Rieser reprezentuje ową ideę
przejściową między asymilacyą a ideą syońską.

Gabryel Rieser jest wychowankiem cywilizacyi europejskiej, liberalizmu mieszczańskiego. Jego działalność przypada na czas między r. 1831 a 1848, kiedy to Hess zajęty był socyalną-demokracyą i rewolncyą w Badeńskiem.
Torował on drogę idei narodowej. przez co stał się poprzednikiem Hessa.

Mojżesz Hess (1812 1875) stojący na wyżynie
kultury europejskiej umiał zespolić ideę socyalizmu
ze syonizmem (terminu tego wprawdzie jeszcze nie
było. ale była idea narodowa), bo leżało to w istocie
jego socyalizmu, który dalekim był od płytkiego
programu i taktyki partyjnej, a obejmował ludzkość
cala płomienną nie zgaszoną miłością w nadziei
blizkich czasów, o jakich śnili prorocy hebrejscy,
kiedy to ludzie zamienią miecze i broń na lemiesz
i bronę, kiedy brat nie podniesie dłoni przeciw bratu...

Tę ideę mesyanizmu jezajaszowego odebrał
Hess — dzieckiem będąc — w dom u dziadka,
z którym studyował przez rok cały talmud, a w czasie »9 dni żałoby« słyszał z ust starca legendy i podania o wygnaniu Żydów z Jerozolimy.

»Młodość mu była rzeźbiarką, co wykuła żywot cały#.
Mając lat 18 wstąpił w Bonn na uniwersytet, gdzie przyłączył się do opozycyi,
niezadowolonej z ówczesnego stanu rzeczy, a w której krzyżowały sie pierwiastki socyalistyczne,
anarchistyczne i t. p.
Tu miał ogłosić pierwszą swą pracę teoretyczną o socyalizmie.
Socyalistyczny pogląd na świat był powodem zerwania — na pewien czas — stosunków
rodzinnych i jego podróży do Anglii i Francyi.
 
Nie znalazłszy żadnego przytułku w raca pieszo do Niemiec, do dom u ojca w Kolonii i... Mojżesz Hess
zostaje kupcem. Lecz niebawem rzuca zawód i oddaje się studyom .
Dzieła Spinozy wywołują w nim
zupełny przełom. Owocem jego gorączkowej pracy
jest »Die heilige Geschichte der Menschheit.
Von,einem Jttnger Spinozas 1837^, w której przeplatają
się spinocyzm z heglizmem. Hegla dyalektyczna for
ma tryad zachowana. Dzieło to rozpada się na 2
części, z których pierwsza obejmuje;przeszłość, druga przyszłość.
Historya to coraz głębsze poznanie Boga, które się w reprezentantach ludzkości objawiało
(Adam, Abraham, Mojżesz, Chrystus, Spinoza..,) Po
znanie zaś Boga prowadzi do bezwyznianowej religii,
do kultu wszechmiłości, której symbolem jest Chrystus.
Żydostwo było wstępem do chrześcijanizmu.

Hess uwielbia Chrystusa, ale nie tego katolickiego, oficyalnego, w imię którego popowie krew niewinną
przelewali, ale tego, który przyjął na się krzyż ludzkości, który poniósł śmierć męczeńską.
Nie przeszedł na chrześcijanizm, bo pogardzał oficyalnym
kościołem, bo chrześcijanizm jest dopiero antytezą
do mozaizmu jako tezy. Syntezą jest spinocyzm.
Świat przyszły — to cudowny sen Hessa. Prototypem państw a przyszłości jest ustrój biblijny.
Łącząc w sobie teoryę z praktyką, wiedzę z życiem
pojął — w myśl dyalektyki heglowskiej — za żonę,
kobietę pełną siły i odwagi, mimo, że jej przeszłość
była ciemną i brudną, mimo że była chrześcijanką,
bo była doń antytezą.
Pojął za żonę w r. 1840 Sybillę Presch, zamieszkałą w dom u rozpusty w nadziei, że może będzie synteza tych dwojga sprzecznych istot. Małżeństwo jednak było bezdzietne.
Rozłam z ojcem na wieki. Nie ujrzeli się już więcej nigdy.
W tym okresie jego pracy mamy kiełkujące
zarodki przyszłego wspaniałego dzieła, które mu
nieśmiertelność dało. Mówię o znakomitej pracy

»Rom und Jerusaleiru. W r. 1841 ogłosił »Die
europeische Triearchie<r nazywając tam Żjrdów
»entseelte Mumien«, gdyż »das yerjtingende Prinzip
des Judentum s, der Mesiasglaube, ist erloschen und
ihre Hoffnung auf Erlósung, nachdem sie die wirkliche m issverstanden hatten, ist zu einer kahlen Abstraktionzussm m en geschrumpitr* (misya niemieckich
reformatorów ;
i odtąd Hess nie zajmował się więcej żydostwem , natomiast silniej socyalną demokracyą,
w której szeregi się zaciągnął. Hess, socyalista zajął się kwestyą stosunku religii do filozofii, wiary do wiedzy wywołaną Strausa »Żywotem Jezusa «. Zespolił on heglowską filozofię ducha
z szelingowską filozofią przyrody i stworzył socyalizm filozoficzny, opierający się na teoretycznych
przesłankach, systemach filozoficznych, na istocie
życia indywidualnego i zbiorowego — stworzył pogląd daleki jeszcze od socyologicznego realizmu.
Dopiero pod wpływem Marxa i Engelsa, twórców
a Manifestu k o m u n is ty c z n e g o z którym i osobiście
współpracował, uwolnił się od tych teoremów ,
zbliżył się do życia realnego.

Jako kom unista wystąpił Hess jeszcze na 3 lata przed ^Manifestem kom unistycznym i t. j. w 1845 r.
Różnił się Hess od
Marxa temperamentem i to było przyczyną, że naleźał do r e w o l u c y o n i s t ó w r. 1848.
i walczył w Badeńskiem o nowy ustrój państwra ;
Marx i Engels, rewolucyoniści potępili rewolucyę,
uważając ją za burżuazyjną.
Odbiło się to echem donośnem w łonie komunistów, dzieląc ich na rewolucyonistów i marksystów.
Za współudział
w  Powstaniu popadł Hess in contum aciam i został skazany na karę śmierci. Reakcya zwyciężyła* To
było pow odem jego praw ie 3 letniego błąkania się
przez Strassburg, Genewę, Antwerpię, Belgię aż
wreszcie w 1851 r. osiadł w Paryżu, gdzie zarzucił
wszelką politykę, oddając się studyom przyrodniczym — zwłaszcza astronom ii i matematyce.

Pod wpływem ruchu antropologicznego, badań
i odkryć na tem polu, Hess doszedł do wartości
ras, do wartości narodowości. A więc nie mówi
już więcej o strupieszałem żydostwie jak w r. 1841.
o bezdusznych mumiach, które jak upiory wałęsają
się po świecie — bo oni żyją i mają prawo do życia.
Hess poznał wartość narodowości. W czasie studyów
antropologicznych, nad istotą rasy budzi się w nim
gwałtownie owa miłość do własnego narodu, którą
doktrynami, dowodami z zewnątrz przez 20 lat
dławił.
»Vor allem war es mein eigenes Volk, das
judische, welches mich m ehr und m ehr zu fesseln
anfing. Die Geister m einer unglticklichen Stammesgenossen, die m ichin m einer Kindheit um schwebten,
kam en w ieder zum Vorschein und langst unterdruckte Gefuhle liessen sich nicht m ehr abweisen
Der Schmerz der zur Zeit von Damaskus ein vorubergehender war, wur.de jetzt vorherschende
Gei stes r i c h t u n g . Nicht m ehr suchte ich die
Stimme meines jtidischen Gewissens zu unterdrftcken,
im Gegenteil ich verfolgte eifrig ihre Spurentr

To szczere wyznanie jest wstępem, jest wytknięciem
sobie drogi— która go doprowadziła do rezultatów
wyłożonych w »Rom und Jerusalemir
Kiedy Wilhelm I. udzielił zbrodniarzom polit.
amnestyę w 1861. r. wrócił Hess do Niemiec, do
10

Kolonii, gdzie zajął się pisaniem dzieła wyżej
Wspomnianego, które okazało się w 1862 r. Podjął
on studya swej młodości: poznał biblię, kabalistykę, Sohar, etykę talmudu, czytał pisma Luzatty,
Munka, Graetza, dzieła haskalistów Krpchmala
i R appaporta, pisma i czasopisma hebrajskie.

Studya  wykazały mu ścisły związek między historyą,- rasą
a narodowością. Każda rasa ma się doskonalić,
kształcić i rozwijać,’ bo rasy i ludy są organam i
żyjącej ludzkości. Temsamem zarzucił Hess materyalistyczny punkt widzenia przyjęty od Marxa.
Historya to organologia ludzkości, bo orgauami są
ludy i rasy, a wszelkie instytucye nie są wypływem
stosunków ekonomicznych, ale są wyrazem.geniusza
rasjr.

Żydzi są najdoskonalszym typem .rasy semickiej a wszelkie ich narodowe właściwości, różniące
ich od innych narodów n p. idea człowieczeństwa,
jedności Boga są zasługą ich rasowej predyspozyćyi,
(Jedynie dzięki reform atorom po< mendelsonowskim.
neoortodoksyi uważa się nas Żydów za ^gminę
znaniowąff). Żydzi mają misyę: szerzenia idei jed -,
ności wszechświata, nadziei czasów mesańskich,
nadziei szczęścia i spokoju wszech ludzkości. A kiedy
tę misyę nie ową potworną misyę stworzoną
przez klechów w. m. — ale misyę szerzenia idei)
szczęścia wszechludzkóści chcą spełnić — muszą
zacżać od siebie !

Naród żydowski musi sam być
silnym i szczęśliwym, musi oprzeć swoją egzystencję
o ziemię własną, o kraj ojczysty, o Palestynę. Jak
dalece Hess waerzył owej sile narodow ej, świadczą
słowa: »,Ware es war, dass die Emaftźipaticjp der
Juden im Exil unyereinbar sei mit der judischen

N ationalitat •/ so musste der Jude die Emanzipation, der Nationalitat zum Opfer bringem .
Hess poświęca narodow ości nawet emancypacyę! Bo
równouprawnienie, którego jako ludzie od ludzi
uzyskać nie możemy — uzyskamy jako naród od
narodów . Hess miał głęboką wiarę w żydowską
siłę n aro d o w ą: »Die jungę Generation — wołał —
die fur alles Erhabene und Heilige empfanglich ist,
wird sich der nationalen Bestrebungen mit Begeisterung anschliessen*. Niestety »owa młoda generacya#
była zbyt niedojrzała, by mogła zrozumieć tegó
myśliciela. ■

II.

»Rom u n d Jerusalem^ zawiera pogląd Hessa
na kwestyę żydowską. Hess sam cytuje autorów
pod których wpływem pozostawał. Są nimi w pierwszej linii Ernest Laharanne, którego »Die neue
orientalische Frage« podaje w skróceniu i H. Kalischer, którego „mtr' poznał w oryginale,
i akceptując jego poglądy przełożył je w części
w swem dziele. Pomijam y szczegółowe badania
przyrodnicze, które i tak wobec dzisiejszej nauki
ostać się nie mogą. Są to bowiem wywody a priori
a omawiać je, to znaczy polemizować z Hessem —
jako przyrodnikiem. Dla łatwiejszego jednak zrozumienia Hessa podamy ogólnikowo jego pogląd na
świat — a to wytłumaczy nam jego filozoficzne u z a s a d n i e n i e idei r e g e n e r a c y i
żydostwa Hess rozróżnia w wszechświecie 3 okresy
życiowe:

I. kosmiczny t. j. życie płanet jak słońca,
księżyca, które objawia się: w ruchu, w świeceniu,
w układzie płanet i t. d.

II. organiczny, gdzie występują uśtroje żyjące, a ich najlepszym reprezentantem to typy i rasy, wreszcie

III. okres socyalny którego produktem będzie: jednolitość wszechświata
mimo różnorodności ludów Wzajemny zaś ich
stosunek: to wzajemna zawisłość od siebie. Świat
kosmiczny jest ze względu na organiczny bez życia
(leblos), a ten ze względu na socyalny: bez istoty
duchowej (geisteslos). Między tymi okresami życia
niema ścisłej granicy — jakkolwiek one występują
w jedynem wiecznem, niepodzielnem wszechżyciu.
Podobnie jak kosmiczny i organiczny okres życia
tak i socyalny ma swą
1. embryonalną —
Hess ją nazywa paleontologiczną epoką — jest nią historya starożytnego żydostwa
i pogaństwa,
2. epokę porodu — jest nią
historya średniowiecznego żydostwa, chrześcijaństwa i islamizmu, wreszcie
3. epokę dojrzałości
jest nią historya nowożytnego i nowoczesnego
ustroju społecznego.

Dla łatwiejszego zoryentowania się posłuży
nam następująca tablica szematyczna:

Okres: kosmiczny organiczny
embryonalny :

porodu:
dojrzałości:
mgławica
ciała świecące
ruch ich
systemy
płaaet
organizmy
do trzeciorzędu
organizmy
dziś żyjące
organizmy
doskonałe,
rasy przedhistoryczne
i obecne


historya
starożytnego
żydostwa
i pogaństwa

historya
średniowiecznego żydostwa, chrześcijaństwa
i isiamizmu

historya nowożytnego
i nowoczesnego ustroju
społecznego.


Życie socyalne powiad Htss jest produktem
pewnych stałych*), ras ludzkich, pierwotnych plemion szczepowych, które typowo się urządzały.
Między temi urządzeniam i życiowemi i społecznemi
poglądam i przychodzi do konfliktu, z którego wypływają nowe momenta, wiodące do harmonijnego
ukształtowania się życia. (Objaśniamy to przykładem :

kult ofiar ludzkich — jako instytucya religijno społeczna — a etyczny, pogląd altruistyczny, humanitarny).
Owa jedność życiowa, owo szczęście ludzkie
nie jest pierwotne, nie pochodzi ono ani z okresu kosmicznego ani z okresu organicznego, ale jest
produktem ery socyalnej.
Założenie dla jedności rodu ludzkiego: to różnorodność i wielość
szczepów — a uwarunkowanie owej jedności to
walka ludów i dążność do jednego celu.

I Krasiński,który z tego samego, co i Hess czerpał źródła
z Hegla i Cieszkowskiego powiada: „Świat już dzisiaj pojmuje ku czemu garnie się historya, wie, że
rządzi mądrość Boża i że celem jej jest ludzkość
czyli cała powszechność, zgodna z wolą Bożą znająca i wypełniająca praw o, które Bóg jej nadał!
Środkami zaś do tego celu narzędziami, członkami żywymi są narodowości, w których
odbiły się jako najwyższym swoim rozkwicie wszystkich plemion ludzkich różnice44 (Przedświt).
Jeden był w starożytności naród, który tę ideę
zrozumiał — a był nim naród żydowski. Dotychczasowa cała historya to walka ras i klas. Walki
rasowe są pierwotne — klasowe zaś pochodne,
drugorzędne (secundar). Lecz antagonizm ras ma

*) Nauka nie uznaje dziś stałych niezmiennych ras, typów*)

Nauka nie uznaje dziś stałych niezmiennych ras, typów
http://rcin.org.pl

14
chyli się dziś ku końcowi — wierzył Hess — dzięki Wielkiej
Rewolucyi francuskiej, która w obrębie swego kraju zniosła wszelki ucisk ras i wszelkie ich wszech
władztwo.
Żydzi, mimo wielości światów pojęli jedność Bcga, mimo wielości ras ludzkich pojęli jedność rodzaju ludzkiego i zrozumieli hiistoryę, jej
plan i cel jej, w przeciwieństwie do pogan, którzy
nie mogli pojąć historyi, stawania się — a\q pojmowali byt skończony, doskonałą przyrodę.

Stąd dwa typy umysłowości: indogermański i semicki
których najlepszymi, bo klasycznymi reprezentantami są narody : Hellenów i Izraelitów.

Kiedy Hellenowie wyszli z wielości życia pojmując byt jako skończony i starali się zrozumieć tylko przestrzenną
współbytność (das raum liche Auseinander), tworząc
kult przyrody skończonej, doskonałej, niezmiennej —
to Izraelici wyszli z jedności życia, pojmując byt
jako wieczne stawanie się i starali się zrozumieć
czasowe następstwo (das zeitliche Nacheinander),
tworząc kult stawania się, rozwoju, kult historyi
(Geschichtskultus).
Zjawisko to tłumaczy się fundamentalną różnicą duchową tych narodowości, ich
predyspozycyę rasową.

Historya dąży do zniwelowania tych różnic.
Z zetknięcia się kultury żydowskiej z helleńską
w Palestynie wyłonił się pierwszy proces niwelacyjny, próba nie udała : chrżeścijanizm. Drugą próbą
był spinocyzm, skutek zetknięcia się islamizmu, z kulturą żydowską i chrześcijańską w Hiszpanii. Kiedy
pogański Rzymianin łamie życie Żydów i Hellenów a na jego gruzach rozwinie się pod koniec

starożytności nowy pogląd — chrześcijaństwo, p r o d u k t  g e n i u s z a  ż y d o w s k i e ­
g o , tak kiedy chrześcijański Rzym złamie życie
w Hiszpanii, wyrośnie na jego gruzach pod koniec
średniowiecza pogląd nowożytny znowu w' głowie
geniusza żydowskiego : spinocyzm. Nauka Spinozy
nie jest sprzeczną z nauką żydowską o jedności
Boga.
Od Mojżesza począwszy i Philon, filozof
żydowski epoki alexandr. i średniowieczni filozofowie
religijni epoki hiszpańskiej a skończywszy na Spinozie, wszyscy głosili jedność Boga, którego „nie należy szukać ani w niebie ani gdzieś w oddali, bo
Bóg objawia się w człowieku samym, w jego duszy i sercu. Żydzi mocą swego religijnego geniusza żywili od początku historyi wiarę w przyszły
świat mesyański
Wiara ta zaznacza się w naszym
kulcie historyi, w uroczystości sabbatu.

Żydostwo pojęło jedność i świętość boskiego praw a w przyrodzie, w historyi a wszelkie jego objaśnienia i proroctw a w skazują na ową etyczną, świętą epokę zupełnego poznania Boga. Ową epokę pojmiemy
kiedyś: „ und ^Jieses W eltalter beginnt nach unserer Geschichtsreligion mit dęr Mesiaszeit. E s i s t
d i e Z e i t, i n w e l c h e d i e j ii d i sche
N a t i o n u u d v a 11 e g e s h i c h t 1 i c h e n
V ó 1 k e r w i e d e r z u n e u e m L e b e n
a u f e r s t e hen, d i e Z e i t d Q r A u f e r s t e liii n g .d e r T o d t e n, d e r W i e d e r k u n f t
d e s H e r r n „d es n e u e n J e r u s a l e m s‘\
Zm artwychwstanie narodu żydowskiego jest w myśl
historyozofii Hessa k o n i e c z n o ści ą.

"




http://rcin.org.pl/Content/19404/WA248_36508_F-22-109_kirton-mojzesz_o.pdf
« Ostatnia zmiana: Kwiecień 26, 2019, 00:53:43 wysłane przez Kiara »
Zapisane
  • Kiara
  • Administrator
  • Ekspert
  • *****
  • Wiadomości: 2458
  • Zobacz profil
Odp: WIECEJ O ŻYDACH I JUDAIZMIE.....
« Odpowiedz #16 : Kwiecień 26, 2019, 01:32:02 »



cd.....

HISTORIA SYJONIZMU

MOJŻESZ HESS

5666 LWÓW 1906

Nakładem młodzieży syońskiej



Bo Żydzi pierwsi pojęli istotę Boga i historyi, bo geniusz
żydowski wszędzie zaznaczał drogę rozwoju i postępu, bo oni mają dalej ludzkość prowadzić do
czasów mesyańskich. Bo nie ma żadnej gałęzi wiedzy, żadnego prądu czy to filozoficznego, czy społecznego, gdzieby się nie przebijał duch żydowski,
bo Żydzi jedni do Rewolucyi francuskiej głosili
kult humanitarności i narodowości.

Coż więc nam teraz czynić należy ? — pyta Hess.
Proces odbudowania nowej Jerozolimy
wymaga długiego czasu i bedzie powolnym.
Należy teraz podsycać i żywo utrzymywać nadzieję politycznej regeneracyi narodu,
 a tam gdzie drzemie ona, tam ją należy obudzić.
Dopiero gdy się ukształtuje pomyślna dla nas
sytuacya polityczna na wschodzie, przejdziemy do
praktycznej polityki, zaczniemy kolonizacyę kraju,w czem nam będzie pomocną Francya.
 
Bo ona wysłała r. 1840 wojsko do Syryi, bo stamtąd wyszedł
E. Laharanna apel do narodu żydowskiego, bo ona
pierwsza zgruchotała mury ghetta.
Należy dalej dążyć do stworzenia zdrowych stosunków robotniczych, gdyż na wygnaniu,
gdzie brak ojcowizny
Żydzi do pracy produktywnej nie będą zdolni,nie chcąc się jednoczyć z ludźmi,
w śród których żyją,
nie chcąc zatracić swej indywidualności rasowej.

Nienawiść rasowa powoduje, że ani reforma, ani
chrzest, ani oświata, ani emancypacya nie stworzy
źródeł pracy w życiu socyalnem. Myślmy ciągle,
ciągle o zjednaniu naszych braci do czynu, który
wieczne przyniesie zbawienie żydostwu, a korzyść
całej ludzkości. Nie zabraknie nam pracowników
ani kapitałów.

„Uzyskanie wspólnej ziemi, usiłowania w kierunku uzyskania takich stosunków prawnych
— by praca pod ich ochroną mogła wydać plony, zakładanie żydowskich stowarzyszeń rolniczych. przemysłowych i handlowych na mojżeszowej t. j. socyalistycznej zasadzie, oto fundament,
podstaw a, na której odrodzi się żydostwo.

Powstaną szkoły żydowskie uniwersytety pod kierunkiem
wytrawnych sił naukowych i pedagogicznych. Dotychczasowa fiilantropia golusowa jest bezrozumną —
raczej szkodliwą niż pożyteczną.
Kiedy odbudujemy państwo n i e wszyscy muszą wyemigrować —
owszem, ci którzy nie zechcą mogą zostać w dawnych posiadłościach. Wielką wagę kładzie Hess
na miłość żydowską, która odegra rolę w odrodzeniu się naszego narodu.

Nie jest ona jak germańska zwyrodniała w przesadny kult niewieści
(Minnenkult) ale umiała ono podporządkować się miłości macierzyńskiej. Ta ostatnia jest dowodem siły
naszej rodziny, naszego domowego życia.

P a m i ę t a ć  z a w s z e  o  t e m  należy, że Żydzi
zawsze będą obcymi, dopóki nie zdobędą
swej o j c z y z n ) r, bo  z a c h o w a l i   s w e   i s t o t y
biologiczne, swe cechy pierwotne: nos żydowski, czarny włos kręcony. D e r jtidische
Tipus ist sich im Laufe der Jahrhunderte stets gleich geblieben, der jtidische
Tipus ist unvertilgbar.

Oto mamy drugie uzasadnienie regeneracyi żydostw a: pierwsze filozoficzne, drugie historyczne i antropologiczne (kwestya rasy), bo wykazuja to fakta, że małżeństwa
mieszane są zwykle nie płodne, a u płodnych
zaś następuje powrot do typu żydowskiego

Nowatorstw a religijne sprowadzą reformę religii,
zgodną z duchem czasu i narodu

— a wówczas zwołany Synhedrion rozpatrzy, czy „kult ofiar“ nie
będzie anachronizm em .

Co się zaś tyczy kwestyi
językowej — to jeżyk hebrejski się odmładza.

Hess powołuje się na pisma hebrejskie „Hamagid“ i „Chaluz“, dalej na autorów piszących po hebrejsku jak
Krochm al Nachm an, Erter, S c h o rii.— zresztą mamy 3 dyalekty języka żydowskiego (niemiecko-żydowski, spaniolski, arabski).
Mogą być więc dwa języki, jeden literacki, drugi ludowy (żargon)
i nie ma obawy zamieszania językowego, bo nie
powtórzy się to, co ongiś przy budowie wieży babilońskiej. Hess pierwszy dał próbę naukowego uzasadnienia idei regeneracyi, że stanowiska filozoficznego, historycznego i antropologicznego*
Podobnie, jak Pinskier i Herzl pokładali nadzieje w Żydach angielskich i w mocarstwo angielskie — tak Hess znowu wierzy Francy i.
„Rom und Jerusalem “ dało nam tylko uzasadnienie
idei regeneracyi: uzasadnienie naukowe —
a nie wskazało na środki, jaką drogą regeneracyę
osiągnąć. „Rom und Jerusalem a nie jest jego ostatniem słowem. W spółczesne mu żydostwo z wielką apatyą przyjęło tę pracę. Nie zajmiemy się bliżej analizą tych często osobistych wycieczek przeciw Hessowi, ale p ^ p o m in a m y , że jedyny, który
odważył się wy stąpić w obronie dzieła Hessa przeciw Philipsonowi, Geigerowi i i. był Aleksander Weil
z Alzacyi. Potępia on płaszczenie się Żydów wobec
Aryjczyków, jednakże nie podziela on sądów Eessa,
co do pomocy ze strony Francyi i powątpiewa w możliwość utworzenia państwa żydowskiego.
Weil mimo to okazał wyrozumiałość dla dzieła Hessa.
Z głosów nie żydowskich w spominamy krytyka Micheleta, który rozpatrzył teoretyczne przesłanki
i praktyczne konsekwencye tego dzieła. On przyznaje Żydom prawo odbudowania swego państw a
i z całą sympatyą odnosi się do tego projektu, ale
polemizuje z teoretycznymi wywodami Hessa.

W r. 1863 ogłosił Graetz w piśmie „Jahrbuch
fur Israeliten“ rozpraw ę „Ober die Verjungung des
judischen Stam m es“, która jakkolwiek Hessa nie
wspomina, wykazuje silny jego wpływ. Jest to jedna
z najlepszych rozpraw wielkiego historyka, pełna
namiętnych i gorących dla narodu naszego słów%
pełna myśli, dumy i godności narodowej. Graetz?
omawiając Jezajasza drugiego (babilońskiego) porusza kwestyę mesyanizmu. „Israel ist das Mesiasvolk, es ist der łleiland der Welt. Ein Yolk das
durch Leiden und Tod zur Auferstehung durch die
Pforten des Grabes zum Lebe.i erweckt w erden
soli — das hat Sinn, —- a u f eine Einzelpers ó n l i c h k e i t u b e r t r a g e n , w ird es Karikatur und fuhrt zur rom antischen Schwarm e r e i

“. Tak przeciwstawił Graetz „heroicznemu
indywidualnemu mesyanizmowi, ideę narodowodemokratyczną, którą pierwszy Hess wygłosił.
Hess poszedł dalej. Omawiając dzieło Eichthala
„Die drei grossen mittellandischen Vólker und das
Christentum u (Hellenowie, Rzymianie, Żydzi a chrześcijaństw o) kończy krytykę słowami, które bardzo przypominają nowoczesnego myśliciela żydowskiego

20
Achad-Haama ,,I my wierzymy — mówi Hess —
w zmartwychw stanie ducha naszej rasy, któremu brak centrum działalności,
gdzieby mogła się skupić garstka
m ę ż ó w  p r z e j ę t y c h  do głębi ideą
m i s y i  ż y d o w s k i e j , by z tego środowiska
na nowo wytrysnąć mogły spiżowe zasady, które
ludzkość z wszechświatem a wszechświat ze Stwórcą zespolą.

Ci ludzie odnajdą się kiedyś w starodawnem mieście izraelskiem. Ilość, liczba
nie decyduje. Judaizm u nigdy nie reprezentowało wielkie pospólstwo, cielec złoty miał
więcej zwolenników a tylko szczupła garstka Lewitów będzie na dawnem ognisku strzegła świętego
ognia naszej religii“.

Do zajęcia Palestyny mamy
wszelkie praw a — a kładzie Hess nacisk na praw o
własności historycznej i   p r a w o   z a j ę c i a (d a s
Recht der Eroberung).
 
Hess zdaje sobie sprawę, że brak nam jeszcze obecnie sił do bytu
samodzielnego i państwowego. Więc powinniśmy
się przygotować, ale nie wolno nam — mówi w Wistach
o misyi żydowskiej« — w ciągu tej przygotowawczej : k r y t y c z n e j   i   t e o r e t y c z n e j  ­
 pracy, którą spełnić jesteśmy zobowiązani, naruszyć tradycyi
naszego kultu przed dniem zajęcia Palestyny przez pionierów żydowskich,
-celem stworzenia politycznej i socyalnej siedziby.


A ci, którym dobro braci zachodniej i naszych mas
ludowych wschodu leży na sercu, ci zwołają w odpowiedniej chwili wielki Synhedrion,
który zmodyfikuje ustawodawstw o wedle potrzeb nowego społeczeństwa.

Dwa są stowarzyszenia, mówi Hess, które pojmują istotą regeneraeyi Palestyny i narodu żydowskiego — a są nimi francuska : »Alliance israelite universelle«
i niemieckie ^Gesellschaft zur Kolonisation des heiligen Landes in Frankfurt an der
Oder<r.

Należy dążyć do centralizacyi wszelkich stowarzyszeń kolon i z a c y j n y c h; myśl tę omówił Hess w artykule
i>Zur Kolonisation des Heiligen Landes*, gdzie cytuje część m em oryginału rabina Natoneka z Hohweisenbergu na Węgrzech.

Natonek domaga się w mem oryinale usunięcia bezcelowej filantropii golusowej
wobec braci palestyńskich, która przyzwyczaja ich
do żebractwa i próżniactwa, natomiast żąda zakładania szkół i gospodarczych kolonii. A że temu
planowi sprzyjają rabini, powagi religijne, kupcy z Niemiec, Polski i Węgier,
należy całą akcyę skoncentrować i oddać ją w ręce ;>Alliance israelite universelle«, do której wszyscy ci się zwracają.

Do niej zwrócił się Kalischer, oddając jej zasoby stowarzyszenia kolonizacyjnego, które sam założył Mem oryginał ten odczytano w obecności rabina Natoneka,
na posiedzeniu »Alliance«, poczem jeszcze raz sam
rabin przemówił do obecnych. Komitet »Alliance«
wysłał odpowiedź, w której wyraził się życzliwie
dla idei kolonizacyi — a do pracy zaofiarował się
prezes *Alliance« Adolf Cremieux i Albert Cohn.
Równocześnie współczesny rabin francuski wydał
list do swych ziomków w języku hebrejskim z dopiskami francuskimi. ^Musimy myśleć nic tylko 0 przeszłości i teraźniejszości Jerozolimy, ale i o
p r z y s z ł o ś c i . A,  o,  p r z y s z ł o ś c i   m y ś l e ć
t o    z n a c z y : z a k ł a d ać   t a m    s z k o ł y ,
pielęgnować rolnictwo, przygotować czynną generacyę. Hess cytuje te mem oryały, adresy i listy, zgadzając się na ich wywody.
Hess nazwał swe dzieło uRom undJerusalem —
die letzte Nationalitatsfrage^

Rzym, — o którym
mówi — to nie ten pogański, który złamał narodowe życie Żydów i Hellenów, to nie ten chrześcijański symbol kosmopolityzmu, który złamał ich życie w Hiszpanii, ale ten włoski, do nowego budzący się życia, ów symbol narodowości
1 upadku kosmopolityzmu. Jeruzalem zaś, to wieczne miasto i wieczny symbol idei narodowej.
A gdy godzina wyzwolin i wolności Rzymu wybiła —
z martwych wstać musi i Jeruzalem . »Zmartwychwstaniem Italii, zmartwychw stanie i Ju d ea4*. Zmartwychwstanie ona, ale dopiero po długich latach,
bośmy jeszcze słabi i nie przygotowani. Naszą narodową kwestyę uważałem — mówi Hess w listach —
za ostatnią z ostatnich kwestyi; tak też postawiłem
ją i wyraźnie oznaczyłem ^ostatnia kwestya narodowościow a‘* ^die letzte Nationalitatsfrage). »Ale to
bynajmniej nie daje powodu, byśmy nie mieli się
nią należycie zająć, bo przecie od jej rozwiązania
zależyć będzie nasz historyczny byt i jako narodu
i jako religii. Wypadki postępują szybko, a żleby
było, gdybyśmy stali nie przygotowani, gdy pewnego dnia wybije nasza godzina i powoła nas na
przynależne nam miejsce między nowożytnem i narodowościami. «

Walka o niepodległość W łoch była ważnym
czynnikiem w krystalizowaniu się pojęć Mojżesza
Hessa w kierunku narodowościowym .
II.
Hess zajmował się przez całe życie swe dwiema kwestyam i: misyą żydowTską i początkami
chrześcijaństwa. To też w czasie owego naukowego
ruchu, który stworzył ^wiedzę żydowską^ — a
w którym brało udział wielu uczonych niemieckich
jak S. Lów ensohn, J. M. Jost Zunz i Graetz — pow ­
staje we Francyi »Societee scientifiąue litteraire israelite<r równoznacznez niemieckiem : #V ereinzur Fórderung der W issenschaft des Judentum s^. W ydaje
ono jako pierwsze swą publikacyę tłumaczenie pierwszego tom u historyi Graetza. Hess dokonał tłumaczenia p. t. ;>Sinai et Golgothaff. Nie zarzucił on jednak swych prac socyologicznych i przyrodniczych
— a wszędzie w nich nicią przewodnią: żydow skospinocystyczny monizm. Był on naturą szlachetną,
działał nie tylko słowem ale i czynem, lecz nie
brał udziału w życiu żydowskiem, bo go nie było
jeszcze.

Hess do końca życia był socyalistycznym syonistą, bo pogląd narodowo-żydowski nie wyklucza
wrcale socyalistycznego uzasadnienia program u życiowego.
Umarł on w r. 1875 zostawiwszy wiele prac
w manuskryptach, które częściowo okazały się po
śmierci. Trumnę przewieziono z Paryża do Niemiecj
do rodzinnego miasta. W pom ieszkaniu zmarłego
zebrali się socyaliści niemieccy, francuscy i polscy.
P o kilku gorących przem ówieniach złożono na jego
http://rcin.org.pl
trumnie różę czerwoną jako symbol miłości. Ze
strony publicystyki żydowskiej z wyjątkiem Graetza —
nikt nie pomyślał o zmarłym , a nawet Philipsonr
z którym Hess za życia walczył — zemścił nad
trupem . Upłynęły lata. Hessa zapomiano. Dopiero
syouizm przypomniał Żydom najpoważniejszego
i najgłębszego pioniera, który w szeregu pierwszych
niósł pochodnię idei narodowej, by oświetlić drogi,
jakiemi ma kroczyć naród żydowski.
Do czasów Hessa — mówi Loewe — idea narodow o żydowrska to raczej współczucie dla nędzy
żydowskiej, które prowadziło dp ogólnej idei
państw a żydowskiego w oderwaniu od terytoryalnych ograniczeń, W y j ś c i e  w  ś w i a t, »R o m
und Jer usalem* Hessa zamyka
pierwszą epokę narodowo żydowskiej ewolucyi pojęciowej. Dzieło
to jest z a r a z e m p o t ę ż n y m k a m i e ­
niem węgielnym, na którym wznosi
się dalszy rozwój n a r o d o w e g o   ż yd o s t w a,
które różni się znacznie od poprzedzającego okresu tem, że wschodnio-europejskie  ż y d o s t w o 
p r z e j m u j e     i d e e    p o c z ę t e, u s y s t e m a t y z o w a n e   na zachodzie
i zaszczepia je w duszy żydowskiej a szerokie masy dają dopiero materyalne podłoże ruchom narodowym.


W schodnie żydostwo staje stopniowo na czele ruchu.
Po części samodzielnie i odrębnie rozwija się nacyonalizm żydowski
na zachodzie, aby później na gruncie kolonizacyi
a szczególnie na kongresach spotkać się znowu z potężnie wzmocnionym syonizmem wschodniej Europy.

Koniec.



Ps. Chyba jednak treść tej książki jest nieco wstydliwą publikacją, skoro wyjęto z niej niektóre strony....
 na szczęście znam ich treść , bo przeczytałam gdy po raz pierwszy ją zmalałam.
Co mogę powiedzieć... żenująca manipulacja informacją.

Kiara.


« Ostatnia zmiana: Kwiecień 28, 2019, 11:26:48 wysłane przez Kiara »
Zapisane
  • Kiara
  • Administrator
  • Ekspert
  • *****
  • Wiadomości: 2458
  • Zobacz profil
Odp: WIECEJ O ŻYDACH I JUDAIZMIE.....
« Odpowiedz #17 : Sierpień 01, 2019, 19:49:49 »




  Święta żydowskie   >   Rosz Haszana 
 

Historia Rosz Haszana, która nie zawsze była „Nowym Rokiem”
Wiele dzisiejszych tradycji wywodzi się z kultu babilońskiego i musisz to przeczytać, aby uwierzyć, jak głowa cielęcia zmieniła się w rybę gefilte.

Elon Gilad   Wyślij Wyślij mi powiadomienia e-mail
20 Września 2017 07:53
  3 komentarze      Zen  Subskrybuj teraz
  228 akcji na Facebooku    Ćwierkać  wysłać e-mailem  reddit  stumbleupon
Żydówka wieje szofar w Kinneret.
Starożytni Hebrajczycy nie czcili Nowego Roku, jak to robią dzisiaj, w tym przez dmuchanie w szofar. Yaron Kaminsky
10 rzeczy, których prawdopodobnie nie wiesz o Sukkot
Zaskakujące starożytne pochodzenie Paschy
Rosz Haszana to żydowski nowy rok , dzień, w którym rozpoczyna się hebrajski kalendarz. Ale nie zawsze tak było.

>> Zapisz się już za 1 USD

W rzeczywistości starożytni Hebrajczycy prawdopodobnie nie mieli pojęcia, kiedy ten rok się zaczął. Nie podali też nazw miesięcy: Tora jedynie je wylicza - „pierwszy miesiąc”, „siódmy miesiąc”.

Obecnie obchodzimy Rosz Ha-Szana w pierwszy dzień jesiennego miesiąca Tiszrei. Ale w czasach biblijnych okres ten był wyraźnie nazywany „siódmym miesiącem”. W okresie Pierwszej Świątyni (od VIII do połowy VI wieku p.n.e.) rok rozpoczął się wiosną, pierwszego dnia Nisan.

Ponadto, kiedy wymienia się święta, Biblia zawsze zaczyna się od wiosennego święta Paschy, w siódmym miesiącu - Nisan.

To, że starożytny rok hebrajski rozpoczął się w pierwszym dniu Nisan, nie oznacza, że ​​ten dzień był oznaczony w jakikolwiek szczególny sposób. Biblia mówi nam, że powodem do świętowania był nowiu każdego miesiąca - to znaczy pierwszego miesiąca. Przez „świętowanie” rozumiemy, że w świątyni poświęcono więcej zwierząt niż zwykle. Księżyc w nowiu w Nisan nie był inaczej oznaczony. Z tego, co wiemy o sąsiadach kananejskich Izraela, nie zwracali też uwagi na „nowy rok”.

Kiedy Księga Wyjścia (40:17) mówi nam, że „Tabernakulum zostało podniesione” w „pierwszym miesiącu drugiego roku, pierwszego dnia miesiąca”, co oznacza Nisan, nie oznacza, że ​​było to święto, które prawdopodobnie zasługiwałoby na wzmiankę, gdyby tak było. W rzeczywistości nigdzie w Biblii nie wymieniono pierwszego Nisan jako święta (choć może być wyjątek w Septuagincie, jak zobaczymy).

Krew cielca

Bądź na bieżąco: Zapisz się do naszego newslettera
Email *Zapisz się


Z drugiej strony, pierwszy z Tiszrei, obchodzony obecnie jako Rosz Haszana, jest wymieniany jako święto - choć bardzo niewielkie. W żadnym wypadku nie jest to świętowanie „nowego roku”. Wręcz przeciwnie. Księga Kapłańska (23:24) mówi o pierwszym dniu Tiszrei: „ W siódmym miesiącu, w pierwszym dniu miesiąca, będziecie obchodzić szabat [jak w„ dniu odpoczynku ”], pamiątkę uderzenia trąb, święte zgromadzenie ” (23:24).

Biblia nie wymienia żadnych specjalnych praktyk na święta poza dmuchaniem w trąby i składaniem w ofierze niektórych zwierząt, choć mniej niż poświęcono w dwa główne święta - Paschę i Sukkot. Nie podano konkretnego powodu dmuchania w trąby, ani też nie powiedziano nam, co powinniśmy pamiętać.

Możliwe, że z czasem utracono głębsze znaczenie pierwszego z Tishrei. Ewentualnie możliwe jest, że ten dzień był naznaczony trąbami i posłańcami wychodzącymi na wieś, aby przypomnieć Izraelitom, że Sukkot nadejdzie za dwa tygodnie, i mieli tyle czasu, aby przybyć do Jerozolimy z dziesięcinami i ofiarami.

Jeśli tak, oznacza to, że 1. Tiszrei, czczony dziś jako żydowski Nowy Rok, był niczym innym jak satelitą głównego wydarzenia, Sukkot, podobnie jak Jom Kippur i Szmini Atzeret w czasach starożytnych.

Pierwszy dzień Tishrei ma jeszcze jedno znane nam znaczenie, oparte na Księdze Ezechiela. Ten prorok, pod koniec okresu Pierwszej Świątyni, nakazuje oczyszczenie Świątyni (oczywiście przy użyciu krwi cielca, co jeszcze?) Pierwszego Tishrei.

Gdzie indziej Biblia mówi, aby oczyścić świątynne oczyszczenie przed Sukkot w Jom Kippur, który przypada na 10 dzień Tiszrei.

Ezechiel w ogóle nie wspomina o Jom Kippur. Ale ma podobny rytuał oczyszczenia pierwszego Nisan, dwa tygodnie przed Paschą, w wersji swojej książki zachowanej w greckim przekładzie Septuaginta.

Ezechiel jest również pierwszym, który użył wyrażenia „Rosz Haszana” (40: 1), chociaż dla niego wyraźnie nie odnosi się do żadnego święta, a raczej do początku roku.

Żydowskie miesiące? Nie dokładnie

Kiedy i jak miesiące zyskały nazwy?

Nie wiemy, jak wyglądało życie religijne Żydów podczas wygnania babilońskiego. Wiemy jednak, że zanim Żydzi wrócili do Izraela i na początku okresu Drugiej Świątyni (516 pne), religijne praktyki żydowskie uległy głębokiej zmianie w porównaniu z epoką przedwygnania.

Po pierwsze, imiona miesięcy, których używamy do dziś, to imiona babilońskie. Na przykład Tishrei to miesiąc babiloński, którego nazwa pochodzi od akadyjskiego słowa tishritu - „początek”.

Ponadto Babilończycy bardzo poważnie potraktowali obchody Nowego Roku. Nazwali święto Akitu (od sumeryjskiego słowa oznaczającego jęczmień) i Resh Shattim, akadyjskim odpowiednikiem hebrajskiej Rosz Haszana. Obchodzono to dwa razy w roku, na początku Tishrei i na początku Nisan, i trwało 12 dni.

Możemy postulować, że Żydzi przyjęli swoją cześć na Nowy Rok z przykładu babilońskiego. Ale nie było to natychmiast widoczne po ich powrocie - żydowskie rytuały rozwijały się przez wieki.

Nie jest do końca jasne, kiedy Rosz Haszana zaczęła być obchodzona jako święto samo w sobie, chociaż wyraźnie miało to miejsce w czasach Drugiej Świątyni. Wszystko, co możemy powiedzieć na pewno, to to, że książki napisane w tym okresie, takie jak Księga Jubileuszy i Księga Machabejska lub Zwoje znad Morza Martwego, nie wspominają o żadnym „Rosz ha-Szana”.

Po raz pierwszy słyszymy o tym we wczesnej literaturze rabinicznej w Misznie i Tosefcie, obie zredagowane około roku 200 n.e. i obie posiadające traktat o nazwie Rosz Haszana, zajmujący się świętami i kwestiami związanymi z kalendarzem. Właśnie w tych tekstach najpierw wyjaśniamy znaczenie święta i jego tradycji.

Na przykład w Misznie dowiadujemy się, że świat został stworzony pierwszego z Tiszrei, choć istnieje opinia mniejszości, że był on pierwszym z Nisan.

To w Misznie po raz pierwszy zapoznamy się z głównym tematem święta: sądem: „ W Rosz ha-Szana wszyscy ludzie przechodzą przed nim [Bogiem] jak owce przed pasterzem ” (Traktat Rosz ha-Szana 2).

Temat ten został rozwinięty w Talmud, gdzie znajduje się rabin Kruspedai z Palestyny ​​z III wieku, cytując swojego nauczyciela rabina Johanana: „ Trzy książki są otwarte na temat Rosz Haszana: Jedna dla całkowicie niegodziwych, jedna dla całkowicie dobrych, a druga dla średnia klasa ludzi. W pełni sprawiedliwi są od razu zapisani, a życie jest im nakazane; całkowicie niegodziwcy są jednocześnie wypisani, a przeznaczenie dla nich zniszczenia; średnia klasa utrzymuje się na wadze od Rosz Haszana aż do Jom Kippur. Jeśli okażą się godni, są wpisani na życie, a jeśli nie, to są naznaczeni na zniszczenie ”(15b)

Dni, w których los klasy pośredniej równoważy się, znane są od połowy XIV wieku jako „Dni podziwu”.

Szofar

Liturgia święta, czyli modlitwy dodawane do regularnej codziennej modlitwy, zalecanej w tym wieku rabinicznym, zajmuje się trzema głównymi tematami: Królestwo Boże, zapożyczone z babilońskiego Akidu, w którym królowanie (króla) było główny temat; opowiadanie o wielkich czynach Boga; i dmuchanie na instrument muzyczny. Co najmniej dwa ostatnie zostały zaczerpnięte z Biblii, jak omówiliśmy powyżej.

Jeśli chodzi o ten instrument muzyczny, technicznie rzecz biorąc, Biblia nie mówi, co dokładnie ma zostać wysadzone w powietrze. To Miszna najpierw mówi nam, że powinien to być szofar, róg, zwykle baran, chociaż może pochodzić z antylopy lub innej rogatej bestii.

Na długo przed zredagowaniem Talmudu w 500 roku n.e. w różnych społecznościach żydowskich powstały różne tradycje dotyczące tego, jak dokładnie i kiedy Szofar miał zostać wysadzony w powietrze. Nie wiedząc, co jest poprawne, rabini zdecydowali, że należy uwzględnić wszystkie różne tradycje.

Tak więc na Rosz Haszana mamy T'qiah (długi cios), sh'varim (trzy kolejne ciosy) i teruah (dziewięć szybkich podmuchów podzielonych na trzy grupy po trzy), wszystkie dmuchane w różnych sekwencjach na różnych etapach dzień. To dodało do 90 wybuchów, które zostały zaokrąglone w górę do 100 wystrzelonych dzisiaj.

Jak Rosz Haszana stała się dwudniową uroczystością

Pierwotnie Rosz Haszana była świętem jednodniowym. To, jak obchodzono ją w ciągu dwóch dni, wynika z problemu z komunikacją.

Kalendarz żydowski oparty jest na cyklu księżycowym. Nowy miesiąc rozpoczął się wraz z nadejściem nowiu. Powstanie każdego nowiu było ustalane przez radę rabiniczną w Jerozolimie, a później w Yavne, na podstawie relacji świadków. Posłańcy zostaną następnie wysłani przez ląd, dostarczając mieszkańcom wiadomości o rozpoczęciu nowego miesiąca.

Ale w odniesieniu do Rosz Haszana celebracja musiałaby się rozpocząć natychmiast. Gdy wiadomość dotrze do odległych części Palestyny, nie mówiąc już o innych częściach kraju, dzień będzie już dawno minął.

Święta takie jak Sukkot i Pascha nie stanowiły problemu - odbywają się około dwóch tygodni po rozpoczęciu nowego miesiąca.

Później, kiedy kalendarz nie był już ustalany przez radę i dwudniowe wakacje nie były już potrzebne (nie wspominając o tym, że ludzie sami mogli spojrzeć w niebo), rabini i tak postanowili porzucić zwyczaj.

Jak teraz brązowa ryba gefilte

Wszystkie inne znane tradycje Rosz Haszana są późniejszymi ozdobami. Tradycja jedzenia miodu (na słodko na początku roku) i głowy cielęcia (abyśmy mogli zakończyć rok na początku) rozpoczęła się w czasach Gaonima. Później głowa cielęcia zostanie zastąpiona głowami ryb, a ta z kolei zostanie zastąpiona wśród Żydów aszkenazyjskich rybami gefilte. Sefardyjscy Żydzi wybrani do innych dań rybnych, takich jak chraime (pikantny gulasz rybny w sosie pomidorowym).

W Europie w okresie średniowiecza konsumpcja miodu przekształciła się w jedzenie chałki i owoców, które dziś stały się niemal powszechnie jabłkami zanurzonymi w miodzie. Mniej więcej w tym samym czasie powstała nowa tradycja jedzenia granatów na Rosz Haszana, oparta na fałszywym przekonaniu, że liczba nasion granatu wynosi 613, tyle samo co liczba żydowskich przykazań.

Tashlikh, opróżnianie kieszeni do morza lub rzeki (lub, gdy nie są one dostępne, studnia) na Rosz Haszana jest po raz pierwszy wspomniany w XV wieku i jest obecnie powszechną tradycją wśród obserwujących Żydów. Ma to symbolizować oczyszczenie się z grzechu.

Wysyłanie kartek z życzeniami do rodziny i przyjaciół rozpoczęło się dopiero w XIX wieku, ale teraz praktyka praktycznie zniknęła. Dzisiaj ludzie wysyłają wiadomości e-mail i (irytujące) wiadomości tekstowe. Tradycyjne życzenia to „Shana tova”, co oznacza po prostu „dobry rok”, a dla bardziej religijnego tłumu „Gemar chatima tova” - życzenie, aby Bóg uznał cię za cnotliwego i wpisał swoje imię w Księdze Życia.

Miłego roku (żydowskiego)!

https://www.haaretz.com/jewish/holidays/rosh-hashanah/the-history-of-rosh-hashanah-which-wasn-t-always-the-new-year-1.5301295
« Ostatnia zmiana: Sierpień 01, 2019, 19:51:51 wysłane przez Kiara »
Zapisane
  • Kiara
  • Administrator
  • Ekspert
  • *****
  • Wiadomości: 2458
  • Zobacz profil
Odp: WIECEJ O ŻYDACH I JUDAIZMIE.....
« Odpowiedz #18 : Październik 07, 2019, 10:25:43 »

UNIEWAŻNIENIE PRZYSIĄG.

Jeżeli są na mnie obciążenia z innych wcielenień powiązania ,ślubowania, przysięgi ,umowy.. zawarte z moją częściową wiedzą, nieświadomie , podstępnie, pochopnie, pod przymusem , lub z wykorzystaniem mojego braku wiedzy o ich mocy .

Dają one możliwość innym działania przeciwko mojemu i mojego RODU dobru i życiu ODBIERAM WSZYSTKIM ICH MOC DZIAŁANIA...

DZISIAJ ABSOLUTNIE RAZ NA ZAWSZE UNIEWAŻNIAM WSZYSTKIE PRZYSIĘGI ...
ZAMYKAM WSZYSTKIE DOSTĘPY DO MNIE W PRZESZŁOŚCI, TERAŹNIEJSZOŚCI I PRZYSZŁOŚCI.... OPCJI KTÓRA WYKORZYSTYWAŁA JE.

PROSZĘ STWÓRCĘ WSZECHRZECZY O WYPEŁNIENIE MOJEJ ŚWIADOMEJ DECYZJI I WOLI!!!
Proszę również o pomoc i ochronę by NIGDY WIĘCEJ NIE ZAISTNIAŁA TAKA SYTUACJA.

STOP! STOP! STOP! BASTA!

Małgorzata Urszula.

Ps. Ponieważ jestem najstarszą KOBIETĄ W MOIM RODZIE/ GŁOWĄ RODU ...  PO MATCE PRZEJMUJE PRAWA NAJSTARSZA CÓRKA.

MAM PEŁNE PRAWO DO PODEJMOWANIA DECYZJI W SPRAWACH RODOWYCH.

"Kol nidre (Wszystkie ślubowania) – modlitwa żydowska unieważniająca przysięgi religijne, jednak tylko takie, które zostały złożone zbyt pochopnie oraz składane pod przymusem bądź też całkiem nieświadomie. Odmawiana jest przed wieczorem Jom Kipur"


https://www.youtube.com/watch?v=qZX6t96hUSs&fbclid=IwAR2kqV9Jeqnq3dAXFlVmP29OcoDtwyPlxoG2FjwE0DBVbOPF34d_iMMjINk
Karel Gott - Kol Nidre (1967)



Kol nidre(j)

(aram., Wszystkie ślubowania; jid. Koł nidrej) – modlitwa napisana w języku aramejskim, poprzedzająca modły wieczorne (maariw), w przededniu święta Jom Kipur, trzykrotnie w synagodze śpiewana, do poważnej i wzruszającej melodii.

Choć nie jest integralną częścią modłów wieczornych, to tego dnia są one często nazywane K.n. Modlitwa ta zawiera stwierdzenie, że wszystkie ślubowania i przysięgi, uczynione pod przymusem, zbyt pochopnie lub nieświadomie, niniejszym zostają unieważnione.

Początkowo odnosiło się to tylko do zobowiązań powziętych w minionym roku, jednak uczony Jaakow ben Meir (zw. Rabe(j)nu TAM [1100-1171]), wnuk Rasziego, zmienił tekst w ten sposób, że zaczęło się to odnosić do nadchodzącego roku.
Żydzi aszkenazyjscy przyjęli tę nową wersję, a Żydzi wł. pozostali przy oryginalnej; w Izraelu, Żydzi aszkenazyjscy i sefardyjscy, połączyli obie.

Modlitwa K.n. bywała obiektem antysemickich ataków, mających wykazać, że słowo dane przez Żyda jest niewiele warte, gdyż łatwo można się z niego wycofać.
W rzeczywistości, unieważnienie zawarte w K.n., odnosi się jedynie do ślubów, uczynionych przez człowieka w stosunku do Boga, a nie obejmuje zobowiązań podjętych w stosunku do innych ludzi.

Nie wiadomo dokładnie kiedy powstała ta modlitwa, przyjmuje się, że we wczesnym okresie gaonów. (Zob. też: Adon Olam; Slach na la-awon ha-am haz(z)e)

https://www.jhi.pl/psj/Kol_nidre(j)

« Ostatnia zmiana: Październik 07, 2019, 13:26:07 wysłane przez Kiara »
Zapisane
  • Kiara
  • Administrator
  • Ekspert
  • *****
  • Wiadomości: 2458
  • Zobacz profil
Odp: WIECEJ O ŻYDACH I JUDAIZMIE.....
« Odpowiedz #19 : Listopad 17, 2019, 19:00:55 »



Paweł Jędrzejewski

Opowieść o Potopie pojawia się - jako mit - w kulturach i przykładach piśmiennictwa starożytnego Bliskiego Wschodu (np. w akadyjskim "Eposie o Gilgameszu").

Jednak TYLKO w narracji Tory przyczyną Potopu jest ETYCZNY UPADEK ludzkości: "Ale Bóg zobaczył, że zwiększyło się zło ludzi na ziemi i wszelka skłonność w ich najgłębszych myślach była wyłącznie zła, cały czas" (Bereszit/Ks. Rodzaju 6:5). I zarazem TYLKO w narracji Tory człowiekiem, który ocaleje z najbliższą rodziną, będzie ktoś wybrany wedle WYŁĄCZNIE ETYCZNYCH KRYTERIÓW: "Noach był człowiekiem sprawiedliwym, doskonałym [jak] na swoje pokolenia. Z Bogiem chodził Noach" (Bereszit/Ks. Rodzaju 6:9)

Potop w opowieści Tory to - w jaskrawym odróżnieniu od innych relacji z tej katastrofy - zdarzenie, którego dwa główne elementy (zagłada ludzkości i jej ocalenie) są połączone związkiem przyczynowo-skutkowym na płaszczyźnie ETYKI.
Ale ten etyczny wymiar ma prawdopodobnie jeszcze większą głębię.
Jak już wspominaliśmy, Noach był człowiekiem sprawiedliwym na tle swojego pokolenia, swoich czasów, które były epoką takiego upadku ludzkości, że musiała ona zostać zniszczona.

Gdy Bóg zapowiedział Potop, nakazał Noachowi budowę arki i oświadczył, że zniszczy ludzkość, być może liczył na to, że Noach skłoni innych ludzi do skruchy i poprawy. Dlatego Potop miał nadejść dopiero za ponad 100 lat od momentu jego zapowiedzi.

Jednak Noach milczał.
Budowa arki trwała aż 120 lat. Arka była ogromna. Ludzie, widząc trwającą pracę, musieli zadawać Noachowi pytania, dlaczego zajmuje się budową tak kolosalnego statku. Noach nic nie wyjaśniał. Niczego nie tłumaczył. Do niczego nie wzywał.

A gdyby im powiedział o Potopie, być może wykazaliby skruchę.
To zaniechanie przez Noacha podejmowania jakichkolwiek prób ratowania innych ludzi spowodowało, że Potop nazywany jest "me Noach" czyli "wody Noacha". Zohar (Księga Blasku") - mistyczny komentarz do Tory - uważa to za prawdopodobne świadectwo, że ostatecznym winnym Potopu był Noach. Poprzez swoje milczenie. To jego obojętność wobec losu innych ludzi i skupienie się wyłącznie na budowie arki, przeważyły szalę.
Zamiast  im POWIEDZIEĆ, budował arkę.

Gdy ludzie pytali go "co budujesz? dlaczego to robisz?" - nie wyrzekł ani słowa.
A właśnie arka, czyli "tewa", może też oznaczać w hebrajskim "słowo" - czytamy w komentarzu do Tory Pardes Lauder.
Komentarz kontynuuje tę myśl i stwierdza, że wymiary arki (30 łokci na 300 łokci i na 50 łokci) odpowiadają numerycznej wartości liter lamed, szin i nun, które tworzą słowo "laszon", czyli "język".






https://www.facebook.com/groups/130806889102/

*****

MOIM ZDANIEM...

Według Judaizmu życie człowieka to 120 lat .. Noach budował Arkę 120 lat czyli całe ludzkie życie, jednak jako 20 letni ,  świadomy człowiek .. czyli dojrzały fizycznie i mentalnie , osiągał dojrzałość duchową   po zapowiedzi Boga o Potopie trwało to 100 lat.

KIM zatem jest NOACH ... symbolem CZŁOWIEKA DUCHOWEGO, KTÓRY PRZEZ CALE DOROSŁE ŻYCIE JEST ZOBOWIĄZANY DO BUDOWY arki przymierza ze stwórcą... czyli swojej duchowej i energetycznej  postaci, która w trakcie "POTOPU"  wejścia nowych wód wiedzy .. będzie w stanie unieść DUCHA CZŁOWIEKA .. JEGO MATRYCĘ ŻYCIA ... Z ZAMĘTÓW STAREGO NA NOWY PLAN.. NOWĄ ZIEMIĘ ...  Z NOWĄ WIEDZĄ.

7 PRAW NOACHITÓW TAK NAPRAWDĘ DOTYCZY 7 WIRÓW ENERGETYCZNYCH NA PODSTAWIE WIEDZY  KTÓRYCH ISTNIEJE ŻYCIE MATERIALNE NA ZIEMI .

Jednak wiedza zdeponowana w owych wirach ma różne poziomy, po przekroczeni każdego poziomu następuje swojego rodzaju" POTOP " dla człowieka... znika poprzednie pojawia się NOWE  o wyższym poziomie wiedzy.

Noachita, to po prostu CZŁOWIEK DUCHOWY....  DUSZA WCIELONA W MATERIĘ.. KTÓRA W WĘDROWCE SWOJEGO ROZWOJU CO PEWIEN CZAS WYPŁYWA  NA WYŻSZY WYMIAR WIEDZY.

Ja bym powiedziała obowiązki Noachitów, to rozwój duchowy wedle ówczesnych norm etyczno , moralnych przekazanych nam przez STWÓRCE  w depozycie wiedzy w 7 czakrach , które od prostych zasad rozwijają się w szeroki wachlarz wiedzy wspierającej ludzki rozwój i ewolucję.

Kiara.



« Ostatnia zmiana: Listopad 18, 2019, 12:55:02 wysłane przez Kiara »
Zapisane
Strony: 1 [2]
Skocz do:  

Polityka cookies
Darmowe Fora | Darmowe Forum

bbyfun divum pilsudskiegodietricha mojeprzysmaki galicja