KOD PESZEROWY I WIEDZA WSPÓŁCZESNA

kosciol to perwersja

  Wywiad z prof. Hubertusem Mynarkiem - by?ym ksi?dzem, filozofem, dziekanem Uniwersytetu Wiede?skiego i najbardziej znanym niemieckim krytykiem Ko?cio?a Rzymskokatolickiego

– Jak to si? sta?o, ?e ksi?dz pochodz?cy z Polski, profesor teologii kilku uczelni, stan?? po drugiej stronie ideologicznej barykady?

By?em przez bardzo d?ugi czas produktem mojego ?l?sko-katolickiego ?rodowiska. Z czasem jednak zrozumia?em lepiej znaczenie katolickiej teologii. Jedynym jej zadaniem jest legitymizowanie strategii hierarchii ko?cielnej. Papie?, ktĂłry jest antydemokratycznym autokrat?, deklaruje: „Objawienie istnieje, przysz?o z nieba, przyniesione przez Jezusa Chrystusa, jest zapisane w Pi?mie ?wi?tym, w czterech Ewangeliach i w listach aposto?Ăłw”. Jednak to papie?, jako „nieomylny”, decyduje o tym, jak interpretowa? tre?? Biblii. Jednocze?nie w Starym i Nowym Testamencie znajdujemy mnĂłstwo okrucie?stw, scen pornograficznych, niemoralnych zasad i nakazĂłw. A do tego hierarchia ko?cielna, papie?e i sobory deklaruj?, ?e Biblia jest od A do Z ?wi?t? ksi?g?, dan? nieomylnie przez Boga.

– Chce Pan powiedzie?, ?e teologowie, ludzie inteligentni i z tytu?ami naukowymi, nie widz? tej sprzeczno?ci?

Naturalnie, ?e teologowie s? ?wiadomi, i? niezale?ne badania Biblii dowodz? czego? zupe?nie przeciwnego: odkrywaj? przecie? w tym „?wi?tym pi?mie” mnĂłstwo mitĂłw, oszustw i fa?szerstw. Jednak jako urz?dnicy ko?cielni teologowie musz? mĂłwi?, uzasadnia? i legitymizowa? to, co papie? i biskupi nakazuj?. Nie wolno im powiedzie? ludowi katolickiemu prawdy! W rzeczywisto?ci nic si? nie zmieni?o od czasĂłw ?wi?tego Ignacego Loyoli, za?o?yciela jezuitĂłw, ktĂłry og?osi?: „Aby doj?? do prawdy we wszystkich sprawach, musimy by? gotowi do wiary, ?e to, co nam wydaje si? bia?e, jest czarne, je?eli Ko?ciĂł? hierarchiczny tak to definiuje”.

Pod wp?ywem d?ugich bada? historycznych, filozoficznych i egzegetycznych sta?o si? dla mnie zupe?nie jasne, ?e teologia nie jest obiektywn? nauk?. Teologia jest ideologi? w s?u?bie w?adzy hierarchicznej, ktĂłra sam? siebie ustanowi?a nieomyln? prawd?. Tej „prawdy” potrzebuje Ko?ciĂł?, aby ludzi straszy? piek?em, grzechem, kar? za niepos?usze?stwo, wyrzutami sumienia, spowiedzi? itp. Ko?ciĂł? hierarchiczny chce jedynie panowa? i odnosi? korzy?ci, a religia jest dla niego jedynie fasad?, za ktĂłr? ukrywa swoje w?a?ciwe zamiary. Oto dlaczego zrzuci?em sutann? i wyst?pi?em z Ko?cio?a katolickiego!

– Odchodz?c z Ko?cio?a w 1972 roku, napisa? Pan list otwarty do papie?a Paw?a VI, wzywaj?c do zniesienia celibatu i demokratyzacji w Ko?ciele
...

http://www.eioba.pl/a111461/kosciol_to_perwersja

Polska kultura Chrzescijanska.


Korzenie polskiej kultury od ?reniowiecza do renesansu.

W zwi?zku ze wst?pieniem Polski do Unii Europejskiej, jak mantra przewija si? w naszym kraju problem wpisania do konstytucji europejskiej chrze?cija?skich korzeni (patrz artyku? "Chrze?cija?ska wizja Europy. Czy s?usznie?"). Zrezygnowali?my z zasad nicejskich, ale chrze?cija?stwo pozosta?o. Nasza historiografia od wielu dziesi?cioleci podporz?dkowa?a swoje wyniki docieka? i? kultura polska (podobnie jak polska historia) integralnie zwi?zana jest z chrze?cija?skim rodowodem. Wed?ug przyj?tej tezy chrze?cija?stwo stanowi?o -  i stanowi - najwa?niejsze ?rĂłd?o w rozwoju naszego kraju.

Rodowodowi polskiej kultury po?wi?cono niezliczon? ilo?? publikacji, a problemu nie rozstrzygni?to ostatecznie. Wr?cz mistyfikacji ulega zafa?szowanie nieprawdy i manipulacja faktami historycznymi i naukowymi. Mo?na odnie?? wra?enie, ?e g?Ăłwn? przyczyn? takiej interpretacji jest a priori przyj?te za?o?enie i? polska kultura narodowa wyrasta?a z inspiracji chrze?cija?stwa, pod patronatem ko?cio?a.


http://interia360.pl/artykul/polska-kultura-a-chrzescijanstwo,31877

Warto przeczytac na czym naprawde opiera sie istnienie KK.

"Przez osiemnascie wiekow plynie rzeka krwi....."


http://nwomedia.pl/artykul.php?id=2676
       

Historia Europy nierozerwalnie zwi?zana jest z nominalnym chrze?cija?stwem. Czy o tak? spu?cizn? chodzi Ko?cio?owi (domagaj?cemu si? stosownego zapisu w preambule europejskiej konstytucji)? — opisuje ten drastyczny artyku?.

 

„Przez osiemna?cie wiekĂłw p?ynie rzeka krwi, a na jej brzegach mieszka chrze?cija?stwo”.
(Ludwig Boerne, niemiecki filozof i pisarz, 1786–1837)

PRZEZ pĂł?tora tysi?clecia chrze?cija?stwo kszta?towa?o EuropejczykĂłw, pokolenie za pokoleniem, rz?dz?cych i rz?dzonych, kap?anĂłw i ludzi ?wieckich, nauczycieli i uczniĂłw. Chrze?cija?stwo przenika?o wsz?dzie, wszystko determinowa?o, mia?o wp?yw na ?ycie prywatne, publiczne, na rodzin?, ma??e?stwo, mi?o??, kszta?cenie, gospodark?, prawodawstwo i pa?stwo. A jednak jeszcze w XX wieku chrze?cija?skie narody toczy?y najwi?ksze w dziejach wojny, w ktĂłrych zgin??o wi?cej ludzi ni? kiedykolwiek przedtem.

Jak to by?o mo?liwe? Jak te narody osi?ga?y dojrza?o??? Jak wychowywano owych ludzi? Jak rz?dzono nimi?

Najlepszej odpowiedzi na te pytania udziela przesz?o?? Ko?cio?a. Ko?ciĂł? bowiem wp?ywa? d?u?ej i przemo?niej na mieszka?cĂłw Europy, d?u?ej determinowa? ich losy ni? wszelkie krĂłlestwa, dynastie, ustroje spo?eczne, a by? to wp?yw pod ka?dym wzgl?dem wysoce negatywny, tak te? oceniany zgodnie — czego nie nale?a?oby lekcewa?y? — przez my?licieli ca?kowicie odmiennych od siebie: Goethego, Nietzschego, Marksa, Kierkegaarda, gdy tymczasem historycy, z nielicznymi wyj?tkami, nadal go nie dostrzegaj?, a w najlepszym razie Ăłw wp?yw bagatelizuj?. A przecie? w?a?nie to jest istotne,

Niech wyka?e to zaprezentowana tu zwi?z?a prehistoria dwudziestowiecznego barbarzy?stwa: jedynie zarysowana i by? mo?e jednostronna, ale w tym tylko, ?e dalej b?dzie wci?? mowa o regule, nie za? o wyj?tkach. Na?wietlam bowiem wy??cznie decyduj?ce, przes?dzaj?ce o orientacjach politycznych oddzia?ywanie miarodajnego chrze?cija?stwa reprezentowanego przez Ko?ciĂł? powszechny, a ignoranci, pochlebcy, najrozmaitsi piewcy religijnej idylli zechc? je na pewno podda? w w?tpliwo??.


1. USTAWICZNE POD?EGANIE DO WOJEN

Dla najdawniejszych chrze?cijan s?u?ba frontowa by?a nie do pomy?lenia. Nigdzie w ich pi?miennictwie z pierwszych stuleci nie ma zgody na to. Co wi?cej, wszyscy Ojcowie Ko?cio?a zakazywali zabijania w obronie koniecznej — i oto w 313 roku cesarz Konstantyn obdarzy? chrze?cijan pe?n? swobod? praktyk religijnych, po czym — w 314 roku — uchwalono ekskomunik? dla dezerterĂłw. Kto porzuca? bro?, nara?a? si? na wykluczenie z Ko?cio?a. Przedtem wykluczano tych, ktĂłrzy broni nie porzucali. Dawnych pacyfistĂłw zast?pili wi?c kapelani polowi, a zabijanych chrze?cijan uchylaj?cych si? od udzia?u w wojnie — zabijaj?cy chrze?cija?scy wojownicy. Sprzyjaj?cy armii Ko?ciĂł? wykre?li? spiesznie wszystkich ?o?nierzy-m?czennikĂłw ze swych kalendarzy i odt?d wspiera? w?adcĂłw dopuszczaj?cych si? masowych mordĂłw, a nawet niebawem sam ich zacz?? do takich mordĂłw nak?ania? — i czyni to po dzi? dzie?.

Papie? Stefan II, w worku pokutnym i z g?ow? posypan? popio?em, wy?ebra? od krĂłla FrankĂłw Pepina wojn? przeciw Longobardom, z ktĂłrymi Frankowie ?yli przedtem w najlepszej zgodzie. Gigantyczne klerykalne fa?szerstwo (wyznane po jedenastu wiekach) oraz dwie krwawe kampanie doprowadzaj? do za?o?enia Pa?stwa Ko?cielnego, ktĂłre by?o uznawane i powi?kszane przez kolejnych w?adcĂłw frankijskich i saskich.

Ale i papie?e zacz?li niezad?ugo pokazywa? si? w he?mach, zbrojach, z mieczami. Mieli w?asne wojska l?dowe, marynark? wojenn?, fabryk? broni. Walczyli o ka?de hrabstwo, ka?dy zamek, ka?d? twierdz?. Zagrabiali ca?e ksi?stwa. Wsz?dzie werbowali ?o?dakĂłw i dokonywali rzezi na w?asnych ziomkach.

 

Leon IX zignorowa? w 1053 roku uchwa?y pokojowe z Cluny, zignorowa? wydany przez siebie zakaz s?u?by wojskowej duchownych, zignorowa? obiecan? mu przez chrze?cija?skich NormanĂłw przysi?g? na wierno?? oraz wasalne uzale?nienie i rozpocz?? wojn? przeciw nim. Kluniacki teolog Hildebrand — jako Grzegorz VII (jego ulubiona dewiza: „Niech b?dzie przekl?ty ten, kto nie chce miecza umacza? we krwi!”) — wezwa? ca?y ?wiat do stworzenia armii, ktĂłr? chcia? poprowadzi? w roli „wodza i biskupa”. Grzegorz IX zwrĂłci? si? zbrojnie przeciwko powracaj?cemu jako zwyci?zca z krucjaty cesarzowi Fryderykowi II. Urban VI, ktĂłry mi?dzy innymi r?koma by?ego pirata mianowanego genera?em zakonu joannitĂłw — nakaza? zamordowanie po straszliwych torturach biskupa Akwilei oraz egzekucj? pi?ciu kardyna?Ăłw, wzi?? ze swymi ?o?dakami udzia? w sycylijskiej wojnie sukcesyjnej. Pius V i Sykstus V stoczyli wielkie bitwy morskie: pierwszy pod Lepanto przeciw Turkom, drugi na kanale La Manche przeciwko Anglikom.

Juliusz II (jego dewiza; „Je?li nie pomog? klucze Piotrowe, to niechaj pomo?e jego miecz!”) prowadzi? wojny niemal?e w ka?dym roku swojego pontyfikatu, i to tak skutecznie, ?e cesarz Maksymilian rozwa?a?, czy nie zosta? papie?em. Pawe? IV wyzna? w po?owie XVI wieku, ?e ma r?ce „po ?okie? unurzane we krwi”, by? jednak takim moralist?, i? kaza? zamalowa? „nieprzyzwoite” fragmenty S?du ostatecznego Micha?a Anio?a.

Jeszcze nieco ponad sto lat temu (w wieku XIX) Pius IX werbowa? ?o?nierzy. I jeszcze w latach czterdziestych, dwudziestego wieku, mogliby papie?e powtĂłrzy? s?owa Paw?a IV, maj?c wi?cej podstaw po temu — chocia? i oni bardzo dbali o moralno??; na przyk?ad Pius XII, ktĂłry w wystosowanym pod koniec 1939 roku li?cie do hierarchii ko?cielnej USA dopatrzy? si? przyczyny „dzisiejszych nieszcz???” bynajmniej nie w faszyzmie, ktĂłry w?a?nie pogr??y? ?wiat w najwi?kszej wojnie w dziejach ludzko?ci, lecz mi?dzy innymi w krĂłtkich spĂłdnicach pa?. Nie jest to kuriozalny epizod historii Ko?cio?a, raczej fakt ?wiadcz?cy o istniej?cej rĂłwnie? dzisiaj moralno?ci — je?li nie bra? pod uwag? owych stuleci, w ktĂłrych niejeden klasztor ?e?ski by? cz??ciej odwiedzany ni? burdele, a wszyscy duchowni — od szczytĂłw hierarchii po wiejskiego proboszcza — mieli konkubiny.

Co za? czynili papie?e, to powtarzali biskupi, opaci. Byli oni synami, bra?mi, kuzynami ?wieckich przedstawicieli szlachty, nie mniej pazernymi i ??dnymi w?adzy ni? ta ostatnia, zapewne te? rĂłwnie znienawidzonymi, o czym ?wiadcz? cz?ste w ?redniowieczu morderstwa spotykaj?ce biskupĂłw i opatĂłw, wojny przeciw klechom i polowania na nich, a tak?e niezliczone dokumenty literackie.

 

W dawnym pa?stwie niemieckim duchowni bywali ministrami, podskarbimi, dowĂłdcami krĂłlewskich wojsk. Za czasĂłw cesarza Ottona II Ko?ciĂł? wystawi? dwukrotnie wi?cej rycerzy ni? wszyscy ksi???ta ?wieccy. I na PĂł?nocy, i na Po?udniu kardyna?owie i biskupi dowodzili ca?ymi armiami. NiektĂłrzy wy?si duchowni dokonywali w?asnor?cznie krwawej zemsty. Nie by?o te? takiej diecezji, w ktĂłrej cho?by jeden z biskupĂłw nie toczy?by d?ugoletniej wojny lokalnej. Cz?sto nie oszcz?dzali ani kobiet, ani dziewcz?t, zabijali starcĂłw i dzieci, czasami nawet r?ka w r?k? z „kacerzami” (heretykami), jak w wypadku arcybiskupa Kolonii Dietricha von Moers. Wyk?uwali wrogom oczy, tak jak to uczyni? w 1368 roku opat klasztoru w Reichenau z ka?dym obywatelem Konstancji, ktĂłry wpad? mu w r?ce. Posy?ali na tamten ?wiat wszystkich je?cĂłw, jak tego w 1379 roku dopu?ci? si? biskup OsnabrĂźck Dietrich. Zmuszali powsta?cĂłw do b?agania na kl?czkach o lito??, a potem jednak kazali ich masowo zabija?, tak jak to uczyni? w roku 1415 biskup Liège, Johann von Wittelsbach. „Z kleszym stanem bywa?o tak, i? gdy s?yszano o czym? z?ym czy o jakiej? wojnie i pytano, kto by owo sprawi?, to pokazywa?o si?, ?e biskup, klecha”.

Biskupi sprzymierzali si? z krĂłlami przeciw ksi???tom, walczyli u boku ksi???t przeciw krĂłlom, u boku papie?a przeciwko cesarzowi, u boku cesarza przeciw papie?owi, po stronie jednego papie?a przeciwko innemu (a? sto siedemdziesi?t jeden lat !), po stronie duchownych duszpasterzy przeciw duchownym z zakonĂłw, ale i przeciw innym duszpasterzom — biskup Dietrich z OsnabrĂźck przeciw biskupowi Gerardowi z Minden; biskup Eryk z OsnabrĂźck przeciw biskupowi Henrykowi z MĂźnster itd. — na polu bitwy, na ulicy, we wn?trzu ?wi?tyni, sztyletem, trucizn?, na wszelkie sposoby…

Przez ca?e wieki kler propagowa? te? ?wi?t? wojn?, do ktĂłrej Urban II jeszcze w roku 1095 — w?a?ciwie rzecz oceniaj?c — nak?ania? zbĂłjcĂłw. Papie? zapewnia? odpuszczenie grzechĂłw, obfity ?up, krain? mlekiem i miodem p?yn?c? i krzycza?: „To nakazuje Chrystus!”

I wyruszyli z krzy?ami na odzieniu i na sztandarach. Ju? nad Renem i nad Dunajem wymordowali tysi?ce ?ydĂłw. Potem dopuszczali si? gwa?tĂłw i mordĂłw na chrze?cija?skich W?grach. Podczas zwyci?skiego ataku na Jerozolim?, latem 1099 roku w pi?tek, w godzinie ukrzy?owania, o czym donosz? urzeczeni tym kronikarze — zmasakrowali blisko siedemdziesi?t tysi?cy SaracenĂłw… Zabijali, bo, jak pisze arcybiskup Wilhelm z Tyru, postanowili grabi? zawsze i wsz?dzie, „ka?dego mieszka?ca miasta”. Ociekali krwi? i u wej?cia do ka?dego „oczyszczonego” domu wieszali, na znak przej?cia na w?asno??, swoje tarcze — jest to jedno z najstarszych ?wiadectw u?ywania tarcz herbowych jako dowodĂłw to?samo?ci. W ?wi?tyni urz?dzili tak? jatk?, ?e — jak pisze ksi?dz Rajmund z Agiles — „za spraw? cudownego, sprawiedliwego zrz?dzenia bo?ego a? po kolana, a nawet a? po ko?skie siod?a, nurzali si? we krwi”. A nast?pnie, co odnotowa? autor Gesta Francorum, ?wiadek naoczny, „szcz??liwi, z rado?ci roni?c ?zy, poszli nasi odda? cze?? grobowi Zbawiciela”.

?aden artysta kabaretowy nie potrafi?by lepiej sparodiowa? tego chrze?cija?stwa.

Tabula rasa! Wojna totalna. Ich idea? od ?redniowiecza po faszystowskie krucjaty w Abisynii, Hiszpanii, Chorwacji, Rosji. A? po masowe mordowanie w Wietnamie z udzia?em kardyna?a Spellmana. A? po moralno-teologiczne placet ciesz?cego si? zaufaniem Pacellego (papie?a — Piusa XII) — niemieckiego jezuity Gundlacha dla masowej zag?ady poprzez wojn? atomow?. A? po „odwag?” jezuity Hirschmanna „przyzwolenia na ofiar? zbroje? atomowych w obecnej sytuacji, mimo perspektywy utraty ?ycia przez miliony ludzi”, co — wed?ug niego — jest bliskie „postawy ?wi?tego Franciszka” oraz „ducha teologii krzy?a”. A? po ksi??k? Die sittliche Ordnung der VĂślkergemeinschaft (?ad moralny spo?eczno?ci mi?dzynarodowej), w ktĂłrej spora grupa teologĂłw katolickich pochwala „stworzenie zapasu broni j?drowej” i bagatelizuje masow? ?mier? niewinnych ofiar jako dopuszczalne „dzia?anie uboczne”, co — wed?ug nuncjusza apostolskiego, arcybiskupa Muencha, ktĂłry okazywa? ju? sw? sympati? hitlerowcom, „stanowi odpowied? zgodn? z zaleceniami ojca ?wi?tego”.

„Wyznawca nihilizmu i wyznawca chrystianizmu — te okre?lenia si? rymuj?, ale ich obu ??czy wi?cej […]”.

Krucjaty sta?y si? wkrĂłtce dla ?wiata katolickiego jedn? wielk? kl?sk?. Ca?e armie znika?y niemal?e bez ?ladu, znikn??o nawet pi??dziesi?t tysi?cy dzieci; potem ju? tylko Hitler i Chomeini posy?a? dzieci na wojn?. Umocni? si? natomiast islam i to by? najtrwalszy efekt wypraw krzy?owych. Muzu?manie bywali zreszt? nierzadko skorzy do rokowa? i kompromisĂłw. Po odzyskaniu przez nich w roku 1187 Jerozolimy nawet chrze?cija?scy kronikarze przyznawali, ?e su?tan Saladyn okaza? si? wspania?omy?lny, ludzki. Islamska obyczajno?? zrobi?a zreszt? niebawem pozytywniejsze wra?enie na wielu krzy?owcach ni? obyczaje ich w?asnych dowĂłdcĂłw.

Ale papie?e nie ustawali w nak?anianiu do nowych krucjat. By?a to my?l przewodnia ca?ej ich polityki zewn?trznej, nie „tylko” w XII i XIII wieku, lecz a? po schy?ek ?redniowiecza. Eugeniusz III, Innocenty III, Grzegorz IX, Klemens VI, Urban V, Klemens VII — ktĂłry podczas wyprawy krzy?owej do Tunisu ju? wyprĂłbowa? proch strzelecki, co stanowi jeden z najwcze?niejszych wypadkĂłw u?ycia go w dziejach ?wiata — oraz Benedykt XIII, Bonifacy IX i Eugeniusz IV niezmordowanie propagowali ?wi?t? wojn?, w ktĂłrej — jak wiadomo — coraz bardziej liczy?y si? aspekty polityczne, militarne, gospodarcze; „wy?sze stadium piractwa — mĂłwi Nietzsche — i nic wi?cej”! Jeszcze pod koniec XV wieku Pius II ??da? od wszystkich europejskich monarchĂłw powszechnej krucjaty. A przekonanie Piusa, i? „pa?stwa trwaj? dzi?ki broni, nie dzi?ki prawom”, podziela?a bez w?tpienia wi?kszo?? papie?y, ktĂłrzy przecie? zawsze pozwalali na to, ?eby wierni wykrwawiali si? w?a?nie dla dobra pa?stw, cho?by istnia?y tam okrutne, zbrodnicze re?imy. Podczas gdy wierni gin? jako ofiary coraz straszliwszych rzezi, papie?e pozostaj? przy ?yciu. To nazywa si? dziejami zbawienia!

Ach, „jakie? to wspania?e przyk?ady niez?omnej wierno?ci wobec monarchĂłw, ktĂłre nie mog?y nie wynikn?? z przestrzegania ?wi?tych zasad religii chrze?cija?skiej”. Tak zachwyca si? Grzegorz XVI, w?a?nie ten, ktĂłry — wyraziwszy to, co ojcom ?wi?tym le?y na sercach od 1789 roku — gani wolno?? sumienia jako „szale?stwo”, jako „zara?liwy b??d”, ktĂłry zjadliwie wypowiada si? przeciw wolno?ci handlu ksi??kami, „zas?uguj?cej na ci?g?e pot?pianie i odraz?”, ktĂłry jeszcze w wydanym w 1836 roku Indeksie ksi?g zakazanych uzale?nia czytanie Biblii w j?zykach narodowych od zgody rzymskiej inkwizycji. To rozporz?dzenie odwo?a? definitywnie dopiero Leon XIII w 1897 roku.

„Duchowie?stwo — pisze Schiller (dla chrze?cija?stwa, tego „szale?stwa, ktĂłre skorumpowa?o ?wiat”, maj?cy rĂłwnie ma?o estymy, jak Goethe, ktĂłremu „nauki Chrystusowe” nie wydawa?y si? „nigdzie bardziej poniewierane ni? w Ko?ciele chrze?cija?skim”, ktĂłremu protestantyzm jawi? si? jako „stek bredni”, a katolicyzm przypomina? teatr, karnawa?, „hokus-pokus”) — by?o od niepami?tnych czasĂłw podpor? w?adzy krĂłlewskiej i musia?o ni? by?. Z?ote czasy duchowie?stwa i krĂłlĂłw przypada?y zawsze na czas zniewolenia umys?Ăłw — i duchowni, i monarchowie zbierali ?niwo g?upoty i nonsensu”.

cd...

2. MORDOWANIE INACZEJ MY?L?CYCH


http://nwomedia.pl/artykul.php?id=2676

Strach przed czarownicami doprowadzi? do stracenia wielu tysi?cy niewinnych ludzi.

Przed Stalinem i Hitlerem nikt w Europie nie gardzi? tak bezwstydnie ludzkim ?yciem, nie pomiata? nim tak, jak czyni? to chrze?cija?ski Ko?ciĂł?, powo?uj?c si? wr?cz, co jest szczytem cynicznej przewrotno?ci, na „wol? bo??”.

?wiadczy o tym tak?e rozprawienie si? z poga?stwem. Pocz?tkowo odnoszono si? wprawdzie do pogan, jako do znikomej mniejszo?ci, z wyra?n? rezerw?, czasem tylko polemizowano z nimi, a co wi?cej: z anielsk? s?odycz? w g?osie opowiadano si? za wolno?ci? religijn?. Ale poczucie wi?kszej si?y ka?e — na prze?omie II i III wieku — dzia?a? bardziej stanowczo, atakowa? ca?? moc? w?asnych s?Ăłw. Deprecjonuje si?, cho? bynajmniej nie jednomy?lnie, tradycyjn? kultur?, filozofi?, z ktĂłrej czerpie si? korzy??, jeszcze gwa?towniej atakuje si? widowiska i oczywi?cie najokrutniej szydzi si? z poga?skiej religii, z kultu dla kosmosu, z deifikacji wody, ognia, gleby, nie mĂłwi?c o uznawaniu zwierz?t za ?wi?te.

I ledwo si? prze?om dokona? — komentuje to teolog von Campenhausen — „dawna ko?cielna ideologia m?cze?stwa i prze?ladowania znikn??a bez ?ladu, przemieniaj?c si? prawie ?e we w?asne przeciwie?stwo”. Ju? za czasĂłw pierwszego chrze?cija?skiego cesarza proklamowana w 313 roku koegzystencja i stanowi?ca zasad? wolno?? wyznania, ust?puj? miejsca uciskowi. Ju? i Konstantyn zabrania stawia? nowe pos?gi bĂłstw, zabrania kultu dla istniej?cych, radzenia si? wyroczni oraz wszelkich nabo?e?stw poga?skich. Ju? Konstantyn ka?e zamyka?, ograbia?, demolowa?, burzy? ?wi?tynie, na przyk?ad sanktuarium Eskulapa w Egeis, ?wi?tyni? Afrodyty na Golgocie, Afak? w Libanie, Heliopolis. Jego syn, arianin Konstancjusz przeciwstawia si? jeszcze radykalniej „zabobonowi”, „bezsensowi ofiar”. Jest pierwszym z cesarzy chrze?cija?skich, ktĂłry wyznacza kar? ?mierci za uprawianie poga?skiego kultu i zarz?dza konfiskat? mienia skazanych. Dochodzi ju? wĂłwczas do atakĂłw na ?wi?tynie, tortur, terroru s?downiczego. A katolicki cesarz Teodozjusz I zwalcza poga?stwo nie tylko mnĂłstwem surowych przepisĂłw prawnych, lecz i prowadzon? zaciekle wojn?.

KrĂłtko mĂłwi?c, ju? w IV, a jeszcze wyra?niej w V wieku, Ko?ciĂł? idzie ku triumfowi krzy?a po zgliszczach i trupach.

W Aleksandrii, aria?ski biskup-autokrata Jerzy nakazuje atak na ?wi?tyni? Mitrasa, obrazoburstwo, pl?drowanie sanktuariĂłw. Jego nast?pca, katolicki patriarcha Teofil w?asnor?cznie niszczy toporem s?ynny pos?g Serapisa i poleca, by w s?siednim o?rodku handlu, mie?cie Kanopos, zrĂłwnano wszystkie ?wi?tynie z ziemi?. Jego z kolei bratanek i nast?pca, Ojciec Ko?cio?a ?wi?ty Cyryl, wielki adorator Maryi, ktĂłry uciekaj?c si? do przekupywania ogromnymi sumami, przeforsowuje dogmat o Bogurodzicy, poleca w 415 roku napad na znan? i czczon? w ca?ym Ăłwczesnym ?wiecie kobiet?-filozofa Hypati?, zako?czony sprowadzeniem jej do jednego z ko?cio?Ăłw, rozebraniem do naga i dos?ownie rozerwaniem na strz?py kawa?kami szk?a. WyznawcĂłw dawnej wiary zwalcza te? fanatycznie patriarcha Jan Chryzostom, inny Ojciec Ko?cio?a. W budz?cych podziw mowach, dzi?ki ktĂłrym stanie si? patronem kaznodziejĂłw, nie tylko l?y pogan, lecz rĂłwnie? nak?ania do zburzenia wielu fenickich ?wi?ty?.

 

SzczegĂłlnie w prowincjach wschodnich, gdzie chrze?cijanie byli pocz?tkowo najliczniejsi, ju? pod koniec IV wieku niszczono coraz wi?cej ?wi?ty?, a podjudzane t?umy nierzadko masakrowa?y pogan. Nieomal zawsze dzia?o si? to pod przewodem biskupĂłw czy opatĂłw, przy czym najaktywniejsi byli mnisi, „?wi?skie czarne habity”, jak nazywali ich Grecy, wygl?dali bowiem jak ludzie, lecz ?yli jak ?winie. Atakuj? oni ?wi?tynie — twierdzi? Libaniusz w napisanej w 389 roku, adresowanej do cesarza rozprawie Pro templis — „ob?adowani drewnem albo uzbrojeni w kamienie i miecze, czasem nawet bez tego, tylko z si?? r?k i nĂłg. Potem, tak jakby chodzi?o o dobro bezpa?skie, zrywaj? dachy, burz? mury, roztrzaskuj? wizerunki bĂłstw, rozbijaj? o?tarze. Kap?anom pozostaje tylko wybĂłr mi?dzy milczeniem a ?mierci?. Po zniszczeniu pierwszej ?wi?tyni spiesz? ku drugiej i trzeciej, i gromadz? ?upy, drwi?c z prawa”.

Jednym z najgorzej os?awionych niszczycieli ?wi?ty? by? Szenute (= syn Boga), przeor „Bia?ego Klasztoru” w Tebaidzie, klasztoru m?sko-?e?skiego, mieszcz?cego w pewnych okresach bez ma?a dwa tysi?ce dwustu braci oraz tysi?c osiemset siĂłstr zakonnych. Jako „wielki opat”, „prorok”, „aposto?” nie cofa? si? ani przed oszustwem, ani przed w?asnor?cznym zabijaniem, morderstwami. Na czele wystarczaj?co wyg?odzonych hord wdziera? si? do ?wi?ty?, rabowa?, dewastowa? i wyrzuca? „obrazy bo?kĂłw” do Nilu. Wszystko, co cenne, co nadawa?o si? do spieni??enia, zabiera? ze sob?. Zdarza?o si? — tak by?o w Achminie — ?e ograbia? ca?e miasto, po czym je podpala?, a mieszka?cĂłw okrutnie masakrowa?.

Nie ustawano w wymuszaniu okupĂłw za ocalenie ?wi?ty? od podpalenia, w przemienianiu ich w ?wi?tynie chrze?cija?skie, niszczono unikatowe dzie?a sztuki, urz?dzano szydercze procesje, poga?skich kap?anĂłw spotyka?a ?mier? i wreszcie — w VI wieku — wszyscy poganie zostali uznani za ludzi bez maj?tku i bez praw, „i?by — jak g?osi dekret chrze?cija?skiego cesarza — ograbieni z mienia, popadli w n?dz?”.

Ale dwudziestowieczny katolicki teolog Jean DaniĂŠlou stwierdza: „Ko?ciĂł? zawsze podkre?la? swĂłj szacunek dla warto?ci religijnych ?wiata poga?skiego”.

 

 

W rzeczywisto?ci ?aden ko?cielny autorytet nie wyst?pi? przeciw owej eksterminacji. Przeciwnie: zach?cano do niej, z pozorn? dba?o?ci? o interes pa?stwa apelowano do w?adcĂłw: „Naj?wi?tsi cesarze, zabierajcie, zabierajcie bez skrupu?Ăłw ?wi?tynne ozdoby” — judzi ju? oko?o roku 347 Ojciec Ko?cio?a Firmicus Maternus. „Niechaj ogie? mennicy albo p?omie? pieca hutniczego roztopi pos?gi owych bo?kĂłw, obrĂł?cie wszystkie dary wotywne na swĂłj po?ytek i przejmijcie je na w?asno??. Po zniszczeniu ?wi?ty? zostaniecie przez Boga wywy?szeni”. Ten sycylijski renegat spo?rĂłd senatorĂłw zaleca chrze?cija?skim monarchom „najsurowsze prawa”, stosowanie „ognia i ?elaza”, prze?ladowanie „na wszelkie sposoby”, „i?by nie zachowa?a si? nawet najmniejsza cz??? tego diabelskiego nasienia […], by nie zachowa? si? ?aden ?lad po owym poga?skim plemieniu”.

I Augustyn by? w?rĂłd tych doctores Ecclesiae (ojcĂłw ko?cio?a),ktĂłrzy wyst?powali przeciw poganom — przeciwstawia? si? „najrozmaitszym monstrualnym bo?kom”, „blu?nierczym kultom”, „ba?wochwalczemu mot?ochowi”, mĂłwi? o „zarazie” i „zbrodni”. Zapala? si?, szydzi?, wci?? na nowo podsyca? furi? niszczycieli, w swoim magnum opus pod tytu?em O pa?stwie bo?ym przedstawia politeizm jako przyczyn? wszystkich okropno?ci, wszystkich mala, bella, discordiae w dziejach Rzymu, nie cofa si? nawet przed ?wiadomym przeinaczaniem, mĂłwi?c o poganach, pozwala sobie wr?cz na stosowanie „wszelkich ?rodkĂłw” a? po „fa?szowanie cytatĂłw” (Andresen).

Owe pogromy przebiega?y wi?c nieporĂłwnywalnie bardziej krwawo i okrutniej ni? jakiekolwiek wcze?niejsze prze?ladowania chrze?cijan. Tabula rasa! Totalna „czystka”, Usuni?cie wszystkich elementĂłw szkodz?cych spo?ecze?stwu. „To, co nie jest zgodnie z prawd? czy z norm? obyczajow? — poucza jeszcze w 1954 roku papie? Pius XII — nie ma prawa istnie?”.

Dlatego te? likwidacja poga?stwa temu Ko?cio?owi nie wystarczy?a.

Z pocz?tku zwracano si? przeciw niekatolikom. Zakazywano im nabo?e?stw, niszczono pi?miennictwo, grabiono ko?cio?y, rabowano mienie i skazywano ich na banicj?. Ale ju? w 385 roku, w Trewirze, katoliccy biskupi polecili po raz pierwszy ?ci?? innych chrze?cijan z powodĂłw wyznaniowych.

Od Augustyna, prekursora ?owcĂłw kacerzy (heretykĂłw), wiedzie prosta linia ku inkwizycji, ta za? ju? w epoce KarolingĂłw zainicjowa?a tworzenie specjalnych s?dĂłw biskupich i stopniowo doprowadzi?a do prze?ladowania sekt, z premedytacj? rozp?ta?a terror, ktĂłry w ci?gu nast?pnych stuleci pozbawi? ?ycia niezliczone masy ludzi i ktĂłry odnowi? si? w czasach faszystowskich, kiedy to nawet uczniowie Franciszka z Asy?u stali si? ludobĂłjcami, prowodyrami strasznych pogromĂłw, komendantami obozĂłw koncentracyjnych. (patrz artyku?: Paveli? — katolicki nazizm)

 

Kulminacj? zbrodni inkwizycji by?o wycinanie j?zykĂłw, duszenie, palenie na stosie, uprawomocnione najpierw — w 1194 roku — w Hiszpanii, a nast?pnie we W?oszech, Niemczech, Francji i wreszcie tak?e w Anglii. W bulli Ad extripanda z 1252 roku papie? Innocenty IV przyrĂłwna? wszystkich chrze?cijan-niekatolikĂłw do zbĂłjcĂłw i zobowi?za? w?adcĂłw do tego, by winnych heretykĂłw zabijano w ci?gu pi?ciu dni. Dominikanie, uczniowie Tomasza z Akwinu, oficjalnego filozofa tego Ko?cio?a, ktĂłry sam domaga? si? wykluczenia „ludzi dotkni?tych zaraz?” ze spo?ecze?stwa, zacz?li tresowa? psy do polowa? na kacerzy i przez pĂł? tysi?clecia przewodzili inkwizycji.

I oto zacz??y si? tortury, oblewanie wod? ?wi?con?, uk?adanie na specjalnych ?awach, sadzanie na hu?tawce, na roz?arzonych w?glach, zak?adanie butĂłw hiszpa?skich. Robiono znak krzy?a i robiono miazg? z ludzi. Gdy zbiera? si? trybuna?, odwo?ywa? si? do Ducha ?wi?tego, po czym zezwala? na wszelkie oszustwa. „Dla dobra sprawy — skomentowa? zbiĂłr zezna?, przez szesna?cie dni coraz okrutniej torturowanego Savonaroli, jeden z jego s?dziĂłw — to i owo pomini?to, to i owo dodano”. Podobnie fa?szowano protoko?y zezna? ?wiadkĂłw obrony.

Ka?dy katolik by? zobowi?zany sk?adan? przez siebie przysi?g? do prze?ladowania heretykĂłw i musia? t? przysi?g? powtarza? co dwa lata, rodzice musieli denuncjowa? dzieci, te za? swoich rodzicĂłw, m??owie denuncjowali ?ony, a te ostatnie — swoich m??Ăłw. Tak rozpocz??y si? donosicielstwo, dzia?alno?? konfidentĂłw, szpiegowanie i zastraszanie, co pĂł?niej bardzo rozwin??y nowoczesne pa?stwa policyjne, tak rozpocz??o si? na wielk? skal? wymuszanie pozornej uleg?o?ci i zarazem owo niepowtarzalne, ohydne po??czenie strusiej polityki z ob?ud?, charakterystyczne odt?d dla mentalno?ci narodĂłw chrze?cija?skich.

Jak?e tolerancyjne by?y — w porĂłwnaniu z nimi — kulty poga?skie! Jak?e wspania?omy?lni bywali cz?sto sami Rzymianie wobec chrze?cijan, ktĂłrym po dzi? dzie? zdarza si? w groteskowy sposĂłb wyolbrzymia? zaciek?o?? doznanych prze?ladowa?. Reskrypt Trajana z roku 112, ktĂłry przes?dza o stosunku do chrze?cijan przez nast?pnych sto kilkadziesi?t lat, nie zezwala na ?ledzenie ich ani te? na anonimowe donosy. „Albowiem by?by to z?y przyk?ad, niegodny naszej epoki”. „Nie chc? — dekretuje pĂł?niej cesarz Hadrian — by dr?czono niewinnych, i trzeba uniemo?liwi? oszczercom bezkarne uprawianie ich haniebnego procederu”.

A tysi?c lat pĂł?niej: jaki? post?p w obyczajowo?ci czasĂłw chrze?cija?skich! Przy tropieniu „kacerzy” dopuszczalne jest wszelkie oszustwo. Ludzie s? wsz?dzie podjudzani do polowa? na heretykĂłw, otwarcie zaszczepia si? okrucie?stwo. Du?o p?aci si? za miejsca w oknach z widokiem na stos, a wiernym, ktĂłrzy zgromadz? drewno, zapewnia si? odpust zupe?ny. Urz?dzane s? imponuj?ce autodafe, stanowi?ce okazje do masowego mordowania ludzi — czasem na oczach dwustu tysi?cy widzĂłw. Na ostatni? drog? zak?ada si? skazanym nawet czapki b?aze?skie, przytyka im si? do cia?a roz?arzone obc?gi, niekiedy ucina si? im praw? r?k?, a potem s?ycha? ?piew, podczas gdy ofiary — zale?nie od kierunku wiatru — ju? to si? dusz?, ju? to z wolna si? pal?: „Chwalimy Ci?, wielki Bo?e”. „Buduj?cy przyk?ad spo?ecznej doskona?o?ci” — tak chwali jeszcze w 1853 roku inkwizycj? wydawane przez jezuitĂłw watyka?skie czasopismo.

?aden artysta kabaretowy nie potrafi?by lepiej sparodiowa? chrze?cija?stwa.
 

cd.....

http://nwomedia.pl/artykul.php?id=2676


Zdarza?o si?, ?e umieraj?ce kobiety zabierano w ?Ăł?kach na miejsce egzekucji i tam wrzucano je w ogie?.

Sam wielki inkwizytor, Torquemada, osobi?cie pos?a? w Hiszpanii dziesi?? tysi?cy dwie?cie dwadzie?cia osĂłb na stos oraz dziewi??dziesi?t siedem tysi?cy trzysta siedemdziesi?t jeden osĂłb na galery. I jeszcze w po?owie XX wieku chrze?cijanie torturuj? we frankistowskiej Hiszpanii, w Korei, Algierii, Grecji, Wietnamie i w wi?zieniach Republiki Federalnej Niemiec. W hitlerowskich Niemczech zostaje przywrĂłcona straszliwa kara odpowiedzialno?ci rodzinnej — papie? Grzegorz IX ekskomunikowa? a? do siĂłdmego pokolenia, a papie? Urban II nie uwa?a? za morderstwo zabicia osoby ekskomunikowanej, „gwoli przys?u?enia si? Ko?cio?owi — naszej matce”.

Nie wszystkich heretykĂłw palono. Skruszonym okazywano ?ask?. Bito ich w niedziele podczas mszy, raz w miesi?cu w ka?dym domu, gdzie spotykali si? z podobnymi sobie, oraz w czasie procesji, na ka?dej stacji. Czasem p?dzono ich te? nago po ulicach, po czym byli biczowani przy o?tarzach i nawet legaci papiescy nie uwa?ali udzia?u w tym za uw?aczaj?cy im. Inni skruszeni trafiali pod „mur”. Skazywano ich na murus largus, dosy? ?agodne ograniczenie wolno?ci, albo na murus strictus, co oznacza?o do?ywotnie przykucie r?k i nĂłg do ?ciany pozbawionej okien celi, zgodnie z nakazem papie?a, jak najmniejszej i jak najciemniejszej, a wi?c kar? nie stosowan? nawet za Hitlera. Jeszcze straszniejszy by? murus strictissimus, o ktĂłrym protoko?y inkwizycji jednak milcz?.

Znani nam s? katolicy, ktĂłrzy w XIII wieku za?wiadczali swoj? prawowierno?? nast?puj?c? przysi?g?: „Nie jestem kacerzem, bo mam ?on? i ?pi? z ni?, mam dzieci i jem mi?so, k?ami?, przeklinam i jestem wierz?cym chrze?cijaninem, tak mi dopomĂł? BĂłg!”

Zmar?ych, ktĂłrych „herezja” wychodzi?a na jaw dopiero po ich ?mierci, trzeba by?o ekshumowa? i traktowa? tak, jak gdyby jeszcze ?yli. Nies?awnym wczesnym przyk?adem na to jest post?powanie z papie?em Formozusem. Stefan VI kaza? go w 897 roku wykopa?, wyda? na? wyrok i pozbawi? go dwĂłch palcĂłw prawej r?ki. Sergiusz III zarz?dzi? w 905 roku ponown? ekshumacj? zw?ok Formozusa, poleci? przyodzia? je w szaty papieskie, posadzi? na tronie, po czym — skazawszy go jeszcze raz — kaza? odr?ba? mu kolejne trzy p?lce oraz g?ow?.

Gdy zad?gano Zwingliego, zosta? po?wiartowany i spalony, a dla zbezczeszczenia jego prochĂłw dorzucono do ognia ?wi?skie ?ajno. Pod stosem Husa umieszczono natomiast potajemnie zgni?ego mu?a, ?eby zademonstrowa? ludowi odĂłr diab?a.

Ale sporadyczne akcje przeciw „kacerzom” nie zadowala?y papie?y. Pogr??yli oni ca?? Europ? w wojnie. Na po?udnie i na pĂł?noc wysy?ali krucjaty. To, co nie by?o katolickie, musia?o znikn??, i tak samo dzia?o si? jeszcze w XX wieku w klerykalno-faszystowskiej Hiszpanii oraz w Chorwacji.

Pierwsza krucjata przeciwko chrze?cijanom odbywa?a si? od 1209 roku i dotkn??a albigensĂłw, „zaka?? i ha?b? rodu ludzkiego”, jak pisa? jeszcze w XIX wieku papie? Grzegorz XVI, albigensĂłw, ktĂłrzy ewidentnie i w takiej mierze nawi?zywali do pierwotnego chrze?cija?stwa, ?e nawet doktor Ko?cio?a Bernard z Clairvaux mĂłwi? o nich: „Nie ma pewno bardziej chrze?cija?skich kaza? ni? wyg?aszane przez nich, czyste by?y te? ich obyczaje”. A tymczasem Innocenty III wezwa?, w nieca?e dwa miesi?ce po intronizacji, ca?y ?wiat chrze?cija?ski do palenia „kacerzy”, ktĂłrzy by si? nie wyrzekli swojej wiary. Szlachcie pĂł?nocnofrancuskiej obieca? posiad?o?ci, krĂłlowi Francji (ktĂłry wyrazi? swoje w?tpliwo?ci co do krucjaty!) panowanie nad krain? zamieszkiwan? przez albigensĂłw, a wszystkim katolickim krzy?owcom, nawet najgorszym grzesznikom, wieczn? szcz??liwo?? w raju.

 

Po owym wezwaniu chwycili za krzy?e w?adcy duchowni i ?wieccy, ca?e hufce rycerzy, w?Ăłcz?gĂłw, tysi?ce ?upie?cĂłw zw?ok, najemni ?o?dacy, ladacznice z przewo?nych ?wi?ty? Wenery. Z pie?ni? Przyjd? Duchu ?wi?ty atakowali miasta, wyrzynali mieszka?cĂłw, i „heretykĂłw”, i katolikĂłw, jak popad?o. Wyrzynali trzymaj?cych monstrancje kap?anĂłw przy o?tarzach, wyrzynali niemowl?ta i starcĂłw: w samym tylko Beziers — dwadzie?cia tysi?cy ludzi. Ju? wĂłwczas matki tuli?y dzieci do piersi, by nie widzia?y wrzucania w ogie?, tak jak to by?o pĂł?niej w komorach gazowych Auschwitz. Ale ?e jeszcze po dwudziestu latach tej rzezi jacy? albigensi si? uchowali, Ko?ciĂł? p?aci? dwie marki srebrem jako premi? za ka?dego ?ywego lub martwego „kacerza”, dostarczonego ju? po zawarciu pokoju.

Krucjaty i wojny religijne szalej? odt?d w Europie przez ca?e stulecia. Kontynuowane jest rĂłwnie? nawracanie pogan na Wschodzie, zainicjowane ju? w 782 roku nakazan? przez Karola „Wielkiego” egzekucj? czterech i pĂł? tysi?ca SasĂłw. W roku 1147 odbywa si? krucjata na ziemie WenetĂłw. Has?o: „Kto nie zechce si? ochrzci?, niech zginie”.

U schy?ku ?redniowiecza rycerze w habitach wymordowuj? na Wschodzie mieszka?cĂłw ca?ych regionĂłw. I w ko?cu katolicy staczaj? dziewi?? bitew mi?dzy sob?, bo papie? ??da dla siebie — jako „dziedzictwa Matki Boskiej” czego?, co rycerze te? chc? sobie zatrzyma?.

W po?owie XV wieku ofiar? trwaj?cej wojny prowadzonej przez Zakon Krzy?acki w Polsce pad?o tysi?c dziewi?tna?cie ko?cio?Ăłw i siedemna?cie tysi?cy dziewi??set osiemdziesi?t siedem wsi. Pi??set lat pĂł?niej „europejska krucjata” (jak okre?la j? katolicki kapelan polowy Wehrmachtu), kampania rosyjska Hitlera, ktĂłrej post?py odnotowuj? „z satysfakcj?” wszyscy biskupi niemiecko-austriaccy i ktĂłr? papie? Pius XII pochwala jako „obron? podstaw cywilizacji chrze?cija?skiej”, otĂł? ta „krucjata” poci?ga za sob? zniszczenie ponad tysi?ca siedmiuset miast i siedemdziesi?ciu tysi?cy wsi i pozbawia dwadzie?cia pi?? milionĂłw ludzi dachu nad g?ow?, nie mĂłwi?c ju? o zabitych. O dalszych perspektywach pisze katolik Friedrich Heer: „Planowanie, obmy?lanie, przygotowywanie nowej wojny przez chrze?cija?ski Ko?ciĂł? — chc?cy odegra? rol? wspĂłlnika w tej zbrodni — jest prost? kontynuacj? poparcia dla wojny prowadzonej przez Hitlera, udzielonego przez przywĂłdcĂłw obu g?Ăłwnych Ko?cio?Ăłw”.

Sze??set lat prze?laduje si? waldensĂłw — tylko dlatego, ?e powa?niej traktuj? Bibli?. W roku 1234 papie? Grzegorz IX nak?ania do krucjaty przeciw ch?opom ze Steding, ktĂłrzy odmawiaj? arcybiskupowi Bremy nadmiernej daniny. Pi?? tysi?cy m??czyzn, kobiet i dzieci ginie z r?k krzy?owcĂłw, a zagrody owych ch?opĂłw zajmuj? osadnicy obdarzeni nimi przez Ko?ciĂł?.

Na pocz?tku XV wieku Marcin V i Eugeniusz IV propaguj? krucjaty przeciw husytom, podczas ktĂłrych dochodzi do strasznych wyczynĂłw obu stron: katolikom rze?bi si? na czo?ach krzy?e, a husytom — kielichy; kap?anĂłw piecze si? w beczkach pe?nych smo?y albo zasztyletowuje si? ich przy o?tarzach. Dokonywane rzezie wyludniaj? ca?e miasta, setki wiosek p?on?, ju? wtedy zostaje wyprĂłbowana taktyka spalonej ziemi. Ale jeszcze po drugiej wojnie ?wiatowej zostajemy pouczeni przez protestanckiego teologa Thielickego: „Chrze?cijanie, ktĂłrzy sw? s?u?b? frontow? odbywaj? pod okiem Boga, zawsze pojmowali rzemios?o wojenne jako wykonywane w imi? mi?o?ci [!]”. A jego kolega KĂźnneth o?wiadcza w trzyna?cie lat po Hiroszimie: „Nawet bomby atomowe mog? s?u?y? okazywaniu mi?o?ci bli?nim”.

?aden artysta kabaretowy…

W 1538 roku Pawe? III wzywa do krucjaty przeciw odszczepie?czej Anglii, ktĂłrej „kacerzy” chcia?by przemieni? w niewolnikĂłw — wszystkich razem i ka?dego z osobna.

W roku 1568 hiszpa?ski trybuna? inkwizycji postanawia likwidacj? trzech milionĂłw NiderlandczykĂłw, ktĂłrzy — jak brzmi has?o wypisane na kapeluszach „gezĂłw” — wol? by? „raczej Turkami ni? papistami”. Gdy ksi??? Alba ma ju? za sob? wymordowanie wielu tysi?cy ludzi, papie? przesy?a mu dla podtrzymania ducha po?wi?con? szpad? i od tej chwili rozpoczyna si? wyludnianie ca?ych miast, nie oszcz?dzaj?ce nawet jednego dziecka, a towarzysz? temu wymy?lne okrucie?stwa, na przyk?ad d?awienie cĂłrek krwi? ich ojcĂłw.

We Francji dochodzi, w 1573 roku, okrzyk bojowy: „Niech ?yje msza! Zabijajcie, zabijajcie!”. W ci?gu jednej nocy do zmasakrowania dwudziestu tysi?cy hugenotĂłw. „wyplenienia” ich — ??da? Pius V; Grzegorz XIII za? urz?dza z uciechy publiczne festyny i ka?e wybi? okoliczno?ciowy medal z wizerunkiem anio?a, ktĂłry zabija hugenota, na awersie i w?asn? podobizn? na odwrocie.

Potem, po roku 1685, opuszcza Francj? dwie?cie tysi?cy hugenotĂłw. Masowe przesiedlenia, banicje, emigracje obserwowane w XX wieku maj? swoje wielkie precedensy ju? w ?redniowieczu, kiedy to w rĂł?ne strony ?wiata uciekaj? waldensi, humani?ci, luteranie, erazmianie, bapty?ci, socynianie, antytrynitarze itd.

W roku 1584 papie? Grzegorz XIII stawia w bulii In coena Domini protestantĂłw na rĂłwni z piratami i zbrodniarzami. A gdy po toczonej przez trzydzie?ci lat XVII wieku wojnie religijnej, ktĂłra poch?on??a od czterdziestu do siedemdziesi?ciu procent ludno?ci krajĂłw zaanga?owanych w ni?, ca?kowicie wyczerpane strony walcz?ce zawieraj? traktat westfalski, z oficjalnym protestem wyst?puje papie? Innocenty X.

3. PRZE?LADOWANIA i EKSTERMINACJA


http://nwomedia.pl/artykul.php?id=2676

PokrĂłtce tylko wspomnimy tu o krwawej dzia?alno?ci misyjnej Ko?cio?Ăłw chrze?cija?skich poza Europ?: w Indiach, Afryce, Ameryce, gdzie eksterminacja spotka?a wiele milionĂłw ludzi, na Kubie, gdzie obj??a wszystkich mieszka?cĂłw, a wszystko to dzia?o si? oczywi?cie rĂłwnie? — jak szydzi Schopenhauer — „in maiorem Dei gloriam i gwoli ewangelizacji, a ponadto dlatego, ?e kto nie by? chrze?cijaninem, tego nie uwa?ano za cz?owieka”.

Teoretycznie chrze?cija?stwo jest najbardziej pokojow?, ale w praktyce najkrwawsz? religi? w dziejach ?wiata. Uczciwi badacze podkre?lali to niejednokrotnie. Angielski historyk William E. H. Lecky nie uwa?a bynajmniej za przesadne stwierdzenia, i? „Ko?ciĂł? zada? ludziom wi?cej niezas?u?onych cierpie? ni? jakakolwiek inna religia”. A niemiecki teolog Bruno Bauer przyznaje: „?adna religia nie poch?on??a tylu ofiar w ludziach, i tak haniebnie ich wymordowuj?c, jak ta, ktĂłra szczyci si? przezwyci??eniem ?mierci na zawsze”.

Oni toczyli wojny i nak?aniali innych do prowadzenia wojen, ktĂłre im w?a?nie s?u?y?y. Rozprawili si? z poga?stwem. Stworzyli inkwizycj?. Wywo?ywali krucjaty przeciw Turkom i chrze?cijanom. Ale tego im nigdy nie wystarcza?o.

Od wieku XIII do XIX chrze?cija?ski Ko?ciĂł? pali? czarownice — podczas gdy w staro?ytnej Babilonii palono tylko ich wizerunki. Charakteryzuj?ca nawet najs?awniejszych katolikĂłw nader prymitywna, obsesyjna wiara w zjawy (Augustyn wierzy mocno w faunĂłw napastuj?cych kobiety; Tomasz z Akwinu — w demony wp?ywaj?ce na pogod?; papie? Grzegorz I — uczczony przydomkiem Wielkiego i rzadkim tytu?em doctor Ecclesiae, przyznanym prĂłcz niego jednemu tylko papie?owi, przez z gĂłr? pi??set lat ?rĂłd?o chrze?cija?skiej inspiracji i „nauki” — wype?nia cztery ksi??ki stekiem nonsensĂłw, od ktĂłrych w?os si? je?y, na przyk?ad doniesieniem o zakonnicy, ktĂłra nieopatrznie po?yka szatana siedz?cego na li?ciu sa?aty itp.; wszystko najzupe?niej serio!), owa nader prymitywna wiara w zjawy, groteskowa psychoza strachu przed diab?em, t?umiony pop?d seksualny i bezgraniczna ??dza wzbogacania si? sprowadzi?y na miliony ludzi, zw?aszcza na kobiety, ?mier? w strasznych m?czarniach.

Papie?e Grzegorz IX, Aleksander VI, Leon X, Juliusz II, Hadrian VI i wielu innych wierzyli w istnienie czarownic, w istnienie m??czyzn i kobiet, ktĂłrzy — jak to formu?uje Innocenty VIII w swojej bulli O czarownicach, „obcuj? ciele?nie z nocnymi duchami”, czyni?c tym wielk? szkod? ziemi, ludziom i zwierz?tom. Tak wi?c prĂłcz pogan, TurkĂłw i „kacerzy” polowano ju? te? na czarownice i wyznaczano nagrody za schwytane kobiety — w katolickim Offenburgu, na przyk?ad, dwa szylingi za sztuk? — podczas gdy trzy tysi?ce lat wcze?niej babilo?ski w?adca Hammurabi grozi w §2. (najstarszego kodeksu ?wiata) ka?demu, kto fa?szywie oskar?y kogo? o uprawianie czarĂłw, ?mierci? i konfiskat? mienia.

W czasach nowo?ytnych ofiary oskar?e? poddawano bezlitosnym torturom, zmuszano dzieci i matki do wzajemnych denuncjacji, wymuszano torturami k?amliwe zeznania i nazwiska kolejnych ofiar, z ktĂłrych potem, rĂłwnie? torturami, wydobywano nast?pne nazwiska. W podziemnych lochach przywi?zywano owe nieszcz?sne kobiety do drewnianych krzy?y, przykuwano je od zewn?trz do murĂłw, nara?ano je na ataki szczurĂłw, na wszelk? pogod?, a ponadto zn?cano si? nawet nad dzie?mi, cz?sto bliskimi ?mierci po o?wiczeniu przez duchownych i oprawcĂłw. By?y one na ?a?cuchach wywieszane z wie? na zewn?trz, g?odzone, pozwalano, by zamarz?y, a potem sma?ono je na ogniu. Jedno z hase? towarzysz?cych rozprawianiu si? z czarownicami brzmia?o: „B?dziesz torturowana, dopĂłki twoje cia?o nie zacznie przepuszcza? promieni s?onecznych”.

Ws?uchajmy si? w krzyki tych nieszcz?snych ludzi! Wczytajmy si? w to, co niektĂłrzy pisali z wi?zie?, ?ony do m??Ăłw, ojcowie i matki do dzieci: zapewnienia o w?asnej niewinno?ci, s?owa po?egnania na zawsze. Trzeba to pozna?, by zrozumie?, ?e diabe? jest chrze?cijaninem, a chrze?cijanin cz?sto diab?em, albo inaczej: ?e — jak mĂłwi Kierkegaard — chrze?cija?stwo to „wynalazek szatana”.

Zaraza w?rĂłd byd?a, w archidiecezji salzburskiej, doprowadzi?a w 1678 roku do ?mierci dziewi??dziesi?ciu siedmiu kobiet na stosie. Biskup Bambergu, Fuchs von Dornheim, wymordowa? oko?o roku 1630 blisko sze??set osĂłb p?ci obojga, ktĂłre oskar?ono o czary, oraz wszystkich pi?ciu burmistrzĂłw miasta. Jego kuzyn, arcypasterz WĂźrzburga — Adolf von Ehrenberg, pos?a? na stos oko?o tysi?ca dwustu czarownic i magĂłw, po czym zarz?dzi? odprawianie mszy ?wi?tych za ich dusze. Arcybiskup Trewiru, Jan, zlikwidowa? w 1585 roku tyle czarownic, ?e w dwĂłch wioskach ocala?y tylko dwie kobiety. „Niechybnie zginie ca?e miasto” — skar?y si? w po?owie XVII wieku pewien ksi?dz z Bonn, gdzie pod naciskiem arcybiskupa Kolonii, bawarskiego ksi?cia krwi Ferdynanda palono nawet trzyletnie dzieci za rzekome obcowanie z diab?ami.

Jak pisze si? w chrze?cija?skich kronikach, wsz?dzie „sprz?tano” i „usuwano brud”, pozbywaj?c si? owych kobiet. „Jako ?e ze starymi nieomal si? uporali?my i zosta?y one na nasze polecenie pozbawione ?ycia — informuje landgraf Jerzy z Darmstadt w roku 1582 swojego przedstawiciela w augsbruskim Reichstagu — teraz zabierzemy si? do m?odych […]„. W ogie? wrzucano stuletnie kobiety, roczne dzieci, kalekich i ?lepych, ?miertelnie chorych, kobiety ci??arne, ca?e klasy szkolne, nawet duchownych i zakonnice. Szkody czynione w poszczegĂłlnych krajach by?y wi?ksze ni? na skutek wojen. A ka?dy, kto przeciwstawia? si? temu szale?stwu, jako uznawany za „protektora czarownic”, najcz??ciej sam s?u?y? za „opa?” (?e u?yjemy tu okre?lenia z czasĂłw hitlerowskich, zilustrowanego przez d?ug? praktyk? Ko?cio?a). Bo przecie? w archidiecezji bamberskiej i w diecezji wroc?awskiej istnia?y ju? piece krematoryjne dla czarownic!

Po u?mierceniu owych nieszcz??nikĂłw kler zagrabia? ich mienie i nierzadko by? to prawdziwy powĂłd wszczynania procesĂłw o kacerstwo i czary. Jeden z mogunckich dziekanĂłw zarz?dzi? spalenie ponad trzystu osĂłb z dwĂłch wsi po to tylko, by mĂłc przy??czy? ich ziemie do swoich. Pewien skryba w Fuldzie, ktĂłrego prze?o?ony, opat, by? znanym ?owc? czarownic, grozi? zw?aszcza bogatym i pyszni? si? tym, ?e w ci?gu dziewi?tnastu lat trafi?o na stos siedemset osĂłb p?ci obojga. Ka?dy z licznych wyrokĂłw wydanych w diecezji augsburskiej ko?czy? si? formu??: „Ich maj?tek przepada na rzecz fiskusa Jego Ksi???cej Wysoko?ci, przewielebnego Marquarda, biskupa w Augsburgu i proboszcza katedry w Bambergu”. Cesarz Ferdynand II przestrzega? biskupa Bambergu: „Co si? jednak tyczy niegodnej zaiste konfiskaty, My nie mo?emy ju? bynajmniej pod ?adnym pozorem pozwoli? Wam na takie poczynania”.

Skropione krwi? pieni?dze inkasowali te? inkwizytorzy i spowiednicy. Kata czarownic, Geifßa — ktĂłry dzia?aj?c w Wetteru, nie tylko wspomina? w swoich rachunkach o pokryciu kosztĂłw „gorza?ki wypitej tam w ci?gu dwĂłch dni polowania na czarownice przez cz?onkĂłw komisji”, ale rĂłwnie? zabiera? dla siebie jedn? trzeci? mienia ofiary — uratowa?a przed gniewem ludu jedynie ucieczka; lecz gdy zwolniono go ze s?u?by, za??da? dalszego wyp?acania poborĂłw, post?puj?c bardzo podobnie, jak wielu s?dziĂłw hitlerowskich w Republice Federalnej. Najszybszy i naj?atwiejszy sposĂłb wzbogacenia si? — mawiano — to palenie czarownic. Cz?sto ustawa?o ono, gdy znika?a perspektywa ob?owienia si?.

Reformacja nie zahamowa?a tego szale?stwa. Wr?cz przeciwnie. Tak jak zwolennicy reformacji w Holandii w barbarzy?ski sposĂłb zdziesi?tkowali katolikĂłw, tak jak pl?drowali, burzyli ich ko?cio?y i klasztory, wrzucali w ogie? krucyfiksy, wizerunki ?wi?tych oraz ksi??y i zakonnikĂłw, tak jak w 1527 roku w Rzymie lutera?scy lancknechci u?miercili tysi?ce papistĂłw i nawet w bazylice ?wi?tego Piotra zmasakrowali dwie?cie osĂłb, po czym pod gro?b? palenia domĂłw wymuszaj?c ogromne okupy albo — jak uwa?aj? sami luteranie — „dzi?ki ?asce bo?ej wzbogacili si? tak, ?e niepodobna tego opisa?”, tak zabijali teraz rĂłwnie? czarownice. Luter, ktĂłry wsz?dzie widzia? szatana, zgadza? si? na spopielenie „diabelskich ladacznic” rĂłwnie ?atwo jak papie? albo powtĂłrzmy jego okre?lenie — jak ta „papieska ?winia”, ktĂłrej zreszt? tak?e chcia? — podobnie jak ca?ej Kurii — wyrwa? j?zyk przez gard?o na zewn?trz, a potem wszystkich tych dostojnikĂłw wed?ug starsze?stwa w takim stanie przygwo?dzi? do szubienicy. Kalwin za?, ktĂłry swoich krytykĂłw z zapa?em uspokaja? torturami i mieczem, a ponadto pos?a? na stos Serveta, ch?tnie przyznawa? genewskiej radzie miejskiej wielkie zas?ugi w ?owieniu czarownic i zwraca? uwag? na to, ?e „jest takich jeszcze wiele”, domagaj?c si?, by „wypleniono […] t? ras?”.

Na wielu ziemiach zamieszkanych przez protestantĂłw zabijano w istocie wi?cej czarownic ni? na ziemiach katolickich. W Brunszwiku, w okolicy WolfenbĂźttel, gdzie pod koniec XVI wieku palono cz?sto nawet dziesi?? kobiet dziennie, s?upy, przy ktĂłrych stawa?y one trafiaj?c na stos, wygl?da?y jak zw?glony las. Prze?ladowania osi?gn??y punkt kulminacyjny dopiero po okresie reformacji. Jeszcze w XVII wieku ich ofiar? pad?o w Europie przypuszczalnie oko?o miliona ludzi, g?Ăłwnie kobiet. I nawet u schy?ku XVIII wieku ewangelicki biskup Troilus, ze szwedzkiej diecezji Dalarna, wyrazi? g??bokie zatroskanie „nasz? epok? oboj?tno?ci i wolnomy?lno?ci”, w ktĂłrej nie chciano ju? pali? kobiet oskar?onych o czary.

W ca?ych dziejach ?wiata chrze?cija?skiego kobieta by?a w ogĂłle ?le traktowana, co te? sta?o w sprzeczno?ci z postaw? Jezusa. Rozpocz?? to Pawe?, stawiaj?cy m??czyzn? znacznie wy?ej ni? kobiet?, a prĂłcz Paw?a rĂłwnie? inni Dawni teologowie, wypaczaj?c nauczanie aposto?a Paw?a, racjonalnie nawo?uj?cego do podporz?dkowania, w duchu mi?o?ci i partnerstwa — dopatrywali si? w kobiecie tylko istoty ni?szego rz?du, uosobienia cielesno?ci, istoty uwodz?cej m??czyzn?, po prostu Ewy i grzesznicy, ktĂłr? najch?tniej ostrzy?ono by do go?ej skĂłry, co zaleca ?wi?ty Hieronim, ktĂłrej czasem zabrania si? nawet ?piewu w ko?ciele, a cz?sto i wchodzenia do? i przyjmowania komunii w czasie menstruacji, i to pod gro?b? surowych kar. Kontynuatorem tej postawy okazuje si? Luter i znajduje ona swoje odzwierciedlenie w wielu dyskryminuj?cych przepisach prawnych — a? po XX wiek.

Parlament niemiecki odrzuca projekt ustawy o prawie g?osu dla kobiet jeszcze w sierpniu 1918 roku. We Francji kobiety uzyskuj? czynne i bierne prawo wyborcze dopiero w roku 1955. A w kraju pochodzenia papie?a istnia?o i po tej dacie dwojakie ustawodawstwo dotycz?ce jednej i drugiej p?ci, a mianowicie zdrada m??a — jak jeszcze niedawno uzna? S?d Najwy?szy W?och, powo?uj?c si? na stare prawo, w ra??cej sprzeczno?ci z konstytucj? — nie by?a nawet wykroczeniem, natomiast zdrada kobiety uchodzi?a za przest?pstwo.

4. PROGRAMOWY ANTYSEMITYZM KO?CIO?A

http://nwomedia.pl/artykul.php?id=2676

Ko?cio?owi nie wystarcza?o jednak tak?e nabo?ne polowanie na pogan, muzu?manĂłw, „kacerzy”, czarownice — do??czono do nich ?ydĂłw.

Co prawda wszystko w chrze?cija?stwie, co nie pochodzi?o od pogan, by?o ?ydowskie, od Starego Testamentu pocz?wszy, poprzez zast?py anio?Ăłw, praojcĂłw, prorokĂłw, Modlitw? Pa?sk?, a? po ca?? liturgi? s?owa. Ale w?a?nie dlatego, ?e ?ydzi nie potrafili poj?? rzekomo chrze?cija?skiego charakteru swojej wiary, dlatego ?e pozostawali „uparci”, w ci?gu dwĂłch tysi?cleci — p?on?? ogie? nienawi?ci do ?ydĂłw.

Chrze?cijanie w ?redniowieczu wierzyli, i? mycie si? przywo?uje Diab?a (np. Hiszpa?ska krĂłlowa, Izabela, che?pi?a si? tym, i? tylko raz w ?yciu wzi??a k?piel !). Wynikiem tego przes?du i ?yciu w brudzie by?y cz?ste epidemie, zbieraj?ce obfite ?niwo ?mierci, za ktĂłre win? obarczano… ?ydĂłw, gdy? ci — zgodnie z nakazami Prawa — zawsze skrupulatnie dbali o higien?.

I ta nienawi?? wci?? przybiera?a na sile. Ju? w II wieku, najwybitniejszy podĂłwczas apologeta Ko?cio?a powszechnego, ?wi?ty Justyn uznaje ?ydĂłw nie tylko za winnych z?a, jakie sami wyrz?dzaj?, „ale i tego, ktĂłre wyrz?dzaj? wszyscy inni ludzie” — czego nie zdo?a? przelicytowa? nawet Streicher. Doktor Ko?cio?a, Efraim — „cytra Ducha ?wi?tego” — l?y narĂłd ?ydowski jako ludzi o naturach niewolnikĂłw, szale?cĂłw, s?ug szatana, mordercĂłw; ich przywĂłdcy s? nazywani zbrodniarzami, a s?dziowie niegodziwcami; „oni s? dziewi??dziesi?t dziewi?? razy gorsi ni? nie-?ydzi”. Doktor Ko?cio?a Jan Chryzostom uwa?a ?ydĂłw za „nie lepszych ni? ?winie i barany”, a o synagodze mĂłwi: „Cho?by j? nazwa? domem publicznym, miejscem rozpusty, przybytkiem diab?a, twierdz? szatana, zgub? duszy, otch?ani? pe?n? wszelkiego z?a albo jakkolwiek inaczej, to nie powie si? jednak wszystkiego, na co synagoga zas?uguje”.

Nie ma wi?c nic dziwnego w tym, ?e ju? w IV wieku dymi? ?ydowskie bo?nice, ?e rĂłwnie? rzymscy chrze?cijanie podpalaj? ju? wĂłwczas jedn? synagog?, a inn? ka?e zburzy? biskup Dertony Innocenty, ?e nawet ?wi?ty doktor Ko?cio?a biskup Ambro?y deklaruje ?arliw? solidarno?? z podpalaczami z Kallinikon i utrzymuje, i? spopieli?by tak?e synagog? mediola?sk?, gdyby nie zniszczy?o jej uderzenie pioruna. Nic dziwnego, ?e w V wieku staje w p?omieniach nast?pna rzymska synagoga; ?e patriarcha Aleksandrii Cyryl, rĂłwnie? ?wi?ty i doktor Ko?cio?a, konfiskuje wszystkie synagogi Egiptu i ?e pod jego przewodem, co prawda bez ?adnej podstawy prawnej, synagoga w jego mie?cie rezydencjonalnym staje si? obiektem szturmu ogromnego t?umu i ulega zniszczeniu, maj?tek ?ydĂłw zostaje rozgrabiony, a oni sami, obarczeni ?onami i dzie?mi, lecz wyzuci ze wszystkiego i g?odni, musz? opu?ci? miasto; by?o ich pono? z gĂłr? sto tysi?cy, a mo?liwe, ?e i dwie?cie, i tak przedstawia?o si? to pierwsze „ostateczne rozwi?zanie” EndlĂśsung.

?ydĂłw zmuszano do noszenia szpiczastych czapek. Chrze?cijanie wierzyli, i? ?ydzi maj? rogi, ktĂłre musza ukrywa? w?a?nie pod takim nakryciem g?owy.

Ju? u schy?ku staro?ytno?ci uchwala si? na dziesi?tkach synodĂłw kolejne surowe restrykcje antysemickie, a? wreszcie w 638 roku szĂłsty sobĂłr w Toledo nakazuje przymusowe ochrzczenie wszystkich ?ydĂłw; zamieszka?ych w Hiszpanii. Natomiast siedemnasty sobĂłr toleda?ski roku 694 uznaje wszystkich ?ydĂłw za niewolnikĂłw. Ich kapita?y ulegaj? konfiskacie, zostaj? im te? odebrane dzieci od siĂłdmego roku ?ycia wzwy?.

Zdarza?o si? oczywi?cie i tak, ?e w?adcy ?wieccy i duchowni ochraniali ?ydĂłw, ale na ogĂł? tylko z motywĂłw ekonomicznych albo politycznych; kazali sobie za to s?ono p?aci?, a ponadto cz?sto ??dali zmiany wiary. Kiedy Ojcowie Ko?cio?a wyst?puj?cy u schy?ku staro?ytno?ci wprowadzili poj?cie ?ydowskiego zniewolenia, servitus Judeorum, listy ?elazne cesarzy i krĂłlĂłw z czasĂłw ostatnich KarolingĂłw ustanawia?y coraz wi?ksz? zale?no?? ?ydĂłw, najpierw w zachodniej Francji, a potem w Anglii, gdzie w XII wieku zadekretowano: „?ydzi i wszystkie rzeczy, jakie posiadaj?, nale?? do krĂłla”. W Niemczech byli odpowiednio w?asno?ci? „komory” cesarza, ktĂłry uwa?a? siebie za w?a?ciciela ?ydowskiego mienia, a przynajmniej mia? do niego sta?e prawo hipoteczne i odst?powa? to prawo episkopatowi, szlachcie, miastom, przez co sytuacja ?ydĂłw destabilizowa?a si? coraz bardziej, biskupi pochwalali stosowanie przemocy wobec ?ydĂłw i zapewniali im ochron? tylko w wypadku ochrzczenia si?, cho?by ci ludzie zdychali na ich oczach.

Od 1103 roku ochrona krĂłlewska zosta?a przyznana wszystkim ?ydom — z niewielkim po?ytkiem dla nich — na sto dwadzie?cia, sto trzydzie?ci lat, a ustanowi? to Henryk IV, ktĂłrego panowanie zapocz?tkowa? spĂłr z papiestwem o inwestytur?. Za ow? ochron? ?ydzi musieli co rok p?aci? wysokie podatki, co wi?cej, za „?ask?” ocalenia od stosu przychodzi?o im wyzbywa? si? jednej trzeciej maj?tku przy okazji wyboru ka?dego kolejnego krĂłla Rzymu oraz koronacji ka?dego cesarza rzymskiego.

Byli co prawda chronieni ponadto bullami protekcyjnymi niejednego papie?a: Aleksandra III w ko?cu XII wieku, Grzegorza IX w roku 1237, Innocentego IV w roku 1247, ale ten ostatni ju? w 1244 roku kaza? spali? Talmud. W innych jednak bullach — z roku 1279, 1577, 1584 itd. — papie?e regularnie zmuszali ?ydĂłw do s?uchania ?ci?le kontrolowanych kaza? nawracaj?cych, przy czym byli oni bici laskami, ?eby nie zasypiali.

„Z?e traktowanie ?ydĂłw uwa?a si? za dzie?o mi?e Bogu” — donosi w XII wieku Abelard. „Gdy chc? uda? si? do nast?pnej miejscowo?ci, musz? wysokimi sumami zapewnia? sobie ochron? ze strony Ko?cio?Ăłw chrze?cija?skich, ktĂłre w istocie pragn? ich ?mierci, by przyw?aszczy? sobie spu?cizn?. Ziemi uprawnej ani winnic ?ydzi posiada? nie mog?, bo nie ma komu gwarantowa? ich mienia. Jako ?rĂłd?o zysku pozostaje im wi?c tylko lichwa, a to z kolei nara?a ich na nienawi?? chrze?cijan”.

W 1179 roku trzeci sobĂłr latera?ski dekretuje, ?e „chrze?cijanie, ktĂłrzy wa?yli si? wspĂł??y? z ?ydami, podlegaj? ekskomunice”. Innocenty III nazywa ich w roku 1205 „wykl?tymi przez Boga niewolnikami” i pisze do hrabiego Tuluzy, ktĂłrego ob?o?y? ekskomunik?: „Na poha?bienie chrze?cija?stwa obdarzasz ?ydĂłw urz?dami […]. Nasz Pan zmia?d?y Ci?!”, a ponadto pragnie widzie? ich w wiecznej niewoli. SobĂłr w Zamorze w roku 1313 ponownie zarz?dza zniewolenie ich i pod gro?b? ekskomuniki ??da wykonania tego postanowienia przez w?adze ?wieckie. KrĂłtko mĂłwi?c, antysemickie dekrety ko?cielne pojawiaj? si? a? do wieku XIX. Jeszcze Leon XII, intronizowany w 1823 roku (papie? tak moralny, ?e zakazuje walca jako ta?ca nieprzyzwoitego), tworzy nowe getta i poddaje ich mieszka?cĂłw inkwizycji.

Nic dziwnego, ?e stale podjudzany chrze?cija?ski mot?och zacz?? rĂłwnie? likwidowa? ?ydĂłw. Byli oni kamienowani, topieni, ?amani ko?em, wieszani, r?bani na kawa?ki, paleni ?ywcem i grzebani ?ywcem. Na postronkach i za w?osy zaci?gano ich do chrzcielnicy i czynny udzia? w tym przymusowym chrzczeniu bra? wy?szy kler, ktĂłry ci?gle domaga? si? coraz zacieklejszych prze?ladowa?.

Pierwsze rzezie ?ydĂłw na wi?ksz? skal? by?y nast?pstwami krucjat. Wyprawy krzy?owe finansowano w znacznym stopniu, po?yczonymi lub zagrabionymi ?ydowskimi pieni?dzmi, tak wi?c zabijanie ?ydĂłw uwalnia?o od zwrotu kapita?u z procentami. Pierwszy taki wypadek to ograbienie przez krzy?owcĂłw w 1096 roku gminy ?ydowskiej w Rouen, po czym spalono domy i wymordowano ludno?? ?ydowsk? miasta. To samo spotka?o ?ydĂłw nadre?skich w Kolonii, Wormacji, Trewirze, gdzie biskup Egilbert uratowa? tylko tych, ktĂłrzy si? ochrzcili, a pozosta?ych zamordowano. W Moguncji arcybiskup Ruthard obieca? ?ydom ochron? w zamian za wysok? sum?, a potem jednak kaza? ich zlikwidowa? — od siedmiuset do tysi?ca dwustu osĂłb. Podobny los zgotowano im w Ratyzbonie, Pradze i innych miastach. Podczas szturmu na Jerozolim? 15 lipca 1099 roku, kiedy to krzy?owcy nurzali si? we krwi po kolana i po siod?a koni, zap?dzono ludno?? ?ydowsk? do synagog i tam spalono ?ywcem.

W czasie tak zwanej drugiej i trzeciej krucjaty rĂłwnie? dosz?o do prze?ladowania ?ydĂłw, do czego we Francji zach?ca? opat Cluny Piotr, wielce czcigodny i ?wi?ty, w Niemczech natomiast inicjatorem dzia?a? terrorystycznych by? brat zakonny Rudolf. W Anglii rzezie rozpocz??y si? podczas trzeciej krucjaty lat 1189/1190; jak si? twierdzi, tamtejsze gminy ?ydowskie nigdy nie przezwyci??y?y w pe?ni skutkĂłw owych rzezi.

W wieku XIII i XIV wybuchy antysemickiej nienawi?ci, ktĂłre wstrz?sn??y ca?? Europ?, by?y inicjowane przede wszystkim przez sobory latera?skie. Czwarty z nich, ktĂłry obradowa? za czasĂłw Innocentego III, najpot??niejszego papie?a w ca?ych dziejach — „?yd — napisa? on w 1205 roku do biskupa Pary?a — jest jak ogie? w ?onie, jak mysz w worku, jak ?mija u szyi” — otĂł? ten sobĂłr potwierdzi?, powo?uj?c si? na Augustyna, tez? o wiecznym podporz?dkowaniu, zniewoleniu ?ydĂłw i wyda? szereg antysemickich dekretĂłw. I tak zakazano ?ydom sprawowania funkcji publicznych, co rok w okresie Wielkiejnocy musieli p?aci? specjalny podatek i pozostawa? w domach, maj?c zamkni?te sklepy. Nie wolno im by?o wspĂł??y? z chrze?cijanami, a ponadto musieli nosi? zarĂłwno okre?lon? odzie? lub znaki rozpoznawcze, jak te? wysokie sto?kowate kapelusze, tak zwane kapelusze ?ydowskie (wierzono, ?e owe kapelusze s? dlatego wysokie, bo zakrywaj? rogi), pĂł?niej za? ?Ăł?ty pier?cie?; st?d wzi??a si? hitlerowska gwiazda dla ?ydĂłw. Surowo zakazane by?y stosunki p?ciowe mi?dzy ?ydami a chrze?cijanami. Taka kopulacja, potem t?piona przez nazistĂłw, uchodzi?a za zbrodni? przeciw chrze?cija?stwu, zaparcie si? wiary, czasem te? objaw zezwierz?cenia. Prawo miejskie Moguncji kara?o to uci?ciem cz?onka i pozbawieniem jednego oka, prawo jihlavskie — pogrzebaniem za ?ycia, praskie — wbiciem na pal i konfiskat? mienia, augsburskie prawo miejskie oraz Zwierciad?o szwabskie — spaleniem u?o?onych warstwowo „winnych”.

W 1235 roku zabito w Fuldzie trzydzie?ci cztery osoby, m??czyzn i kobiety, poniewa? dwoje spo?rĂłd tych ?ydĂłw zamordowa?o jakoby pi?tk? chrze?cija?skich dzieci, co pĂł?niej zwo?ana cesarska komisja uzna?a za oskar?enie ca?kowicie bezpodstawne. W latach 1257 i 1267 wymordowano cz?onkĂłw gmin ?ydowskich w Londynie, Canterbury, Northampton, Lincoln, Cambridge i innych miastach. W roku 1281 wtr?cono do wi?zie? wszystkich ?ydĂłw Kastylii i wymuszono na nich horrendalne kontrybucje: metoda stosowana rĂłwnie ch?tnie jak banicja, je?li biskup albo w?adca ?wiecki zapragn?? wi?kszych pieni?dzy. Z Francji wyp?dzano ?ydĂłw pi?ciokrotnie mi?dzy rokiem 1182 a 1322, za ka?dym razem ograbiaj?c ich i ponawiaj?c wyp?dzenie. W 1290 roku pogrom dokonany w Czechach pozbawi? ?ycia oko?o dziesi?ciu tysi?cy ?ydĂłw.

Czasami z ?ydami dyskutowano. Jednak cz??ciej bywa?o tak, jak zanotowa? polski kronikarz, Jan D?ugosz, pod rokiem 1407 swej Kroniki: „Gdy kanonik wi?licki, mistrz Budek, po wyg?oszeniu kazania do ludu w ko?ciele ?w.Barbary, mia? schodzi? z ambony, powiedzia?, ?e kartka, ktĂłra po?o?ono na ambonie, zawiera pro?b? i napomnienie, ?eby og?osi? ludowi pewne nowe wydarzenie, straszny wyst?pek […] Ta pro?ba za? zawiera?a wiadomo??, i? ?ydzi mieszkaj?cy w Krakowie, zabiwszy poprzedniej nocy chrze?cija?skie dziecko, w jego krwi czynili bezbo?ne niegodziwo?ci…”

 

We Frankonii, Bawarii oraz Austrii dosz?o, jak si? utrzymuje, w 1298 roku, po oskar?eniu o mord rytualny, do eksterminacji stu czterdziestu sze?ciu gmin ?ydowskich, przy czym pierwsz? wi?ksz? gmin?, ktĂłr? spotka?y prze?ladowania, by?a wspĂłlnota wĂźrzburska: dziewi??set ofiar. W katolickim Bambergu zgin??o wĂłwczas oko?o stu trzydziestu pi?ciu ?ydĂłw, w katolickiej Norymberdze — sze??set dwadzie?cia osiem osĂłb: m??czyzn, kobiet i dzieci. W roku 1328 nast?puje niemal ca?kowita likwidacja gmin ?ydowskich w KrĂłlestwie Nawarry. W 1337 roku z Deggendorfu rozprzestrzenia si? na Bawari?, Czechy, Morawy i Austri? fala mordĂłw, ktĂłra obejmuje pi??dziesi?t jeden miejscowo?ci. W roku 1348 zostaj? na jednej z wysp re?skich spaleni ?ydzi bazylejscy, strasburscy za? — na cmentarzu.

W 1349 roku w ponad trzystu pi??dziesi?ciu niemieckich miastach i wsiach gin? niemal?e wszyscy ?ydzi, na ogĂł? paleni ?ywcem. W tym jednym roku chrze?cijanie wymordowali o wiele wi?cej ?ydĂłw ni? niegdy?, w ci?gu dwustu lat prze?ladowa?, poganie zd??yli wymordowa? chrze?cijan! Wielu ?ydĂłw mog?oby ocale? dzi?ki ochrzczeniu si?, ale prawie zawsze przedk?adali m?cze?sk? ?mier? nad ?ycie w katolicyzmie. W Moguncji katolicy zlikwidowali podĂłwczas najwi?ksz? gmin? ?ydowsk? Niemiec: sze?? tysi?cy osĂłb. Po wymordowaniu ?ydĂłw norymberskich nast?puje konfiskata ich domĂłw i mienia, z czego biskup Bambergu inkasuje osiemset guldenĂłw. W samym Bambergu cz??? ?ydĂłw wybito, a inni z rozpaczy dokonywali samospalenia z ca?ym maj?tkiem. Wszystkie niemal?e domy ofiar przypadaj? bamberskiemu biskupowi Fryderykowi, a synagoga zostaje zamieniona w kaplic? ku czci Maryi. W WĂźrzburgu nast?puje zbiorowe samospalenie w domach ca?ej ludno?ci ?ydowskiej.

W Hiszpanii wielkie rzezie rozpoczynaj? si? w XIV wieku straszliwymi krwawymi orgiami w Geronie i Barcelonie. W Sewilli likwiduje si? w 1391 roku, pod przewodem arcybiskupa koadiutora Martineza, cztery tysi?ce ?ydĂłw, a bez ma?a dwadzie?cia pi?? tysi?cy zostaje sprzedanych w niewol?. Potem pogromy obj??y liczne inne miasta, wszystkie dzielnice ?ydowskie zamieni?y si? w zgliszcza, a ich mieszka?cy zostali po?wiartowani b?d? wyp?dzeni.

Wydana 1 listopada 1478 roku bulla papie?a Sykstusa IV upowa?nia monarchĂłw hiszpa?skich do ustanowienia trybuna?u inkwizycyjnego, ktĂłry 17 wrze?nia 1480 roku otrzymuje polecenie rozpocz?cia „pracy” w Sewilli. Potem ca?kiem otwarcie odbywaj? si? istne festyny ludowe z okazji palenia na stosach. Jeszcze Za pontyfikatu Sykstusa inkwizycja pali w Toledo, w ci?gu trzech dni, dwa tysi?ce czterystu marranĂłw — tak nazywano przechrzczonych ?ydĂłw, a s?owo to oznacza ?wini?. W krĂłtkim czasie egzekucje obj??y, jak si? oblicza, blisko trzydzie?ci tysi?cy osĂłb.

W roku 1389 ginie w Pradze jednego tylko dnia trzy tysi?ce ?ydĂłw, w roku 1420 w Austrii — tysi?c trzystu ?ydĂłw, w 1453 roku na ?l?sku, w nast?pstwie agitacji genera?a kapucynĂłw Jana Kapistrana — zaciek?ego antysemity, or?downika krucjat, inkwizytora i ?wi?tego Ko?cio?a katolickiego, ktĂłry czci go po dzi? dzie? 28 marca — wybito wszystkich ?ydĂłw, a w 1648 roku w Polsce — oko?o dwustu tysi?cy ?ydĂłw (z czego 100 tys. wymordowa? Chmielnicki). Takich danych liczbowych mo?na by poda? wi?cej.

Reformacja nie zmienia?a ani na jot? chrze?cija?skiego antysemityzmu. Wr?cz przeciwnie. Po wczesnym okresie filosemityzmu, kiedy to urzeczeni Lutrem ?ydzi rozg?aszali, i? nasta? czas pojawienia si? Mesjasza, Ăłw reformator zaleca? w zjadliwych pamfletach „surowe mi?osierdzie” i ze swad? powtarza? gwoli przekonania wyznawcĂłw prawie wszystkie k?amstwa i straszliwe opowie?ci soborowych. Biskupi i ?wi?ci chrze?cija?scy ju? w czasach antycznych masowo konfiskowali lub palili synagogi, ju? wĂłwczas pisali, ?e ojcem ?yda jest diabe?, co powraca u Streichera, ju? w IX wieku antycypowali dos?ownie nazistowski slogan: „Nie kupujcie u ?ydĂłw!”, w wiekach ?rednich stworzyli precedens hitlerowskiej gwiazdy dla ?ydĂłw i uznali odpowiednie zarz?dzenie soborowe za cz??? prawa kanonicznego. Ju? oni wyjmowali ?ydĂłw spod prawa, ograbiali ich, umieszczali w gettach, przep?dzali z niezliczonych spo?eczno?ci i krajĂłw i setki tysi?cy tych ludzi zmasakrowali.

cd.


http://nwomedia.pl/artykul.php?id=2676

katolikĂłw, mi?dzy innymi pos?dzenie o zatruwanie studni i o mordy rytualne. Uto?samia? ?ydĂłw ze ?winiami, uznawa? ich za „gorszych ni? prosi?ta”, ??da? dla nich kary ?mierci za odprawianie nabo?e?stw, domaga? si? zakazu publikacji, zniszczenia domĂłw, spalenia szkĂł? i bo?nic, „i?by nikt nigdy nie zobaczy? pozosta?ego po nich kamienia czy popio?u. I niechaj to si? dzieje na chwa?? Pana naszego i chrze?cija?stwa, by BĂłg widzia?, ?e jeste?my chrze?cijanami”. Jeszcze na krĂłtko przed swoj? ?mierci? namawia? Luter w?adcĂłw niemieckich do wyp?dzenia ?ydĂłw. Ale z wi?kszo?ci du?ych miast wyp?dzono ich ju? wcze?niej.

Kontrreformacja, zapocz?tkowana w 1540 roku utworzeniem zakonu jezuitĂłw — ??dali oni od ka?dego kandydata udowodnienia braku koligacji ?ydowskich najpierw do pi?tego, potem za? do trzeciego pokolenia wstecz — ze szczegĂłlnym fanatyzmem t?pi?a ?ydĂłw. Pawe? IV, ktĂłry — jeszcze jako kardyna? Caraffa by? ?wiadkiem zarz?dzonego przez siebie w 1553 roku spalenia na rzymskim Campo dei Fiori wszystkich znalezionych w mie?cie egzemplarzy Talmudu (na tym samym placu spalony zosta? kilkadziesi?t lat pĂł?niej jeden z najwi?kszych geniuszĂłw czasĂłw nowo?ytnych Giordano Bruno), w roli papie?a restytuowa? wiele ?redniowiecznych dekretĂłw antysemickich, narzuci? ?ydom noszenie ?Ăł?tych kapeluszy, zakaza? im posiadania ziemi i pe?nienia urz?dĂłw, uniemo?liwi? im wykonywanie wszelkich profesji akademickich — te rozporz?dzenia zachowa?y si? we W?oszech, prawie bez wyj?tkĂłw, a? po wiek XIX — i kaza? spali? publicznie dwudziestu czterech m??czyzn oraz jedn? kobiet? spo?rĂłd marranĂłw. Gdy wielu marranĂłw po odkryciu Ameryki przenios?o si? pospiesznie do „Nowego ?wiata”, Stary ?wiat dopad? ich tam niebawem, urz?dzaj?c okrutne autodafe — to s?owo, pochodz?ce od ?aci?skiego actus fidei, oznacza „akt wiary”.

We Francji los ?ydĂłw uleg? poprawie dzi?ki rewolucji, w wi?kszo?ci miast niemieckich za?, ale nie w Bawarii, dzi?ki wydarzeniom roku 1848. Natomiast w Rosji, gdzie w XIX wieku ?y?y dwie trzecie ?ydĂłw ca?ego ?wiata, przy czym w znacznej liczbie byli to potomkowie ludzi, ktĂłrzy w ?redniowieczu salwowali si? ucieczk? przed krzy?owcami i innymi pobo?nymi chrze?cijanami, otĂł? w Rosji dochodzi do pogromĂłw wynik?ych z kaznodziejstwa, postawy wrogo?ci i jawnego szczucia ze strony kleru prawos?awnego. Nie by? to przypadek, i? owe ekscesy zacz??y si? na Wielkanoc 1881 roku, a w nast?pnych latach zabijano, wyp?dzano, na przyk?ad w roku 1903 usuni?to ?ydĂłw z dwustu osiemdziesi?ciu czterech rosyjskich miast i zapowiedzi? akcji sta?o si? bicie ko?cielnych dzwonĂłw, czasem te? na czele ludu stawa? pop ze sztandarem ukazuj?cym Chrystusa ukrzy?owanego: przy aprobacie rz?du wymordowano pi??dziesi?t tysi?cy ludzi.

I na Zachodzie antysemityzm trwa, nadal dochodzi do oskar?e? o mordy rytualne, tortur, ofiar krwi. W Pa?stwie Ko?cielnym zostaje ze wszystkimi szczegĂł?ami odtworzony system gett. W Niemczech powstaje pod koniec XIX wieku protestancki zwi?zek antysemicki na czele z kapelanem nadwornym Adolfem Stoeckerem z Berlina; jako gadzinĂłwki antysemickie funkcjonuj? przede wszystkim protestancka „Kreuzzeitung” i katolicka „Germania”, ktĂłrej g?Ăłwnym udzia?owcem jest w 1924 roku pĂł?niejszy zast?pca Hitlera i szambelan papieski Franz von Papen.

Na wzĂłr niemiecki powstaje rĂłwnie? w Austrii Partia Antysemicka, ktĂłrej przywĂłdcy ksi??? Liechtenstein i Karl Lueger otrzymuj? przed wyborami placet papie?a. Lueger by? potem d?ugoletnim burmistrzem Wiednia, antysemityzm za? sta? si? jedynym niezmiennym punktem programu austriackiej Partii Chrze?cija?sko-Spo?ecznej, a „bezpo?redni? negatywn? pochodn?” (wed?ug katolika F W Foerstera, autora jednej z publikacji katolickiego wydawnictwa Herder Verlag): Adolf Hitler.

Przyjmuj?c 26 kwietnia 1933 roku w Berlinie biskupa Berninga oraz wikariusza generalnego, ksi?dza pra?ata Steinmanna, powiedzia? on, „w pe?ni przekonany o wielkiej pot?dze i g??bokim sensie religii chrze?cija?skiej”: „Atakowano mnie za sposĂłb rozwi?zywania kwestii ?ydowskiej, Ko?ciĂł? katolicki uwa?a? ?ydĂłw przez tysi?c pi??set lat za szkodliwych, umieszcza? ich w gettach itd., bo rozumiano, jacy s? ?ydzi (…]. Ja nawi?zuj? do tego, co robiono przez tysi?c pi??set lat […], widz? w przedstawicielach tej rasy ludzi szkodz?cych pa?stwu i Ko?cio?owi, i mo?liwe, ?e najwi?ksz? przys?ug? wy?wiadcz? chrze?cija?stwu”.

Owi duchowni nie zaprotestowali ani jednym s?owem. A przecie? w tym samym miesi?cu redaktor teologiczny miesi?cznika „Seele” skar?y? si? w li?cie do arcybiskupa Monachium, kardyna?a Faulhabera, „?e w tych czasach rozniecania skrajnej nienawi?ci do — zapewne w ponad dziewi??dziesi?ciu dziewi?ciu procentach niewinnych — obywateli ?ydowskich, jak widz?, ?adne pismo katolickie nie mia?o odwagi g?osi? katolickiej nauki katechetycznej, i? nie wolno nienawidzi? ani te? prze?ladowa? innych ludzi — a ju? najmniej ze wzgl?du na ich ras?”. Faulhaber zareplikowa? z za?enowaniem, rozdra?nieniem, ironi? i wyja?ni?, ?e ka?dy chrze?cijanin musi wyst?powa? przeciw prze?ladowaniu ?ydĂłw; natomiast „najwy?sze w?adze Ko?cio?a” maj? do czynienia z „o wiele wa?niejszymi aktualnymi sprawami” i nie uwa?aj? za stosowne „da? rz?dowi pretekst do przeorientowania nagonki — z ?ydĂłw na jezuitĂłw”.

Ale Ko?ciĂł? katolicki niejednokrotnie w przesz?o?ci inicjowa? i popiera? nagonk? na ?ydĂłw. Jeszcze w XX wieku Pius X o?wiadczy? dos?ownie: „Religia ?ydowska by?a podstaw? naszej religii; zosta?a jednak zast?piona nauk? Chrystusa i nie mo?emy uzna? dalszej racji istnienia tamtej”. Dlatego te? papie?, ktĂłrego Pontyfikat przypad? na lata drugiej wojny ?wiatowej, Pius XII, sprzeciwia? si? stanowczo utworzeniu pa?stwa izraelskiego. Gdy za? powsta?o, „wci??” nalega? na „umi?dzynarodowienie Jerozolimy i miejsc ?wi?tych w ca?ej Palestynie. Watykan nigdy nie uzna? pa?stwa Izrael i z tego w?a?nie powodu nie utrzymuje z nim stosunkĂłw dyplomatycznych” (GĂźnter Stemberger). [Watykan uzna? pa?stwo Izrael dopiero w 1993 roku — Rumburak]

W czasach hitlerowskich Ko?ciĂł? cz?sto wygrywa? dla siebie antysemityzm i narodowosocjalistyczn? teori? ras. [zobacz artyku? w uStroniu, pt. ”Hitler a Papiestwo”]

I tak w opatrzonej ko?cielnym imprimatur ksi??ce katolickiego teologa Johannesa Petem Junglasa z roku 1935 pod tytu?em Christus und der deutsche Mensch (Chrystus a narĂłd niemiecki) ca?y jeden rozdzia? omawia naukowo, politycznie i ?wiatopogl?dowo temat: „chrze?cija?stwo a rasa”. W wywodzie naukowym czytamy: „Ko?ciĂł? nie ma nic do zarzucenia temu nowemu rozumieniu kwestii. Bo Ko?ciĂł? b?ogos?awi wszelkie d??enie do prawdy. Musi on wi?c przyj?? z uznaniem t? now? nauk? […]”.

WywĂłd polityczny wr?cz pi?tnuje — „ze zrozumieniem” fakt, ?e „w warunkach dotkliwego kryzysu gospodarczego tyle dziedzicznie zdrowych ludzi pozostaje w stanie bez?ennym i bezdzietnym b?d? ma niewiele dzieci, gdy tymczasem ludzie dotkni?ci chorobami dziedzicznymi rozmna?aj? si? bez skrupu?Ăłw i obarczaj? narĂłd osobami niepe?nowarto?ciowymi pod wzgl?dem duchowym i cielesnym”.

Trzeci wywĂłd, ?wiatopogl?dowy, poucza nas jak nast?puje: „Rasa ?ydowska istotnie od zarania dziejĂłw odnosi?a si? z najwi?ksz? wrogo?ci? do chrze?cija?stwa. W dzisiejszej ewangelii sam Zbawiciel [!] zapowiada odtr?cenie plemienia Izraela […], Zbawiciel mĂłwi: «Dzieci tego krĂłlestwa zostan? wrzucone w najciemniejsz? otch?a?, b?dzie s?ycha? p?acz i zgrzytanie z?bĂłw»”. Chrze?cija?ski Ko?ciĂł? jest tu gloryfikowany jako „Ko?ciĂł? ludĂłw poga?skich”. „Wszystkie warto?ci rasy potwierdzaj? si? i wzmagaj?”, ale „wed?ug tego, co za?wiadcza teoria ras, najszlachetniejszymi przedstawicielami rasy nordyckiej w dotychczasowych dziejach ?wiata byli ?redniowieczni rycerze epoki HohenstaufĂłw”, przy czym oczywi?cie „w?a?nie rycerstwo ukszta?towa?o si? pod wp?ywem chrze?cija?skiego Ko?cio?a”.

ZbiĂłr kaza? Lebendige Predigt (Kazania ?ywe), wydany z ko?cielnym imprimatur w 1936 roku, proponuje na niedziele wielkopostne homili? O wy?szo?ci rasowych chrze?cijan, a w niej fragment opatrzony podtytu?em Krew Chrystusa przewa?y?a nad religijno?ci? ?ydĂłw. Po wysuni?ciu na plan pierwszy „rasowo?ci”, „rasowych chrze?cijan” oraz „najautentyczniejszych rasowych chrze?cijan”, ?wi?tych, nast?puje podsumowanie: „(…] religia ?ydowska musia?a zosta? przezwyci??ona. Chrystus mo?e sobie przypisa? dokonanie tego nadludzkiego dzie?a (…]. Kto ?yje we krwi Chrystusa, ten przezwyci??a w sobie stopniowo ducha i formy zewn?trzne religii ?ydowskiej”.

Jeszcze w 1941 roku jezuita Peter Browe dokumentuje obszernie na ?amach „Archiv fur katholisches Kirchenrecht” sytuacj? ?ydĂłw ochrzczonych oraz ich dzieci z punktu widzenia prawa kanonicznego, przy czym wci?? jest mowa o „potomstwie ?ydĂłw”. Ani w staro?ytno?ci, ani w szczytowym okresie ?redniowiecza nie istnia?a co prawda dyskryminacja tych konwertytĂłw de facto czy de iure, ale jednak pleni?ca si? wsz?dzie, zw?aszcza w Hiszpanii i Portugalii, pogarda dla ?ydĂłw dotyczy?a rĂłwnie? „nowych chrze?cijan”.

Na prze?omie XV i XVI wieku zacz??o si? usuwanie takich „potomkĂłw ?ydĂłw” z wi?kszo?ci zakonĂłw rycerskich, na przyk?ad z zakonu alkantarskiego, z zakonu ?wi?tego Jakuba od Miecza, a poza PĂł?wyspem Iberyjskim z rycerskiego zakonu joannitĂłw oraz zakonu rycerzy ?wi?tego Stefana. Ale i inne zgromadzenia zakonne wyst?powa?y po okresie ?redniowiecza przeciw chrze?cijanom krwi ?ydowskiej, na przyk?ad kanonicy regularni, trynitarze, mercedarianie, karmelici, benedyktyni, cystersi, eremici ?wi?tego Hieronima, franciszkanie, teatyni, dominikanie szczegĂłlnie po to, „by mĂłc us?u?y? inkwizycji”; ewidentnie chodzi?o o nieskaziteln? czysto?? rasow? inkwizytorĂłw.

Papie? Klemens XIV, pod naciskiem monarchii ?wieckich i w nast?pstwie nies?awy za zbrodnie Inkwizycji, ktĂłrym przewodniczy? zakon Towarzystwa Jezusowego (JezuitĂłw), po wyp?dzeniu ich, kolejno: w 1759 z Portugalii, w 1764 z Francji, w 1767 z Hiszpanii i Neapolu — zmuszony zosta?, w 1773r. do kasacji tego zakonu.

W 1814 Pius VII przywrĂłci? istnienie zakonu w ca?ym Ko?ciele, a papie? Urban VIII, w swojej bulli z 1623 zaliczy? za?o?yciela tego zakonu — I.Loyol? w poczet ?wi?tych ko?cio?a (czyli na wzĂłr do na?ladowania!!!).

Aktualnie jezuici prowadz? w?asne uniwersytety oraz seminaria, wychowuj?ce elit? duchowie?stwa. Wydaj?
czasopisma w 50 j?zykach, maj? w?asne rozg?o?nie radiowe i o?rodki telewizyjne. Nadal zajmuj? si? zwalczaniem wszelkiej opozycji wobec papie?a, zarĂłwno w p?aszczy?nie teologicznej, jak i spo?ecznej.

 

Za?o?yciel zakonu jezuitĂłw by? co prawda niech?tny przyjmowaniu „potomkĂłw ?ydĂłw”, ale dwa razy stwierdzi?, ?e uwa?a pochodzenie od ?ydĂłw za wielk? ?ask? Pana, bo „czy? spokrewnienie z naszym Panem i Naj?wi?tsz? Mari? Pann? nie mia?oby by? wielk? ?ask??”. Niebawem jednak, ju? w roku 1592, prze?o?eni jezuitĂłw na PĂł?wyspie Pirenejskim zacz?li odtr?ca? ludzi „ktĂłrych rĂłd nie jest rasowo czysty […]; musimy bowiem oczy?ci? z nich spo?ecze?stwo, bo s? tylko ci??arem, przynosz? szkody i wielu powa?nym kr?gom, zw?aszcza ?wi?temu Oficjum, sprawiaj? k?opoty”. W rok pĂł?niej, w 1593 roku, zwo?ana do Rzymu pi?ta kongregacja generalna rozci?gn??a Ăłw zakaz niemal?e jednog?o?nie na ca?e Towarzystwo Jezusowe, przy czym nawet genera? zakonu nie mĂłg? w ?adnym przypadku udzieli? dyspensy. Bo przecie? genera?owie jezuitĂłw niejednokrotnie postanawiali, ?e kandydaci, ktĂłrych ?ydowskie pochodzenie by?o znane, nie mog? zosta? przyj?ci, „cho?by ich antenaci byli dobrymi chrze?cijanami do szesnastego pokolenia i jeszcze dawniej” i „cho?by rĂłd wyda? dwĂłch kardyna?Ăłw”.

Jezuita Browe ko?czy w roku 1941 swoj? rozpraw? jak nast?puje: „Wed?ug prawa powszechnego, jakie dzisiaj obowi?zuje, ta przeszkoda wynikaj?ca z krwi ju? nie istnieje; jedynie dla neofitĂłw pozostaje aktualny, zgodnie z §6. artyku?u 987., okres prĂłby, ??dany przez sobĂłr nicejski. Mimo to zapewne i dzi? ludzie pochodz?cy od ?ydĂłw, ktĂłrych rodowĂłd jest znany, nie zostaliby w wielu krajach tak ?atwo wy?wi?ceni na ksi??y ani nie doczekaliby si? wy?szych dostoje?stw, jak inni kandydaci, ktĂłrych rodzice i wcze?niejsi przodkowie byli bez wyj?tku chrze?cijanami”.

Ko?ciĂł? ewangelicki Niemiec, ktĂłry ju? w roku 1933 stworzy? antysemicki paragraf dotycz?cy pochodzenia aryjskiego, og?osi? 17 grudnia 1941 roku nast?puj?cy komunikat na temat stanowiska Ko?cio?a wobec ewangelickich ?ydĂłw (podpisany przez biskupĂłw b?d? prezesĂłw Ko?cio?Ăłw krajowych Saksonii, Hesji, Meklemburgii, Szlezwika-Holsztynu, Anhaltu, Turyngii oraz przez prezesa ewangelicko-lutera?skiego Ko?cio?a Lubeki):

„Narodowosocjalistyczne kierownictwo pa?stwa dowiod?o niezbicie za pomoc? licznych dokumentĂłw, ?e ta wojna o zasi?gu ?wiatowym zosta?a wywo?ana przez ?ydĂłw. Dlatego te? podj??o ono skierowane przeciw ?ydom decyzje wewn?trzno- i zewn?trznopolityczne, niezb?dne dla zapewnienia bezpiecze?stwa Niemcom.

Jako elementy niemieckiej wspĂłlnoty narodowej, ni?ej podpisane niemieckie ewangelickie Ko?cio?y krajowe oraz ich przywĂłdcy znajduj? si? na froncie tej historycznej walki obronnej, ktĂłra m.in. uczyni?a niezb?dnym zarz?dzenie policji Rzeszy dotycz?ce znakĂłw rozpoznawczych dla ?ydĂłw jako naturalnych wrogĂłw ca?ego ?wiata i Rzeszy, podobnie jak ju? doktor Marcin Luter [!] wysun??, nauczony do?wiadczeniem, ??danie, by podj?to jak najsurowsze kroki przeciw ?ydom i skazano ich na banicj? z krajĂłw niemieckich.

Od dnia ukrzy?owania Chrystusa a? po dzie? dzisiejszy ?ydzi zwalczali chrze?cija?stwo b?d? te? wykorzystywali je lub wypaczali dla osi?gni?cia swoich egoistycznych celĂłw. Chrzest nie zmienia niczego w rasowej odr?bno?ci ?ydĂłw, ich przynale?no?ci narodowej i egzystencji biologicznej. Niemiecki Ko?ciĂł? ewangelicki musi dba? o ?ycie religijne niemieckich wspĂł?obywateli i sprzyja? mu. Chrze?cijanie rasy ?ydowskiej nie znajd? dla siebie miejsca w tym Ko?ciele ani ?adnych praw

Ni?ej podpisane niemieckie Ko?cio?y ewangelickie oraz ich kierownictwa znios?y dlatego wszelk? wspĂłlnot? z ?ydochrze?cijanami. Ko?cio?y te nie b?d? tolerowa? ?adnego wp?ywu ducha ?ydowskiego na niemieckie ?ycie religijne i ko?cielne”.

I st?d wiedzie prosta droga do komĂłr gazowych Auschwitz, utorowana tysi?cami traktatĂłw, kaza?, listĂłw papieskich, postanowie?

5. WYZYSKIWANIE i BOGACENIE SI?

http://nwomedia.pl/artykul.php?id=2676

Ko?ciĂł? zwalcza? i eksploatowa? wszystkich, w niema?ym stopniu rĂłwnie? w?asne owieczki, co niech zostanie w proponowanych teraz rozwa?aniach o dziejach spo?ecze?stw przedstawione nieco szczegĂł?owiej cho?by dlatego, ?e wielka ch?? wzbogacania si?, widoczna u wy?szego duchowie?stwa, czyni nieuchronnym jego sprzymierzanie si? z pa?stwami oraz obligatoryjne sankcjonowania masowej zag?ady — od Konstantyna po Wietnam. Gdy Ko?ciĂł? stan?? po stronie bogatych, to chwyci? tak?e za ich miecz po czym szybko obrasta? w dostatek…

Biblijny Jezus pojawi? si? co prawda jako przyjaciel pariasĂłw i ludzi wyzutych z praw, poborcĂłw ce? i grzesznikĂłw, kalek, ludzi napi?tnowanych. Chwali? biednych i grozi? bogatym. ??da? rezygnacji z wszelkiego maj?tku. Pot?pia? „niesprawiedliw? mamon?”, „u?ud? bogactwa”, a jego „dobra nowina” dla ujarzmionych zapewne przyspieszy?a dzia?ania misji chrze?cija?skich, zapewne przyci?ga?a niewolnikĂłw, wyzwole?cĂłw, robotnikĂłw, drobnych rzemie?lnikĂłw, wygnanych ch?opĂłw, z ktĂłrych w wi?kszo?ci sk?ada?a si? najdawniejsza wspĂłlnota chrze?cija?ska. Zniewoleni przez rzymski kapitalizm agrarny i dyktatury cezarĂłw, ci ludzie t?sknili od pokole? do wybawienia z n?dzy i dostrzegali w chrze?cija?stwie nie tylko idealn? religi?, ale i spe?nienie proletariackich nadziei, wyzwolenie z niedostatku.

Ale pĂł?niej kler nie zamierza? bynajmniej zmienia? struktur spo?ecznych. Podczas gdy nauka Chrystusa by?a wr?cz ekstremalnie rewolucyjna, Ko?ciĂł? stawa? si? pot?g? na wskro? konserwatywn?, t?umi? kompromisami i relatywizacj? ewangeliczny radyka1izm, ca?kowicie od?egna? si? od tradycji pierwotnego chrze?cija?stwa, natomiast przej?? antyczny ustrĂłj gospodarczy ze wszystkimi jego elementami.

Najjaskrawiej wykazuje to utrzymywanie przez Ko?ciĂł? niewolnictwa. Niewolnicy powinni „na chwa?? Boga jeszcze gorliwiej wykonywa? prac? niewolnicz?”! — tego ??da w II wieku biskup Ignacy. Doktor Ko?cio?a Ambro?y nazywa, za?, niewolnictwo „darem Boga”. A inny doktor Ko?cio?a, Augustyn, ju? bez zastrze?e? stoi po stronie bogatych i propaguje idea? „pracowito?ci w biedzie” — pozosta? biednym i du?o pracowa? to jedna z najistotniejszych rad, jakich udziela biednym; otĂł? Augustyn z jednej strony pociesza (jak mutatis mutandis wszystkie encykliki spo?eczne ostatnich stu lat) niewolnikĂłw stwierdzeniem, ?e ich los to przejaw woli Boga, a z drugiej strony u?wiadamia w?a?cicielom niewolnikĂłw korzy?ci p?yn?ce dla nich z takiego uzale?nienia.

RĂłwnouprawnienie religijne niewolnikĂłw, przyznane im ju? wcze?niej w kulcie Dionizosa, ustaje jednak niebawem, w roku 257, w chrze?cija?stwie, z chwil? gdy papie? Stefan I zabrania im ubiegania si? o godno?? kap?a?sk?. „Pod?y niewolnik nie jest przecie? godzien takiego zaszczytu” — pisze w 443 roku doktor Ko?cio?a, papie? Leon I „Wielki”. OtĂł? to — w czasach poga?skich, przede wszystkim dzi?ki stoickiej doktrynie rĂłwno?ci ludzi, nast?pi?a wreszcie pewna poprawa losu niewolnikĂłw, ale w IV wieku Ko?ciĂł? znowu pogorszy? ich status prawny. I nie tylko przodowa? w liczebno?ci posiadanych niewolnikĂłw, lecz rĂłwnie? — co nie istnia?o nigdzie indziej — uniemo?liwia? ich wyzwolenie. Jako „dobro ko?cielne” byli oni niezbywalni. Ma?o tego. W ka?dym kolejnym stuleciu zwi?ksza?o si? zniewolenie i niewolnictwo utrzyma?o si? za spraw? Ko?cio?a przez ca?e ?redniowiecze. Tomasz z Akwinu jednoznacznie je usprawiedliwia?, Egidiusz Rzymianin za? wys?awia? je wr?cz jako „instytucj? chrze?cija?sk?”.

U schy?ku ?redniowiecza ta chrze?cija?ska instytucja nawet rozwin??a si? w Europie Po?udniowej. Spo?rĂłd wielkich miast zachodnioeuropejskich najd?u?ej zachowa? j? — konsekwentnie papieski Rzym. Nies?uszne to, ale zrozumia?e, je?li si? pomy?li o ogromnym maj?tku Ko?cio?a, cho? przecie? groteskowe, gdy wspomnimy Jezusa i „komunizm mi?o?ci” g?oszony przez aposto?Ăłw, do ktĂłrego nawi?zuj? nie tylko liczne sekty chrze?cija?skie, lecz rĂłwnie? wielu OjcĂłw i doktorĂłw Ko?cio?a, jak Jan Chryzostom, ??daj?cy niejednokrotnie wspĂłlnoty dĂłbr zamiast w?asno?ci prywatnej i nakazuj?cy, by wszystko „posiadano na sposĂłb komunistyczny”. Albo doctor Ecclesiae Bazyli, jeden z najlepszych chrze?cijan wszechczasĂłw, ktĂłry ca?y swĂłj maj?tek oddaje biednym, a potem do??cza do tego ogromne dziedzictwo i wreszcie przekazuje ludziom b?d?cym w potrzebie wi?kszo?? dochodu z bardzo bogatej diecezji; chrze?cijanin, ktĂłry innych chrze?cijan posiadaj?cych cokolwiek stawia na rĂłwni ze zbĂłjcami. Ale gdy ci doktorzy Ko?cio?a jeszcze radykalnie krytykowali kapitalistyczny ustrĂłj gospodarczy, domagali si? jego likwidacji od podstaw i g?osili jako g?Ăłwn? nauk? chrze?cija?sk?: „komunizm mi?o?ci” pierwotnej gminy — zd??y?a si? ju? ukszta?towa? sytuacja najbezwzgl?dniejszej eksploatacji w ca?ych dziejach ludzko?ci. I by?a to te? eksploatacja najbardziej bezwstydna.

Ju? za czasĂłw pierwszych cesarzy chrze?cija?skich maj?tek Ko?cio?a znacznie si? powi?kszy?. W VI wieku pobiera si? ko?cieln? dziesi?cin?, zawarowan? prawnie za Karola „Wielkiego” i ?ci?gan? a? do XIX wieku. W VIII wieku oszustwem i wojnami zostaje uzyskane Pa?stwo Ko?cielne. I w ?redniowieczu co najmniej jedna trzecia ca?ej ziemi uprawnej w Europie znajduje si? w r?kach duchowie?stwa, a pracuj? na niej niewolni ch?opi.

Kuria przechodzi wcze?niej ni? wi?kszo?? dworĂłw monarszych od gospodarki naturalnej do pieni??nej i rych?o, dzi?ki nawi?zaniu ?cis?ych kontaktĂłw z nowo powstaj?cymi bankami, staje si? jedn? z najwi?kszych pot?g finansowych ?wiata. Inkasuje, co jej si? nale?y, uciekaj?c si? do ekskomuniki albo interdyktu, czasem te? egzekwuje nale?no?ci od opornych d?u?nikĂłw przy pomocy w?adcĂłw, z ktĂłrymi proporcjonalnie dzieli si? przychodem. W podziemiach zamku papieskiego w Awinionie, „najohydniejszym i najbrudniejszym mie?cie, jakie zdarzy?o mi si? pozna?” — jak pisze Petrarca, gromadzone s? skarby ze wszystkich stron ?wiata. Alvarez Pelajo, szczerze dochowuj?cy papie?om wierno?ci dostojnik Kurii, opowiada, ?e ilekro? przybywa? na pokoje papieskie, zawsze zastawa? duchownych przy liczeniu pieni?dzy.

Ju? oko?o roku 1000 wypomina biskup Orleanu t? „ha?b?”, ?e w Kurii prawie wszystko jest do kupienia i wyroki wymierza si? wed?ug wagi z?ota. W wieku XIII skar?y si? biskup Jakub z Vitry: „Wszystko dotyczy tylko spraw przyziemnych i doczesnych, krĂłlĂłw i krĂłlestw, procesĂłw i sporĂłw. Rzadko kiedy pozwalano na rozmow? o sprawach duchowych”. Pod koniec XV wieku wykrzykuje we Florencji Savonarola: „Oni handluj? beneficjami i nawet sprzedaj? krew Chrystusa”. A w po?owie XX wieku francuski ksi?dz-robotnik Henri Perrin dziwi si?, „jak niewielk? wag? przywi?zywa?y w przesz?o?ci ?rodowiska chrze?cija?skie do problemu losu robotnikĂłw. Z roku na rok nic prĂłcz nabo?nych s?Ăłw” — co potwierdzaj? dobitnie papieskie „encykliki spo?eczne”: Rerum novarum (1891), Quadragesimo anno (1931) oraz ?agodniejsza tylko w tonie, ale merytorycznie prezentuj?ca to samo, Mater et magistra (1961).

Ale rĂłwnocze?nie papie? Pius XII (ktĂłry pisze ponadto o robotniku i przedsi?biorcy co nast?puje: „Tworz? oni co? wspĂłln? prac?. Chcia?oby si? wr?cz powiedzie?, ?e jedz? przy tym samym stole. Bo przecie? ?yj? z ogĂłlnego dochodu gospodarki swego kraju”.) stwierdza: „Ko?ciĂł? Chrystusowy idzie drog? wyznaczon? mu przez boskiego Zbawiciela […]. Nie wtr?ca si? do spraw czysto politycznych i gospodarczych”. Mniejsza o to, ?e nale??ce do Ko?cio?a ziemie, w sumie kilka milionĂłw hektarĂłw, w niektĂłrych krajach stanowi? prawie dwadzie?cia procent wszystkich pĂłl i jeszcze dzi? jest to najwi?ksza posiad?o?? w ?wiecie chrze?cija?skim; ?e Ko?ciĂł? posiada kilka najbardziej wp?ywowych rzymskich bankĂłw oraz udzia?y w przera?aj?co wielu spo?rĂłd najpot??niejszych zak?adĂłw przemys?owych w Ameryce PĂł?nocnej i Po?udniowej; ?e niektĂłre z nich s? nawet prawie wy??czn? w?asno?ci? Ko?cio?a, jak czo?owe w?oskie towarzystwo lotnicze Alitalia, jak zak?ady samochodowe Fiat (gdy tymczasem rokrocznie umieraj? z g?odu miliony ludzi i tylko w Ameryce Po?udniowej, gdzie ?yje trzydzie?ci trzy procent wszystkich katolikĂłw, trzydzie?ci procent ludzi to bezdomni) — rĂłwnie? trzej bratankowie Piusa XII s? wysokimi dostojnikami watyka?skimi, prezesuj? licz?cym si? bankom, firmom monopolistycznym, i gromadz?, w ma?o ktĂłrym wielkim skandalu finansowym we W?oszech nie umoczywszy palcĂłw, maj?tek rz?du stu dwudziestu milionĂłw marek. A sam papie? Pius XII, ktĂłrego beatyfikacja jest ju? bliska, pozostawia w spadku mienie osobiste warto?ci osiemdziesi?ciu milionĂłw marek, w z?ocie i walucie.

Zaiste: w?rĂłd wszystkich dziwnych ?wi?tych Ko?cio?a katolickiego — a s? w tym gronie znani fa?szerze dokumentĂłw, jak doktor Ko?cio?a Atanazy („doktor Ko?cio?a” to najwi?ksze wyrĂł?nienie dla katolika; spo?rĂłd dwustu sze??dziesi?ciu papie?y tylko dwĂłch otrzyma?o ten tytu?); znani specjali?ci od przekupywania, jak doktor Ko?cio?a Cryl Aleksandryjski, znani z?odzieje i podpalacze, jak Marcin z Tours, patron FrancuzĂłw — w?rĂłd wszystkich dziwnych ?wi?tych Ecclesiae Catholicea Eugenio Pacelli by?by jednym z najdziwniejszych, gdyby zosta? kanonizowany. I nie tylko ze wzgl?du na s?owa ?ukasza (12,33 albo 14,33) b?d? Jana Chryzostoma, doktora Ko?cio?a: „Bez niesprawiedliwo?ci nie sposĂłb si? wzbogaci?” oraz „Cz?owiek godny czci nie mo?e, nie mo?e by? bogaty”.

Papie?e przemieniali w pieni?dze prawie wszystko, daj?c w ka?dym stuleciu przyk?ad wielkiej korupcji i demoralizacji. Mimo zakazu sprzedawali ka?d? nominacj? na biskupa, ka?d? godno?? opata, ka?de probostwo katedralne. Co wi?cej, sprzedawali ju? sam? mo?liwo?? ubiegania si? o to, czasem nawet kilku ch?tnym jednocze?nie, przy czym op?ata ros?a proporcjonalnie do prawdopodobie?stwa uzyskania tego, o co chodzi?o. Sprzedawali ka?d? bull?, ka?d? ?ask?, wszelkie dokumenty, wszelkie decyzje. Sprzedawali naj?wi?tsze relikwie i jeszcze w czasach antycznych zacz?li rozprowadza? je masowo, na przyk?ad ju? w IV wieku produkowano w Rzymie relikwie b?d?ce replikami ca?unu. Ko?ciĂł? zamkowy w Wittenberdze posiada? oko?o roku 1510 a? pi?? tysi?cy pi??set relikwii. A po dziewi?tnastu sprawdzonych ?wi?tych pozostaje po dzi? dzie? w ko?cio?ach i klasztorach sto dwadzie?cia jeden g?Ăłw, sto trzydzie?ci sze?? torsĂłw oraz zadziwiaj?ca obfito?? innych cz??ci cia?a. „Napletek Chrystusa — pisze Alfonso de Valdes — widzia?em osobi?cie w Rzymie, Burgos i Antwerpii” pono? wyst?puje on jeszcze w czternastu innych miejscowo?ciach — „w samej tylko Francji znajduje si? pi??set z?bĂłw Dzieci?tka Jezus. Mleko Matki Boskiej, piĂłra Ducha ?wi?tego przechowuje si? w wielu miejscach”.

Tak oto z gĂłr? tysi?c lat og?upiali oni ludzi. Nic dziwnego, ?e i w XX wieku ludzie s? podatni na wszelkie ideologiczne szalbierstwo! Nic te? dziwnego, ?e hierarchia ko?cielna, ju? od czasĂłw aposto?Ăłw i zacieklej ni? hitlerowcy, zakazywa?a wszelkich pism krytycznych, pali?a tak? literatur?, przez pĂł? tysi?clecia zabrania?a nawet ludziom ?wieckim lektury ksi?gi nad ksi?gami, zw?aszcza poszczegĂłlnych Ewangelii, i to „z ca?? moc?”, jak pisano jeszcze w XVI wieku, gdy za pontyfikatu Juliusza III w mie?cie biskupim WĂźrzburgu skracano o g?ow? ch?opĂłw, ktĂłrzy czytali Bibli?; hitlerowcy nie musieli tego stosowa? w wypadku Mein Kampf, bo i ta ksi??ka zawiera?a tylko opis czynĂłw faktycznie przez nich pope?nianych.

Papie?e inkasowali czynsz dzier?awny i ?wi?topietrze z ziem im podleg?ych, z podporz?dkowanych im bezpo?rednio ko?cio?Ăłw, klasztorĂłw, miast, ze wszystkich krajĂłw obj?tych obowi?zkiem daninyy. Inkasowali ca?y maj?tek wszystkich „kacerzy” skazanych w Pa?stwie Ko?cielnym i od ka?dego ko?cio?a na ?wiecie dziesi?t? cz??? jego dochodĂłw, a od niejednego nawet znacznie wi?cej. Inkasowali dochody biskupĂłw zawieszonych w czynno?ciach oraz mienie duchownych zmar?ych bez sporz?dzenia testamentu.

Inkasowali pieni?dze za przyznanie i potwierdzenie prawowito?ci w?adzy krĂłlewskiej, za obowi?zkowe wizyty ksi???t Ko?cio?a ad limina apostolorum, za uchylenie niepo??danych wizytacji. Inkasowali ogromne ?apĂłwki, na wielk? skal? handlowali odpustami, coraz cz??ciej og?aszali lukratywne lata jubileuszowe, kiedy to zdarza?o si?, ?e pieni?dze zgrabiano z o?tarzy. Stale zwi?kszali podatki i wymy?lali coraz to inne, jeden tylko papie? Urban VIII a? dziesi??. Wymy?lali dziesi?ciny od wypraw krzy?owych, ktĂłre nigdy si? nie odby?y, i tymi pieni?dzmi finansowali, cokolwiek zechcieli — Jan XXII, jeden z najwi?kszych w dziejach ?wiata geniuszĂłw w obracaniu pieni?dzmi, sfinansowa? w ten sposĂłb swoj? wojn? z Ludwikiem Bawarskim; Grzegorz IX d?ugoletni? wojn? z Fryderykiem II, na ktĂłrego pa?stwo ten papie? dokona? wr?cz inwazji, gdy cesarz odbywa? krucjat?. Bonifacy IX anulowa? w 1402 roku wszystkie wnioski o beneficja, by mĂłc ka?dego, kto ju? co? zap?aci?, zaszanta?owa? po raz drugi. Papie? Sabinian gromadzi? zbo?e, i w 605 roku, gdy panowa? g?Ăłd, sprzedawa? je po lichwiarskiej cenie. Papie? Sykstus IV, niegdy? franciszkanin, ktĂłry wspĂł??y? fizycznie ze swoja siostr? i z w?asnymi dzie?mi, zak?ada? w Rzymie domy publiczne, wydzier?awia? je kardyna?om i, co wi?cej, ob?o?y? specjalnym podatkiem ladacznice. A Benedykt IX sprzeda? — kiedy ju? wyzby? si? wszystkiego — Grzegorzowi VI godno?? papiesk? w zamian za do?ywotni? rent?.

Skoro wielu papie?y, tak jak wi?kszo?? potentatĂłw, wydawa?o du?e sumy na reprezentacj?, luksus, metresy, bratankĂłw, synĂłw, cĂłrki, skoro dzi?ki ?upie?czym wyprawom wojennym, lichwiarskim zyskom, k?amstwom handlarzy odpustami, wznosili ko?cio?y, ktĂłre ?wiat podziwia jeszcze dzisiaj; skoro Eugeniusz IV naby? koron? warto?ci dwĂłch milionĂłw frankĂłw; skoro Leon X (jego motto: „Niechaj nasz pontyfikat b?dzie radosny!”) trwoni? miesi?cznie od dziesi?ciu do dwunastu tysi?cy dukatĂłw na jad?o; skoro Miko?aj III rozdawa? swym krewnym jedno ksi?stwo po drugim i skoro jeszcze w ci?gu siedemdziesi?ciu pi?ciu lat XVII wieku „namiestnicy” przeszastali ogromn? sum? bez ma?a siedemnastu milionĂłw z?otych skudĂłw — oznacza to, ?e pieni?dze stawa?y si? w ich rozumieniu coraz wa?niejszym ?rodkiem sprawowania w?adzy, najwa?niejszym instrumentem rz?dzenia a? po dzie? dzisiejszy, kiedy wygl?da na to, ?e nie chc? oni ju? ewangelizowa?, lecz kupi? ca?y ?wiat, co mia?oby zreszt? wi?ksze szanse powodzenia (je?li zwa?ymy, ?e nawet w Rzymie a? siedemdziesi?t procent ludno?ci umiera bez ostatniego sakramentu).

Grzegorz IX poleci? — ju? w XIV wieku — by Ko?cio?y poszczegĂłlnych krajĂłw zasila?y bezpo?rednio papiesk? kas? wojenn?, a jego nast?pcy zbroili si? na coraz wi?ksz? skal?. Bo nawet gdy utrzymywali trĂłjk? nie?lubnych dzieci oraz dwudziestu nepotĂłw,jak Pius IV, to nie zapominali o subwencjonowaniu wojenreligijnych przeciw hugenotom i Turkom. I je?li nawet, mimo olbrzymich dochodĂłw, zastawiali swoje korony, tapety Rafaela, serwisyi zostawiali po sobie milionowe d?ugi, jak w wypadku LeonaX, to ju? kolejni papie?e gromadzili nowe skarby, na przyk?ad —

cd....

http://nwomedia.pl/artykul.php?id=2676

znowu mimo wielkiego marnotrawstwa osobistego — Pawe? III zgĂłr? siedemset tysi?cy dukatĂłw, ktĂłra to suma znikn??a po jego ?mierci tak szybko, ?e to, co zosta?o, starczy?o tylko na ?o?d dla gwardii potrzebnej na nast?pne konklawe.

Do??. Ta gospodarka pieni??na, trwaj?ca sporo ponad tysi?c lat i na?ladowana przez biskupĂłw, opatĂłw, ?wieckich mo?now?adcĂłw, by?a i jest oczywi?cie prowadzona kosztem ludu, najwcze?niej w?oskiego, ktĂłry przez ca?e ?redniowiecze by? wyzyskiwany najbardziej i ze wszystkich stron, ale szczegĂłlnie przez kler. „?mier? klechomi mnichom! — krzyczano w Perugii. „?mier? Ko?cio?owi!” — to w Bolonii. „Precz z papie?em!” — a to w Neapolu. Florenty?czycy szturmowali siedzib? inkwizycji i karmili psy ksi??ym mi?sem. Rzym sta? si? najbardziej buntowniczym i najbardziej eksploatowanym miastem w ?wiece zachodnim. G?Ăłd, despotyczne rz?dy, rewolty powtarzaj? si? bez ko?ca. W roku 1585, gdy rozpocz?? si? pontyfikat Sykstusa V, toczy?o si? pono? po ulicach Rzymu wi?cej g?Ăłw ni? trafi?o melonĂłw na targ. Rygorystyczne ustawy wyj?tkowe i akcje polityczne to odpowied? papie?a na rewolucj? francusk?, ktĂłr? Kant powita? ?zami rado?ci. „[…] wolne W?ochy!” — wo?a jeszcze lord Byron. „Czego? takiego nie by?o od czasĂłw Augusta”. W 1849 roku stu trzydziestu sze?ciu spo?rĂłd stu czterdziestu jeden w?oskich delegatĂłw g?osuje za pozbawieniem papie?a suwerennej w?adzy nad Pa?stwem Ko?cielnym..

Nie mog? go ju? uratowa? zmobilizowane przeciw rodakom, sprowadzone z po?owy Europy wojska. W roku 1870 papiestwo popada w „niewol? watyka?sk?”, z ktĂłrej wyzwalaj? je dopiero faszy?ci.

G?Ăłwny ci??ar ery arystokratyczno-hierarchicznej spoczywa? jednak, rĂłwnie? przez d?u?szy okres epoki nowo?ytnej, nie na mieszczanach, lecz na ch?opach czy raczej niewolnikach rolnych.

Nieliczne wolne ch?opstwo znikn??o bowiem wkrĂłtce ca?kowicie na skutek rozpowszechnienia si? prawa rzymskiego w Europie — zosta?o wch?oni?te przez latyfundia ?wieckie b?d? ko?cielne. Post?p cywilizacji chrze?cija?skiej poci?ga? za sob? coraz wi?kszy ucisk ch?opĂłw, najpierw przemienionych w ludzi przypisanych do ziemi, a pĂł?niej w odrabiaj?cych pa?szczyzn?. Mogli by? razem z ziemi? dziedziczeni, sprzedawani, wymieniani, darowani i dla swoich panĂłw znaczyli cz?sto mniej ni? byd?o. Wielki mistrz zakonu krzy?ackiego Siegfried von Feuchtwangen zwyk?, oko?o roku 1300, mawia?, ?e nie smakuje mu ani jeden k?s, je?li przedtem nie ka?e powiesi? kilku ch?opĂłw.

W ?wiecie zachodnim powstania ch?opskie rozpleni?y si? tak, ?e historycy wol? ich nie dostrzega? a? do wieku dwudziestego.

W roku 997 burz? si? ch?opi Normandii, w 1008 roku ch?opi breto?scy. We Fryzji, Holandii, Francji bunty ch?opskie powtarzaj? si? w ci?gu ca?ego XI wieku. Jeden niewolnik rolny kosztowa? wĂłwczas we Francji trzydzie?ci osiem, a ko? — sto sous.Francuska wojna ch?opska rozpoczyna si? w roku 1358, szlachta doprowadza do egzekucji dwudziestu tysi?cy osĂłb, ale zamieszki nie ustaj? przez nast?pnych pi??set lat. W Anglii krĂłl Ryszard II t?umi krwawo wielkie powstanie ch?opĂłw, ktĂłre wybuch?o w 1381 roku. W roku 1437 buntuj? si? ch?opi siedmiogrodzcy. W 1514 roku szczegĂłlnie liczne i okrutne egzekucje k?ad? kres gro?nemu powstaniu ch?opĂłw w?gierskich. A w Rumunii bunty uci?nionych zdarzaj? si? jeszcze w XIX i XX wieku.

W Niemczech niepokoje zaczynaj? si? na d?ugo przed wojn? ch?opsk? i prowodyrzy s? wsz?dzie paleni, wieszani, ?cinani, ?wiartowani. W roku 1460 przeciwstawiaj? si? opatowi ch?opi z Kempten. W 1476 roku szesna?cie tysi?cy ch?opĂłw manifestuje noc? przy blasku pochodni pod zamkiem biskupa WĂźrzburga, ktĂłry ka?e do nich strzela? z ustawionych na wa?ach dzia?. W 1490 roku ch?opi augsburscy zwracaj? si? przeciw biskupowi Fryderykowi z rodu HohenzollernĂłw. W roku 1493 zostaje zawi?zany alzacki Bundschuh; ich has?o brzmia?o: „Ruszajcie, cĂł? to za ?ywot? Przez klechĂłw i szlacht? nie ma dla nas ?ycia”.

Duchowni i szlachta, tron i o?tarz — za ich spraw? ca?e narody by?y przez tysi?c lat otaczane pogard?, uciskane, wyzyskiwane. Ka?dy mĂłg? budowa? na tyranii tamtego drugiego. I chocia? cz?sto wyst?powali przeciw sobie nawzajem, z socjologicznego punktu widzenia stanowili jedno??, w uk?adzie spo?ecznym trzymali si? razem, byli klas? zorientowan? na w?adz? i zysk, ?yj?c? z potu i krwi innych ludzi, zdemoralizowan? mniejszo?ci?, jak pisze ze Strasburga o w?adcach swoich czasĂłw BĂźchner, mniejszo?ci?, ktĂłra „przemienia masy obywateli w haruj?ce byd?o”.

Niemiecka wojna ch?opska wybuch?a nieprzypadkowo na po?udniowym zachodzie kraju, gdzie austriacki arcyksi??? Ferdynard i biskup Konstancji, wspĂłlnie prze?ladowali „kacerzy” w sposĂłb szczegĂłlnie barbarzy?ski. I tak jak wielu innym maj?cym pod?o?e socjalne powstaniom chrze?cijan przy?wieca?y rewolucyjne idee wczesnego chrze?cija?stwa — na przyk?ad powstaniu ch?opĂłw angielskich, ktĂłrym przewodzili ksi??a pozostaj?cy pod wp?ywem nauk Wiklefa; niektĂłrym rewoltom proletariatu w?oskiego albo husyckiej infiltracji na W?grzech, w Polsce, Niemczech, Belgii oraz Francji — tak przy?wieca?y one te? niemieckiej wojnie ch?opskiej, we Frankonii i w Tyrolu skierowanej przede wszystkim przeciw wy?szemu duchowie?stwu. Ch?opi walczyli jako „bractwo ewangeliczne”, jako „wojsko chrze?cija?skie i ewangeliczne”, na ich sztandarach by?y wizerunki Ukrzy?owanego i imi? Jezusa. Ich manifest, napisany przez spalonego w 1528 roku w Wiedniu by?ego kaznodziej? katedralnego z Ratyzbony Balthasara Hubmaiera, profesora i prorektora jednego z uniwersytetĂłw, uzasadnia? wszystkie skargi natury ekonomicznej powo?uj?c si? na Bibli? i w artykule dwunastym deklarowa? nie wysuwanie ??da? niezgodnych ze s?owem bo?ym.

Zdarzali si? w?adcy, ktĂłrzy byli nastawieni pokojowo, sk?onni do rokowa?, ktĂłrzy d?ugo si? wzdragali naruszy? to, co uzgodnili z ch?opami, jak na przyk?ad w?adca Palatynatu, ksi???-elektor Ludwik, ktĂłrzy nawet uwa?ali bunt za sprawiedliw? kar? bo?? i chcieli go „u?mierzy? po dobroci”, tak jak ksi???-elektor Fryderyk M?dry i jego brat, ksi??? Jan. Ale biskupi oraz znĂłw Marcin Luter — bo, jak mĂłwi Paracelsus, „czy? jest kto? mniej mi?osierny dla biednych ni? duchowie?stwo?” — nie ustawali w perswadowaniu, zach?cali, powtĂłrzmy za reformatorem, „do rych?ego chwycenia za miecz”, do atakowania z „czystym sumieniem” (ktĂłre kler pozostawia mordercom zabijaj?cym podczas wszelkich wojen), do zas?u?enia sobie „na niebo przelan? krwi?” (to te? jeden z ulubionych chrze?cija?skich w?tkĂłw), zach?cali, ?eby „d?awi?, d?ga?, po kryjomu i otwarcie, co komu b?dzie zr?czniej zrobi?, tak jak trzeba zabi? w?ciek?ego psa”. „D?gaj, bij, du?, kto mo?e” — szczuje Luter kiedy indziej, prawie ?e bardziej papieski w tym ni? papie? — „a je?li wĂłwczas zginiesz, to dobrze; lepszej ?mierci nie dost?pi?by? nigdy, bo tak umar?by? pos?uszny s?owu bo?emu”.

Tak oto chrze?cija?ska szlachta rozprawia?a si? z ch?opami, tysi?ce ich zabijaj?c ciosami skierowanymi w dĂł? z wysoko?ci ko?skiego grzbietu, wci?? oszukiwa?a ich, pozwala?a, by si? dobrowolnie rozbrajali, po czym dokonywa?a na nich rzezi; tylko pod Zabern zgin??o osiemna?cie tysi?cy ch?opĂłw. Ch?opi byli o?lepiani, wieszano ich, ?cinano, wbijano na pal, byli ?wiartowani, rozrywani przez konie, paleni ?ywcem. Gdy si? zdarzy?o, ?e mogli sobie posmarowa? buty hrabiowskim t?uszczem, gdy masowo grabili, przetrzebiali zamki i klasztory — „Do?? d?ugo wnosili?my, teraz mo?emy chocia? raz wynie??”. — to jednak la?a si? prawie wy??cznie ich krew. Nawet Luter uzna? w ko?cu uciskanie ch?opĂłw za „okropne” i „godne po?a?owania”. „Ale co robi?? Tak trzeba i BĂłg te? tego pragnie”.

„BĂłg tego chce!” — tak krzyczeli ju? papie?e przy okazji krucjat. I nadal si? tak krzyczy. Jeszcze nawet hitlerowski atak na Rosj? by? przedstawiany przez ca?y episkopat niemiecki jako „?wi?ta wola Boga”. A protestancki biskup Lilje wo?a? jednocze?nie: „Z Bogiem! T? ofiar? mo?na ponie?? tylko w imi? bo?e”. Im wi?cej morduj?, tym g?o?niej powo?uj? si? na Boga.

„Niechaj was to tak nie smuci”, pociesza reformator szlacht? i zach?ca: „Osio? chce by? bity, a gmin rz?dzony przemoc?” — oto chrze?cija?ska recepta na rz?dzenie, stosowana od dwĂłch tysi?cy lat.

I wojna jest Lutrowi tak samo potrzebna, jak Tomaszowi czy Augustynowi, ktĂłry szydzi z cyniczn? beztrosk? cz?owieka raczej nie zagro?onego: „CĂł? powiedzie? przeciw wojnie? Chyba tylko to, ?e gin? na niej ludzie, ktĂłrzy przecie? musz? kiedy? umrze?”. Od tych diab?Ăłw przejmuje Luter teori? „wojny sprawiedliwej”, dzi? mo?liw? ju? tylko jako numer kabaretowy (albo teologia moralna) i poucza: „Na takiej wojnie chrze?cija?sk? jest rzecz? i dzie?em mi?o?ci, je?li si? wrogĂłw bez skrupu?Ăłw dusi, ograbia, podpala, i je?li czyni si? wszelkie szkody s?u??ce pokonaniu ich. A gdyby si? mia?o wydawa?, ?e duszenie i grabie? to nie dzie?o mi?o?ci, i gdyby jaki? prostak [!] pomy?la?, ?e to nie po chrze?cija?sku i chrze?cijaninowi tak czyni? si? nie godzi: zapewniam, ?e to te? jest dzie?em mi?o?ci”. Dlatego w?a?nie Luter zaleca i nakazuje chrze?cijanom wyruszaj?cym do boju, by nie zwlekali d?ugo, by odmĂłwili Wierz? w Boga… i Ojcze nasz… i „tego niech wystarczy […], a potem dob?d? broni i bij w imi? bo?e”.

Podobnie jak Ko?ciĂł? papieski, Luter pozostawi? biednych samym sobie, zdradzi? spraw? ch?opĂłw pa?szczy?nianych, uczyni? z reformacji ruch znowu korzystny tylko dla w?adcĂłw, nowe narz?dzie despotyzmu, st?d te? ju? Thomas MĂźnzer protestuje gor?co przeciw tej „cichej wodzie”, temu „?yj?cemu w dostatku cielsku”, tej wittenberskiej „tucznej ?wini”, i ma ca?kowit? racj?, kiedy pisze: „Prawdziwe z?odziejstwo uprawiaj? nasi ksi???ta i magnaci, ktĂłrzy przyw?aszczaj? sobie wszelkie stworzenie, ryby w wodzie, ptaki w powietrzu, ro?liny na ziemi, wszystko to musi nale?e? do nich. A biednym mĂłwi?: «BĂłg przykaza?, ?eby? nie krad?». Oni sami pastwi? si? nad wszelkimi istotami ?yj?cymi i zabieraj? je dla siebie; ale je?li biedak ukradnie byle rzecz, to zostaje skazany. Temu fa?szywy doktor przyklaskuje i mĂłwi «amen»”.

Po stronie papieskiej nie dopatrzy? si? Luter tak naprawd? „niczego, co by s?u?y?o chrze?cija?stwu”, widzia? „tylko sprawy pieni??ne i spory”. „Na to by?oby sta? byle rozbĂłjnika”. A potem zacz??a si? reformacja z grabieniem na wielk? skal? dĂłbr Ko?cio?a katolickiego przez lutera?skich ksi???t, „niemieckie krĂłlewi?tka”, jak drwi?co nazywa ich Theodor Lessing, przez ksi???t, ktĂłrzy byli gotowi „przy??czy? si? do tego nowego ruchu a? do granic w?asnej korzy?ci”. I przytoczmy jeszcze wyznania zawarte w broszurze zapowiadaj?cej zjazd ewangelikĂłw niemieckich w Stuttgarcie w roku 1952: „Nie jest zadaniem ewangelii w jakikolwiek sposĂłb zmienia? istniej?c? sytuacj?”.

Kl?ska wojny ch?opskiej, nad ktĂłr? potem wci?? ubolewano — a czyni? to jeszcze Alexander von Humboldt na zamku poczdamskim, tu? obok apartamentĂłw krĂłla, z ktĂłrym codziennie rozmawia? — nale?y do tych przekle?stw niemieckiej historii, ktĂłre okaza?y si? szczegĂłlnie brzemienne w skutki. Po?udniowoniemieccy ch?opi pozostali w pa?szczy?nie, a pĂł?nocnoniemieccy, wed?ug prawa uznani za wolnych, na powrĂłt popadli w ni? i odt?d wszyscy s? n?kani jeszcze brutalniej — a? do pocz?tku XIX wieku.

Wojewoda sandomierski chce w 1586 roku, by terroryzowani przez szlacht? ch?opi inflanccy zostali zrĂłwnani „przynajmniej z polskimi ch?opami pa?szczy?nianymi”. A zgromadzenie stanĂłw frankowskich zastanawia si? w roku 1583, gdy znowu trzeba zap?aci? „podatek turecki”, czy „nie by?oby ?atwiej ?y? pod rz?dami TurkĂłw”. I faktycznie Turcy zaoferowali w?gierskim ch?opom wolno??, w zamian za co ci ostatni ch?tnie wyrzekli si? chrze?cija?stwa.

Na ?l?sku, w Saksonii, w Prusach dochodzi oko?o roku 1790 do rozruchĂłw ch?opskich. Hrabia Mirabeau opowiada o niewolnej egzystencji pĂł?nocnoniemieckich robotnikĂłw rolnych: dziewi?tnastogodzinny dzie? pracy w lecie i w zimie. Baron vom Stein, ktĂłry dobrze zna „tych ?ajdakĂłw, niemieckich w?adcĂłw”, obserwuje w 1802 roku w Meklemburgii pewnego szlachcica, ktĂłry traktuje swoich ch?opĂłw jak byd?o. W roku 1812 Friedrich List patrzy nad Renem, Neckarem i Menem na ch?opĂłw pracuj?cych zamiast koni i wo?Ăłw, „ale bez po?ywnej strawy tych zwierz?t poci?gowych”. Najbiedniejsi mieszka?cy Holsztynu koczuj? razem z chorymi i niemowl?tami pod go?ym niebem albo ?yj? w oborach. Gdyby jednak nie op?acili podatkĂłw, to grozi?a im licytacja i pozbawienie dobytku. Jeszcze w Zgromadzeniu Narodowym 1848 roku w?rĂłd sze?ciuset deputowanych znalaz? si? tylko jeden ch?op.

W Anglii, gdzie a? do XVIII wieku miewa si? niewolnikĂłw, gdzie a? po XI wiek rz?dzi kilkaset rodĂłw feudalnych, gdzie do 1832 roku spo?rĂłd pi?tnastu milionĂłw mieszka?cĂłw prawo wyborcze posiada czterysta tysi?cy i gdzie jeszcze za czasĂłw Schopenhauera „dwie trzecie narodu nie umiej? czyta?”, kler i wielcy posiadacze ziemscy odnosz? si? do ch?opĂłw gorzej ni? do wszelkiej trzody. Jeszcze w ko?cu XIX wieku ch?op jada o po?ow? mniej, a pracuje dwa razy wi?cej ni? wi??niowie w angielskich zak?adach karnych. „W rachunkach arendarza rĂłwna si? on zeru” — odnotowuje w roku 1865 pewien oficjalny raport. „Nie obawia si? o przysz?o??, bo niczym nie dysponuje prĂłcz tego, co jest bezwzgl?dnie konieczne do ?ycia. Cokolwiek by si? dzia?o, dla niego nie ma ani szcz??cia, ani nieszcz??cia”. Prasa liberalna szydzi bezlito?nie ze szlachty i pa?stwowego Ko?cio?a anglika?skiego (High Church) w zwi?zku z wysy?aniem do dalekich krajĂłw „misji dla poprawy obyczajno?ci dzikich ludzi znad Po?udniowego Pacyfiku”. „Odwa?? si? teraz zapewni? — ko?czy swĂłj artyku? pewien korespondent «Morning Chronicle» — ?e po?o?enie tych ludzi, ich bieda, ich nienawi?? do Ko?cio?a, ich zewn?trzna uleg?o?? i wewn?trzne roz?alenie na dostojnikĂłw ko?cielnych, stanowi? regu?? we wszystkich wiejskich gminach w Anglii, a odmienne okoliczno?ci s? wyj?tkowe”. Pomaga?y tylko niektĂłre sekty chrze?cija?skie. Ale Ko?ciĂł? oficjalny — jak pisa? Marks — wybaczy?by „raczej podwa?enie trzydziestu o?miu spo?rĂłd trzydziestu dziewi?ciu artyku?Ăłw wiary ni? zamach na jedn? trzydziest? dziewi?t? jego dochodĂłw”.

 

6. OB?UDA i POLITYKA

http://nwomedia.pl/artykul.php?id=2676


Europa obchodzi?a si? nie lepiej z robotnikami przemys?owymi, o czym ?wiadczy przede wszystkim sytuacja w kraju pochodzenia wielkiego przemys?u.

Jeszcze w po?owie XIX wieku niejeden „wolny Anglik” stanowi ta?sze zwierz? robocze ni? staro?ytny niewolnik. Ci ludzie, pĂł?nadzy, mieszkaj? w nieprawdopodobnych wr?cz norach na zgni?ej s?omie i ?ywi? si? zepsutym jedzeniem. Wsz?dzie brud, nieczysto?ci, wilgo?, umieraj?ce dzieci, chorzy i kalecy, suchoty, tyfus, ?lepota. Podczas gdy zyski fabrykantĂłw urastaj? do gigantycznych sum, n?dza robotnikĂłw jest coraz straszliwsza, a w 1834 roku ustawa o biedocie z roku 1601 zostaje zast?piona inn?, w ktĂłrej nie przewiduje si? ju? pomocy socjalnej.

Ju? William Blake, ktĂłry uznaje za winnych Ko?ciĂł? i pa?stwo, s?yszy dobiegaj?cy od kominĂłw i z ulic krzyk n?kanych istot. W 1866 roku mieszka tam dwie?cie tysi?cy ludzi, „ktĂłrych n?dzne po?o?enie — jak czytamy w obszernym raporcie Juliana Huntera o zdrowotno?ci — przekracza wszystko co kiedykolwiek widziano w Anglii”. Torysowska gazeta „Standard” upomina w 1867 roku:

„Przypomnijmy sobie, jak cierpi ta ludno??. Umiera ona z g?odu. I to jest fakt: oczywisty, straszny. Tych ludzi jest czterdzie?ci tysi?cy […].Na naszych oczach w jednej dzielnicy tej cudownej metropolii tu? obok miejsc najwi?kszej w dziejach ?wiata akumulacji bogactwa, tu? obok umiera bezradnie czterdzie?ci tysi?cy ludzi”. Na nic zdaje si? poszukiwanie pracy i ?ebranina, bo „miejscowe o?rodki zobowi?zane do wspierania biednych same si? spauperyzowa?y na skutek ??da? parafii”.

W 1840 roku ?redni czas ?ycia robotnika w Liverpoolu wynosi pi?tna?cie lat. W Manchesterze pi??dziesi?t siedem procent dzieci robotniczych umiera przed pi?tym rokiem ?ycia. Dziewi?cio-, dziesi?ciolatki nierzadko haruj? bez przerwy po dwadzie?cia cztery, po trzydzie?ci sze?? godzin. P?dzi si? ich noc? do fabryk i pejczami zmusza si? ich do zachowania przytomno?ci umys?u. Jeszcze w 1860 roku zdarzaj? si? listy otwarte domagaj?ce si? ograniczenia czasu pracy do osiemnastu godzin. Dzieci w wieku trzech, czterech lat, zatrudnione przy wyrobie koronek, stoj? na krzes?ach. W zak?adach wikliniarskich miewaj? cz?sto mniej miejsca ni? pies w swojej budzie. Marks nazywa to „przemian? dzieci?cej krwi w kapita?”. W kopalniach cztero- i pi?cioletnie dzieci, razem z m??czyznami i kobietami, pĂł?nagie albo ca?kiem nagie, na ?a?cuchach, czo?gaj? si? przez o wiele za w?skie chodniki. Kto si? skar?y, ten zostaje zwolniony i jako „napi?tnowany” nie dostaje pracy nigdzie indziej. Zmar?ych wyrzuca si? do rowĂłw przydro?nych i grzebie w jamach, w bagnie. „Wykszta?cenie” tych ludzi jest prawie ?adne; dost?puj? jedynie nauki religii.

 

W Irlandii umiera w 1848 roku z g?odu ponad milion ludzi. Dwa miliony emigruj?.

Na ?l?sku, gdzie katolicy i protestanci s? podjudzani przeciw sobie nawzajem, tkacze popadaj? w coraz gorsz? n?dz?, mimo bardzo ci??kiej pracy. Byliby szcz??liwi — zapewnia w 1844 roku Wilhelm Wolff — gdyby mogli uszczkn?? co? dla siebie z obfitej porcji ziemniakĂłw, ktĂłr? dostaj? tuczniki ich chlebodawcĂłw. I mieszkaj? w lokalach, w porĂłwnaniu z ktĂłrymi „obora w maj?tku ordynata musi uchodzi? za wytworny apartament”. Chrze?cija?ski rz?d nakazuje st?umienie buntu.

W Kolonii jedna trzecia ludno?ci trudni si? oko?o roku 1800 ?ebranin?. W Bawarii doliczono si? pod koniec lat trzydziestych stu czterdziestu pi?ciu tysi?cy dziewi?ciuset dziewi??dziesi?ciu trzech ?ebrakĂłw, mi?dzy innymi dwudziestu czterech tysi?cy dziewi?ciuset sze??dziesi?ciorga dzieci. Prusy zakazuj? wszystkim wyk?adowcom uniwersyteckim (zreszt? tradycyjnie prawomy?lnym) prowadzenia dyskusji politycznych.

W latach czterdziestych emigruje z Niemiec rocznie sto tysi?cy, a po roku 1849 dwie?cie pi??dziesi?t tysi?cy ludzi.

We Francji w roku 1801 Napoleon I zawiera konkordat. Bo przecie? nie zna nikogo, kto by rozumia? innych „tak dobrze, jak rozumiej? si? ksi??a i ?o?nierze”. Jest te? ?wiadomy tego, ?e kiedy ma si? dobre stosunki z papie?em, to „jeszcze dzi? posiada si? w?adz? nad sumieniami stu milionĂłw ludzi”; zacytowa? to potem Mussolini, gdy zawiera? uk?ady latera?skie. W roku 1808 Napoleon czyni podstaw? ca?ego kszta?cenia, po pierwsze, nakazy religii katolickiej, po drugie za?, wiernopodda?czy stosunek do cesarza — to zawsze by?y g?Ăłwne przyczyny nieszcz??? narodĂłw europejskich. Oko?o roku 1830 dwie trzecie FrancuzĂłw nie jadaj? mi?sa. W fabrykach marniej? m??czy?ni, kobiety, dzieci, haruj?c za psie pieni?dze od pi?tej rano do Ăłsmej, dziewi?tej wieczĂłr. ?redni wiek robotnikĂłw francuskich wynosi dwadzie?cia jeden lat.

W roku 1848 tysi?ce z nich gin? w Pary?u. W Berlinie dochodzi do zamieszek na ulicach. W Badenii, w Pozna?skiem i w Pradze zostaj? st?umione powstania. W Rzymie panuje sytuacja zmuszaj?ca papie?a do ucieczki, a jego minister hrabia Rossi pada ofiar? morderstwa. Po za?artych walkach reakcjoni?ci odzyskuj? dla siebie Wiede?. Gin? m??czy?ni, kobiety, dzieci. Friedrich Hebbel, ?wiadek naoczny, nie omieszka? opowiedzie? swoich wra?e? ksi?ciu Schwarzenbergowi: „[…] w ustach zw?ok m??czyzn tkwi?y niczym cygara cz?onki tych ludzi; to ju? jest co?, niew?tpi?, ?e ten fakt zachowa si? w historii”.

Uci?nieni wsz?dzie si? buntuj? i wsz?dzie strzela si? do nich, s? wtr?cani do wi?zie?, zmuszani do emigracji. W ca?ej Europie oparcie dla religii stanowi policja i a? po XX wiek pozostaje ograniczona do mo?liwego minimum liczba uprawnionych do udzia?u w wyborach.

Wiktor Hugo, niegdy? ultrarojalista i chrze?cijanin, wo?a 8 kwietnia1850 roku w Zgromadzeniu Narodowym, gdzie przewag? maj? katolicy: „Powsta?cie wreszcie, katolicy, ksi??a, biskupi, duchowni, wy, ktĂłrzy siedzicie w tym Zgromadzeniu Narodowymi ktĂłrych widz? w?rĂłd nas! Powsta?cie! Taka jest wasza rola! CĂł? robicie na tych ?awach?” Jedyna reakcja: ?miech. W1851 roku zostaj? na rozkaz Napoleona III krwawo st?umione kolejne prĂłby powsta?cze. „Ma si? za sob? Ko?ciĂł?, armi? i banki!” — oto komentarz Wiktora Hugo, wymieniaj?cy wszystko, co i dzi? jeszcze rz?dzi ?wiatem. W 1871 roku zostaje krwawo zlikwidowane nast?pne powstanie — Komuny Paryskiej. W odwecie za rozstrzelanie sze??dziesi?ciu czterech zak?adnikĂłw rz?d morduje sze?? tysi?cy komunardĂłw.

Ju? w po?owie XIX wieku reakcjoni?ci wszystkich zainteresowanych pa?stw pragn? likwidacji europejskiego proletariatu w wielkiej wojnie. Zabiegaj? o to gor?czkowo na pocz?tku XX wieku. Niebawem pojawia si? Chrystus niemiecki, rosyjski, francuski — jeszcze przed 1914 rokiem niemiecki nieprzyjaciel ma po swojej stronie dwadzie?cia siedem tysi?cy dzia? Kruppa, natomiast wszystkie patenty I. G. Farben na gazy truj?ce zostaj? sprzedane francuskiemu koncernowi chemicznemu. Co wi?cej, gdy niemieccy ?o?nierze umieraj? z hymnem na ustach, firma Thyssena, ktĂłry pĂł?niej finansowa? Hitlera, dostarcza tarcze ochronne dla piechoty, prawie o po?ow? taniej do Francji ni? na potrzeby armii niemieckiej. W ci?gu jednego tylko pĂł?rocza 1916 roku niemiecki trust stalowy przekazuje trzydzie?ci siedem milionĂłw cetnarĂłw stali i ?elaza do Francji. A Krupp otrzymuje zaraz po zako?czeniu wojny sto dwadzie?cia trzy miliony marek w z?ocie za sprzedany przed wojn? do Anglii — za wiedz? niemieckiego Ministerstwa Wojny i z udzia?ami w zysku od ka?dego granatu! — patent KPz 96/04 na zapalniki do granatĂłw, dzi?ki czemu firma kwitnie po dzi? dzie?.

A kler spieszy z miejsca na miejsce na ty?ach wszystkich frontĂłw po tysi?ckro? pochwala masowe wybijanie si? jako „przejaw religijnego uduchowienia”, „odrodzenie religijne, moralne i spo?eczne”, „krucjat?”, „?wi?t? wojn?”, „s?u?b? Bogu”, „nakaz naszego Boga”, „wol? bo??” itd. Od „Tego chce BĂłg!” z czasĂłw wojen krzy?owych oraz „Tego pragnie te? BĂłg!” z okresu wojny ch?opskiej, poprzez „wol? bo??” podczas pierwszej wojny ?wiatowej a? do „?wi?tej woli Boga” w czasie drugiej wojny ?wiatowej. Kto nie brzydzi si? tym chrze?cija?stwem, ten sam jest takim chrze?cijaninem. I podczas gdy nad og?upionymi, sprzedanymi g?owami wiernych zderzaj? si? ze sob? bezwstydne frazesy biskupie, jezuickie i protestanckie, zawarte w mnĂłstwie kaza? i obficie przenoszone na papier, za zabicie jednego tylko ?o?nierza inkasuje si? ogromn? sum? stu tysi?cy marek, z czego przemys? zbrojeniowy dostaje ka?dorazowo sze??dziesi?t tysi?cy — czysty zysk. Dwana?cie milionĂłw poleg?ych.


A wi?c wybuch?a ta wojna. Wreszcie. „Wojn? przygotowywano solidnie i powa?nie od lat. Przez ca?e lata armia pozostawa?a w nieustaj?cej gotowo?ci do walki. Ale jednym z najwa?niejszych krokĂłw przygotowawczych by? Kongres Eucharystyczny w Wiedniu”. To stwierdza w 1916 roku kto? na pewno dobrze poinformowany, austriacki biskup sufragan Waitz, ktĂłry pĂł?niej, w 1938 roku, ju? jako ksi??? arcybiskup, razem z kardyna?em Innitzerem z Wiednia chwali wkroczenie Wehrmachtu do Austrii, widz?c w tym spe?nienie „tysi?cletniej t?sknoty naszego narodu” [zobacz artyku? w uStroniu, pt. Hitler a Papiestwo]. W tym samym roku odbywa si? Kongres Eucharystyczny w Budapeszcie, podobnie jak tamten w 1912 roku w Wiedniu, zapowiadaj?cy co?. Adherent faszystĂłw Eugenio Pacelli wskazuje przy tej okazji, jako legat papieski, na „niebezpiecze?stwo bolszewizmu”. W rok pĂł?niej wybucha druga wojna ?wiatowa, dwadzie?cia pi?? tysi?cy poleg?ych ka?dego dnia, dzienne obroty: dwa miliardy marek. W 1960 roku, w jednym z okresĂłw nasilenia zimnej wojny, obraduje Kongres Eucharystyczny w Monachium. Ciesz?cy si? zaufaniem Pacellego (Piusa XII), kardyna? Spellman, jeden z najaktywniejszych reakcjonistĂłw ?wiata, prorokuje nadej?cie czasĂłw, w ktĂłrych obecni w?adcy komunistyczni zostan? zmieceni, leci helikopterem nad ?elazn? kurtyn? i odprawia dla wojska msz? pontyfikaln? „w?rĂłd huku dzia?”, nie zapominaj?c o nazwaniu ?o?nierzy swoimi „drogimi przyjaciĂł?mi”. (Ksi??a i ?o?nierze… — wiedzia? to Napoleon, wiedzia? to ju? nawet Konstantyn). A katolicki federalny minister obrony Strauß, ktĂłry pragnie, by „okĂłlniki papieskie sta?y si? podstaw? niemieckiego ustawodawstwa”, wyznaje otwarcie: „Jeste?my po to ?o?nierzami […] by w?adza przesz?a z r?k ateistĂłw z powrotem w r?ce chrze?cijan”.

Ju? ?redniowieczni krzy?owcy ?piewali o ch?ci ruszenia na WschĂłd (Nach Ostland woll'n wir reiten…). I papiestwo mia?o w ka?dym kolejnym stuleciu nadziej? — powtĂłrzmy to za katolikiem de Maistre'em — na przej?cie w spadku rozk?adaj?cego si? trupa Ko?cio?a wschodniego. Ten tak upragniony cel wydaje si? znowu bliski podczas pierwszej wojny ?wiatowej, gdy pa?stwa centralne, popierane przez Watykan, chc? zdoby? tereny dla osadnictwa na Wschodzie, na ziemiach polskich, na Ukrainie i nad Ba?tykiem. W czasie drugiej wojny ?wiatowej wywo?uje entuzjazm kampania rosyjska antyklerykalnych hitlerowcĂłw. I te miliony NiemcĂłw, ktĂłrym si? wydaje, ?e gin? za ojczyzn?, zdychaj? tylko za najwi?kszych zbrodniarzy w dziejach ludzko?ci.

KrĂłtko mĂłwi?c: po tym systematycznym chrze?cija?skim wychowaniu dla fizycznego i duchownego barbarzy?stwa, kontynuowanym przez pĂł?tora tysi?clecia, nie mog?o wcale nast?pi? nic innego ni? to, co nast?pi?o. Papie? Leon XIII nie zawaha? si? co prawda stwierdzi? w swojej encyklice Immortale Dei z roku 1885: „Wszystko, co sprzyja osobistej godno?ci cz?owieka, co podtrzymuje rĂłwnouprawnienie obywateli, wszystko to powo?a? do ?ycia, otacza? trosk? i zawsze chroni? Ko?ciĂł? katolicki”.

Prawdziwe jest jednak twierdzenie przeciwne. Prawda jest taka, ?e wszystkie udogodnienia socjalne czasĂłw nowo?ytnych zosta?y stworzone nie przez Ko?ciĂł?, lecz przeciw niemu. ?e ludzko?? zawdzi?cza prawie wszystkie bardziej humanistyczne formy i regu?y wspĂł??ycia ?wiadomym swojej odpowiedzialno?ci czynnikom pozako?cielnym. ?e Ko?ciĂł?, jak pisze nie wrĂłg chrze?cija?stwa, lecz wybitny teolog protestancki, Martin Dibelius, zawsze stanowi? „stra? przyboczn? despotyzmu i kapitalizmu”. „Dlatego te? wszyscy, ktĂłrzy pragn?li poprawy warunkĂłw ?ycia na tym ?wiecie, musieli — jak wyznaje ten chrze?cija?ski uczony — walczy? przeciw chrze?cija?stwu”.

I tak dzieje si? jeszcze dzisiaj…


Opracowano na podstawie ksi??ki Karheinza Deschnera: „Opus diaboli” , str. 18-65

?rĂłd?o: http://www.rumburak.friko.pl/ARTYKULY/religia/zbrodnie/dzieje_zbawienia-1.php

wi?cej artyku?Ăłw w temacie : http://www.rumburak.friko.pl/

Niedlugo tzw. Boze Narodzenie. , czym jest w rzeczy samej ten czas , to okreslenie i ta data?

Niczym innym jak przesileniem zimowym , tzw. kolejnym narodzeniem sie slonca.
Zatem? Kult solarny? Narodziny Mitry? A moze jeszcze cos innego?

Malenkie spostrzezenie.

http://saurus.pardon.pl/dyskusja/1530343/najwieksze_klamstwo_kosciola

Ciekawe daty z historii kosciola katolickiego. Warto uwaznie przeczytac i troszke sie zamyslic....



http://wiadomosci.onet.pl/waszymzdaniem/45186,ciekawe_daty_w_historii_kosciola,1,artykul.html

Czym jest i czym zajmowa? si? i zajmuje Watykan?

Tekst pochodzi z ksi??ki "Testament Mesjasza" autorzy; Michael Baigent Richard Leigh Henry Lincoln.
str. 276/280
DZIA?ANIA CIA.

Cz?owiekiem , ktĂłry chyba  najbardziej przyczyni? si? do rozbudzenia zainteresowania Ameryki  ruchami na rzecz zjednoczenia Europy ( przysz?ej Unii Europejskiej) , by? hrabia Richard Coudenhoeve-Kalergi , ktĂłry w r.1922 za?o?y?  organizacj? Pan-Europa , pocz?tkowo pod nazw? Pan European Union. Pan -Europa  w okresie mi?dzywojennym  by?a organizacjom niezwykle presti?ow?. Naleza?o do niej wielu  szanowanych politykĂłw, takich jak Leon Blum,Aristide Briand we Francji , Edward Benes w Czechos?owacji  oraz Winston Churchill , Albert Einstein  i tacy luminarze literatury  jak Paul Valery , Miguel de Unamuno, George Bernard Shaw i Tomasz Mann.

Po Anschlussie w w Austrii w r. 1938 Coudenhove -Kalergi w 1940 r. uciek? do Stanow Zjednoczonych . Tutaj niestrudzenie szuka? poparcia paneuropejskiego idea?u , twierdz?c stanowczo , ?e jedno?? winna by? priorytetem  polityki po zako?czeniu wojny. Zdo?al przekona? do swoich pomys?Ăłw  kilku znacz?cych ameryka?skich politykĂłw , takich jak WilliamBullitt i senatorowie Fulbrigth i Wheeler. Kiedy Ameryka przyst?pi?a do wojny , niektĂłre zamierzenia  Coudenhove - Kalergiego pos?u?y?y  za gotowy plan dzia?ania.By? on wykorzystany przez OSS , prekursora CIA.

( OSS -pierwotna  struktura s?u?b specjalnych z ktĂłrej zbudowano CIA)

OSS , czyli Office of Strategic  Serwices ( Biuro Wywiadu Strategicznego) , powsta?o za pomoc? brytyjskiej organizacji MI-6 i SOE
( MI-6 angielskie s?u?by specjalne SOE brytyjski wywiad)
Jego pierwszym  dyrektorem by?  genera? William Donovan ( Dziki Bill). Agenci Donovana  stali si? zal??kiem powojennej CIA.
Jeden z nich , Allen Dulles by? dyrektorem CIA od r. 1953  do kl?ski w Zatoce ?wi?, ktĂłra zmusi?a go do ust?pienia w 1963 r.
Podczas wojny Dulles dzia?a? w Szwajcarii, utrzymywa? tam kontakty  z Helmutem Jamesem  von Moltke i Kr?giem Kreisau.

Kiedy William Donovan zosta?  dyrektorem OSS ( pierwotnej CIA) szybko zda? sobie spraw? ze znaczenia , jakie mo?e miec Watykan dla operacji wywiadowczych.
W ca?ej Europie w ka?dym kraju , w ka?dym mie?cie , w ka?dej mie?cinie i wiosce ( rola spowiedzi) by?y tysi?ce katolickich ksi??y.
Tysi?ce katolickich ksi??y by?o te? kapelanami  w si?ach zbrojnych ka?dego walcz?cego kraju.
W?a?ciwie byli oni ju? zaanga?owani w dzia?alno?? wywiadowcz? , przekazywali bowiem informacje do wewn?trznej komĂłrki wywiadowczej w Watykanie.
Jeden z czterech szefĂłw  Watyka?skiego wywiadu  by? monsignore Giovanni Montini -  pĂł?niejszy  Papie? Pawe? VI .
Z tego w?a?nie powodu Donovan postanowi? nawi?za? bliski kontakt z Watykanem.

WkrĂłtce po przyst?pieniu Ameryki do wojny  Donovan nawi?za? kontakty z ksi?dzem Felixem Morlionem , za?o?ycielem europejskiej katolickiej s?u?by wywiadowczej  zwanej Pro Deo ( dla Boga)  ... ( tak jak by Bogu by?a potrzebna s?u?ba wywiadowcza na ziemi...) , maj?cej sw? baz? w Lizbonie.
Pod opiek? Donovana Pro Deo przenios?o swoj? kwater? g?Ăłwn? do Nowego Jorku , a OSS ( pierwotne CIA) podj??o si? finansowania jego operacji.
Kiedy Rzym zosta? wyzwolony w 1944 r.Donovan i Morlion umie?cili  Pro Deo w Watykanie.
Tutaj mia?o szczegĂłlnie dogodn? pozycj? do czerpania informacji  od katolickich ksi??y ( spowied? oraz duszpasterskie wizyty w domach) , ktĂłrzy dawniej lub w owym czasie przebywali w Niemczech , albo w niemieckich silach zbrojnych.

SzczegĂłlnie cennym  ?rĂłd?em okazali si? jezuici, dzi?ki swojemu wyrafinowanemu wyszkoleniu , rygorystycznej dyscyplinie i sprawnej organizacji.

W okresie powojennym Stany Zjednoczone szybko zacz??y czerpa? korzy?ci z aparatu zorganizowanego przez Donovana. W 1948 r. przed planowanymi wyborami we W?oszech  , ?wie?o sformowana CIA przeprowadzi?a skomplikowan? tajn? operacj? , ktĂłrej celem by?o odebranie komunistom szans na zwyci?stwo.
Pod patronatem Jamesa Angletona , by?ego szefa komĂłrki  OSS ( matka CIA)  w Rzymie  i pĂł?niejszego dyrektora  kontrwywiadu CIA , potajemnie przekazywano  chrze?cija?skim demokratom  miliony dolarĂłw  a ogromne fundusze do gazet i innych  o?rodkĂłw propagandy .
Ten sposĂłb post?powania by? stosowany z rĂłwnie dobrym skutkiem we Francji.

Jak ju? stwierdzili?my wizyta doktora  JĂłzefa Retingera  w Stanach Zjednoczonych , jako przedstawiciela Ruchu Europejskiego
, doprowadzi?a do stworzenia  29 marca 1949 r.American Committee on a United Europe , czyli AC UE. Jego przewodnicz?cym zosta? William  Donovan wiceprzewodnicz?cym za?  by?y szef komĂłrki OSS ( pĂł?niejszej CIA) w Szwaicarii Allen Dulles. Sekretarzem by? George S. Franklin , ktĂłry pe?ni? funkcj?   dyrektora tajnej Rady do Spraw StosunkĂłw  Zagranicznych ( Council on Foreig Relations), a pĂł?niej koordynatora Komisji TrĂłjstronnej.
Dyrektorem naczelnym AC UE by? agent CIA Thomas Braden, pĂł?niejszy szef Departamentu Organizacji  Mi?dzynarodowych tej?e agencji.
ACUE kierowany przez tych?e ludzi wzi??  pod swoje skrzyd?a  Ruch Europejski JĂłzefa Retingera.
Fundusze ameryka?skiego Departamentu  Stanu  by?y dyskretnie przekazywane  do  centrali  Ruchu Europejskiego w Brukseli.
Zwi?zek Radziecki rozszerza? swoje  wp?ywy w Europie Wschodniej , rozpocz??a si? epoka zimnej wojny.
Ruch Europejski w pierwotnym zamy?le wspieraj?cy jedno?? europejsk?  zosta? wprz?gni?ty  w budow? "bastionu  przeciwko komunizmowi".
W takiej w?a?nie atmosferze zacz??y rozkwita?  tajne organizacje.

JĂłzef Retinger  i inni cz?onkowie Ruchu Europejskiego  , finansowani cz??ciowo przez CIA  , nawi?zali kontakty z ksi?ciem Bernhardem z Holandii , z premierem W?och  i z Colinem  Gubbinsem , by?ym dyrektorem  brytyjskiego SOE ( s?u?by wywiadowcze). Razem z Ăłwczesnym dyrektorem CIA genera?em Walterem Bedellem  Smithem utworzyli  grup? doradcĂłw  , ktĂłra spotka?a si? po raz pierwszy w maju 1954 r. w Hotelu de Bilderberg w holenderskim miasteczku  Oosterbeec. Tak narodzi?y si? konfederacje  bilderbergskie.

CIA podejmowa?a  tak?e w?asne inicjatywy dla poparcia akcji prowadz?cych do  umocnienia " bastionu przeciwko komunizmowi".
PrzywĂłdcy polityczni , partie polityczne , grupy nacisku , zwi?zki , gazety  i wydawcy o orientacji  dostatecznie prozachodniej  i antykomunistycznej otrzymywali poka?ne subsydia .
Tylko w latach pi??dziesi?tych  we W?oszech wydawano  oko?o   20-30 milionĂłw rocznie   dla wsparcia dzia?alno?ci kulturalnej , programĂłw m?odzie?owych , publikacji i rozmaitych grup katolickich.
Przedsi?wzi?cia sponsorowane przez ko?ciĂł? np. misje i sieroci?ce , by?y cz?sto sponsorowane przez CIA .
Pieni?dze CIA trafia?y te? do wielu biskupĂłw  i pra?atĂłw  , w ?rĂłd ktĂłrych by? przysz?y papie? Pawe? VI.

Oczywi?cie Partia Chrze?cija?sko -Demokratyczna pozostawa?a w centrum uwagi, trzeba bowiem pami?ta? , ?e ojciec przysz?ego papie?a Giorgio Montini  w 1919 r.  by? wsĂłl za?o?ycielem  , ktĂłra pĂł?niej przekszta?ci?a si?  w Parti? Chrze?cija?sko - Demokratyczn? , a jego starszy brat by? senatorem z jej ramienia.....

cd...

magia , polityka i KRK....

Tekst pochodzi z ksi??ki "Testament Mesjasza" autorzy; Michael Baigent Richard Leigh Henry Lincoln.
str. 276/280

cd.

Ruch europejski doktora  JĂłzefa Retingera tak?e aktywnie dzia?a? we W?oszech  na rzecz konsolidacji  CIA i Watykanu .Retinger uzyska? poparcie doktora Luigiego Geddy , swego przyjaciela , ktĂłry by? konsultantem medycznym  papie?a  Piusa XII , a tak?e szefa Azione Cattolica , czyli Akcji Katolickiej , popieraj?cej Parti? Chrze?cija?sko - Demokratyczn?. Za po?rednictwem Geddy Retinger  mĂłg? tak?e  pozyska? przysz?ego papie?a Paw?a VI, a Akcja Katolicka   zacz??a otrzymywa? fundusze CIA.
Kontakty mi?dzy CIA a Watykanem  zacie?ni?y si?  w 1963 r. , kiedy  po ?mierci Jana XXIII papie?em zosta? Pawe? VI.
Jak wspomnieli?my , Giovanni Montini , arcybiskup Mediolanu  utrzymywa? ??czno?? z agencj? ju? wcze?niej  i podczas wojny wspĂł?pracowa?  z ameryka?skimi s?u?bami wywiadowczymi przekazuj?c informacje z Watykanu  do OSS ( matki CIA)
Po wojnie przekaza? CIA obszerne dossier  zawieraj?ce list?  ksi??y  aktywnie uczestnicz?cych  w ?yciu politycznym kraju.
Owe dokumenty by?y wykorzystywane  w 1960 r.  i wp?yn??y na wynik wyborĂłw we Wloszech.

Zwi?zek mi?dzy Watykanem i CIA trwa do dzisiaj . Wedlug Gordona  Thomasa i Maxa  Gordona - Wittsa w listopadzie  1978 r.  dosz?o do  nieoficjalnego spotkania  papie?a Jana Paw?a II i szefa  komĂłrki CIA w Rzymie.   

Wynikiem tego spotkania by?a  ugoda , na mocy ktĂłrej  papie? regularnie otrzymywa?  cotygodniowy skrĂłt  informacji  wywiadowczych z CIA.
Nie zosta?o powiedziane  , co CIA otrzyma?a w zamian  , ale czytelnik  mo?e sam si? domy?li?.

Czyli nast?pi?a bardzo bliska wspĂł?praca Jana Paw?a II  z CIA!

Kolejnym niezwykle wp?ywowym  sojusznikiem  CIA  w Ko?ciele by? kardyna?  Francis  Spellman z nowego Jorku. W 1954 r.  pracowa? bezpo?rednio  dla CIA w Gwatemali , pomaga? zorganizowa? tam zamach stanu zaplanowany przez  przez agencj?.
Spellman  by? tak?e zamieszany w sprawy we W?oszech  odegra? pierwszoplanow? rol?  w pozyskaniu od rz?du  ameryka?skiego  wielkich sum pieni?dzy  na u?ytek Ko?cio?a rzymskokatolickiego.
??czy?a go za?y?a znajomo??  z Bernardino  Nogar?  , mozgiem Banku Watyka?skiego, i z hrabi?  Enrico Galeazzim , ktĂłry wraz z Michele  Sindon?  sprawowa?  nadzĂłr nad  watyka?skimi inwestycjami  i bankowo?ci?  we wczesnych latach sze??dziesi?tych . To wla?nie kardyna?  Spellman  w 1963 r.  pierwszy zwrĂłci? uwag? papie?a   na ksi?dza  Paula Marcinkusa  z Chicago. W  1971 r. Marcinkus , wĂłwczas ju? arcybiskup , by? dyrektorem Banku Watyka?skiego , bliskim przyjacielem  Sindony  i Roberto Calviego z lo?y maso?skiej  P2 i rzekomym cz?onkiem tej lo?y.

Czas powstania maso?skiej lo?y P 2  nie jest pewny , ale przypuszcza si? , ?e zosta?a utworzona   na pocz?tku lat sze??dziesi?tych. Bez wzgl?du  na to , jakie by?y pierwotne za?o?enia , jej ultraprawicowy  wielki mistrz  Licio  Gelli  szybko wprowadzi? lo??  do grona organizacji  stanowi?cych  "bastion  przeciw komunizmowi". NiektĂłrzy jej cz?onkowie  otrzymali  hojne subsydia z CIA.  Poprzez ludzi takich jak  Calvi  i Sindona  lo?a  maso?ska P2  przekazywa?a  antykomunistycznym  instytucjom  w Europie  i Ameryce ?aci?skiej  fundusze  z Watykanu  i CIA .
Calvi  twierdzi? ?e  osobi?cie  zorganizowa? transfer  dwudziestu milionĂłw dolarĂłw  z Watykanu dla "Solidarno?ci" w Polsce , a niektĂłrzy  s?dz?  , ?e ca?kowita suma  przeznaczona  dla "Solidarno?ci"  przekroczy?a  sto milionĂłw  dolarĂłw.
Zanim oskar?ono go o morderstwo , Michele Sindona by? nie tylko finansist?  maso?skiej lo?y P2 , ale rĂłwnie? doradc?  Watykanu  do spraw inwestycji.
Pomaga? Ko?cio?owi sprzeda? jego w?oskie aktywa  i zainwestowa?  w Stanach Zjednoczonych.
Przekazywa? fundusze CIA " przyjacio?om"  w Jugos?awii oraz greckim pu?kownikom , zanim przej?li w?adze w 1967 r.
Przerzuca? tak?e miliony dolarĂłw  na fundusz  chrze?cija?skich demokratĂłw we W?oszech.

Kiedy maso?ska lo?a P2 trafi?a na pierwsze strony ?wiatowych gazet , skandal zwi?zany  z jej ogromnymi wp?ywami  w ?rĂłd  najwy?szych dostojnikĂłw  rz?du ,  policji  i finansjery  uderzy? przede-wszystkim  we W?ochy.
 David Yallop  twierdzi?  jednak , ?e "od?amy lo?y maso?skiej  P2  istniej?  jeszcze dzi? w Argentynie ,  Wenezueli ,  Paragwaju , Boliwii , Francji  Hiszpanii , Portugalii i Nikaragui.
Aktywni cz?onkowie s? nawet  w  Szwajcarii i USA.
Lo?a maso?ska P2 jest powi?zana z mafi? we W?oszech , na Kubie  i USA oraz wieloma re?imami  wojskowymi  w Ameryce ?aci?skiej i ugrupowaniami neofaszystowskimi. . Lo?a maso?ska P2 jest bardzo ?ci?le zwi?zana z  z CIA.
Jej kontakty si?gaj? w g??b Watykanu.
WspĂłlny mianownik tworz? najwyra?niej  nienawi?? i strach przed komunizmem.

Obecnie uznaje si? powszechnie  , ?e maso?ska Lo?a P2  chocia? pot??na i wp?ywowa , by?a ( i prawdopodobnie nadal jest)   pod kontrol?  jakie? wy?ej  , bardziej tajemniczej  w?adzy , ktĂłra przekazuje instrukcje  za po?rednictwem  wielkiego mistrza lo?y.
Wed?ug w?oskiej komisji parlamentarnej  badaj?cej t? spraw?  organizacja dzia?aj?ca  za kulisami  maso?skiej lo?y P2 znajduje si?  "poza  granicami W?och". Na  jej temat snuto  wiele  spekulacji  , zarĂłwno wiarygodnych  jak i nieprawdopodobnych.

Jedni uto?samiali j? z ameryka?sk? mafi?, drudzy z KGB lub inn? agencj? wywiadowcz?  z europy Wschodniej .
NiektĂłrzy sugerowali  nawet , ?e kryje si?  za ni? Prieure de Sion.
W 1979 r. dziennikarz  Mino Pecorelli - by?y cz?onek maso?skiej lo?y P2 , ktĂłry  po k?Ăłtni  z Gellim  wyst?pi?  z niej  - wskaza? na CIA . Dwa miesi?ce pĂł?niej zosta? zamordowany.

W marcu  1981 roku policja w?oska  przeprowadzi?a rewizj?  w willi Licio  Gelliego. Odkry?a pe?ny spis cz?onkĂłw lo?y  , oraz katalog  archiwum wielkiego mistrza, samego archiwum jednak nie znalaz?a. Najwidoczniej by?o wa?niejsze od spisu cz?onkĂłw.
NiektĂłre pozycje katalogu zosta?y opublikowane we w?oskich gazetach.
W ?rĂłd nich by?o Opus Dei i Giulio Andreotti , pod Ăłwczesny w?oski minister  spraw zagranicznych i rzekomy cz?onek Prieure  de Sion.
 W katalogu  figurowa?a tak?e organizacja oficjalnie znana  jako Suwerenny  i Militarny Zakon ?wi?tyni  w Jerozolimie , ktĂłra , twierdzi , ?e wywodzi si? w prostej linii od templariuszy.

Koniec rozdzia?u.